ႏြားအို

“ေမာနင္း”

“ေမာနင္းခ်ိဳေလး ”

ကုမၸဏီထဲ အဝင္မွာပင္ ခ်ဳိေလးက လွမ္းႏႈတ္ဆက္သျဖင့္ ျပန္ႏႈတ္ဆက္လိုက္၏။

“ေနေကာင္းသြားျပီလား”

“ေကာင္းေကာင္းေတာ့မေပ်ာက္ေသးဘူးဟ။ လူကေတာ့နည္းနည္းနုံးေနေသးတယ္”ေနမေကာင္း၍ ခြင့္ယူထားရာမွ အလုပ္ျပန္တက္သည့္ ကြ်န္မကို လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ ျဖစ္သည့္ ခ်ိဳေလးက သတင္းေမးျခင္းျဖစ္သည္။ ကြ်န္မ၏ အလုပ္စားပြဲတြင္ ပစၥည္းမ်ား ေနရာခ်ေနစဥ္ ခ်ဳိေလးက အနားေရာက္လာကာ အသာလက္ကုတ္သည္။ ဘာလဲ ဆိုသည့္သေဘာျဖင့္ က်မက ေမးဆတ္ျပလိုက္ေတာ့

“ေလးေလ အလုပ္ထြက္ျပီ သိလား”

“ဟင္... ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ ဟုတ္လို႔လား။ မျဖစ္နိဳင္တာ”

 “တကယ္ေျပာတာပါဆို။”

“ဟယ္ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ။ စိတ္မေကာင္းစရာ”

“ေအးေလ။ ေနအံုးဟာ။ အလုပ္အားမွ ေျပာျပမယ္။ ”

အလုပ္တက္ ေခါင္းေလာင္းသံ ျမည္ေနသျဖင့္ ခ်ဳိေလးလည္း သူ႔ေနရာသို႔ ျပန္သြားသည္။ က်န္ရစ္ခဲ့သည့္ ကြ်န္မမွာေတာ့ စာပြဲေပၚက စာရြက္စာတမ္း တစ္ခ်ဳိ႕ကို ရွင္းလင္းရင္း ခ်ဳိေလးေျပာခဲ့သည့္ ေလးေလအလုပ္ထြက္ၿပီဆိုသည့္ သတင္းက အေတြးထဲဝင္လွ်က္ရွိေနသည္။ ထိုသတင္းက မယံုနိဳင္စရာျဖစ္သလို စိတ္မေကာင္းစရာသတင္းလည္း ျဖစ္သည္။ ေလးေလ၏ လုပ္သက္အရဆိုလွ်င္ ပင္စင္ယူရန္ အခ်ိန္သိပ္မလိုေတာ့။ ေနာက္ ႏွစ္ ႏွစ္ခန္႔ဆိုလွ်င္ ပင္စင္ရေတာ့မည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေလးေလ အလုပ္ထြက္သည္မွာ မယံုနိဳင္စရာ ျဖစ္ေနမိသည္။ ခြင့္ယူထားသည့္ရက္အတြင္းမွ အလုပ္ေၾကြးမ်ားကို ရွင္းေနရင္းႏွင့္ပင္ ေလးေလ၏ ပံုရိပ္တို႔က ကြ်န္မအေတြးထဲတြင္ တဖ်တ္ဖ်တ္ ေပၚလာေနေတာ့သည္။

ကြ်န္မ သည္ကုမၸဏီတြင္ အလုပ္ဝင္စခ်ိန္တြင္ ေလးေလအုပ္ခ်ဳပ္သည့္ ဌာနတြင္ လုပ္ရသည္။ သိကြ်မ္းရသည့္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္သစ္မ်ားက ကြ်န္မကံေကာင္းေၾကာင္း ေျပာၾကသည္။ တျခားဌာနမွ အလုပ္သမားမ်ားပင္ ေလးေလ၏ ဌာနတြင္ လုပ္ခ်င္ၾကသည္ဟု သူတို႔ဆက္ေျပာေတာ့ ထိုေလးေလဆိုသည့္ အရာရိွကို စိတ္ဝင္စားသြားေနမိသည္။ သူကဘာလဲ။ ဘယ္လိုလူမ်ဳိးလဲ။ ဘာေတြ ေတာ္လို႔ အလုပ္သမားမ်ား ႏွစ္သက္ရသလဲ ဆိုၿပီး ကြ်န္မ ေတြးျဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုေမးခြန္းမ်ား၏ အေျဖကို သိရဖို႔ ကြ်န္မ ၾကာၾကာ မေစာင့္လိုက္ရ။ 

ပထမဦးဆံုးေန႔ အလုပ္ဝင္ခ်ိန္၏ အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုက စတင္ေလသည္။ အလုပ္တက္ျပီး တစ္နာရီ ဝန္းက်င္ခန္႔တြင္ ေလးေလဟု ဆိုသည့္ ဌာနမႉး ကြ်န္မအနားသို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ အသက္ ငါးဆယ္ ေက်ာ္ခန္႔ရိွမည္ဟု ခန္႔မွန္းၾကည့္မိျပီး  ပိန္ပိန္သြယ္သြယ္ ခႏၶာကိုယ္ရိွသည့္ တည္ၾကည္ ၾကည္လင္ေသာ မ်က္နွာသြင္ျပင္ႏွင့္ျဖစ္သည္။ သူ႔ကို ျမင္လိုက္ရလွ်င္ခ်က္ခ်င္း ဤသူသည္ သေဘာမေနာေကာင္း၍ စိတ္ထားျဖဴစင္မည့္သူဟု မွတ္ခ်က္ခ်မိနိဳင္္သည္အထိ ခန္႔မွန္းမိေစေသာ အျပံဳးႏွင့္ ျဖစ္သည္။ အျပာႏုေရာင္ ရွပ္အကၤ်ီ လက္ရွည္ဝတ္ထားသည့္ ေလးေလသည္ ကြ်န္မအနားသို႔ ေရာက္လာသျဖင့္ မတ္တတ္ရပ္၍ ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ သူကႏွစ္လိုဖြယ္ ျပံဳးျပကာ

“ကြ်န္ေတာ့္နာမည္ က်န္းေလးေလပါ။ ဒီက ဝန္ထမ္းေတြ အားလံုးကေတာ့ ေလးေလ လို႔ ေခၚၾကပါတယ္။ အလုပ္နဲ႔ ပါတ္သတ္တဲ့ အခက္အခဲေတြ ျပႆနာေတြတိုင္းကို ကြ်န္ေတာ့္ကို အခ်ိန္မေရြး ေျပာပါ။ အားလံုးအတူတကြနဲ႔ ေအာင္ျမင္ၿပီးေျမာက္ေအာင္ ၾကိဳးစားၾကတာေပါ့”

ခပ္ေျဖးေျဖး ႏွင့္ မွန္မွန္ ေျပာသည့္ သူ႔စကားဆံုးတြင္ေတာ့ ကြ်န္မ အံ့ၾသလြန္းသျဖင့္ ဘာျပန္ေျပာရမွန္း ေဝခြဲမရ။ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ျဖင့္သာ ဟုတ္ကဲ့ျခင္း ထပ္ကုန္ေတာ့သည္။ သူတို႔နိဳင္ငံသား မဟုတ္သည့္အျပင္ သူ၏ လက္ေအာက္ငယ္သားလည္း ျဖစ္သည့္အျပင္ သာမန္ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ျဖစ္သည့္ ကြ်န္မကို အေရးတယူ လာေရာက္နွတ္ဆက္သျဖင့္ ပို၍ အံၾသရျပန္သည္။

“ဟုတ္... ဟုတ္... ဟုတ္ကဲ့ပါ” 

“ဒီေန႔မွ အလုပ္စဝင္တာဆိုေပမယ့္ ဘာမွ မစိုးရိမ္ပါနဲ႔။ မၾကာခင္ လုပ္ရတာေတြအားလံုး ေကာင္းေကာင္း နားလည္သြားမွာပါ။ ”

“ဟုတ္ကဲ့။ ဟုတ္ကဲ့”ကြ်န္မ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာပင္ ေလးေလက ႏွစ္လိုဖြယ္ျပံဳးျပကာ သူ႔အခန္းထဲ ျပန္ဝင္သြားေတာ့သည္။ ကြ်န္မမွာ အ့ံၾသစြာ က်န္ရစ္ခဲ့၏။ ထင္မွတ္မထားေသာ အျဖစ္ပါ။ တကယ္ဆိုလွ်င္ လူသစ္တစ္ေယာက္အေနႏွင့္ ဌာနမႉးရံုးခန္းထဲ သြား၍ သတင္းပို႔ရမည္ထင္ၿပီး ေခၚခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနစဥ္ သူကိုယ္တိုင္ေရာက္ခ်လာကာ မိတ္ဆက္သည့္ အျဖစ္မို႔ အံ့အားသင့္ေနမိျခင္းျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ ကြ်န္မႏွင့္ ေလးေလ ပထမဆံုး မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ ဆံုေတြ႔သည့္ ေႏြးေထြးလြန္းသည့္ ျဖစ္ရပ္ပင္။

လက္ေအာက္ငယ္သားမ်ားကို အေလးအနက္ထားၿပီး ဆက္ဆံတတ္ပံုကို ပထမဆံုးေတြ႔လိုက္ရသည့္ အၾကိမ္မွာပင္ ေလးေလဆိုသည့္ လူၾကီးကို သတိထားမိေတာ့့သည္။ ထိုအျဖစ္အပ်က္သည္ ပထမဆံုး အလုပ္စဝင္သည့္ေန႔၏ စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္ အေတြ႔အၾကံဳျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုေန႔၏ တစ္ခုတည္းေသာ အေတြ႔အၾကံဳမဟုတ္ေသးပါ။ ေနာက္ထပ္ အျဖစ္တစ္ခု ၾကံဳရေသးသည္။ ထိုေန႔တြင္ ေန႔လည္စာ စားၿပီး အလုပ္ျပန္တက္ခ်ိန္တြင္ ရံုးအကူေကာင္ေလးမွ ကြ်န္မတို႔ ဝန္ထမ္းမ်ားကို ေကာ္ဖီေအးဗူးမ်ားကို လိုက္လံေဝငွသည္။ ေကာ္ဖီဗူးေပၚမွ တံဆိပ္မွာ နာမည္ရ ေကာ္ဖီဆိုင္ တံဆိပ္ျဖစ္သည္။ မည္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ ထိုသို႔ တစ္ေယာက္တစ္ဗူး ေပးသည္ကို စဥ္းစားမရသည့္အတြက္ ကြ်န္မစားပြဲခံုေဘးမွ ခ်ဳိေလးကို ေမးရေတာ့သည္။

“ ဒါက ဘာလုပ္တာလဲ။ ထမင္းစားခ်ိန္တိုင္း အလုပ္က တိုက္တာလား”

“ ဘယ္ကလာ အလုပ္က တိုက္မွာ။ သူေဌးက ဦးကပ္စီးဟဲ့။ ဒီေန႔ ငါတို႔ ေသာက္ရတာ နင့္ေၾကာင့္”

“ ဟင္ ငါ့ေၾကာင့္ ။ ဟုတ္လား။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ”

“ေလးေလက လူသစ္ တစ္ေယာက္ ဝင္လာတိုင္း အားလံုးနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးရင္းနဲ႔ ဒီလိုပဲ တခုခု ဝယ္ေကြ်းတတ္တယ္ဟ။ ”

“ သူ႔ ပိုက္ဆံနဲ႔ ဝယ္တာလား” 

“ေအးေပါ့ဟ။ သူဝယ္တိုက္တာေပါ့။ ေဟာ .. ဟိုမွာ ေလးေလ ထြက္လာၿပီ။”

ရံုးခန္းထဲမွ ထြက္လာသည့္ ေလးေလကို ျမင္ေတာ့ တျခားဝန္ထမ္းမ်ားကလည္း ကြ်န္မခံုနားသို႔ ေရာက္လာၾက၏။ ထို႔ေနာက္ ကြ်န္မကို မိတ္ဆက္သည့္ ပြဲေလး စတင္သည္။ ရံုးဝန္ထမ္း တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ နာမည္ေျပာျပ၍ ကြ်န္မႏွင့္မိတ္ဆက္ေပးျခင္းျဖစ္သည္။ ေလးေလသည္ သူ႔ဌာနမွ ဝန္ထမ္းမ်ားကို ကိုင္တြယ္ပံုမွာ ရိုးရိုးရွင္းရွင္းႏွင့္ စိတ္ႏွလံုးသားထဲအထိ နစ္ဝင္ေစေသာ အျပဳမူမ်ားျဖစ္သည္။ ပထမဆံုးအလုပ္တက္ရသည့္ ေန႔မွာပင္ ကြ်န္မအေနႏွင့္ ဤဌာနတြင္ အထီးက်န္မႈမ်ား စိတ္အားငယ္မႈမ်ား လံုးဝမရိွေတာ့ဘဲ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ လုပ္ငန္းခြင္ထဲ ေရာက္ရိွၿပီဟု စိတ္ခ်ယံုၾကည္မႈမ်ား ျဖစ္လာရေတာ့သည္။ 

ထိုသို႔စိတ္ခြန္အားရလာျခင္းမွာလည္း ေလးေလ၏ ဝန္ထမ္းတိုင္းအေပၚ ေႏြးေထြးစြာဆက္ဆံတတ္မႈေၾကာင့္ျဖစ္မည္။ ကြ်န္မသည္ ေလးေလ၏ လက္ေအာက္တြင္ အလုပ္လုပ္ရမည္ဆိုခ်ိန္ ကံေကာင္းေၾကာင္း ေျပာၾကျခင္း၏ အဓိပၸါယ္ကို ပထမဆံုးေန႔တြင္ပင္ သိသြားရေတာ့သည္။ ေလးေလကို ဝန္ထမ္းတိုင္း ခ်စ္ခင္ၾကသည္မွာ မထူးဆန္း။ ေလးေလက ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ခ်င္းစီ၏ ေမြးေန႔မ်ားတြင္လည္း သတိတရျဖင့္ ကိတ္မုန္႔ဝယ္ကာ ရံုးခန္းထဲတြင္ ေမြးေန႔ကိတ္ခြဲ၍ က်င္းပေပးေစသူလည္း ျဖစ္သည္။ သူ႔လက္ေအာက္ရိွ အလုပ္သမားမ်ားမွာ ငယ္ေပါင္းၾကီးေဖာ္သဖြယ္ ရင္းႏွီးၾက၍ အလုပ္ကိုမခိုမကပ္ လုပ္ၾကသည္။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး တုဖက္ျပိဳင္ျခင္းမရိွဘဲ လိုအပ္သည့္ အကူအညီမ်ားကို အျပန္အလွန္ေပးၾက၍ ကြ်န္မတို႔ဌာနတြင္ တေန႔စာအလုပ္မ်ား မၿပီးျပတ္သည္မွာ မရိွသေလာက္ရွားပါးသည္။ 

အလုပ္သမားမ်ားအေပၚ ဂရုစိုက္သကဲ့သို႔ လုပ္ငန္းခြင္ႏွင့္ ပါတ္သတ္လွ်င္လည္း ေလးေလက ရွာမွရွားသည့္ လူမ်ဳိးျဖစ္မည္ဟု ကြ်န္မ မွတ္ခ်က္ခ်မိသည္။ကုမၸဏီ၏ဝန္ထမ္းပိုင္း၊ စက္ပစၥည္းပိုင္းမွစ၍ အဝင္အထြက္ စာရင္းပိုင္းအစရွိသည့္ က႑တိုင္းလိုလိုကို နားလည္တတ္ကြ်မ္းသည့္ သူလည္းျဖစ္သည္။ အလုပ္အကိုင္ ေစ့စပ္ေသခ်ာျပီး သူမသိ၊မတတ္သည္က မရွိသေလာက္ပင္။ ေလးေလဟုဆိုလိုက္လွ်င္ အလုပ္နွင့္လက္ ျပတ္သည္ မရွိသည့္ လူၾကီးတစ္ေယာက္ဟု ဆိုရမည္။ ေလးေလသည္ တစ္ျခားဌာနမႉးမ်ားလို စာပြဲခံုတြင္ အခ်ိန္ျပည့္ထိုင္ကာ ကြန္ျပဴတာ တစ္လံုးနွင့္ အလုပ္ရွဳပ္ ေနတတ္ျခင္းမရွိ။ ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္စီ၏ အရည္အခ်င္းမ်ားနွင့္ အလုပ္ခြင္တစ္ခုလံုး၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ က႑မ်ားကိုလည္း အခ်ိန္ရလွ်င္ ရသလို ေလ့လာေလ့ရွိသည္။ ထိုေၾကာင့္ ေလးေလကို သူ႔စာပြဲတြင္ ထိုင္ေနလွ်က္ ေတြ႔ရသည္မွာ ရွား၏။

တစ္ေန႔လွ်င္ လူတစ္ေယာက္၏ အလုပ္ခ်ိန္မွာ ရွစ္နာရီဟု သတ္မွတ္ထားေသာ္လည္း ေလးေလ၏ အလုပ္လုပ္ခ်ိန္မွာ ရွစ္နာရီထက္ပိုသည္။ အလုပ္တက္ခ်ိန္ေစာရံုသာမက အလုပ္ဆင္းခ်ိန္ၾကျပန္ေတာ့ အားလံုးထက္ေနာက္က်ျပန္သည္။ ကြ်န္မတို႔ ဝန္ထမ္းတစ္ဦးစီ၏ တစ္ေန႔တာ အလုပ္မ်ား အမွားရွိမရွိ ျပန္စစ္ျပီးမွ ျပန္ေလ့ရိွတာေၾကာင့္ ေလးေလ၏ အလုပ္ဆင္းခ်ိန္တိုင္းက ေနာက္က်ျမဲျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ အလုပ္တက္ခ်ိန္တြင္လည္း အခ်ိန္ေနာက္က်ၿပီးမွ ေရာက္သည္မွာလည္း မေတြ႔ရသေလာက္ပင္။

“ ဟိတ္...။အလုပ္ေတြ မ်ားေနၿပီလား”

ေနာက္ေက်ာမွ တစ္ခ်က္ပုတ္လိုက္၍ ကြ်န္မ အေတြးတို႔ ရပ္ဆိုင္းသြား၏။ အနားသို႔ ခ်ဳိေလးေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္ ။

“အလုပ္ေၾကြးေတြဆိုေတာ့ တေျဖးေျဖးရွင္းရမွာေပါ့။ ေလးေလ ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ။ ငါ့လည္း ေျပာျပပါအံုး။ အလုပ္သာလုပ္ေနရတယ္ စိတ္မေကာင္းဘူးဟာ”

“ငါတို႔အားလံုးလည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကရတာပါပဲဟာ။ ျဖစ္တာကေသာၾကာေန႔က အစည္းအေဝးမွာ ေလးေလကိုေနရာသစ္ ေျပာင္းဖို႔ေျပာရင္းနဲ႔ ျပႆနာတက္ၾကတာ။ ေလးေလကလည္း သူဟိုသြားဒီသြားရတာေတြမ်ားျပီေပါ့။ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ပဲ လုပ္ခ်င္တယ္ ဘာညာနဲ႔ ျပန္ေျပာရင္း ျဖစ္ၾကတာ။ အစည္းအေဝးၿပီးေတာ့ ဟိုက ရံုးခန္းထဲေခၚၿပီး ဘာေတြ ေျပာလိုက္လဲမွ မသိတာ။ ေလးေလက အလုပ္ထြက္စာပါ ခ်က္ခ်င္း သြားတင္လိုက္ပါေလေရာ”

“အဲဒါေတာ့ မေကာင္းပါဘူးဟာ။ သူ႔မွာ ဟိုေျပာင္းဒီေျပာင္းနဲ႔ ဘယ္ႏွစ္ခါ ရိွၿပီလဲ”

ခ်ဳိေလးက ကြ်န္မနားကပ္ကာေလသံေလးျဖင့္ ခပ္တိုးတိုးေျပာသည္။ 

“သက္သက္ညစ္တာပါဟာ။ ပင္စင္ယူခါနီးၿပီေလ။ သိတယ္မဟုတ္လား။ ေပးရမယ့္ ပင္စင္ေၾကးက နည္းတာမဟုတ္ဘူး။ သူေဌးေတြမ်ား အက်င့္ကိုက ေတာ္ေတာ္ ယုတ္တယ္”

