“ေမာနင္း”
“ေမာနင္းခ်ိဳေလး ”
ကုမၸဏီထဲ အဝင္မွာပင္ ခ်ဳိေလးက လွမ္းႏႈတ္ဆက္သျဖင့္ ျပန္ႏႈတ္ဆက္လိုက္၏။
“ေနေကာင္းသြားျပီလား”
“ေကာင္းေကာင္းေတာ့မေပ်ာက္ေသးဘူးဟ။ လူကေတာ့နည္းနည္းနုံးေနေသးတယ္”ေနမေကာင္း၍ ခြင့္ယူထားရာမွ အလုပ္ျပန္တက္သည့္ ကြ်န္မကို
လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ ျဖစ္သည့္ ခ်ိဳေလးက သတင္းေမးျခင္းျဖစ္သည္။ ကြ်န္မ၏ အလုပ္စားပြဲတြင္ ပစၥည္းမ်ား
ေနရာခ်ေနစဥ္ ခ်ဳိေလးက အနားေရာက္လာကာ အသာလက္ကုတ္သည္။ ဘာလဲ ဆိုသည့္သေဘာျဖင့္ က်မက ေမးဆတ္ျပလိုက္ေတာ့
“ေလးေလ အလုပ္ထြက္ျပီ သိလား”
“ဟင္... ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ ဟုတ္လို႔လား။ မျဖစ္နိဳင္တာ”
“တကယ္ေျပာတာပါဆို။”
“ဟယ္ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ။ စိတ္မေကာင္းစရာ”
“ေအးေလ။ ေနအံုးဟာ။ အလုပ္အားမွ ေျပာျပမယ္။ ”
အလုပ္တက္ ေခါင္းေလာင္းသံ ျမည္ေနသျဖင့္ ခ်ဳိေလးလည္း
သူ႔ေနရာသို႔ ျပန္သြားသည္။ က်န္ရစ္ခဲ့သည့္ ကြ်န္မမွာေတာ့ စာပြဲေပၚက စာရြက္စာတမ္း တစ္ခ်ဳိ႕ကို
ရွင္းလင္းရင္း ခ်ဳိေလးေျပာခဲ့သည့္ ေလးေလအလုပ္ထြက္ၿပီဆိုသည့္ သတင္းက အေတြးထဲဝင္လွ်က္ရွိေနသည္။
ထိုသတင္းက မယံုနိဳင္စရာျဖစ္သလို စိတ္မေကာင္းစရာသတင္းလည္း ျဖစ္သည္။ ေလးေလ၏ လုပ္သက္အရဆိုလွ်င္
ပင္စင္ယူရန္ အခ်ိန္သိပ္မလိုေတာ့။ ေနာက္ ႏွစ္ ႏွစ္ခန္႔ဆိုလွ်င္ ပင္စင္ရေတာ့မည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္
ေလးေလ အလုပ္ထြက္သည္မွာ မယံုနိဳင္စရာ ျဖစ္ေနမိသည္။ ခြင့္ယူထားသည့္ရက္အတြင္းမွ အလုပ္ေၾကြးမ်ားကို
ရွင္းေနရင္းႏွင့္ပင္ ေလးေလ၏ ပံုရိပ္တို႔က ကြ်န္မအေတြးထဲတြင္ တဖ်တ္ဖ်တ္ ေပၚလာေနေတာ့သည္။
ကြ်န္မ သည္ကုမၸဏီတြင္ အလုပ္ဝင္စခ်ိန္တြင္
ေလးေလအုပ္ခ်ဳပ္သည့္ ဌာနတြင္ လုပ္ရသည္။ သိကြ်မ္းရသည့္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္သစ္မ်ားက ကြ်န္မကံေကာင္းေၾကာင္း
ေျပာၾကသည္။ တျခားဌာနမွ အလုပ္သမားမ်ားပင္ ေလးေလ၏ ဌာနတြင္ လုပ္ခ်င္ၾကသည္ဟု သူတို႔ဆက္ေျပာေတာ့
ထိုေလးေလဆိုသည့္ အရာရိွကို စိတ္ဝင္စားသြားေနမိသည္။ သူကဘာလဲ။ ဘယ္လိုလူမ်ဳိးလဲ။ ဘာေတြ ေတာ္လို႔
အလုပ္သမားမ်ား ႏွစ္သက္ရသလဲ ဆိုၿပီး ကြ်န္မ ေတြးျဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုေမးခြန္းမ်ား၏ အေျဖကို
သိရဖို႔ ကြ်န္မ ၾကာၾကာ မေစာင့္လိုက္ရ။
ပထမဦးဆံုးေန႔ အလုပ္ဝင္ခ်ိန္၏ အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုက စတင္ေလသည္။ အလုပ္တက္ျပီး တစ္နာရီ ဝန္းက်င္ခန္႔တြင္
ေလးေလဟု ဆိုသည့္ ဌာနမႉး ကြ်န္မအနားသို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ အသက္ ငါးဆယ္ ေက်ာ္