“ဟဲ့... ဟုတ္ မဟုတ္ မေသခ်ာဘဲ ေလွ်ာက္ေျပာမေနနဲ႔ေလ။ ေတာ္ၾကာ ၾကားသြားမွ အလုပ္ျဖဳတ္ခံေနရအံုးမယ္”

“သက္ေသေတာ့ ဘယ္ရိွမလဲဟ။ ပညာရိွနည္းနဲ႔ဒီလိုပဲလုပ္ေနက်ေလ နင္လည္း ၾကားဖူးမွာေပါ့”

“အင္း...”
ကြ်န္မ ေခါင္းကိုသာ ခပ္ေလးေလး ညိတ္ျပလိုက္ရေတာ့သည္။ ခ်ဳိေလးကို တားေသာ္လည္း ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ပင္ ထိုသို႔ သံသယ ဝင္ေနသည္မွာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ ဤက့ဲသို႔ အျဖစ္မ်ဳိးကို ထိုင္ဝမ္နိဳင္ငံသားမ်ား မၾကာခဏေျပာၾကသည္ကို ၾကားဖူးသည္မွာ မ်ားလွၿပီ။ ဝန္ထမ္းတစ္ဦး ပင္စင္ယူခါနီးတိုင္း ထိုသို႔ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တတ္ၾကသည့္ ကုမၸဏီမ်ား ရိွသည္ကို ၾကားဖူးသည္။ 

စည္းမ်ဥ္းဥပေဒမ်ားအရ ဝန္ထမ္းတစ္ဦး ပင္စင္ယူခ်ိန္တြင္ သူလုပ္ခဲ့သည့္ လုပ္သက္ေပၚ မူတည္၍ ပင္စင္ေၾကးမ်ား တနင့္တပိုးရေလ့ရိွသည္။ ပင္စင္ယူၿပီးခ်ိန္တြင္ ေနာင္ေရး စိတ္ေအးေစရန္ တလံုးတခဲထဲ ဆုေၾကးေပးသည့္ စနစ္ျဖစ္သည္။ ထိုဆုေၾကးကို ဝန္ထမ္းတိုင္းက ေမွ်ာ္လင့္အားထားၾကသည္။ ထိုကဲ့သို႔ တနင့္တပိုး မေပးရေလေအာင္ သက္တမ္းရင့္ ဝန္ထမ္းမ်ားကို ေနရာေရြ႕ေျပာင္းျခင္း၊ အလုပ္တာဝန္ သတ္သတ္မွတ္မွတ္မေပးဘဲ ေနရာအစံုလုပ္ခိုင္းျခင္း၊ ကိုယ့္လက္ေအာက္တြင္ လုပ္ခဲ့ဖူးသူ၏ အကူအျဖစ္ ရာထူးေျပာင္းျခင္း စသည့္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ဖြယ္ရာမ်ား ဖန္တီးၾက၏။ တစ္ခ်ဳိ႕ဝန္ထမ္းမ်ားမွာ တႏွစ္ ၊ ႏွစ္ႏွစ္ခန္႔က်န္သည့္ ပင္စင္ယူခါနီး အခ်ိန္ကို ေမွ်ာ္၍ သည္းခံတတ္ၾကသလို ေလးေလကဲ့သို႔ သည္းမခံနဳိင္ေတာ့သူမ်ား ကိုယ့္သေဘာႏွင့္ကိုယ္ ႏႈတ္ထြက္သြား၍ ပင္စင္ေၾကး မရသြားသူမ်ားလည္း ရိွၾကသည္။ ထိုအျဖစ္မ်ားကို ၾကားရတိုင္း ကြ်န္မဝမ္းနည္းမိသည္။ တစ္ေန႔ေန႔တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ ထိုအျဖစ္မ်ဳိး ၾကံဳရလွ်င္ ခံနိဳင္ရည္ ရိွနိဳင္ပါ့မလားဟု ၾကိဳေတြးမိသည္။ 

ခ်ိဳေလး၏ေျပာျပခ်က္အရ ျပီးခဲ့သည့္အပတ္ေသာၾကာေန႔က ေလးေလကို အလုပ္ေနရာ အသစ္သို႔ ထပ္ေျပာင္းရန္ အထက္လူၾကီးမ်ားက စီစဥ္သည္။ ထိုသို႔ဆိုလွ်င္ ယခုတစ္ေခါက္ႏွင့္ဆိုလွ်င္ ေလးေလ ဌာန ေျပာင္းရသည္မွာ သံုးႀကိမ္ရိွၿပီ။ေလးေလကို ထိုသို႔ ဆက္ဆံသည္မွာ လြန္ခဲ့သည့္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ခန္႔က စသည္ဟု ထင္မိသည္။ ပထမအၾကိမ္က ထပ္မံတိုးခ်ဲ႕လိုက္သည့္ကုမၸဏီအသစ္တြင္ ဝန္ထမ္းသစ္မ်ားကို သင္ၾကား ေပးရန္ႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ရန္ဟုဆုိကာ သြားေရာက္လုပ္ကိုင္ခိုင္းသည္။ ထိုအလုပ္အသစ္သည္ ကြ်န္မတို႔လက္ရိွကုမၸဏီနွင့္ အေတာ္အသင့္ေဝးသျဖင့္ အလုပ္ဆင္းအလုပ္တက္ ယခင္ကထက္ အခ်ိန္ပိုေပးရသည္။ ေန႔စဥ္အလုပ္တက္ရသည့္္ ခရီးခ်ိန္၊ ယခင္ကထက္ ပိုၾကာေသာ္လည္း ေလးေလက မၿငီးျငဴခဲ့။ သူ႔တာဝန္ေက်ေအာင္ လုပ္ေပးဖို႔သာ စိတ္ထဲရိွပံုရသည္။

ထိုအလုပ္သစ္တြင္ ငါးလခန္႔ လုပ္ၿပီးသည့္ေနာက္ ေလးေလကို ကြ်န္မတို႔ဌာနသို႔ ျပန္ပို႔လိုက္ျပန္သည္။ ေလးေလ လုပ္ခဲ့သည့္ေနရာကိုေတာ့ လက္ေထာက္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉးကို တာဝန္ယူေစ၏။ အေၾကာင္းျပခ်က္မွာ ထိုကုမၸဏီ ေကာင္းစြာလည္ပတ္နိဳင္ၿပီျဖစ္သည္ ဟုဆိုသည္။ ေလးေလအေနႏွင့္ အလုပ္သစ္တြင္ အထိုင္က်ရန္ ႀကိဳးစားၿပီးမွ ယခင္ေနရာသို႔ ျပန္ပို႔ခံရျခင္းကို စိတ္ရႈပ္စရာဟုဆိုရမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ကြ်န္မတို႔ဝန္ထမ္းမ်ားကေတာ့ ေလးေလလက္ေအာက္တြင္ ျပန္လုပ္ရမည္ျဖစ္၍ ထိုအေျပာင္းအလဲကို ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ ၾကရသည္။ ထိုအခ်ိန္ထိေလးေလထံမွ ေကာင္းသည္ဆိုးသည္ဟု မွတ္ခ်က္ခ်သံ မၾကားခဲ့ရေသး။

ေလးေလ ဌာနသို႔ျပန္ေရာက္ၿပီး ႏွစ္လခန္႔အၾကာတြင္ ေနာက္ထပ္ေနရာသစ္တစ္ခုကို ေျပာင္းရျပန္သည္။ ဒီတစ္ၾကိမ္တြင္ေတာ့ ကုမၸဏီတစ္ခုထဲရိွ ပစၥည္းထုတ္လုပ္ေရး ဌာနဘက္သို႔ျဖစ္သည္။ ယခင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉးမွာ ပင္စင္ယူသြားေသာေၾကာင့္ လစ္လပ္သြားသည့္ေနရာတြင္ ေလးေလကို တာဝန္ယူေစျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုေနရာက ေလးေလႏွင့္ မစိမ္းဟုဆိုလွ်င္ေတာင္ ကြ်မ္းက်င္သည့္အပိုင္း မဟုတ္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေလးေလအေနႏွင့္ အသစ္ကျပန္စရသကဲ့သို႔ ေလ့လာေနရသည္ဟု လူခ်င္းဆံုမိခ်ိန္ ေျပာျပသည္။သို႔ေသာ္ ထိုဌာနသည္လည္း ေလးေလအတြက္ သစ္မရခင္ဝါးေဘာင္ကြပ္ခံရသည့္ ေနရာမွန္း ေျခာက္လခန္႔အၾကာတြင္ သိခဲ့ရေတာ့သည္။ လတ္တေလာ အုပ္ခ်ဳပ္မည့္သူ မရိွေသးခ်ိန္တြင္ ယာယီအစားထိုး ထားျခင္းသာျဖစ္ေၾကာင္းေျပာျပ၍ ယခင္ေနရာေဟာင္းသို႔ ျပန္သြားေစသည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ ေလးေလမွာ သူ၏မူရင္း ဌာနျဖစ္ေသာ ကြ်န္မတို႔ဆီသို႔ ဒုတိယအၾကိမ္ ျပန္ေရာက္လာရ ျပန္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ေလးေလတြင္ အရင္လို တက္ၾကြမႈမ်ဳိး သိပ္မေတြ႔ရေတာ့။လြန္ခဲ့သည့္ ေလးလခန္႔က ကြ်န္မတို႔ဌာနသို႔ လူသစ္တစ္ဦးဝင္လာ၏။ ထိုသူက သာမန္ အလုပ္သမားမဟုတ္ဘဲ ကုမၸဏီရွယ္ယာရွင္တစ္ဦး၏ တူေတာ္သူျဖစ္သည္။ ေလးေလ၏ အခန္းထဲတြင္ ေနရာခ်ေပးကာ ေလးေလထံမွ ပညာသင္ယူေစသည္။ ထိုစဥ္က ေလးေလ ေျပာဖူးသည္။

“ငါ့ကို ဘယ္လႊတ္အံုးမလဲမသိဘူး”

“မလႊတ္ေလာက္ေတာ့ပါဘူးေလးေလရဲ႕။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ”

“ပညာသင္တစ္ေယာက္ ေရာက္ေနၿပီေလ။ တတ္သြားရင္ ငါက တျခားေနရာ သြားရအံုးမယ့္ပံုပဲ။”

“မဟုတ္နဳိင္ေလာက္ပါဘူး ေလးေလရာ။ ေတြးၿပီး စိတ္ညစ္မေနနဲ႔။”

“စိတ္ညစ္တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလိုပဲေပါ့ဟာ”ေလးေလ၏ ခန္႔မွန္းခ်က္သည္ ၿပီးခဲ့သည့္ ေသာၾကာေန႔အေရာက္တြင္ မွန္သြားေတာ့သည္။ ထိုေန႔၏ အစည္းအေဝးတြင္ ေလးေလေနရာကို ထိုရွယ္ယာရွင္တူျဖင့္ အစားထိုးေၾကာင္း ၊ ေလးေလကိုေတာ့ ယခင္က သြားခဲ့ဖူးသည့္ ကုမၸဏီအသစ္၌ လက္ေထာက္ဌာနမႉးအျဖစ္ ေျပာင္းေရႊ႕ေၾကာင္း ညႊန္ၾကားခ်က္ထြက္လာသည္။ တတိယအႀကိမ္ေျမာက္ ေနရာေျပာင္း ခံရသည့္အျပင္ လက္ေထာက္ဌာနမႉးအျဖစ္ပါ ရာထူးေလ်ာ့သြားရတာေၾကာင့္ ေလးေလအေနႏွင့္ သီးခံနိဳင္င္စြမ္း ကုန္ဆံုးသြားဟန္တူသည္။ အျပန္အလွန္ေျပာရင္းျဖင့္ ျပႆနာပိုႀကီးကာ အလုပ္ထြက္သည့္ အေျခအေနထိ ေရာက္သြားရျခင္း ျဖစ္သည္။ 

ခ်ဳိေလးစကားဆံုးေတာ့ ကြ်န္မ သက္ျပင္းကိုခပ္ေလးေလသာ ခ်လိုက္မိေတာ့သည္။ မည္သည့္စကားဆိုရမွန္းပင္ မသိ။ “ ငါတို႔ေတြ တားၾကပါေသးတယ္။ ေနာက္တစ္ႏွစ္ ႏွစ္နွစ္ဆို ပင္စင္ရျပီပဲလို႔ သည္းခံျပီး ဆက္လုပ္လိုက္ပါလို႔ ေျပာပါေသးတယ္။ ခုအဲလို ထြက္သြားေတာ့ ဘယ္ေလာက္ နစ္နာသြားျပီလဲ”ေလးေလတို႔လို ႏွစ္ရွည္လုပ္သက္ရိွသည့္ ဝန္းထမ္းမ်ားအတြက္ ပင္စင္ေၾကးမွာ အလြန္မ်ားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ တစ္ခ်ဳိ႕သူေဌးမ်ား၏ ပညာျပျခင္းႏွင့္ ၾကံဳရေလသည္လားဟု ေတြးမိသည္။ ပင္စင္ရခ်ိန္နီးလွ်င္ ဖိအားပိုးမ်ားတတ္သည္မွာေတာ့ အမွန္ပင္။ ပင္စင္ရခ်ိန္နီးေလ ေခါင္းငံု႔ သည္းခံေနရေလျဖစ္၏။ ေနရာအတည္တက်မရွိေတာ့ဘဲ အကူအေနအထားမ်ဳိးထိ လုပ္ခိုင္းတတ္သျဖင့္ သီးမခံနိဳင္ဘဲ အလုပ္ထြက္ကုန္ၾကသည့္ ဝန္ထမ္းေဟာင္းၾကီးမ်ားလည္း ရွိခဲ့ဖူးသည္။ ထိုျဖစ္ပ်က္မ်ားကို သိထားေသာ္လည္း ယခုလိုအေၾကာင္းစံုသိရသည့္အခါ ကြ်န္မရင္ထဲတြင္ ခင္မင္ ေလးစားဖြယ္ရာေကာင္းေသာ ေလးေလအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနမိသည္။

“ေန႔လည္က်ရင္ ေလးေလ သူ႔ပစၥည္းေတြ လာယူလိမ့္မယ္”

“ဟုတ္လား။ ငါေတာ့ ေလးေလကို ျမင္ရမွာ သနားေနတယ္ဟာ”

“ငါေရာပဲ”

အလုပ္ခ်ိန္တစ္မနက္လံုးတြင္ ေလးေလအေၾကာင္းစဥ္းစားမိရင္း အခ်ိန္မည္သို႔ကုန္မွန္းပင္ မသိလိုက္။ ေန႔ခင္းထမင္းစားျပီး ျပန္လာခ်ိန္စကၠဴပံုးတစ္ခုကိုပိုက္၍ ကုမၸဏီထဲက ထြက္လာသည့္ေလးေလကို ေတြ႔လိုက္ရ၏။ ရံုးတြင္က်န္ခဲ့သည့္သူ႔ပစၥည္းမ်ား လာသိမ္း ဆည္းျခင္းျဖစ္မည္။ ထုိျမင္ကြင္းကိုျမင္၍ စိတ္မေကာင္းျဖစ္လြန္းလွသည္။ မည္သည့္စကားျဖင့္ စတင္၍ ႏွဳတ္ဆက္ရမည္ပင္မသိေတာ့ေပ။ ခ်ဳိေလးက ဦးေဆာင္၍ ႏွဳတ္ဆက္လိုက္သည္။

“ ေလးေလ ”

“ေၾသာ္ ..ေအး သမီးတို႔ ထမင္းစား ျပန္လာတာလား” ဟုခ်ဳိခ်ဳိသာသာပင္ အျပံဳးမပ်က္ ႏွဳတ္ဆက္လာသည္။

“ဟုတ္ကဲ့ ” 

ထိုေနာက္ ဘာမွထပ္မေျပာျဖစ္။ ကြ်န္မတို႔ ဘာဆက္ေျပာရမွန္း မသိသည္ကို ရိပ္မိဟန္တူသည္။

“စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ၾကနဲ႔။ ဘဝဆိုတာ ဒီလိုပဲေပါ့ ”

“ဟုတ္ကဲ့”

“ေလးေလ က်န္မာေရး ဂရုစိုက္ပါေနာ္ ”

“ေအးေအး သမီးတို႔လည္း ဂရုစိုက္ၾက။ ကဲ ကဲ သြားျပီ သမီးတို႔ေရ ”ေလးေလထြက္ခြါသြားေသာ္လည္း ကြ်န္မတို႔မွာ ေနရာမွမေရြ႕နိဳင္ေသး။ တေျဖးေျဖး ေဝးသြား သည့္ျမင္ကြင္းကိုသာ တိတ္တဆိတ္ေငးၾကည့္ေနမိေတာ့သည္။ ကြ်န္မႏွင့္ခ်ဳိေလး တစ္ဦးကို တစ္ဦး ၾကည့္မိ၏။ ႏွစ္ဦးစလံုး၏ မ်က္ဝန္းအိမ္တြင္ မ်က္ရည္ၾကည္မ်ား တြဲခိုလ်က္ ရိွေနၾကသည္။ တာဝန္ေက်လြန္းျပီး လက္ေအာက္ငယ္သားမ်ားအေပၚေႏြးေထြးစြာ ဆက္ဆံေလ့့ရိွေသာ လုပ္သားေကာင္းၾကီးမွာ တသက္တာအသံုးျပဳခဲ့ေသာ တုိလီမုတ္စ ပစၥည္းေလးမ်ား ထည့္ထားသည့္စကၠဴပံုးၾကီးကို ေပြ႔ပိုက္လ်က္ျမင္ကြင္းထဲမွ တေရြ႕ေရြ႕ေေဝးကြာသြားေတာ့သည္။

ဒီေန႔၏ က်န္ရိွေနေသးေသာ ေန႔တဝက္အလုပ္ခ်ိန္တြင္ ကြ်န္မတို႔ ရံုးခန္းတစ္ခုလံုး တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ကပ္ေနသည္ဟု ခံစားမိသည္။ တျခားဝန္ထမ္းမ်ားလည္း ေလးေလအတြက္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနၾကမည္ဟု ထင္သည္။ ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ပင္ အလုပ္လုပ္ေနရသည္မွာ စိတ္မေပ်ာ္လွ။ အေတြးမ်ားက ဟိုဟိုသည္သည္ ေရာက္လ်က္ရိွသည္။ ဟိုသည္ေတြးရင္းျဖင့္ ကြ်န္မငယ္ငယ္က အျဖစ္တစ္ခုကို ျပန္သတိရမိသည္။ေရာသီေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္ အဘိုးႏွင့္အဘြားရိွရာ ရြာသို႔ သြားလည္ရင္း ထိုအျဖစ္ေလးကို သိခဲ့ရသည္။ ယခင္ႏွစ္မ်ားက သြားလည္တိုင္း ျမင္ေနက်ျဖစ္သည့္ ျမီးေကာက္ ဟုေခၚသည့္ ႏြားႀကီးကို မေတြ႔မိသျဖင့္ အဘိုးကို ေမးမိသည္။

“အဖိုး.. ျမီးေကာက္ၾကီးေရာ”

အဖိုးတို႔ ျခံဝိုင္းထဲမွ မက်ည္းပင္တြင္ ခ်ည္ထားေသာ ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ႏြားတစ္ေကာင္ကို ျမင္မိ၍ ျမီးေကာက္ၾကီးကိုသတိရကာေမးမိျခင္းျဖစ္၏။ အဖိုးကမ်က္နွာ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းျဖင့္ ေျဖသည္။

“ျမီးေကာက္ၾကီးက အသက္ၾကီးသြားျပီေလ။ ေကာင္းေကာင္းမလုပ္နိဳင္ေတာ့လို႔ အလုိက္ေပးျပီး ဒီႏြားနဲ႔ လဲလိုက္ရတယ္။ ”

“အဘိုးကလည္း အလုပ္မလုပ္နိဳင္မွေတာ့လည္းတဲ့သူကေရာ ဘယ္လိုခိုင္းမလဲ”

“တနည္းနည္းနဲ႔ ခိုင္းမယ္ထင္ပါတယ္ကြယ္။ သြား.. သြား ..အဘြားကို သြားဝိုင္းကူေခ်။”

အဘိုးက စကားျဖတ္၍ အဘြားထံ သြားခိုင္းသျဖင့္ ကြ်န္မလည္း ျမီးေကာက္ႀကီးအေၾကာင္း ထပ္ေမးဖို႔ သတိမရေတာ့။ အသက္အရြယ္ရလာခ်ိန္ေရာက္မွ တနည္းနည္းျဖင့္ ခိုင္းမည္ဆိုသည့္္ စကားအဓိပၸါယ္ကို နားလည္လာမိေတာ့၏။ အဘုိးအေနႏွင့္ အိုမင္းသြားသည့္ ႏြားတစ္ေကာင္အတြက္ သံေယာဇဥ္လက္က်န္ကို ရင္းကာ အသံုးခ်လဲလွယ္ရက္သည္ကို အျပစ္ဟု မဆိုခ်င္ေသာ္လည္း ေလးေလအေပၚျပဳမူခဲ့သည့္ သူေဌးမ်ား၏ လုပ္ရပ္ကိုေတာ့ စိတ္ပ်က္ေဒါသထြက္မိပါသည္။ ဒါကလည္း ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ ေလးေလႏွင့္ ဘဝတူ အလုပ္သမား တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္ေၾကာင့္ပင္။ယခုလည္း လုပ္သားေကာင္းၾကီးေလးေလကို အိုျပီဟု သတ္မွတ္လိုက္ၾကျပီ။ ေလးေလကဲ့သို႔ လုပ္ကိုင္နဳိင္စြမ္းရွိျပီး မအိုေသးသည့္ ကြ်န္မတို႔သည္လည္း အလဲလွယ္မခံရေသးခင္ အစြမ္းရိွသ၍ ရုန္းၾကရပါအံုးမည္။ ဒါကလည္း နိဳင္ငံရပ္ျခား၏ ဘဝေတြျဖစ္မည္ထင္ပါသည္။ 

ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာျဖင့္
ျမတ္မြန္

ကြ်န္ေတာ္က အိပ္မက္ကို လိုက္ရွာေနတဲ့သူ။ ရွာသာရွာေနတာ ခုခ်ိန္ထိ အိပ္မက္ဆိုတာ မေတြ႔ဖူးေသးဘူး။ အိပ္မက္က အလံုးလား၊ အဝိုင္းလား၊ အျပားလားလည္း ကြ်န္ေတာ္မသိဘူး။ အိပ္မက္ကို သိတဲ့ လူတစ္ခ်ိဳ႔ကေတာ့ ေျပာတယ္။ အိပ္မက္ဆိုတဲ့ အရာက တန္းခိုးစြမ္းအင္ေတြ ရွိတယ္တဲ့ ။ အဲ့ဒီအိပ္မက္က လူစြမ္းေကာင္းေတာင္ျဖစ္ေစနိဳင္တယ္တဲ့။ ျဖစ္ခ်င္တာကို ေတာင့္တရံုပဲ အကုန္ျဖစ္ေစတယ္ဆိုပဲ။ ေတာင့္တရံုနဲ႔ ျဖစ္ေစနိဳင္တဲ့ အဲဒီအိပ္မက္ကို ကြ်န္ေတာ္ျမင္ခ်င္၊ ေတြ႔ဖူးခ်င္တယ္။ ေတာင့္တရံုနဲ႔ လူစြမ္းေကာင္းျဖစ္မယ္ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ျဖစ္ခ်င္တာေပါ့။ ဘာမွမလုပ္ရပဲ အိပ္မက္ရွိရံုနဲ႔ အားလံုးျဖစ္မယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္လို အစြမ္းမ်ဳိးပါလိမ့္။ အိပ္မက္ကိုလိုခ်င္ရင္ အေမွာင္ထုထဲမွာ ရွာရမယ္ဆိုတဲ့ သဲလြန္စရတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ အိပ္မက္ကို နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔ ၾကံဳခ်င္တဲ့ေန႔ကစျပီး အေမွာင္ထုေပါင္းေျမာက္ျမားစြာကို ကြ်န္ေတာ္ေလွ်ာက္ခဲ့ျပီးျပီ။ ဒါေပမယ့္ ခုခ်ိန္ထိေတာ့ မေတြ႔ေသးဘူး။ အဲဒီေလာက္ စြမ္းအားရွိတဲ့ အရာကို မရရေအာင္ ရွာမယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ဆံုးျဖတ္ထားျပီးျပီ။

တစ္ေန႔ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း အေမွာင္ထုတစ္ခုကို တိုးဝင္လိုက္တဲ့ အခါမွာ လမ္းမတစ္ခုထက္ေပၚ ကြ်န္ေတာ္ ေရာက္ေနခဲ့တယ္။ လမ္းေလးက မႈန္ျပျပ။ ကြ်န္ေတာ္ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္လာရင္း လမ္းဆံုလမ္းခြ တစ္ခုကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ဘယ္လမ္းကို လိုက္ရမလဲ။ ညာဘက္လမ္းကို ပထမဦးဆံုးေရြးလိုက္တယ္။ လမ္းထဲဝင္စမွာပဲ ကြ်န္ေတာ္မျမင္ဖူးတဲ့ ေခတ္တစ္ေခတ္ကို ေရာက္ေနသလို ခံစားလိုက္မိတယ္။ လူေတြက စည္စည္ကားကား။ လူတိုင္းက ဝတ္ရံုေတြ ကိုယ္စီနဲ႔ ။ လူတိုင္းကိုယ္စီမွာ မွဳတ္ဆိတ္ေမႊးရွည္ရွည္ေတြရွိၾကတယ္။ ခႏၶာကိုယ္ေတြက ေတာင့္တင္းခိုင္မာၾကတယ္။ ၾကြက္သားလံုးၾကီးမ်ားနဲ႔ က်န္းမာသန္းစြမ္းၾကပံုေပါက္တယ္။ တူညီတာက အားလံုးက ေတာက္ေတာက္ပပ။ ထိုလမ္းထဲမွာ စူးစမ္းရင္း ေလွ်ာက္လာေနတဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို ျဖတ္သြားျဖတ္လာ လုပ္ေနတဲ့ လူေတြကကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္နဲ႔ ထူးထူးဆန္းဆန္း သတၱဝါတစ္ေကာင္လို အကဲခတ္ေနၾကတယ္ ။ သူတို႔ ၾကည့္လည္းၾကည့္ခ်င္စရာပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္ဟာ ပိန္လိန္က်ံဳးလွီးေနျပီး လူတစ္ေယာက္ရဲ႕အသြင္ေတာင္ ေပ်ာက္ခ်င္ေနျပီကိုး။ ကြ်န္ေတာ့္ကို သြားရင္းလာရင္း ၾကည့္သြားရံုသက္သက္ပါပဲ ေလ့လာစူးစမ္းေနဖို႔ သူတို႔မွာ အခ်ိန္မရွိဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ သတိထားမိသေလာက္ ကေလးေတြက စလို႔ လူၾကီးလူငယ္ အဘိုးၾကီး၊အဖြားၾကီးကအဆံုး ပတ္ဝန္းက်င္က လူတိုင္းကိုယ္စီ အလုပ္လုပ္ေနၾကတယ္။ လူတိုင္းနီးပါး မအားမလပ္နဲ႔ ဘာေတြ မ်ားအလုပ္ရွဳပ္ေနၾကတာလဲ ဆိုတာကို ကြ်န္ေတာ္ သိခ်င္လာတယ္။ လူတစ္စု စုေဝးလုပ္ကိုင္ေနတဲ႔ ေနရာကို ေလွ်ာက္သြားလိုက္ျပီး ေမးလိုက္တယ္။

“ခင္ဗ်ားတို႔ ဘာေတြ အလုပ္ရွဳပ္ေနၾကတာလဲ။ ဘာအတြက္လဲ ”

ကြ်န္ေတာ့္ေမးခြန္းကို အားလံုးက မအားမလပ္နဲ႔မို႔ ဘယ္သူမွ ဂရုတစ္စိုက္ျပန္မေျဖၾကဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြ်န္ေတာ္သိခ်င္ေနတယ္။

“ ေဟ့လူေတြ”

ကြ်န္ေတာ္ထပ္ေမးဖို႔ ျပင္ေတာ့ လူတစ္ေယာက္က လွည့္ၾကည့္ျပီး တိုတိုတုတ္တုတ္ေျဖတယ္။

“ ငါတို႔လုပ္ေနတာ အနာဂတ္”
“ဘာလဲ အနာဂတ္”
“အနာဂတ္ဆိုတာ အနာဂတ္ေပါ့”
“ခင္ဗ်ားတို႔ အနာဂတ္ကတန္ခိုး ရိွလို႔လား”

“ေအး ရိွတယ္။ မင္းမွာ အနာဂတ္တစ္ခုရွိလာျပီးရင္ မင္းလိုခ်င္တဲ့ တန္းခိုးေတြလည္း ရွိလာမယ္။ တန္ခိုးေတြရွိလာျပီဆိုရင္ေတာ့ လူစြမ္းေကာင္းလည္း ျဖစ္နိဳင္တယ္။ မင္းျဖစ္ခ်င္တာေတြ ျဖစ္နိဳင္ျပီေပါ့ကြာ။ အဲတာေၾကာင့္္ ငါတို႔ အခု လုပ္ေနတာ အနာဂတ္အတြက္။ အနာဂတ္ဆိုတာ မေရာက္ေသးတဲ့ ပစၥဳပၸန္ေပါ့ကြာ။ ”

“ကြ်န္ေတာ္သိတာကေတာ့ အိပ္မက္ပဲ။ အိပ္မက္ကမွ တန္းခိုးရွိတာ။ ခင္ဗ်ားတို႔မွာ အိပ္မက္ရွိရင္ ခုလိုပင္ပင္ပန္းပန္းေတြ လုပ္ေနစရာေတာင္ မလိုဘူး။ အဲတာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္သိထားတဲ့ အိပ္မက္က ပိုတန္းခိုးရွိတယ္။ ”

ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ ေျပာသံကိုၾကားေတာ႔ တစ္ခ်ိဳ႕က ေခါင္းကို တစ္ပါတ္လည္ကာ ျပန္ၾကည့္တယ္။ တစ္ေယာက္က ကြ်န္ေတာ့္ အကၤ်ီေကာ္လံကိုေဆာင္႔ဆြဲကာ

"အိပ္မက္ဆိုတာ ဘာလဲ"

ခပ္လွမ္းလွမ္းက တစ္ေယာက္က လွမ္းေအာ္ေျပာတယ္။

"အိပ္မက္က အက်ိဳးျမတ္ရွိလားဗ်ိဳ႕ "

တစ္ခ်ိဳ႕က

"အိပ္မက္ကိုေတြ႕ရင္ေျပာပါ သိခ်င္လို႔"

ဒီလိုေမးပံုေထာက္ရင္ေတာ့ သူတို႔ဆီမွာ အိပ္မက္မရွိဘူးဆိုတာ ေသခ်ာသြားျပီ။ ကြ်န္ေတာ္က အိပ္မက္ကို ရွာေဖြေနတဲ့သူ။ သူတုိ႔က အိပ္မက္ကို မသိတဲ့ အနာဂတ္ကို တည္ေဆာက္ေနတဲ့သူေတြ။ ကြ်န္ေတာ္ လမ္းမွားဝင္ခဲ့ပံုပဲ။ အိပ္မက္ကို မသိတဲ႔ လူတစ္စုကို ကြ်န္ေတာ္ စြန္႔ခြါရင္း လမ္းဆံုလမ္းခြဘက္ကို ျပန္ေလွ်ာက္လာခ်ိန္ ေနာက္ဘက္က လွမ္းေျပာသံ တစ္သံ ၾကားလိုက္ရတယ္။

“မင္းရွာေနတာ မေတြ႔ရင္ ဒီကို ျပန္လာနိဳင္တယ္။ ငါတို႔လိုလုပ္နိဳင္ရင္ မင္းလည္း ငါတို႔နဲ႔အတူ ေနခြင့္ရပါတယ္။”

ကြ်န္ေတာ္ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ ထြက္လာခဲ့တယ္။ ေလာေလာဆယ္ အိပ္မက္ကိုေတြ႔ဖို႔ပဲ ကြ်န္ေတာ္စိတ္ဝင္စားတယ္။ လမ္းဆံုေရာက္ေတာ့ ဒုတိယေျမာက္လမ္းထဲဝင္တယ္။ ဒီလမ္းက အိပ္မက္ကိုေတြ႔နိဳင္တဲ့ လမ္းဆိုတာ ေသခ်ာသြားျပီ။ ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲလမ္းတစ္ခုမို႔ စမ္းတစ္ဝါးဝါးနဲ႔ အေမွာင္ထုတစ္ခုကို ျဖတ္ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ ေမွာင္မိုက္ျပီး ေဝဝါးေနတဲ့လမ္းမို႔ ေလွ်ာက္ရတာ ေၾကာက္ဖို႕ေတာ့ေကာင္းတယ္။ အရင္ကလည္းအိပ္မက္ကိုရွာေဖြဖို႔ အေမွာင္လမ္းေတြကို ေလွ်ာက္ခဲ့တာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလမ္းေလာက္ ေမွာင္မိုက္တာမရွိဘူး။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ေသခ်ာျပီ။ အိပ္မက္ကိုေတြ႔ရေတာ့မယ့္လမ္းပဲ။ ဒီလမ္းကမွ သူရွာေနတဲ့ အိပ္မက္ကို ေတြ႔နိဳင္မွာ။

ဘယ္လို အိပ္မက္ဘဲ ျဖစ္ျဖစ္အိပ္မက္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ေတြ႔ခ်င္တယ္။ အိပ္မက္ကို ေတြ႔ေအာင္ရွာရမယ္။ အိပ္မက္ကိုပိုင္တဲ့ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႔ခဲ့ရင္ အိပ္မက္နည္းနည္းေလာက္ေတာင္းၾကည့္မယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ငွားသင့္ရင္ ငွားၾကည့္မယ္။ လမ္းေတြ တစ္ခုျပီး တစ္ခုကိုေက်ာ္ျဖတ္လာေပမယ့္ အိမ္စုတ္၊ တဲစုတ္ေလးတခ်ဳိ႕ကို ကြက္တိကြက္ၾကားေတြ႔တယ္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ အေမွာင္ထုထဲက ရိႈက္သံသဲ့သဲ့ကိုၾကားရျပန္တယ္။ တစ္ခ်ဳိ႔ေနရာေတြမွာ အရိုးစုတခ်ဳိ႕ကို ေတြ႔ရတယ္။ ဘယ္လိုလမ္းပါလိမ့္။ စုတ္ခ်ာလြန္းလွတယ္။ ေစာေစာကေရာက္ခဲ့တဲ့ လမ္းနဲ႔ေတာ့ အေတာ့္ကို ကြားျခားေနတာေတာ့ အမွန္ပဲ။

ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္လာရင္း သစ္ပင္ၾကီးေအာက္မွာ မီးခိုးေငြ႔တစ္ေထာင္းေထာင္းနဲ႔ ေဆးလိပ္ထိုင္ဖြာေနတဲ့ လူတစ္စုကို ေတြ႔လိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ဝမ္းသာအားရ လွမ္းေလွ်ာက္သြားလိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္လိုပဲ ပိန္လွီေျခာက္ကပ္ေနတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ေတြနဲ႔ လူတစ္စုက ကြ်န္ေတာ့္ကိုေတြ႔ေတာ့ နွတ္ဆက္ျပံဳးျပၾကတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို အေရးတယူႏႈတ္ဆက္ေဖာ္ရပါတယ္။ သူတို႔ဆီက အိပ္မက္နည္းနည္းေတာင္းမွပဲလို႔ ေတြးထားတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္အေတြးက သူတို႔ကိုၾကည့္ျပီး ေတြေဝသြားတယ္။ ခြန္အားမရွိပဲ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ျဖစ္ေနတဲ့ သူတို႔ဆီမွာေရာ အိပ္မက္ရွိနိဳင္ပါ့မလား။ နည္းနည္းေတာင္းဖို႔ ေနေနသာသာ ငွားဖို႔ေတာင္ရွိမယ္မထင္ပါဘူး။

“ခင္ဗ်ားတို႔ ဘာထိုင္လုပ္ေနတာလဲ”
“ငါတို႔အိပ္မက္ ရွာေနတာ။ ေမာျပီးပင္ပန္းလြန္းလို႔ ခဏနားေနတာ”

ကြ်န္ေတာ္ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ သူတို႔လည္း ကြ်န္ေတာ့္လို အိပ္မက္ရွာေနတဲ့ လူေတြ။ သူတို႔ေဘးနားမွာ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေျခပစ္လက္ပစ္ ဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။ သူတို႔လိုပဲကြ်န္ေတာ္လည္းရွာရတာ အားကုန္လွျပီ။ ကြ်န္ေတာ္ရွာေဖြေနတဲ့ အိပ္မက္က ခုခ်ိန္ထိ မေတြ႔ေသးဘူး။ အခ်ိန္ေတြြလည္း ေတာ္ေတာ္ကုန္လာျပီ။ နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေတာင္ ရွိလာျပီထင္ပါရဲ႕။ လူတစ္ကိုယ္လံုးလည္း လူရုပ္ပင္မေပါက္ခ်င္ေတာ့။ ငတ္တစ္လွည့္ ျပတ္တစ္လွည့္မို႔ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ခြန္အားေတြ ခ်ိနဲ႔စျပဳေနတာကို သတိထားမိတယ္။

ဝမ္းထဲက ဆာေလာင္မႈက အိပ္မက္ဆိုတာ တစ္ကယ္ေရာရွိရဲ႕လားလို႔ တစ္ေျဖးေျဖး ေတြေဝလာေစတယ္။ အာေခါင္းထဲမွာ ေျခာက္ကပ္ျပီး လည္းေခ်ာင္းထဲမွာ ပူေလာင္လာတယ္။ ေရွ႕ဆက္သြားဖို႔လမ္းေတြကို ခြန္အားမရွိေတာ့ဘူးလို႔ ေတြးမိတယ္။ ဒီလိုသာဆိုရင္ အိပ္မက္ကို မေတြ႔ခင္ ကြ်န္ေတာ္ ေသသြားနိဳင္တယ္။ လမ္းမွာေတြ႔ခဲ့တဲ့ အရိုးစုေတြလိုပဲ အထီးက်န္ဆန္ဆန္ လဲေလ်ာင္းသြားရနဳိင္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ဘက္ဆက္လုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲ။ လက္က်န္အင္အားနဲ႔ အိပ္မက္ကို ေရွ႕ဆက္ရွာမလား။ အနာဂတ္ပံုေဖာ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ ဟိုလူစုဆီ ျပန္သြားမလား။ ကြ်န္ေတာ္ ဆံုးျဖတ္ျပီး သစ္ပင္ေအာက္က ထြက္လာခဲ့တယ္။ အိပ္မက္ဆိုတာကို ခဏေမ့ျပီးခုလက္ရွိရဲ႕ ဆာေလာင္မႈကို ေျဖရွင္းရမယ္။ လာရာလမ္းကို ျပန္ေလွ်ာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထင္လို႔လားပဲ မသိဘူး။ လာတုန္းကေလာက္ မေမွာင္ေတာ့သလိုပဲ။ လမ္းေတြက ေမွာင္ရာကေန တေျဖးေျဖးလင္းလာတယ္။ မႈန္မိႈင္းရာကေန ေတာက္ပလာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ဆက္ေလွ်ာက္လာတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတြ႔တဲ့ အလင္းထဲ တိုးဝင္လိုက္ေတာ့တယ္။

ကြ်န္ေတာ္မ်က္လံုးပြင့္လာတ့ဲအခ်ိန္ ျမင္ကြင္းက ကြ်န္ေတာ့္အိပ္ခန္းျဖစ္ေနတယ္။ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကည္႔မိလိုက္ေတာ့ လက္ရွိ ကမၻာေလာက။ ျပီးေတာ႔ ကြ်န္ေတာ့္ အခန္းငယ္။ ေရွ႔မွာေတာ႔ ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကပြင့္လ်က္။ ကြ်န္ေတာ္ စာဖတ္ရင္းငိုက္ျမည္းသြားပံုပါပဲ။ ဖတ္လက္စစာအုပ္ကို ေဘးတြန္းဖယ္လိုက္တယ္။ စာအုပ္နာမည္က “အိပ္မက္ကမၻာငယ္”။ အိပ္မက္ထဲမွာ အိပ္မက္အေၾကာင္းကို သိခြင့္ရခဲ့ျပီ။ အိပ္မက္နဲ႔ အနာဂတ္ ဘယ္ဟာလိုက္ရွာသင့္လည္း သိခဲ့ရျပီ။ အိပ္မက္ထဲမွာ ကြ်န္ေတာ့္ကို လွမ္းေျပာလိုက္တဲ့စကားကို ျဖတ္ခနဲျပန္ၾကားတယ္။ “အနာဂတ္ဆိုတာ မေရာက္ေသးတဲ့ ပစၥဳပၸန္” တဲ့။ ဟုတ္တာေပါ့။ ဆႏၵေတြအေကာင္အထည္ေပၚဖို႔အတြက္ တကယ္လိုအပ္တာက အနာဂတ္ကို ထုဆစ္ျခင္းပါပဲ။


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာျဖင့္
ျမတ္မြန္

အခ်စ္ဆိုတာ အသံမဲ့ ဘာသာစကား

“ကလင္.... ကလင္....”
“ကလင္.... ကလင္....”

ဧည့္ခန္းထဲမွ ျမည္ေနသည့္ ဖုန္းျမည္သံသည္ နွင္းအတြက္ ညည့္နက္သန္းေခါင္မွာ ၾကားရသည့္ ငွက္ဆိုးထိုးသံ တစ္ခုနွင့္တူပါသည္။ ထိုအသံၾကားရလွ်င္ နွင္းေၾကကြဲရသည္။ ထိုဖုန္းသံသည္ နွင္းကို ေလွာင္ေျပာင္ပ်က္ရယ္ျပဳေနသည္ဟုလည္းထင္မိသည္။ ျဖစ္နိဳင္လွ်င္ နွင္း မည္သည့္အသံကိုမွ် မၾကားခ်င္ပါ။ မၾကားဝ့ံပါ။ အေၾကာက္ဆံုးအသံကေတာ့့ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ လာေရာက္စကားေျပာမည့္ စကားသံကိုုပင္ ျဖစ္၏။ ထို႔ျပင္ဖုန္းအဝင္ ေခၚဆိုသံကိုလည္း ေၾကာက္သည္။ နွင္းအတြက္ အေရးတၾကီး အရာမ်ားထဲမွ ဖုန္းေခၚဆိုသံသည္ လြန္ခဲ့သည့္ တစ္ပါတ္ခန္႔ကတည္းက ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ျပီးျပီ။
ယခုလို အိမ္တြင္မည္သူမွ မရွိသည့္အခ်ိန္ ဖုန္းသံျမည္ေနျခင္းသည္္ နွင္းအတြက္ စိတ္ဆင္းရဲစရာေကာင္းသည့္ ကိစၥတစ္ခုလည္းျဖစ္သည္။ သည့္ထက္ပို၍ ေၾကကြဲစရာေကာင္းသည္မွာ ယခုဖုန္းျမည္သံသည္ နႏၵ ေခၚသည့္ ဖုန္းသံျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္။ ဖုန္းနံပါတ္ကို သြားမၾကည့္ေသာ္လည္း အဆက္မျပတ္ျမည့္ေနသည့္ ဖုန္းသံသည္ နႏၵေခၚသည္မွ လြဲ၍ တျခားမျဖစ္နိဳင္ေၾကာင္း ႏွင္း ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ နႏၵေခၚသည့္ ဖုန္းျမည္သံကို ေငးၾကည့္ေနရသည္မွာ နွင္းရင္ေတြ ပူေလာင္လြန္းလွ၏။ နႏၵ ဆိုတာ ႏွင္းသိပ္ခ်စ္ရသည့္ ခ်စ္သူျဖစ္သည္။

ေတာ္ပါေတာ့။ မလာပါနဲ႔ေတာ့။ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဆက္မျမည္ပါနဲ႔ေတာ့...။
ဖုန္းျမည္သံႏွင့္အျပိဳင္ ႏွင္း ဆုေတာင္းေနမိသည္။ ထို႔ေနာက္ခဏအၾကာတြင္ ဖုန္းျမည္သံရပ္တန္႔သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ မ်က္နွာျပင္ေပၚတြင္ ပူပူေႏြးေႏြး အရည္ၾကည္တစ္ခု၏ အထိအေတြ႔ေၾကာင့္ နွင္းမ်က္နွာျပင္တြင္ စီက်ေနေသာ မ်က္ရည္တစ္ခ်ဳိ႕ကို ပြတ္သပ္ဖယ္ရွားလိုက္သည္။ ျဖစ္နိဳင္လွ်င္ တစ္ခ်ဳိ႕ေသာ အတိတ္ေတြကိုလည္း ပြတ္သပ္ဖယ္ရွားလို႔ရလွ်င္ ဖယ္ရွားလိုက္ခ်င္ပါ၏။

။.......................။

နွင္းတစ္ကိုယ္လံုး ကိုင္ရိုက္ခံထားရသလို နာက်င္လွ်က္ရွိသည္။ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး သစ္ရြက္တစ္ရြက္လို ေလထဲတြင္ လြင့္ပ်ံေနသလို ခံစားမိသည္။ လက္နွစ္ဘက္ကို အားျပဳ၍လွဳပ္ၾကည့္သည္။ လက္နွစ္ဘက္လံုးက အင္အားခ်ိနဲ႔စြာျဖင့္ လွဳပ္ရွား၍ မရမွန္းသတိျပဳမိသည္။ ထို႔ေနာက္ မ်က္စိကိုအားယူကာ ဖြင့္ဖို႔ ၾကိဳးစားၾကည့္မိျပန္သည္။ ခပ္စူးစူး အလင္းတန္းတစ္ခု မ်က္စိထဲကို တိုးဝင္လာတာေၾကာင့္ ေခါင္းထဲတြင္ မိုက္ခနဲ ျဖစ္သြား၏။ မ်က္လံုးကို ခ်က္ခ်င္း ျပန္ပိတ္ထားလိုက္ျပီး ပတ္ဝန္းက်င္အေျခအေနကို နားစြံ႔ေနမိသည္။ စက္ပစၥည္းတစ္ခုခု၏ တီ တီ တီဆိုသည့္ အသံက နာရီသံလို စည္းခ်က္ညီစြာ တစ္ခ်က္ျခင္းျမည္ေနသည္။ နွင္းဘယ္ကိုေရာက္ေနတာပါလိမ့္ဟုလည္း အေျဖရွာေသာ္လည္း စဥ္းစား၍မရေသးပါ။ ထို႔ေနာက္ တံခါး ဖြင့္သံႏွင့္အတူ ဝင္လာသည့္ ေျခသံတစ္ခုကိုၾကားရတာေၾကာင့္ နွင္းပါးစပ္က အကူအညီေတာင္းဖို႔ ၾကိဳးစားသည္။ နွတ္ခမ္းကို အားယူကာ ဖြင့္ဟေျပာလိုက္ေသာ္လည္း မည္သည့္ အသံမွ် ထြက္မလာသည္ကို သတိျပဳမိလိုက္သည္။ ထိုေျခသံပိုင္ရွင္သည္ နွင္းအနားသို႔ ေရာက္လာ၏။

“သမီး ..သမီး..သတိရျပီလား။ ”
“.....”
“သမီးေလး ျငိမ္ျငိမ္ေလးေန..ဘာမွမေျပာနဲ႔။ ေမေမ..ေမေမေလ ေမေမ အနားမွာရွိတယ္။ ”
ေမေမ့ အသံ။ ေမေမေရ ေမေမလို႔ ေခၚေနေပမယ့္ ႏွင္းထံမွ စကားသံမ်ားမထြက္လာဘဲ ေမေမ့စကားသံတစ္ခုကိုသာ ၾကားေနရသည္။

ဒုတိယအၾကိမ္ မ်က္လံုးအစံုကို ဖြင့္ဖို႔ၾကိဳးစားၾကည့္သည္။ ဒီတစ္ၾကိမ္ေတာ့ အလင္းတန္းတစ္ခုက ဆီးၾကိဳမေနေတာ့။ အေပၚဆီးမွ ငံု႔ၾကည့္ေနသည့္ ေမေမ့မ်က္နွာ၊ ထို႔ေနာက္အျဖဴေရာင္မ်က္နွာက်က္၊ ေဘးနားတြင္ စက္ပစၥည္းေပါင္းမ်ားစြာ ရိွေနသည့္ အခန္းထဲမွ ကုတင္တစ္ခုေပၚတြင္ ေရာက္ရွိေနျခင္းျဖစ္သည္။

“ သမီး..သမီး ဒါဏ္ရာေတြ ရထားတယ္။ ျငိမ္ျငိမ္ေလးေနေနာ္။ သမီးရယ္ ျဖစ္ရေလကြယ္။ ”

ေမေမသည္ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲစြာ ရွိဳက္ၾကီးတစ္ငင္ငိုေၾကြးေနသည္။ ပါးစပ္ကလည္း သမီး သမီးဟု ေရရြတ္လွ်က္ ငိုေၾကြးေနေသာ ေမေမ့ကိုၾကည့္ျပီး ႏွင္းသနားမိသည္။ ေမေမဒီေလာက္ငိုေနပံုေထာက္ရင္ေတာ့ နွင္းအၾကီးအက်ယ္ ဒါဏ္ရာရထားျပီလို႔ထင္မိသည္။ နွင္းေရွ႕တြင္မခံစားနိဳင္လြန္းသည့္ေမေမသည္ အခန္းအျပင္ဘက္သို႔ ေျပးထြက္သြားသည္။

နွင္းဘာေၾကာင့္ဒီကုိေရာက္ေနတာလဲ၊ ေနာက္ဆံုးဘယ္မွာ ရွိေနတာလဲ ဆိုသည္ကို အျပင္းအထန္ ျပန္စဥ္းစားသည္။ ႏွင္းမွတ္မိသည္မွာ သင္ဇာနွင့္ နွင္းတို႔ ကားတစ္စီးေပၚတြင္ ေနာက္ဆံုးအတူရိွခဲ့သည္ကိုသာ မွတ္မိသည္။

ထိုေန႔က သၾကၤန္အက်ေန႔ျဖစ္သည္။ သင္ဇာနွင့္ နွင္းတို႔ ေရပက္ခံထြက္ၾကရင္း ထမင္းစားနားခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ႏွင္း ကိုယ္ပူခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာ၍ တကၠစီတစ္စီးကို လွမ္းတားျပီး အိမ္ကိုေစာေစာ ျပန္လာခဲ့သည္။ ကားထဲကိုဝင္ဝင္ခ်င္း ျပင္းရွရွအနံ႔တစ္ခုကို ရသျဖင့္ မွန္တံခါးေလးကို ခ်ထားျပီး ျပင္ပေလေအးေလးေတြကို ရွဴရိွဳက္ေနရသည္။ မ်က္လံုးကို မွိတ္ကာ မွိန္းျပီး လိုက္လာစဥ္ ကားသမားဦးေလးၾကီး၏ ထိတ္လန္႔တၾကား ေအာ္သံကို ၾကားလိုက္ရ၏။ ႏွင္း မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္စဥ္ သၾကၤန္ကားတစ္စီးသည္ ႏွင္းတို႔စီးလာသည့္ ကားဆီသို႔ အရိွန္ျပင္းစြာ တိုးဝင္လာသည္ကိုသာ ေနာက္ဆံုးမွတ္မိလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ နွင္းဘာမွမသိေတာ့။

။.......................။

ဆရာဝန္၏ ေဆးစစ္ခ်က္အရ ျပင္းထန္သည့္ ကားတိုက္မႈေၾကာင့္ နွင္းဦးေနွာင့္ကို ထိခိုက္သြားသည္ဟုဆိုသည္။ ေဆးရံုေပၚတြင္ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ကုသျပီးေနာက္ ေနာက္ဆံုးရလဒ္မွာ နွင္း သည္တစ္သက္လံုး စကားေျပာနိဳင္ေတာ့မည္မဟုတ္။ နွင္းဆြ႔ံအသြားခဲ့ရျပီ။ ႏွင္းအျဖစ္ေၾကာင့္ တစ္မိသားစုလံုး နွင္းအတြက္ေၾကကြဲ ဝမ္းနည္းၾကရသည္။ ေဖေဖႏွင့္ေမေမက ႏွင္းအနားတြင္ မခြာတမ္းေနရင္း နွင္းကို အားေပးရွာသည္။ နွင္းကေတာ့ ဆရာဝန္၏ ေဆးစစ္ခ်က္ကို မယံုၾကည္နိဳင္လြန္းသျဖင့္ ေခါင္းေတြကိုသာ အဆက္မပ်က္ခါယမ္းရင္း ေအာ္ဟစ္ငိုေၾကြးေနမိသည္။

“သမီးေလး အားမငယ္နဲ႔။ ေဖေဖတို႔ သမီးကို တစ္သက္လံုးေစာင့္ေရွာက္မယ္။ ”
“ေလာေလာဆယ္ သမီးေျပာခ်င္တာကို စာနဲ႔ေရးေျပာ။ ျဖစ္ခ်င္တာေတြေျပာေနာ္။ ေဖေဖတို႔ အကုန္ျဖည့္ဆည္းေပးမယ္”
ေဖေဖ့က နွင္းေဘးနားတြင္ အခ်ိန္ျပည့္အားေပးလွ်က္ရွိသည္။ နွင္းကေတာ့ေဖေဖ့၏ အားေပးမႈၾကားက ခ်စ္သူနႏၵကို အျပင္းအထန္သတိရေနမိသည္။ နွင္းႏွင့္နႏၵတို႔ထားခဲ့သည့္ ကတိေတြအတြက္ နႏၵကို ဘယ္လုိ ရင္ဆိုင္ရမလဲ။
ထိုသို႔ျဖင့္ နွင္းေဆးရံုကဆင္းျပီး အိမ္ျပန္ေရာက္လာခ်ိန္ အရာရာက နွင္းအတြက္ အရင္အတိုင္းပင္။ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္သည့္ အခ်ိန္မွစ၍ နွင္း အိမ္ထဲမွ အိမ္ျပင္မထြက္ေတာ့။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေျပာဆိုရမည့္ ဒုကၡမွ ေဝးသြားေသာ္လည္း ႏွင္းကို ႏွိပ္စက္ေနသည့္ အရာမွာ ဖုန္းသံျဖစ္သည္။ ဖုန္းသံၾကားလွ်င္ နႏၵကို ေျပးျမင္မိသည္။ နွင္းေဆးရံုတက္ေနသည့္ သည္ရက္ပိုင္းအတြင္း နွင္းကို ဆက္သြယ္မရ၍ နႏၵတစ္ေယာက္ စိတ္ပူေနလိမ့္မည္လို႔ ထင္သည္။
တရက္ေတာ့ ျမည္ေနသည့္ ဖုန္းကို နွင္းနာက်င္စြာ ေကာက္ကိုင္လိုက္ပါသည္။
“ ဟယ္လို ဟယ္လို ဟယ္လို နွင္းလား နွင္းလား နွင္း..နွင္း ။ နွင္းကို ကိုယ္အရမ္းစိတ္ပူေနတယ္။ နွင္းေနမေကာင္းဘူးလား။ နွင္းကိုယ့္ကို စကားျပန္ေျပာပါအံုးကြာ။ နွင္း ကိုယ္ေျပာေနတာကို ၾကားလား။ ဟယ္လို ဟယ္လို ....နွင္း..နွင္း..”
နႏၵ၏ အသံသည္ တစ္ခုခုကို စိတ္ပူျပီး ေယာက္ယက္ခက္ေနသည့္ေလသံမ်ိဳးျဖစ္သည္။ တစ္ရက္မွ ဖုန္းေျပာမပ်က္ခဲ့သည့္ နွင္းတို႔ခ်စ္သူ နွစ္ဦးတြင္ သည္တစ္လအတြင္း နွင္းကို ဆက္သြယ္မရသည့္အခါ နွင္းကို စိတ္ပူျပီး မည္မွ်အထိ ေနမထိထိုင္မသာျဖစ္ေနမလဲ နွင္းေတြးျမင္ၾကည့္နိဳင္ပါသည္။ နွင္းဘာေၾကာင့္ သူ႔ကို အဆက္အသြယ္ျဖတ္ထားရတာလဲဆိုတာလည္း သူအျပင္းအထန္ ေတြးေနလိမ့္မည္။ ဒါမွမဟုတ္ နွင္းအိမ္မွာ အိမ္တြင္းေရး ကိစၥတစ္ခုခုျဖစ္ေနလို႔မ်ားလား၊ နွင္းဆီကို ေန႔တိုင္းဖုန္းဆက္ေနတာကို နွင္းမိဘေတြက မၾကိဳက္လို႔ ဖုန္းကို သိမ္းထားလိုက္သလားဟု သူေတြးေကာင္းေတြးေနမည္။ သူနိဳင္ငံျခားသြားခါနီး သူျပန္လာလွ်င္ နွင္းကိုလက္ထပ္မည္ဟု ခြင့္ေတာင္းခဲ့သည္။ ႏွင္းဘက္ကလည္း သေဘာတူခဲ့သည္။ ယခုေတာ့ နွင္းဘက္မွေပးထားခဲ့သည့္ ကတိေတြကို သစၥာေဖာက္ဖ်က္ျပီဟု ထင္ေနနိဳင္သည္။ အဆိုးဆံုးအေနႏွင့္ ႏွင္း ခ်စ္သူအသစ္ေတြ႔ျပီဟုလည္း ေတြးထင္နာက်င္ေနနိဳင္သည္။ ထိုအရာေတြ တစ္ခုမွ် မဟုတ္ေၾကာင္း ႏွင္း ရွင္းျပႏွစ္သိမ့္ေပးခ်င္ေသာ္လည္း ႏွင္းဘက္မွ ထြက္လာမည့္ စကားသံဟု မည္သို႔မွ မေခၚဆိုနိင္သည့္ လံုးလံုးေထြးေထြး အသံကို ခ်စ္သူနႏၵ မၾကားေစခ်င္ပါ။ တစ္ဘက္မွ နႏၵ၏ တစ္ဆာဆာ ေအာ္ေခၚေနသည့္အသံကို ၾကားေနရသည္။ ထိုအသံကို နွင္းဆက္လက္ၾကားနိဳင္စြမ္းမရွိေတာ့ သျဖင့္ ဖုန္းခြက္ကို အသာအယာ ျပန္ခ်လိုက္ရသည္။ ထို႔ေနာက္ ရွိဳက္ၾကီးတငင္ငိုေၾကြးမိသည္။
နႏၵေရ နွင္းကိုခြင့္လြတ္ပါ...။
ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ေရာက္ေနမွန္းမသိသည့္ ေမေမက နွင္း၏ ေနာက္ေက်ာကို ပြပ္သတ္ေပးျပီး နွစ္သိမ့္ေတာ့မွ ေမေမေရာက္ေနမွန္း သတိထားမိတာ့သည္။ နွင္းေၾကကြဲဝမ္းနည္းေနေနရတာကို ျမင္တိုင္း ေမေမတို႔လည္းစိတ္ဒုကၡေရာက္ၾကမည္။ နွင္းမိဘေတြကို စိတ္ဒုကၡေရာက္ေစမည့္ အျဖစ္မ်ဳိးမျဖစ္ေစခ်င္ပါ။
“ေမာင္နႏၵလား သမီး။ သမီးအေၾကာင္း ေမာင္နႏၵကို ေျပာျပလိုက္ရမလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေမေမဘာေျပာေပးရမလဲ ”
နွင္းေခါင္းေတြကိုသာ ခါယမ္းေနမိသည္။ နွင္းသည္လို ဒုကၡိတဘဝကို ေရာက္သြားျခင္းကို နႏၵမသိေစရပါ။ နွင္းလို ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ရွိသြားသည့္ လူတစ္ေယာက္အတြက္ နွင္းတို႔နွစ္ေယာက္ထားခဲ့သည့္ ကတိသစၥာမ်ားနွင့္ ခ်ီေနွာင္မထားခ်င္ေတာ့။ သူ႔လို နိဳင္ငံျခားမွာ ပညာသြားသင္ျပီး တက္လမ္းရွိသည့္ လူတစ္ေယာက္၏ ခ်စ္သူသည္ စြံ႔အေနသူတစ္ေယာက္ဆိုၿပီး ပတ္ဝန္းက်င္က ေဝဖန္သံေတြ သူ႔ကို မၾကားေစခ်င္ပါ။ မခံစားေစခ်င္ပါ။ မထိုက္တန္ေတာ့ပါ။ ထုိ႔ေနာက္နွင္းဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ခိုင္ခိုင္မာမာခ်လိုက္ပါသည္။

။.......................။

နွင္းကိုယ္တိုင္ သူ႔ကို အဆက္အသြယ္ျဖတ္သည့္စာတစ္ေစာင္ကိုေရးသည္။ နွင္း၏အေျခအေနကို နႏၵကိုမေျပာရန္ နွင္း၏ မိဘမ်ားနွင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ေတာင္းဆိုထားသည္။ နွင္းေၾကာင့္ နႏၵကို အခ်ိန္ေတြမကုန္ေစခ်င္ပါ။ နႏၵရဲ႕ဘဝေလးကို သာယာလွပေစခ်င္သည္။ နွင္းကိုၾကည့္ျပီး နႏၵေၾကကြဲရမယ့္အျဖစ္ကို မျဖစ္ေစခ်င္ပါ။
နွင္းပို႔လိုက္သည့္ စာကို နႏၵလက္ခံရရွိျပီးေနာက္ နႏၵကနွင္းဆီကို စာေတြတစ္ေစာင္ျပီးတစ္ေစာင္ပံုမွန္ပို႔ေပးခဲ့သည္။ အစပိုင္းလာသည့္ စာေတြကို နွင္းဖတ္ျဖစ္သည္။ နွင္းကိုအၾကာၾကီးခြဲထားသျဖင့္ သူ႔ကို နွင္းစိတ္ဆိုးေနသည္ဟု ထင္ေနတုန္း။ ႏွင္းဘက္က ျဖစ္ေနသည့္ စိတ္ခံစားခ်က္ႏွင့္အေျခအေနကုိ သူ႔ကို ေျပာျပေပးရန္ ေတာင္းဆိုသည့္ စာမ်ားသာ ဆက္တိုက္ေရာက္လာသည္။ ေနာက္တစ္နွစ္ဆိုလွ်င္ သူေက်ာင္းျပီး၍ ဘြဲ႔ရေတာ့မည္ျဖစ္သျဖင့္ အားလံုးျပီးသည္ႏွင့္ နွင္းဆီကို အေျပးျပန္လာမည္ဆိုသည့္ စာမ်ား အဆက္မပ်က္ ပို႔ေပးခဲ့သည္။ နွင္းမကိုင္မွန္းသိသိႏွင့္ ညစဥ္ဖုန္းဆက္ေနဆဲ။ စာေတြျမင္တိုင္း၊ဖုန္းသံျမည္တိုင္း နွင္းတုန္႔ျပန္နိဳင္သည္က ရင္ထဲမွနာက်င္မႈႏွင့္ မ်က္ရည္မ်ားသာ။ နွင္းအတြက္ဝမ္းနည္းတိုင္း အေဖာ္ျပဳစရာမ်က္ရည္မ်ားသာရိွသည္။

ထို႔ေနာက္ ေဖေဖက နွင္းစိတ္ဆင္းရဲေနသည္ကို မၾကည့္ရက္ေတာ့သျဖင့္ ပတ္ဝန္းက်င္အသစ္တြင္ အတိတ္ကိုေမ့ေပ်ာက္ျပီး နွင္းေပ်ာ္ရႊင္လာေစရန္ အိမ္ေျပာင္းဖို႔စီစဥ္ပါေတာ့သည္။ နွင္းကိုပတ္ဝန္းက်င္သစ္၊ စိတ္သစ္၊ လူသစ္ျဖင့္ ဘဝသစ္ကိုရေစခ်င္သည္။ နွင္းဘက္က နႏၵကို လက္မတြဲေတာ့ရန္ ဆံုးျဖတ္ထားသည္ဆိုပါက ေမ့ပစ္ဖို႔ ၾကိဳးစားပါဟု တိုက္တြန္းၾကသည္။
အိမ္မေျပာင္းခင္ တစ္ပါတ္ေလာက္က နွင္းအိမ္ေျပာင္းေတာ့မည္ျဖစ္သျဖင့္ နွင္းဆီကို စာမေရးေတာ့ရန္ ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္အျဖစ္ စာတစ္ေစာင္ေရးပို႔လိုက္သည္။ ဖုန္းနံပါတ္ပါေျပာင္းထားျပီး အိမ္လိပ္စာ မေပးထားသျဖင့္ အိမ္အသစ္ေရာက္ျပီးေနာက္ပိုင္း နႏၵနွင့္အဆက္အသြယ္ ျပတ္ေတာက္သြားသည္။ ဖုန္းျမည္သံမ်ားနွင့္ နႏၵဆီက စာမ်ား မျမင္၊မေတြ႔ရေတာ့သျဖင့္ နွင္းစိတ္ေတြ သက္သာရာရလာသည္။ အတိတ္ကိုလည္း ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္စျပဳလာကာ လက္ရွိဘဝတြင္ ေနသားတက်ျဖစ္လာသည္။
အိမ္တြင္လည္း ဆြံ႔အနားမၾကားသူမ်ား အသံုးျပဳသည့္ လက္ျဖင့္ေျပာသည့္ လက္ဘာသာစကားကို ဆရာမေခၚျပီး နွင္းတို႔တစ္မိသားစုလံုးသင္ၾကသည္။ တစ္မိသားစုလံုး လက္ျဖင့္ဘာသာစကားကို တတ္ေျမာက္လာျပီးေနာက္ အိမ္တြင္းဆက္သြက္မႈ အဓိက ဘာသာစကားျဖစ္လာေတာ့သည္။ မိသားစု၏အားေပးမႈေၾကာင့္ပဲ ပတ္ဝန္းက်င္သစ္တြင္ေပ်ာ္ရႊင္စျပဳလာသည္။ တစ္ခါတစ္ရံမွာေတာ့ နႏၵကိုအိပ္မက္မက္ျပီး လန္႔နိဳးလာရသည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ဳိးတြင္ နႏၵကို ျမင္ေတြ႔ခ်င္လြန္းလွ၏။

။.......................။

တစ္ေန႔ သင္ဇာတစ္ေယာက္ နွင္းေနထိုင္သည့္ အိမ္အသစ္ေလးသို႔လာေရာက္လည္ပတ္သည္။ နွင္းတို႔ မေတြ႔ျဖစ္ၾကသည္မွာ ၾကာျပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေျပာစရာ မကုန္နိဳင္။ သင္ဇာေျပာသမွ်ကို နွင္းက နားေထာင္းေပးျပီး နွင္းေျပာခ်င္တာကိုေတာ့ စာရြက္လြတ္ေလးတစ္ခုနွင့္ ခ်ေရးျပရင္း နွင္းႏွင့္သင္ဇာတို႔ စကားေတြေဖာင္ဖြဲ႔ၾက၏ ။
“နွင္း နင္မၾကားခ်င္လည္း နင့္ကိုေျပာဖို႔ လိုမယ္ထင္လို႔ နႏၵအေၾကာင္းေျပာျပမယ္ဟာ။ သူအခု ျပန္ေရာက္လာျပီသိလား။ နင့္ကို အသည္းအသန္လိုက္ရွာေနတယ္။ ျပီးေတာ့ ငါ့ကိုလည္း လာလာေမးတယ္။ ငါမသိဘူးဘဲ ေျဖထားတယ္ ”
သင္ဇာကရုတ္တရက္ နႏၵအေၾကာင္းေျပာေတာ့ နွင္းရင္ေတြ ေႏြးသြားသည္။ ေမ့ဖို႔ရန္ၾကိဳးစားေနလွ်က္ ေမ့လို႔မရေသးပဲ ရင္ထဲတြင္ အျမဲသတိရေနမိသည့္ ခ်စ္သူ ျပန္လာျပီဆိုသည့္ အသိသည္ တည္ျငိမ္ေနသည့္နွင္းစိတ္ေတြကိုလႈပ္ရွားသြားေစသည္။ ဘာေၾကာင့္ ျပန္လာရတာလဲဆိုသည့္ အေတြးမ်ားကိုလည္း တဆက္တည္း အေျဖရွာေနမိသည္။ ေက်ာင္းျပီးရန္ တစ္နွစ္သာ က်န္ေတာ့သည္ဟုနႏၵေရးခဲ့သည့္စာကို နွင္းအမွတ္ရသြား၏။ ခ်က္ခ်င္းပဲ စာရြက္ေပၚတြင္ သိခ်င္သည့္ ေမးခြန္းတစ္ခ်ဳိ႕ကို အျမန္ေရးျခစ္လိုက္ျပီး သင္ဇာေရွ႕သို႔ထိုးေပးလိုက္သည္။
“ ဘာလို႔ျပန္လာရတာလဲ ။ သူေက်ာင္းက ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။”
“ေအး။ ေက်ာင္းဆက္မတက္ေတာ့ဘူးလို႔ေျပာတယ္။ သူျပန္ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းေန႔ကလည္း ငါ့ကိုလာရွာတယ္။ နင့္အိမ္လိပ္စာကိုေတာင္းတယ္ ”
အိမ္လိပ္စာဆိုသည့္ စကားေၾကာင့္ စာရြက္ေပၚတြင္ စာေၾကာင္းတစ္ခ်ဳိ႕ကို ထပ္မံေရးျခစ္လိုက္ျပန္သည္ ။ လက္နွစ္ဘက္ကိုခါယမ္းလွ်က္ နွင္းေတာင္းဆိုမိပါသည္။
“မေပးနဲ႔ေနာ္။ ခုခ်ိန္က သူေသြးပူေနတုန္းအခ်ိန္မို႔လို႔။ ၾကာရင္ေတာ့ သူငါ့ကိုေမ့သြားမွာပါ ။ ”
“ေအးပါ။ ငါမေျပာပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ငါနင္တို႔နွစ္ေယာက္လံုးကို သနားတယ္ဟာ။ ”
သင္ဇာက နွင္းကို သနားတယ္လို႔ေျပာသည့္ စကားကို နွင္း ခါခါးသီးသီး ျငင္းမိသည္။ ျဖစ္နိဳင္လွ်င္ ဘယ္သူသနားတာကိုမွ မလိုခ်င္ပါ။ အထူးသျဖင့္ နႏၵက နွင္းကို သနားျပီ လက္ထပ္မွာကို ပို၍ေတာင္ လက္မခံခ်င္။
နွင္းအိမ္သစ္ကိုေျပာင္းလာသည္မွာ နွစ္လရွိျပီ။ ႏွင္းတို႔ အိမ္မေျပာင္းခင္ကတည္းက နွင္းအေၾကာင္း ဘာတစ္ခုမွ နႏၵကို မေျပာဖို႔ သင္ဇာကို တားျမစ္ခဲ့သည္။ ယခုလည္း ထပ္မံသတိေပးလိုက္သည့္အျပင္ နႏၵ နွင္းကိုေမ့ေအာင္လည္း သင္ဇာကိုတိုက္တြန္းေစခဲ့သည္။ သင္ဇာကေတာ့ အျပစ္မရွိသည့္ နႏၵကိုေရွာင္ေနသည့္အတြက္ နွင္းကို မေက်နပ္ခ်င္။ သင္ဇာျပန္သြားျပီးေနာက္ နွင္းစိတ္ေတြ မၾကည္လင္ေတာ့။ နႏၵျပန္လာျပီ၊ ျမန္မာျပည္တြင္ နႏၵရွိေနသည္ဆိုသည့္ အသိေတြက နွင္းကို ျပန္ႏွိပ္စက္လာျပန္ပါသည္။ နႏၵကိုေတြ႔လွ်င္ ေက်ာင္းျပန္တက္ရန္ သင္ဇာကတစ္ဆင့္ေျပာခ်င္ေနမိသည္။
မၾကာခဏ နွင္းႏွင့္သင္ဇာေတြ႔ျဖစ္ၾကသည့္အခ်ိန္တြင္ နႏၵအေၾကာင္းေမးမိသည္။ သင္ဇာက နႏၵနွင့္သူအဆက္အသြယ္မရွိေတာ့ဟုဆိုသည္။ သည္ေနာက္ပိုင္း နွင္းလည္းမေမးမိေတာ့။ သင္ဇာလည္း အလာနည္းသြားသည္။ နႏၵနွင့္ပတ္သက္ျပီး နွင္းကို သင္ဇာစိတ္ဆိုးေနျပီလားဟုလည္း ေတြးထင္ေနမိသည္။ ယခုဆိုလွ်င္သင္ဇာေရာက္မလာေတာ့သည္မွာ ေလးငါးလေတာင္ရွိျပီ။ သင္ဇာမလာသျဖင့္ နွင္းလည္း နႏၵအေၾကာင္း မသိရေတာ့ သျဖင့္ တခါတရံသတိရလြမ္းဆြတ္မိ၊ စိတ္ပူမိသည္။ သင္ဇာလာမွသာ နႏၵအေၾကာင္းကို နွင္းသိရမွာျဖစ္သည္။ နႏၵဘာလုပ္ေနလဲဆိုသည့္ သတင္းေလးေတြ နွင္းမက္မက္ေမာေမာ ၾကားခ်င္ေနမိသည္။ သင္ဇာကို ဖုန္းဆက္ဖို႔ရန္ နွင္းဘက္က မျဖစ္နိဳင္။ အိမ္လိုက္သြားဖို႔ဆိုတာလည္း ႏွင္းအိမ္ျပင္ မထြက္တာၾကာျပီ။ ဘာမွမတတ္နိဳင္သည့္အဆံုး နွင္းလုပ္နိဳင္သည္မွာ သင္ဇာတစ္ေယာက္ နွင္းအိမ္ဘက္ကို လာပါေစ ဟုသာ ဆုေတာင္းေနမိသည္။

။.......................။

တစ္ေန႔တြင္ သင္ဇာတစ္ေယာက္နွင္းဆီကိုေရာက္လာသည္။ နွင္းဝမ္းသာလြန္းသျဖင့္ သင္ဇာကိုေျပးဖက္မိသည္။ အၾကာၾကီးရွိျပီ ဘာလို႔မလာတာလဲ နွင္းလက္ဟန္ေျခဟန္ျဖင့္သာ သင္ဇာကို မနားတမ္းေမးေနမိသည္။
“ေအးပါ ေအးပါ ထားပါေတာ့။ ငါမအားလို႔ပါဟယ္။ ခြင့္လြတ္ပါ သူငယ္ခ်င္းေလးရယ္။ အဲတာေတြထားအံုး ဒီမွာ အေရးၾကီးတာျပမလို႔။ ေရာ့....”
သင္ဇာက လက္ထဲမွ စာအိတ္တစ္ခုကို ကိုင္လွ်က္ နွင္းကိုလွမ္းေပးသည္ ။ ဖိတ္စာတစ္ခုမွန္းခန္႔မွန္းမိသည့္နွင္းက နားမလည္စြာ တစ္ခ်က္ၾကည့္မိသည္။ ထိုဖိတ္စာျဖင့္ သင္ဇာကို ထိုးျပသည္။ နင့္မဂၤလာေဆာင္လား ဆိုသည့္ ဆိုလိုဟန္ကို နားလည္၍ သင္ဇာက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရီသည္။

“ငါ့ဟာ မဟုတ္ဘူး။ နႏၵဖိတ္စာ ”

မေမွ်ာ္လင့္မ
ထင္မွတ္ထားမိသည့္ စကားတစ္ခြန္ကို သင္ဇာက ရုတ္တရက္ ဖြင့္ေျပာခ်လိုက္ေတာ့ နွင္း၏ လက္ဖ်ားေျခဖ်ားမ်ား ခ်က္ခ်င္းေအးစက္သြားရသည္။ အျဖဴေရာင္ ဖိတ္စာေလးက ရက္စက္စြာ လွပလြန္းပါသည္။ နွင္းကို နႏၵ ေတာ္ေတာ္စိတ္နာသြားျပီထင္ပါ၏။ နႏၵျပန္လာသည္မွာ ေျခာက္လပင္ မရွိေသး။ မဂၤလာဖိတ္စာ နွင္းလက္ထဲကိုေရာက္လာျပီ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ နႏၵေရြးခ်ယ္လိုက္သည့္လမ္းက မွန္သည္ဟုလည္း နွင္းယူဆမိပါသည္။ သင္ဇာက ဖြင့္ၾကည့္ပါဆိုသည့္ အမူအရာျဖင့္ ေမးဆတ္ျပသည္။ ေၾကကြဲစြာျဖင့္ နႏၵ၏မဂၤလာဖိတ္စာကို တစ္ေျဖးေျဖးဖြင့္ဟၾကည့္မိသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ထားလွ်က္ႏွင့္ သတို႔သားေနရာတြင္ နႏၵနာမည္ကို ျမင္ေတာ့ ႏွင္းရင္ထဲစူးခနဲ နာက်င္သြားရသည္။ ခုေတာ့ တသက္တာေဝးရျပီေပါ့ေလ။
သတို႔သမီးနာမည္ကို ျမင္ေတာ့ ႏွင့္ ကိုယ့္မ်က္လံုးမ်ားကိုပင္ ကိုယ္မယံုနိဳင္။ နွင္းဘာကိုမွ နားမလည္ေတာ့။ သင္ဇာကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္သည္။ သင္ဇာကႏွင္းကို ဝမ္းသာအားရ တင္းက်ပ္စြာ ဖက္လာ၏။ သတို႔သမီးနာမည္ေနရာမွာ ရိွသည္က ႏွင္း ၏ နာမည္ျဖစ္ေနသည္။
“အဲတာေတြ အားလံုး နႏၵစီစဥ္တာ။ နႏၵပါလာတယ္။ ဟိုမွာ”
သင္ဇာညြန္ျပသည့္ေနရာကို နွင္းလွမ္းၾကည့္မိသည္။ နွင္း၏အိမ္ထဲသို႔ မဝင္လာပဲ တံခါးဝတြင္ ရပ္ေနသည့္ နႏၵကိုေတြ႔လိုက္ရသည္။ လက္ထဲတြင္ ပန္းစည္းတစ္စည္းကို ပိုက္ထားေသး၏။ နွစ္နွစ္နီးပါးခြဲေနရသည့္ ခ်စ္သူကို နွင္းအားရဝမ္းသာစြာေျပးၾကိဳခ်င္မိပါသည္။ နႏၵက အံၾသစြာၾကည့္ေနသည့္ နွင္းဆီကို တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္မ်က္နွာထားျဖင့္ ေလွ်ာက္လာသည္။ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္အေနအထားေရာက္ေတာ့ နွင္းကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္သည္။ အဲဒီေနာက္ နွင္းဆံပင္ေတြကို ခပ္ဖြဖြေလး ပြတ္သတ္ေပးသည္။ လက္ဟန္ျဖင့္ နွင္းကို စကားစေျပာသည္။ ပါးစပ္ကေန စကားလံုး တစ္ခြန္းမွ မဆိုပဲ လက္ဘာသာစကားျဖင့္သာ ေျပာဆိုေနသည္ကို နွင္းေတြ႔ရသျဖင့္ နွင္းတုန္လႈပ္သြားမိသည္။

“နွင္း ေန ေကာင္း လား”
“နွင္းပိန္သြားလိုက္တာ ။ ခုနွင္းအနားကို ကိုယ္ျပန္ေရာက္လာျပီ။ ”
“ႏွင္း ဘယ္ကိုပဲ ေရွာင္ပုန္းပုန္း ကိုယ္ရေအာင္ လိုက္ရွာမွာပဲ ”
“ကိုယ့္ကိုလက္ထပ္ခြင့္ေပးမယ္မဟုတ္လား။ ”
လက္ဘာသာစကားကို ကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္ လႈပ္ရွားေနသည့္ သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြက ႏွင္းကို အံ့အားသင့္လြန္းေစသည္။ အို.. သူ ဒီဘာသာစကားကို ဘယ္အခ်ိန္က တတ္သြားပါလိမ့္။ နွင္းရင္ခုန္သံေတြ တဒိန္းဒိန္းျမည္ဟီးေန၏။ ဝမ္းသာလြန္း၍ မ်က္ဝန္းတစ္ခုလံုး မ်က္ရည္မ်ား လိမ့္ဆင္းလာသည္။ ႏွင္းရဲ႕ လက္ေခ်ာင္ေလးမ်ား လႈပ္ရွားလာကာ ျပန္ေမးလိုက္သည္။
“ဘယ္အခ်ိန္က သင္လိုက္တာလဲဟင္”
ဒီတခါေတာ့ နႏၵက လက္ျဖင့္မေျဖေတာ့။ ႏွင္းေမးခြန္းကို ႏႈတ္ကျပန္ေျဖသည္။
“ႏွင္းအဆက္အသြယ္ျဖတ္သြားေတာ့ ကိုယ္ေက်ာင္းတက္တာကို ရပ္ခဲ့ျပီး ဒီကို ျပန္လာခဲ့တယ္။ သင္ဇာကို မရမက ေမးလို႔ ႏွင္းရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္နဲ႔ ႏွင္းကိုယ့္ကို ေရွာင္ေနတဲ့ အေၾကာင္းေတြ သိခဲ့ရတယ္ေလ။ ႏွင္းက ကိုယ္နဲ႔ အေျခအေနမတူလို႔ အေတြ႔မခံခ်င္ေတာ့တာကို ကိုယ္သိလိုက္ရေတာ့ ကိုယ္ ဒီ လက္ဘာသာစကားကို သြားသင္ရတာေပါ့။ ခုဆို ကိုယ္ကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္ တတ္ခဲ့ျပီေလ။ ႏွင္းနဲ႔ ေျပာဆို ဆက္သြယ္ဖို႔ အဆင္ေျပျပီမဟုတ္လား”
ႏွင္း မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္၏။
“ တစ္ေယာက္ကတစ္ေယာက္ကို ျမတ္ႏိုးတယ္ဆိုတာ စကားသံေတြနဲ႔ ေဖာ္ျပေနဖို႔တစ္ခုထဲ မဟုတ္ပါဘူးႏွင္းရယ္။ တစ္ေယာက္ရင္ထဲ တစ္ေယာက္ျမင္နိင္ေအာင္ ၾကည့္ဖို႔အဓိကပါ။ ႏွင္းဆီက စကားသံေတြ ၾကားဖို႔ထက္ ႏွင္းကိုယ့္အနားမွာ ရိွဖို႔ပဲ ကိုယ္ပိုလိုအပ္တာပါ။ ကုိယ္ေျပာတာ နားလည္တယ္ေနာ္”

ဒီတခါေတာ့ ႏွင္း ျပံဳးရႊင္စြာျဖင့္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။ ႏွင္း အေပၚ ဒီေလာက္ ခ်စ္တတ္လြန္းသူကို ႏွင္းကိုယ္တိုင္လည္း အဆံုးရံႈးမခံနိဳင္ေတာ့ပါ။ နႏၵေျပာသလို ႏွင္း ေျပာခ်င္သမွ်ကို သူနားလည္ျပီဆိုရင္ ႏွင္းတုိ႔ၾကားမွာ ျခားနားျခင္းေတြ သိပ္မရိွေတာ့ဟု ထင္ပါသည္။
နႏၵက လက္ဘာသာ စကားျဖင့္ လွမ္းေျပာသည္။ သူေျပာသည့္ အဓိပၸါယ္က ႏွင္းကို ရင္ခုန္ရေစလြန္းပါသည္။ ႏွင္းလည္း သူ႔ေမးခြန္းကို ေျဖလိုက္၏။ ႏွင္းအေျဖကုိ ျမင္ေတာ့ နႏၵ ေပ်ာ္ရႊင္စြာျဖင့္ ႏွင္းကို ေပြ႔ခ်ီ၏။ သင္ဇာက နားမလည္နိင္ေသး။
“ ဘာေတြေျပာၾကတာလဲ။ ငါ့ကိုလည္း ေျပာျပၾကအံုးေလ”
နႏၵက ႏွင္းကို ေပြ႔ခ်ီလ်က္ႏွင့္ပင္ ျပန္ေျဖသည္။
“ငါက သူ႔ကို ေမးလိုက္တယ္။ ႏွင္းကို ငါလက္ထပ္ပါရေစလို႔။ အဲဒီေတာ့ သူကလည္း ျပန္ေျဖတယ္ေလ။ သေဘာတူပါတယ္တဲ့။ ”
ခုမွ အေၾကာင္းစံု နားလည္သြားသည့္ သင္ဇာက ဝမ္းသာလြန္းစြာျဖင့္ ႏွင္းလက္ႏွစ္ဘက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားသည္။
“ဝမ္းသာလိုက္တာဟယ္။ ဒီေလာက္ခ်စ္ၾကတဲ့ ခ်စ္သူေတြ မေဝးၾကရေတာ့ဘူး။ ငါ အရမ္း ဝမ္းသာတာပဲ။”
ႏွင္းကိုယ္တိုင္လည္း မယံုနိင္ေလာက္ေအာင္ ဝမ္းသာေပ်ာ္ရႊင္လြန္းပါသည္။ ဒီတစ္ၾကိမ္ေတာ့ ႏွင္းတို႔ အမွန္တကယ္ ေပါင္းစည္းရေတာ့မည္။ နႏၵေျပာသည့္ စကားေလးကို သိပ္သေဘာက်ပါသည္။ သိပ္မွန္သည္ဟုလည္း ထင္ပါသည္။
တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ျမတ္ႏိုးတယ္ဆိုတာ စကားသံေတြနဲ႔ ေဖာ္ျပေနဖို႔တစ္ခုထဲ မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ေယာက္ရင္ထဲ တစ္ေယာက္ျမင္နိင္ေအာင္ ၾကည့္ဖို႔အဓိကပါ .. တဲ့ေလ။

ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာျဖင့္
ျမတ္မြန္

သိုးေမႊးတဘက္ထိုးနည္း

ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ဒီဇင္ဘာအတြက္ အမွတ္တရ အျဖစ္ သိုးေမႊးထိုးနည္းေလး သင္ေပးမယ္။ မိန္းကေလးတိုင္း စိတ္ဝင္စားတဲ့ အရာတစ္ခု ျဖစ္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ကြ်န္မ ကိုယ္တိုင္လည္း ငယ္ငယ္ေလးကထည္းက ဝါသနာပါခဲ့ပါတယ္။ အၾကိမ္ၾကိမ္ အခါခါ သင္ဖူးေပမယ့္ တစ္ခါမွ တဘက္တစ္ထည္ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ မထိုးခဲ့မိဘူး။ ဒီနည္းေလးနဲ႔မွ တဘက္တစ္ထည္ ျဖစ္ေျမာက္သြားတယ္ ဆိုပါေတာ့။ အရမ္းလြယ္လို႔ မွ်ေဝလိုက္ပါတယ္ေနာ္..။

၁။

ၾကိဳးေလးေတြကို ရစ္ဖို႔ ပံုမွာ ျပထားတဲ့ တိုင္ခံုေလးတစ္ခု လိုပါမယ္။ ဒီမွာေတာ့ စာအုပ္ဆိုင္၊ သိုးေမႊးထိုးဆိုင္ေတြမွာ ဝယ္လို႔ရပါတယ္။

၂။
သိုးေမႊးထိုး အပ္တစ္ေခ်ာင္း လိုပါမယ္။


၃။
ေနာက္ ကိုယ္သံုးမယ့္ သိုးေမႊးခ်ည္ ေပါ့။
ခ်ည္ အပြ အက်စ္ အေပၚ မူတည္ျပီး အေပၚမွာ ျပထားတဲ့ တိုင္ခံုေလးေတြကို ေရြးရမယ္။ အပြဆိုရင္ တိုင္က်ဲတာကို သံုးေပါ့။ ကြ်န္မေတာ့ နားမလည္ရင္ သိုးေမႊးခ်ည္ေတြ ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္က အဖြားအိုကိုေမးပါတယ္။ ၄။
ဒီသံုးမ်ိဳးလံုး ျပည့္စံုျပီ ဆိုရင္ေတာ့ သိုးေမႊးစထိုးလို႔ရပါျပီ။ ပထမဆံုး တိုင္ခံုေလးေပၚမွာ သိုးေမႊးၾကိဳး အတိုအစေလးတစ္ေခ်ာင္းကို ခင္းထားလိုက္ပါ။
၅။
ေရွးဦးစြာ စထိုးမယ့္ ခ်ည္လံုးရဲ႕ ၾကိဳးအစေလးကို ေခါက္တုတ္ခ်ီလိုက္ပါ။
၆။
ေခါက္တုတ္ ၾကိဳးကြင္းေလးကို တိုင္ခံုေလးရဲ႕ အစမွာ စြပ္ထားျပီး သိုးေမႊးစထိုးပါျပီ။ ၇။
တစ္ဘက္တစ္ခ်က္ ရစ္ပါတ္သြားပါ ။ တိုင္ဆံုးတဲ့အထိ။
၈။
တိုင္အဆံုးထိ ေရာက္သြားျပီဆိုရင္ ခံုမွာ နွစ္ပါတ္ သံုးပါတ္ေလာက္ ရစ္ပါတ္ျပီး ခ်ီထားလိုက္ပါ။ ၾကိဳးမေျပေအာင္ပါ။

၉။
ၾကိဳးကို ေအာက္ေျခထိေရာက္ေအာင္ ဖိခ်လိုက္ပါ။ ၁၀။
ေအာက္မွာ ခင္းထားတဲ့ ၾကိဳးစေလးကို စုျပီး ခ်ီလိုက္ပါ။


၁၁။
နံပါတ္ ၈မွာ ျပထားတဲ့ ၾကိဳးရဲ႕ အဆံုးကေန အေရွ႔တစ္ဘက္သို႔ ျပန္ ရစ္လာပါ။၁၂။
အေပၚေအာက္ နွစ္ၾကိဳး ျဖစ္သြားျပီ ဆိုရင္ ေအာက္ဘက္က ၾကိဳးကို သိုးေမႊးထိုး အပ္နဲ႔ အေပၚကို မယူလိုက္ပါ။၁၃။ ေအာက္နွစ္ဘက္လံုးက ၾကိဳးကြင္းေလးေတြ အားလံုးကို အေပၚဘက္သို႔ မယူေပးပါ။ ၁၄။ လက္နဲ႔ဖိခ်ေပးပါ။၁၅။
ေအာက္ဆံုးမွာ ခ်ီထားတဲ့ ၾကိဳးစေလးကို ဆြဲတင္းေပးပါ။ ၁၆။
နံပါတ္ ၁၁မွ နံပါတ္ ၁၅အထိ ပံုမွာျပထားသည့္ အတိုင္း ျပဳလုပ္သြားရံုပါပဲ။၁၇။
လိုသေလာက္ အရွည္ ရျပီဆိုရင္ အနားသပ္ပါေတာ့မယ္။၁၈။ ပံုမွာျပထားတဲ့အတိုင္း အဆံုးသပ္မယ့္ နံပါတ္တစ္ၾကိဳးကြင္းေလးကို သိုးေမႊးထိုးအပ္ေလးနဲ႔ မယူလိုက္ပါ။ ထိုေနာက္ နံပါတ္နွစ္ ၾကိဳးကို နံပါတ္တစ္ၾကိဳင္းကြင္းေလးထဲကေန အျပင္ဘက္သို႔ ဆြဲထုတ္လိုက္ပါ။ ျပီးေတာ့ သံုး ေလး ငါး ...တိုင္ သံုးဆယ္ေလးတိုင္ ေျမာက္အထိ ဆြဲထုတ္သြားယံုပါပဲ။
၁၉။ ၾကိဳးစေလးကို ထုတ္ျပီးရင္ အဆံုးသတ္ အနားတစ္ဘက္ ျပီးသြားပါျပီ။ ပထမဆံုး အစပိုင္းက အနားတစ္ဘက္ကိုလည္း အေပၚမွာ ျပထားသလို တစ္ကြင္းနဲ႔ တစ္ကြင္းကို ဆြဲထုတ္ သြားယံုပါပဲ။


၂၀။
အားလံုး ျပီးသြားရင္ ၾကိဳးအပိုင္းအစေလးကို ဆြဲထုတ္ လိုက္ရင္ သိုးေမႊးတဘက္တစ္ထည္ ရျပီေပါ့။
ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ဒီဇင္ဘာအတြက္ အမွတ္တရပါ။ လြယ္ကူမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္ေနာ္..။ နားမလည္ရင္ ေကာ္မန္႔မွာ ေမးခဲ့နိဳင္ပါတယ္။ ရွင္းျပပါ့မယ္ေနာ္:))။

****HAPPY MARRY CHRISTMAS & HAPPY NEW YEARS FOR ALL****

ခ်စ္ခင္ေလးစားလွ်က္
ျမတ္မြန္္္္


စပါးအဝယ္ဒိုင္ထံမွ ျပန္လာကတည္းက ကိုေရႊေအး မ်က္နွာမေကာင္းသည္ကို ဇနီးျဖစ္သူ မခင္ျမင့္ သတိထားမိသည္။ ဧကႏၱစပါးေစ်းက်ေန၍ဟုသာ ထင္မိေသာ္လည္း ေကာင္းသည္ဆိုးသည္ ဝင္ေျပာေလ့မရိွသူမို႔ ကိုေရႊေအးဖြင့္ေျပာလာခ်ိန္ကိုသာ ေစာင့္ေနတာ အေကာင္းဆံုးဟု ေတြးလိုက္သည္။

ကိုေရႊေအးနွင့္ မခင္ျမင့္ တို႔၏ အိမ္ေထာင္သက္မွာ ၾကာျမင့္လွျပီ။ အရာရာ ကိုေရႊေအး သေဘာအတိုင္းသာ ျဖစ္ေစသျဖင့္ ခြန္းၾကီးခြန္းငယ္ ကေတာက္ကစ စကားမ်ားဖူးသည္ မရိွခဲ့ၾက။

“ဦးေလးေမာင္ ေရ.. ျပန္တက္ၾကစုိ႔”

တက္မကိုင္သူ ဦးေလးေမာင္ကို လွမ္းေျပာသည့္ ကိုေရႊေအးစကားေၾကာင့္ မခင္ျမင့္ကိုယ္တိုင္ အံ့ၾသသြားရသည္။ ဦးေလးေမာင္ကိုယ္တိုင္လည္း အံ့အားသင့္သြားဟန္တူသည္။ မခင္ျမင့္ မေနသာ၍ ဝင္ေမးလိုက္သည္။

“ မနားေတာ့ဘူးလား အကို.. ျပန္တက္ေတာ့မလို႔လား”

“မနားေတာ့ဘူး ျမင့္ရယ္။ အကိုတို႔ အခုပဲ ျပန္ၾကပါစို႔။ ဦးေလးေမာင္ စက္ႏိႈးဗ်ာ”

မခင္ျမင့္ နားမလည္နိင္ေသာ္လည္း ကိုေရႊေအး စကားအတိုင္း ျပန္ၾကဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ေတာ့သည္။ ကိုေရႊေအးနွင့္ မခင္ျမင့္တို႔က ဧရာဝတီျမစ္ေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္ စက္ေလွတစ္စီးျဖင့္ အစုန္အဆန္ သြားလာကာ ေဒးဒရဲ၊ က်ဳိက္လတ္၊ ဖ်ာပံု နယ္မ်ားရိွ တန္တစ္ရာဆန္စက္မ်ားမွ ဆန္မ်ားကို ရန္ကုန္သို႔ ပို႔ေပးသည့္ အလုပ္လုပ္ၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ ယခင္အေခါက္မ်ားက ဆန္အိတ္မ်ားခ်ျပီးတိုင္း တစ္ရက္တန္သည္ နွွစ္ရက္တန္သည္ ေမာ္ေတာ္ဆိပ္တြင္ကပ္၍ ျမိဳ႕ေပၚတက္ကာ လိုအပ္သည့္ပစၥည္းမ်ားကို ဝယ္ျခမ္းျခင္း ၊ ဘုရားဖူးျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ေလ့ရိွသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ယခုအေခါက္တြင္ ခ်က္ခ်င္း အထက္ဘက္ ျပန္တက္မည္ဆိုတာေၾကာင့္ အံ့ၾသမိေလသည္။

ခင္ပြန္းျဖစ္သူ မ်က္နွာမေကာင္းသည့္အျပင္ ယခုလိုအေျခအေနေၾကာင့္ ထူးျခားမႈ တစ္ခုခုေတာ့ ရိွေနမွန္း မခင္ျမင့္ နားလည္လိုက္၏။ အထက္ဘက္သို႔ ျပန္တက္လာသည့္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ကိုေရႊေအး၏ အျပဳအမူက ဆန္းၾကယ္ေနသည္။ ေမာ္ေတာ္ဦးတြင္ ထိုင္ျပီး ျမစ္ကမ္းေဘးဝဲယာကို ၾကည့္လိုက္ ျမစ္ျပင္က်ယ္ကို ေငးလိုက္ ျဖစ္ေနပံုကို မခင္ျမင့္ ထမင္း ဟင္းခ်က္ရင္း ၊ ေမာ္ေတာ္ဝမ္းထဲမွ ေရကဲ့ထုတ္ရင္း ေတြ႔ေနရသည္။ ကိုေရႊေအးက မခင္ျမင့္နွင့္မရခင္ကတည္းက ဧရာဝတီျမစ္ကို အမွီျပဳျပီး ေလွထိုးသားဘဝ ၊ အိုးသည္ဘဝ မ်ားျဖင့္ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားခဲ့သူျဖစ္သည္။ မခင္ျမင့္က ဧရာဝတီျမစ္ကမ္းနံေဘးရြာသူျဖစ္သည္။ ကိုေရႊေအး၏ အိုးမ်ားကို ဝယ္ယူရင္းမွ ဖူးစာဆံု၍ ညားခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အိမ္ေထာင္သည္ဘဝ အစပိုင္းက ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းခဲ့သည္။ ဧရာဝတီျမစ္သည္သာ သူတို႔၏အိမ္ယာျဖစ္သလို ၊ သူတို႔အတြက္ လုပ္ကိုင္စားေသာက္စရာ ထမင္းရွင္လည္းျဖစ္သည္။ အိုးေလွေလးထဲတြင္ လင္ကုိယ္မယားနွစ္ေယာက္ ေနထိုင္ကာ ကမ္းနံေဘး ရြာစဥ္တစ္ေလွ်ာက္ အစုန္အဆန္သြားလာ လုပ္ကိုင္ခဲ့ရင္းမွ တေျဖးေျဖးနွင့္ စီးပြားေရးတိုးတက္လာျပီး ယခုလို စက္ေလွျဖင့္ လုပ္ကိုင္နိင္သည့္ အဆင့္ထိ ေရာက္ရိွလာခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ ေငြေၾကးအတန္ငယ္ စုေဆာင္းမိေသာ္လည္း ကိုေရႊေအးက အေျခတက် အိမ္ယာဝယ္ကာ ေနထိုင္လိုစိတ္မရိွဘဲ စက္ေလွေပၚတြင္သာ ေနထိုင္သူျဖစ္သည္။

“ မင္းအိမ္နဲ႔ မေနတတ္ပါဘူးကြာ။ ဒီျမစ္ၾကီးေပၚမွာ ေနရတာပဲ ငါစိတ္ခ်မ္းသာတယ္။ ကေလးဘဝထဲက ဒီျမစ္ေပၚမွာပဲ ေနလာတာ ။ ေသတဲ့အထိ ဒီျမစ္ၾကီးထဲမွာပဲ ေနမယ္ကြာ။ ေသရင္လည္း ဒီျမစ္နံေဘးမွာပဲျမဳပ္။”

ဟုဆိုေလ့ရွိသည္။ ၾကာလာေတာ့ မခင္ျမင့္ကိုယ္တိုင္ အိမ္ယာနွင့္ေနဖို႔ပင္ မေတြးမိေတာ့။ ေသွ်ာင္ေနာက္ဆံထံုးပါ ဆိုသလို လင့္အလိုအတိုင္း မခင္ျမင့္လည္းေနထိုင္ရင္း ယခုေတာ့ သူကိုယ္တိုင္လည္း ျမစ္သူတပိုင္းျဖစ္ေနခဲ့ျပီ။ ကိုေရႊေအးေျပာဖူးသလို ေသလွ်င္လည္း ဒီျမစ္ေပၚမွာသာ ေသမည္ထင္သည္။

တစ္ေန႔လံုး ကိုေရႊေအးက စကားမေျပာ။ ေငးေငးငိုင္ငိုင္ သက္ျပင္းတခ်ခ်ျဖင့္ စိတ္ညစ္ေနဟန္ေပၚသည္။ ကိုေရႊေအးကို ၾကည့္ရင္း မခင္ျမင့္လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။ သူ႔ေယာက်ာ္းတြင္ စိတ္ဆင္းရဲစရာ ကိစၥရိွေနမွာ ေသခ်ာသည္။ သူ႔ကို ဖြင့္မေျပာဘဲ ၾကိတ္ျပီးခံစားေနသည္ကို မၾကည့္ရက္ေတာ့ပါ။ ညစာ စားျပီးခ်ိန္တြင္ ကိုေရႊေအး ထိုင္ေနသည့္ ေမာ္ေတာ္ဦးကိုသြားျပီး ကိုေရႊေအးနံေဘးတြင္ ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ ဝင္ထိုင္သည္။ ကိုေရႊေအးက တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္ျပီးေနာက္ ဘာမွ် မေျပာဘဲ ျပန္လွည့္သြားသည္။ မခင္ျမင့္ ကိုေရႊေအးလက္ေမာင္းကို ဖြဖြဆုပ္ကိုင္ျပီး ေမးမိသည္။

“အကို ဘာျဖစ္ေနတာလဲဟင္။ မ်က္နာလည္းမေကာင္းဘူး။ စပါးေစ်းေတြက်ေနလို႔လားဟင္”

ေလာကဓံ၏အထုအေထာင္းကို ခံခဲ့ရသည့္ ကိုေရႊေအးအတြက္ စပါးေစ်းက်ရံုနွင့္ ယခုေလာက္ ဝမ္းနည္းမည္ မဟုတ္မွန္းသိေသာ္လည္း ဘာျဖစ္မွန္း ေသခ်ာမသိရ၍ အခုလိုေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ကိုေရႊေအးက ေခတၱတိတ္ဆိတ္ေနျပီးမွ မခင္ျမင့္၏ လက္ဖဝါးကိုဆုပ္ကိုင္ၿပီး တခ်က္ဖ်စ္ညစ္လိုက္သည္။ စိတ္ညစ္စရာ တစ္ခုခု ရိွေန၍ အားေပးဟန္တူသည္။

“မေျပာခ်င္ေပမယ့္ ေျပာျပရမွာပဲျမင့္ရယ္။ ျမင့္ကိုယ္တိုင္နဲ႔လည္းသက္ဆိုင္ေနတာပဲေလ”

ကိုေရႊေအးစကားေၾကာင့္ မခင္ျမင့္ ရင္တုန္သြားမိသည္။

“ ဘာမ်ားျဖစ္လို႔လည္း အကိုရယ္ မထိတ္သာ မလန္႔သာရိွလိုက္တာ”

“ဟုတ္တယ္ျမင့္ရယ္။ မထိတ္သာ မလန္႔သာထက္ေတာင္ ပိုဆိုးေနပါျပီ။ အကို မနက္က ဆန္တက္ပို႔ရင္းနဲ႔ သတင္းၾကားခဲ့ရတယ္။ အကိုတို႔ ဒီဧရာဝတီျမစ္ၾကီးကို ပိတ္ဆို႔ျပီး ဆည္ေဆာက္ေနျပီတဲ့ကြယ္။”

“ဘုရား...ဘုရား အဲ..အဲဒီေတာ့ ဒီျမစ္ၾကီးက ဘာေတြျဖစ္သြားမွာလဲဟင္”

“ သူတို႔ေျပာသေလာက္ အကိုၾကားခဲ့ရတာေတာ့ အဲဒီလို ဆည္ေဆာက္လိုက္ရင္ ေရေတြက အရင္လို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မစီးဆင္းရေတာ့ဘူးတဲ့ေလ။ ဆည္ကေန လႊတ္ေပးသေလာက္ပဲ စီးရမွာ။ ဆည္ထဲမွာ ေရနဲရင္နဲသလို မ်ားရင္မ်ားသလို စီးရမွာေလ။ ေနာက္ျပီး အကိုတို႔ရဲ႕ ဒီျမစ္ေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္ ပါတ္ဝန္းက်င္ေတြလည္း ထိခိုက္မယ္တဲ့။ ဒီျမစ္ၾကီးကို အမွီျပဳေနထိုင္ၾကတဲ့ ေရေနသတၱဝါေတြ ငွက္မ်ဳိးစိတ္ေတြအထိဆိုးက်ဳိး ျဖစ္ေစမယ္တဲ့။ ေနာက္ျပီး ဒီျမစ္ရဲ႕ ေရကို အသံုးျပဳၾကရတဲ့ ေတာင္သူေတြ စိုက္ပ်ဳိးေရးသမားေတြ ျမစ္ကမ္းနံေဘးရြာေတြအတြက္လည္း ဆိုးက်ဳိးပဲ ျဖစ္ေစမယ္လို႔ ေျပာတာ ၾကားခဲ့ရတယ္ ျမင့္ရယ္။”

“ အို.. အဲဒီေလာက္ ဆိုးက်ဳိးေတြ အမ်ားခံျပီး ဘာလုပ္ဖို႔မ်ား ဒီဆည္ကို ေဆာက္ရတာလဲ”

“လွ်ပ္စစ္ထုတ္ဖို႔တဲ့ေလ။ ရင္နာဖို႔အေကာင္းဆံုးက အဲဒီလွ်ပ္စစ္ကို အကိုတို႔နိင္ငံသံုးဖို႔အတြက္မဟုတ္ဘူးတဲ့။ တျခားနိင္ငံကိုေရာင္းဖို႔တဲ့ေလ။ ေတာက္ !!! ”

ကိုေရႊေအးတစ္ေယာက္ ေျပာရင္းနွင့္ ေဒါသထြက္လာကာ ေမာ္ေတာ္ဦးကို လက္သီးျဖင့္ထုခ်လိုက္၏။ မခင္ျမင့္ကိုယ္တိုင္လည္း ဘဝတြင္တစ္ခါမွ် မျဖစ္ေပၚဖူးသည့္ ေဒါသမ်ားျဖင့္ အံတင္းတင္း ၾကိတ္ထားမိသည္။

“ ဒါ ငါတို႔ရဲ႕ ျမစ္။ ငါတို႔တမ်ဳိးသားလံုးရဲ႕ ျမစ္ကြ။ ငါတို႔ ဘိုး ေဘး ဘီ ဘင္ေတြ လက္ထက္ကတည္းက ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ၾကတဲ့ ျမစ္။ ခုလို လုပ္ခ်င္တိုင္း လုပ္စရာမွ မဟုတ္တာ။ အသဲနာလိုက္တာကြာ။ ေတာက္ ”

ေတာက္တေခါက္ေခါက္ျဖင့္ ေဒါသမ်ားဆူေဝေနေသာ ကိုေရႊေအးကို မခင္ျမင့္ ေဖ်ာင္းဖ်ေပးခ်င္စိတ္ မရိွေတာ့။ ဒီသတင္းက ဧရာဝတီျမစ္ၾကီးကို ခ်စ္ျမတ္နိဳးသည့္ လူတိုင္း ဒီ့ထက္မေလွ်ာ့သည့္ ေဒါသမ်ား ခံျပင္းနာက်ည္းမႈမ်ား ျဖစ္ၾကမည္မွန္း သေဘာေပါက္မိသည္။ နွစ္ဦးသား စကားဆက္မေျပာျဖစ္ဘဲ ျမစ္ျပင္က်ယ္ကိုသာ ေငးေနမိၾကေတာ့သည္။ ဘာမွ်မသိသည့္ ျမစ္ေရျပင္ၾကီးကေတာ့ လေရာင္ေအာက္တြင္ လိႈင္းၾကက္ခြပ္ေလးမ်ား တလက္လက္ထကာ လွပေနသည္။ ျမစ္ျပင္မွ တိုက္ခတ္လာသည္ ေလမ်ားကလည္း ေအးျမလတ္ဆတ္ကာ ေဒါသနွင့္ နာက်ည္းမႈမ်ားကို တတ္နိင္သမွ်ေျဖေဖ်ာက္ေပးေနပံုရ၏

ထိုညက မခင္ျမင့္ ေတာ္ေတာ္နွင့္ အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ပါ။ တလူးလူးတလိမ့္လိမ့္ျဖင့္ စိတ္ညစ္ညဴးဖြယ္ အေတြးမ်ားသာ ဝင္ေနမိသည္။ ဒီျမစ္ၾကီးေပၚတြင္ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနသည့္ သူတို႔အတြက္ ေရွ႕ေလွ်ာက္ထို႔ထက္ပို၍ စိတ္ညစ္ရေတာ့မည္။ ဝမ္းနည္းနာက်င္ဖြယ္ အိပ္ပ်က္ညမ်ားသည္ ဧရာဝတီခ်စ္သူတိုင္းကို ေစာင့္ၾကိဳေနေတာ့မည္။ မိုးလင္းခါနီးမွ မခင္ျမင့္ ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြား၏။ အိပ္ေပ်ာ္ခ်ိန္မွာေတာင္ လြတ္ေျမာက္နိင္ျခင္းမရိွခဲ့။ အိမ္မက္ဆိုးတို႔က ေစာင့္ၾကိဳေနျပန္သည္။

...............................

ကြင္းျပင္တစ္ခုလံုး လူေတြ ျပည့္နွက္ေန၏။ ေနေရာင္ျခည္က မလင္း မခ်င္း ။ မိႈင္းမိႈင္းညိဳ႕ညိဳ႕။ အားလံုး၏ အၾကည့္က တေနရာထဲသို႔ စု ေနသည္။ ျမင္ကြင္းက လိႈက္ေမာဖြယ္ရာပင္တည္း။ ၾကိဳးအထပ္ထပ္ အတုပ္ခံထားရေသာ အမယ္အို တစ္ေယာက္ကို လမ္းတေလွ်ာက္ အတင္းဆြဲေခၚကာ ေတာင္ကုန္းထက္သို႔ ေခၚငင္ေနသည္။ ထိုေတာင္ကုန္းအမည္က မရဏေတာင္ကုန္းျဖစ္သည္။ ကြပ္မ်က္ခံရသူမ်ားအတြက္ ဘဝအဆံုးသတ္ရာ ေတာင္ကုန္းျဖစ္သည္။ မရဏေတာင္ကုန္းသို႔ သြားရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေဘးႏွစ္ဘက္တြင္ လူအုပ္ၾကီးက ျပည့္က်ပ္ေန၏။ ၾကိဳးတုပ္ၿပီး ဆြဲေခၚခံေနရေသာ အမယ္အိုကို ၾကည့္ေနၾကသည့္ လူအားလံုးရင္ထဲတြင္ ဝမ္းနည္းျခင္းနွင့္ ယူက်ဳံးမရျဖစ္ျခင္းမ်ား တူညီစြာျဖစ္ေပၚေနသည္။
ခံျပင္း ေဒါသျဖင့္ ေအာ္ဟစ္ေနသံမ်ားကလည္း ဘဝဂ္ညံေန၏။

“မတရား မလုပ္ၾကနဲ႔”
“အခု ျပန္လႊတ္ေပး”
“ အေမ့ကို မသတ္ပါနဲ႔။ မသတ္ပါနဲ႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္”
“အေမ.... အေမ...”
“ကယ္ေပးၾကပါ”
“ၾကည့္မေနၾကနဲ႔ အေမ့ကို ဝိုင္းလုၾကေလ.. ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ”

လူအုပ္ၾကီး၏ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေအာ္သံထဲတြင္ ကြ်န္မ၏ ေအာ္သံလည္း ပါဝင္ေနခဲ့သည္။ အမယ္အိုကို ဆြဲေခၚလာသည့္ သူမ်ား မရဏေတာင္ကုန္းသို႔ ေရာက္ရန္ တေျဖးေျဖးနီးလာသည္နွင့္အမွ် ေအာ္သံမ်ားလည္း ပို၍ဆူညံလာသည္။ အေမအိုက ကြ်န္မရိွရာဘက္ကို လွည့္ၾကည့္သည္။ ညိွးႏြမ္းေနေသာ္လည္း ရင့္က်က္တည္ျငိမ္မႈအျပည့္နွင့္ မဟာဆန္လွေသာ အေမအို၏မ်က္နာကို ျမင္လိုက္ရခ်ိန္ ကြ်န္မရင္ထဲတြင္ ဝမ္းနည္းျခင္းမ်ား လိႈက္ဆူလာသည္။ ကြ်န္မစိတ္မထိန္းနိင္ေတာ့ပါ။ အာေခါင္ျခစ္ကာ စူးစူးဝါးဝါး ေအာ္ဟစ္လိုက္မိေတာ့သည္။

.........................................

“ မသတ္ပါနဲ႔ မသတ္ပါနဲ႔”

“ ျမင့္... ျမင့္ ဘာျဖစ္တာလဲ”

ကိုေရႊေအး လႈပ္ႏိႈးတာေၾကာင့္ မခင္ျမင့္လန္႔နိဳးလာ၏။ အိမ္မက္ဆိုး မက္ေနေၾကာင္း သတိျပဳမိသြားသည္။ ေရတခြက္ေသာက္ျပီးခ်ိန္အထိ ဝမ္းနည္းျခင္းက မေပ်ာက္နိင္ေသး။ ရင္ထဲတြင္ တုန္ရင္ေနမိ၏။ အိပ္ေရးမဝသျဖင့္ မ်က္လံုးမ်ားက က်ိန္းစပ္ေနသည္။ အာရုဏ္ပင္ လင္းက်င္းလုျပီ။ ကြ်န္မစိတ္ထဲတြင္ တိုးတိုးေလး ဆုေတာင္းလိုက္၏။

“ ဒါဟာအိမ္မက္ဆိုးသာ ျဖစ္ပါရေစဘုရား။ ဒီအိမ္မက္ဆိုးေတြ ဘယ္ေတာ့မွ အသက္မဝင္လာပါေစနဲ႔ေတာ့”


ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာျဖင့္
ျမတ္မြန္


...........................................



ဧရာဝတီျမစ္ဆံုေရကာတာ စီမံကိန္းကို အၾကြင္းမဲ့ ကန္႔ကြက္ပါသည္။

ဥေပကၡာအမွား

ကြ်န္ေတာ့္ဘဝတြင္ ၾကံဳခဲ့ဖူးသည့္ စိတ္မေကာင္းစရာ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို မၾကာခဏ ျပန္ျမင္ေနေယာင္မိသည္။ ထိုအျဖစ္အပ်က္သည္ ေက်ာင္းမွ အိမ္ျပန္လမ္းတစ္ခုတြင္ ျဖစ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုေန႔က ကြ်န္ေတာ္နွင့္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ဘတ္စ္ကား မွတ္တိုင္တြင္ ကားေစာင့္ေနၾကသည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ဘတ္စ္ကားလာရာဘက္ကို ေစာင့္ေငးေနေသာ ကြ်န္ေတာ့္ကို သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက အနားကပ္၍ ခပ္တိုးတိုးေျပာသည္။

“ေဟ့ေကာင္... အေရွ႕က ေကာင္မေလးကို ၾကည့္လိုက္။ ”

သူ႔စကားေၾကာင့္ ညႊန္ျပရာသို႔ ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ဆံပင္ရွည္ရွည္၊ ပိန္ပိန္သြယ္သြယ္နွင့္ လွပေက်ာ့ရွင္းသည္ဟု ယူဆရသည့္ အမ်ိဳးသမီးေလး တစ္ေယာက္ႏွင့္ သူမနံေဘးနားရိွ ပုပုဝဝ ထိပ္ေျပာင္ေျပာင္ အသက္ ငါးဆယ္ခန္႔ေယာက်ာ္းၾကီး တစ္ေယာက္တို႔ျဖစ္သည္။ ကားေစာင့္ေနဟန္တူသည္။ ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး မရွိလွ။

“ဟိုစံုတြဲလား...ဘာထူးဆန္းလို႔လဲ။ ”
“မင္း မသိမသာ ၾကည့္ေန။ ေဘးနားက ဟိုလူၾကီး အဲဒီေကာင္မေလးကို လက္သရမ္းေနတယ္။ ”


သူငယ္ခ်င္း၏ စကားေၾကာင့္ သူ၏ ေလးလံထိုင္းမိႈင္းေနသည့္ စိတ္တို႔ အေဝးသို႔ လြင့္စင္ကာ ထိုေကာင္မေလးကို ဂရုတစိုက္ ေစာင့္ၾကည့္ေနမိေတာ့သည္။ ေကာင္မေလးသည္ ပထမရပ္ေနသည့္ ေနရာမွ အနည္းငယ္ ေရြ႔ကာ ေနရာေျပာင္းလိုက္သည္။ ထိုအခါ ထိပ္ေျပာင္ေျပာင္ လူၾကီးက ေကာင္မေလးေရြ႕ရာသို႔ တေရြ႕ေရြ႕ထပ္တိုးသြားကာ သူ၏လက္သည္ ေကာင္မေလး၏ေၾကာျပင္ကို တစ္ေျဖးေျဖး ပြတ္သပ္ေနျပန္သည္။ ေကာင္မေလး၏ ခႏၵာကိုယ္သည္ အနည္းငယ္တြန္႔သြားကာ ေဘးပါတ္ဝန္းက်င္ကို လိုက္ၾကည့္သည္။ သူတို႔၏ အေျခအေနကို ကြ်န္ေတာ္ သိပ္နားမလည္။ ထိုနွစ္ေယာက္သည္ အသိမိတ္ေဆြမ်ားလည္း ျဖစ္နိုင္သည္ ဟု ထင္မိသည္။

“အဲဒါ ဘာျဖစ္လဲ..။ သူတို႔နွစ္ေယာက္က အသိေတြ ေနမွာေပါ့။ ”

“မင္းကေလ ေတာ္ေတာ္ တံုးတဲ့ေကာင္။ ေကာင္မေလးက ဒီေလာက္ လိုက္ေရွာင္ေနတာ..ဟိုလူၾကီးက သူေနာက္ တစ္ေကာက္ေကာက္ လိုက္ေနတာ မင္းမေတြ႔ဘူးလား။ မင္းက ခုမွေတြ႔တာ ငါေတြ႔တာ ေကာင္မေလး ေနရာေျပာင္းေနတာ ဒါနဲ႔ဆို သံုးေနရာရွိျပီ။ ငါတို႔ သြား ကူညီသင့္တယ္လို႔ မင္းမထင္ဘူးလား။ ”

ေကာင္မေလး မ်က္နွာတစ္ခုလံုး နီျမန္းေနသည္ကို သတိထားမိေတာ့သည္ ။ လြယ္ထားသည့္ စလင္းဘတ္အိတ္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုုတ္ကိုင္ထားလွ်က္ရွိသည္။ ထိုေနာက္ သူတို႔၏ အေျခေနကို အကဲခတ္ေနသည့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ နွစ္ေယာက္ကို ေကာင္မေလးက တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္သည္။ ထိပ္ေျပာင္ေျပာင္ လူၾကီး၏ လက္ကေတာ့ ေကာင္မေလး၏ ေၾကာျပင္မွ အေပၚေအာက္ လွဳပ္ရွားေနသည္ကို ေတြ႔လိုက္၍ ကြ်န္ေတာ့္မေနနိင္ေတာ့။

“ေဟ့ေကာင္ ငါတို႔ သြားကူညီရေအာင္ ဒီလူၾကီး ေတာ္ေတာ္လြန္ေနပီ။ သားသမီးခ်င္း ကိုယ္ခ်င္းမစာဘူး။ ”

ထိုေနာက္ ေရွ႕သို႔တိုးသြားကာ ေကာင္မေလးနားတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ နွစ္ေယာက္ ရပ္လိုက္သည္။ ထိုလူၾကီးကေတာ့ ရုတ္တရက္အနားတြင္ လူေရာက္လာသျဖင့္ သူ႔လက္ကို ျပန္ရုတ္သိမ္းသြားသည္။ သူလုပ္ရပ္ကို ရိပ္မိသြားသည့္ကြ်န္ေတာ့္တို႔ နွစ္ေယာက္ၾကားမွ ထိုလူၾကီး ထြက္ခြါသြားေတာ့သည္။

“ ငါတို႔ကား...လာျပီကြ ”

ထိုအခ်ိန္တြင္ ကားလာ၍ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကားေပၚသို႔ ဝမ္းသာအားရ ေျပးတက္ၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တက္သည့္ကားေပၚတြင္ ထိုအမ်ိဳးသမီးလည္း လိုက္ပါလာ၏။ ကြ်န္ေတာ့္တို႔ရပ္ေနသည့္ေနရာနွင့္ သူမရပ္ေနသည့္ ေနရာသည္ လူသံုးေလးေယာက္သာ ျခားသည္။ သူမအား ကူညီလိုက္သည့္ ကြ်န္ေတာ့္တို႔ နွစ္ေယာက္ကို ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္နွင့္ တစ္ခ်က္ခ်က္ လွည့္ၾကည့္တတ္ေသာ္လည္း ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာမလာခဲ့ပါ။

လူတစ္ေယာက္ကို ကူညီလိုက္ရ၍ ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဂုဏ္ယူေနမိသလို ခံစားေနမိေသာ္လည္း ထိုအမ်ိဳးသမီးထံမွေတာ့ ေက်းဇူးတင္စကား တစ္ခြန္းမွ မၾကားရသည့္အခါ ကြ်န္ေတာ့္ အနည္းငယ္ေအာင့္သီးေအာင့္သက္ ျဖစ္ေနမိသည္။ ကားေပၚက ဆင္းသြားသည္ အထိ ေက်းဇူးတင္စကား တစ္ခြန္းေတာင္ ေျပာေဖာ္ မရသည့္ ထိုအမ်ိဳးသမီးကို ရုပ္ကေလးကေတာ့ ေခ်ာပါရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈမရွိ၊ အလိုက္ကန္းဆိုး နားမလည္သည့္ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟု ကြ်န္ေတာ္ ေကာက္ခ်က္ ခ်မိသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ကိုယ္ႏွင့္မဆိုင္သည့္ကိစၥမ်ားတြင္ မသိလိုက္ဘာသာ ေနတတ္သူျဖစ္သည္။ ခုေတာ့ အျငိမ္မေနနိင္ဘဲ ကူညီမိ၍ ယခုလို တုန္႔ျပန္မႈေၾကာင့္ စိတ္ထဲစႏိုးစေႏွာင့္ ျဖစ္ေနရျခင္းျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆိုလွ်င္ ယခင္အတိုင္း ဘာသိဘာသာ ေနသည္က ပိုေကာင္းမည္ဟု ေတြးေနမိသည္။

ထိုအျဖစ္ပ်က္တို႔ကို အိမ္ျပန္ေရာက္ျပီး အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာသည့္အထိ စိတ္တြင္ မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနမိသည္။ အခြင့္ၾကံဳလို႔ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ဒီလို အခက္ခဲမ်ား မ်က္စိေရွ႕တြင္ ျဖစ္ေပၚလာပါက မကူညီဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ား မေအာင္ျမင္ခဲ့။

ေနာက္တစ္ေန႔ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ကားေစာင့္ေနသည္။ ထိုအမ်ိဳးသမီးကို ေတြ႔လိုေတြ႔ျငား ကြ်န္ေတာ္ ရွာေဖြၾကည့္မိသည္။ မွတ္တိုင္တြင္ သူမကို မေတြ႔မိ။ ေတြ႔လွ်င္လည္း ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ခ်မ္းသာနိုင္မည္ မထင္။ “ ခင္ဗ်ားကို ကူညီခဲ့တာ နည္းနည္းေလာက္ေတာ့ ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာသင့္တာေပါ့ ” လို႔ ကြ်န္ေတာ္သြားေျပာမိ မည္ထင္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ဘာေတြ ေတြးေနမိပါလိမ့္။ သူမအား သတိရေနျခင္းမ်ားလား။ ဒါမွမဟုတ္ သူမ၏ ေက်းဇူးတင္စကားကို ေမွ်ာ္လင့္ေနမိျခင္းလား။ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္တို႔ ေဝခြဲမရ။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ မေန႔က အျဖစ္ပ်က္တို႔ကို မေမ့နိင္ေသးျခင္း ျဖစ္မည္။

ဟိုဟိုဒီဒီ ေတြးေနခ်ိန္မွာပဲ ကြ်န္ေတာ္ စီးရမည့္ ကား ဆိုက္လာသည္။ ကားတစ္စီးလံုး ေခ်ာင္ခ်ိေနသည္မို႔ ေနရာလြတ္တစ္ခုကို ရွာေဖြကာ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ဝင္ထိုင္သည့္ ထိုင္ခံုေဘးဘက္က ခံုတြင္ မေန႔က အမ်ဳိးသမီး ထိုင္ေနသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ သူမကို ကြ်န္ေတာ္ မမွတ္မိနိုင္စရာ မရွိ။ ဧကႏၲ အေရွ႕မွတ္တိုင္မွ ၾကိဳဆီးလာပံုရသည္။ မေဘနားတြင္လည္း မေန႔က လူၾကီး ကပ္လ်က္ထိုင္ေနသည္။ ဒီတစ္ခါလည္း ဒီလူၾကီး ဘာလုပ္အံုးမလဲ ဟု ကြ်န္ေတာ့္ သူမ အတြက္စိုးရိမ္ သြားမိျပန္၏။ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္က ဘယ္လိုပင္ တားျမစ္ထားေသာ္လည္း သူမအား ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မခ်နိုင္။ သူမအား ကြ်န္ေတာ္ မၾကာမၾကာ ၾကည့္ေနမိ၏။

ကားထြက္လာျပီး မၾကာခင္တြင္ ထိုလူ၏ အက်င့္တို႔ ေပၚလာျပန္သည္။ အတြင္းဘက္ခံုတြင္ ထိုင္ေနသည့္ သူမအား အျပင္က ပိတ္ထိုင္ထားေသာ ထိုလူၾကီး၏ လက္သည္ သူမ ေပါင္ေပၚသို႔ေရာက္ေနသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရ၍ ကြ်န္ေတာ္ အံၾသတုန္လွဳပ္သြားရသည္။ သူမသည္ ကြ်န္ေတာ့္အား လွည့္ၾကည့္ကာ အကူညီေတာင္းခ်င္ပံုရသည္။ မေန႔က အျဖစ္ကို မေက်နပ္စိတ္ေၾကာင့္ သူမ လွည့္ၾကည့္သည္ကို မသိဟန္ ေဆာင္လိုက္ျပီး တစ္ဖက္သို႔လွည့္ေနလိုက္သည္။ ထိုအခါ သူမက ထိုင္ေနရာမွ ထလိုက္သည္။ အဖိုးၾကီးက သူမ၏ လက္တစ္ဖက္ကို ဖမ္းဆုပ္ေဆာင့္ဆြဲလိုက္၏။ သူမ မ်က္လံုးအိမ္ထဲမွ မ်က္ရည္မ်ား စီးက်လာသည္။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္၏ မ်က္ရည္မ်ားကို ကြ်န္ေတာ့္ ၾကည့္နိုင္စြမ္း မရွိ။ ဒီတစ္ခါလည္း ကြ်န္ေတာ္ မျမင္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္၍ မရေတာ့။

ကြ်န္ေတာ္ ထိုလူ႔လက္ကို လွမ္းဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေအာ္လိုက္သည္။

“ကားဆရာ။ ဒီမွာ လူၾကီးတစ္ေယာက္ ဒီအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကို လိုက္ေနွာင့္ယွက္ေနလို႔။ ရဲစခန္းကို အျမန္ဆံုးေမာင္းပါဗ်ိဳ႕။ ”

ထိုအခါ လူၾကီးက ဆြဲထားသည့္ ကြ်န္ေတာ့္လက္ကို ေဆာင့္ျဖဳတ္ကာ ကားေပၚမွ ေျပးဆင္းသြားေတာ့သည္။ ဒီတစ္ခါလည္း သူမကို ကြ်န္ေတာ္ ကူညီမိျပန္သည္။ သူမသည္ ကြ်န္ေတာ့္အား မ်က္ရည္ေတြၾကားထဲမွ အားကိုးတၾကီး လွမ္းၾကည့္သည္။ ထိုေနာက္ အိတ္ထဲမွ စာရြက္တစ္ခုကို ထုတ္လိုက္ျပီး စာေရးကာ ကြ်န္ေတာ္အား လွမ္းထိုးေပးသည္။


“ကြ်န္မ ရွင့္ကို ေက်းဇူးအရမ္း တင္မိပါတယ္။
ဟိုေန႔ကတည္းက ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာခ်င္ေနတာပါ။ ကြ်န္မကို ခြင့္လႊတ္ပါ။
ကြ်န္မက စကားမေျပာတတ္လို႔ ရွင့္ကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း မေျပာျဖစ္ခဲ့တာပါ။”

ထိုစာကို ဖတ္ျပီးခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ့္ ရင္ခြင္ဘယ္ဘက္အျခမ္းမွ စူးစူးနင့္နင့္ ခံစားမိလိုက္သည္။ သူမကို အထင္လြဲမိသည္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ အၾကီးအက်ယ္ မွားသြားခဲ့ျပီ။ သူမ၏ စာရြက္ေလးကို ၾကည့္ျပီး ကြ်န္ေတာ့္ ငိုင္ေနမိသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ဆင္းရမည့္ ဂိတ္ေရာက္သည္ကိုေတာင္ ကြ်န္ေတာ့္ သတိမထားမိေတာ့။ သူမေဘးက ခံုကို ေျပာင္းထိုင္လိုက္ျပီးေနာက္ စကားတစ္ခြန္းကို လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ေျပာလိုက္မိသည္။

“ကြ်န္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို အိမ္ေရာက္တဲ့အထိ လိုက္ပို႔ေပးပါ့မယ္။”

ထိုေန႔က ကြ်န္ေတာ္အိမ္ျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး ေတြးေနမိသည္မွာ ထိုသနားစဖြယ္ မိန္းမပ်ဳိေလး အေၾကာင္းသာျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆိုလွ်င္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း တုန္႔ျပန္ခံရသည္ျဖစ္ေစ ၊ မတုန္႔ျပန္သည္ျဖစ္ေစ မည္သူ႔ကိုမဆို ကြ်န္ေတာ္ကူညီနိင္သည့္ ကိစၥမွန္သမွ် ဥေပကၡာ မျပဳေတာ့ဟု ေတြးေနမိေတာ့သည္။

။။။။။။။။။။။။

( တရုတ္ဝဘ္ဆိုဒ္ တစ္ခုမွ ဖတ္မိသည့္ အေၾကာင္းအရာေလးကို ဆီေလွ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။
အျခားသူ တစ္ဦးဦးမွ ဤစာစုေလးကို ဘာသာျပန္ျပီးပါက တိုက္ဆိုင္မႈတစ္ခုဟု မွတ္ယူကာ နားလည္ခြင့္လႊတ္ေပးေစခ်င္ပါသည္။)


ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာျဖင့္
ျမတ္မြန္

ရယ္ရယ္ေမာေမာ

မယူခင္ကတည္းက
ေကာင္မေလး။ ကြ်န္မနဲ႔ လက္ထပ္မယ္ဆိုရင္ အရက္ျဖတ္မွာလား။
ေကာင္ေလး။ မင္း ျဖတ္ေစခ်င္ရင္ ျဖတ္ပါ့မယ္။

ေကာင္မေလး။ ဒါဆိုရင္ ေဆးလိပ္ေသာက္တာလည္း ျဖတ္ရမယ္ေနာ္။
ေကာင္ေလး။ အင္း....မင္းသေဘာေလ။ ျဖတ္ပါ့မယ္။

ေကာင္မေလး။ ညဘက္ေတြ အျပင္ထြက္တဲ့ အက်င့္ကိုလည္း ျဖတ္ရမယ္။
ေကာင္ေလး။ (ေဒါသသံျဖင့္) ေအးကြာ... ျဖတ္မယ္။

ေကာင္မေလး။ ဒါဆို အကုန္ ျဖတ္ရမယ္ေနာ္။
ေကာင္ေလး။ ျဖတ္မယ္ေဟ့။ မဂၤလာေဆာင္မယ့္ေန႔ကိုပါ ျဖတ္မယ္။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ၾကက္တူေရြး


ေလလံပြဲတစ္ပြဲတြင္ လူတစ္ေယာက္က ၾကက္တူေရြး တစ္ေကာင္ကို ေလလံဆြဲသည္။
“၃၀၀”
“၃၅၀ ” ဟု ေစ်းျပိဳင္ေပးေသာ အသံကို ၾကားလိုက္ရသျဖင့္ ထိုလူမွ ေစ်းထက္တိုးေပးသည္။
“၄၀၀”

“၅၀၀” ဟု တဘက္မွ ထပ္တိုးေပးျပန္သည္။
“၆၀၀”
“၇၀၀”
အျပိဳင္အဆိုင္ ေစ်းျပိဳင္ေပးရင္းျဖင့္ ေနာက္ဆံုး ၾကက္တူေရြးကို ၉၀၀၀ ျဖင့္ ထုိလူရရိွသြားသည္။
“ဒါထက္.. ဒီၾကက္တူေရြးက စကားေရာ ေျပာတတ္ရဲ႕လား။”

“ေျပာတတ္ပါတယ္ဗ်။ ခုနကေတာင္ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ေစ်းအျပိဳင္ေပးေနေသးတယ္ေလ”

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
လက္မွန္လာလို႔ပါ

ေဒါသထြက္ ရန္ျဖစ္သည့္အခါတိုင္း္ ပန္းကန္ေတြကို ေပါက္ခြဲတတ္ေသာ ဇနီးျဖစ္သူႏွင့္ အိမ္ေထာင္သက္ အနွစ္၂၀ အေရာက္တြင္ ကြာရွင္းဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ မိတ္ေဆြမ်ားက ေယာက်ာ္းျဖစ္သူကို ဝိုင္းတားၾကသည္။

“နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေပါင္းလာျပီးမွ ဆကျ္ပီးသည္းခံလိုက္ပါကြာ။ မင္းမိန္းမ အေၾကာင္းလည္း သိေနတာပဲ။ ”
“မင္းတို႔ဘာသိလို႔တုန္းကြ။ ငါ့မိန္မက တစ္ေျဖးေျဖး လက္တည့္လာျပီ။ ”
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး

မနက္ ၇နာရီခြဲတြင္ အေမက သားျဖစ္သူကို ႏိႈးသည္။
အေမ။ ထေတာ့ေလ။ ေက်ာင္းေနာက္က်ေတာ့မယ္။
သား။ အေမ ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းမသြားပါရေစနဲ႔..။
အေမ။ ဟဲ့ ဘာျဖစ္လို႔လဲ..။
သား။ ေက်ာင္းက ကေလးေတြက ကြ်န္ေတာ္ကို မၾကိဳက္ၾကဘူး။ ဆရာ၊ဆရာမေတြကလည္း အျမင္ကပ္ေနပံုပဲ။ ေက်ာင္းေစာင့္က အစ..။
အေမ။ မင္း အပိုေတြ ေျပာမေနနဲ႔။ ေက်ာင္းအုပ္ လုပ္တာပဲ အႏွစ္ ၂၀ ရိွေတာ့မယ္။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ခဏေတာ့ေစာင့္ပါ

လူ။ နတ္မင္းၾကီးခင္ဗ်ာ..နွစ္ေပါင္းတစ္ရာက နတ္မင္းၾကီးအတြက္ ဘယ္ေလာက္ၾကာလဲခင္ဗ်။
နတ္။ တစ္မိနစ္ေလာက္ပဲ ၾကာတာေပါ့။
လူ။ ဒါဆို ေငြသိန္းတစ္ရာကေရာ..။
နတ္။ အေၾကြေစ့ တစ္ေစ့ေလာက္ပဲ ရွိတာေပါ့။
လူ။ ကြ်န္ေတာ့္ကို အဲဒီအေၾကြေစ့ တစ္ေစ့ေလာက္ ေခ်းပါလား။
နတ္။ ေအး ေခ်းမယ္။ တစ္မိနစ္ေစာင့္။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

လစ္မလားလို႔


လူတစ္ေယာက္ မီးပြင့္နီေနသည္ကို ဆိုင္ကယ္နွင့္ ျဖတ္ကူးသည္ကိုေတြ႔ေတာ့ ရဲက လွမ္းတားသည္။
ရဲ။ မင္း မီးပြင့္နီေနတာကို မေတြ႔ဘူးလား။
လူ။ ေတြ႔ပါတယ္။
ရဲ။ ဒါဆို ဘာလို႔ ျဖတ္ေမာင္းတာလဲ။
လူ။ ဆရာ့ကို မေတြ႔လို႔ပါ..။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
အမူးသမား
အရက္မူးေနသည့္ ေယာက်ၤားက အိပ္ေနသည့္ မိန္းမကို ႏိႈးးလိုက္သည္။
ေယာက်ာ္း။ “ မိန္းမ ထစမ္းပါအံုး။ ငါတို႔အိမ္မွာ သရဲရွိတယ္ကြ။ ”
မိန္းမ။ “ဟုတ္လို႔လား။ ရွင္ဘယ္လို သိလဲ။ ”
ေယာက်ၤား။“ဟုတ္တယ္ကြ။ ငါအခုနက အိမ္သာသြားတာ တံခါးဖြင့္ရံုပဲရိွေသးတယ္ အိမ္သာတံခါးမီးက သူ႔အလိုလို လင္းလာတယ္...။ ျပီးေတာ့ အထဲကေန ေလေအးေေတြ ငါ့ကိုယ္ကို ျဖတ္တိုက္သြားတယ္။

မိန္းမ။ ဟုတ္လို႔လား။ ဘယ္မွာလဲ က်ဳပ္ကို လိုက္ျပအံုး။
ေယာက်ာ္းျဖစ္သူလိုက္ျပသည္ကို ေတြ႔သည့္အခါ မိန္းမက ေျပာလိုက္သည္မွာ
“ဟင္..အဲ့ဒါ အိမ္သာမဟုတ္ဘူးရွင့္။ ေရခဲေသတၱာ...။”
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ေအးေဆးပါ
တက္စီကားတစ္စီးေပၚကို လူတစ္ေယာက္ တက္လာတယ္။
“ကားဆရာ ေလယာဥ္ကြင္းကို ျမန္ျမန္ေလး ေမာင္းေပးပါ။”
“ေလယာဥ္ခ်ိန္က ဘယ္အခ်ိန္လဲ။”
“၁၀နာရီ၂၀ပါ။”
“ဒါဆို ဘယ္မွီေတာ့မလဲ။ အခုပဲ မိနစ္ ၂၀ ေက်ာ္ေနျပီ။ ေလယာဥ္က ခင္ဗ်ားကို ဘယ္ေစာင့္ေတာ့မလဲ။ ”
“ေမာင္းမွာသာ ျမန္ျမန္ေမာင္းပါ။ ကြ်န္ေတာ္က အဲဒီေလယာဥ္ေမာင္းမယ့္ လူပါ။ ”
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ရယ္ေမာျခင္းက အသက္ရွည္ေစ၏ ။ ဖတ္ဖူးသည္႔ တရုတ္ဟာသ ေကာင္းနိုးရာရာေလးေတြကို ဘာသာျပန္ထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သူငယ္မ်ားအားလံုး ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ရယ္ေမာနိုင္ၾကပါေစရွင္..။

ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာ
ျမတ္မြန္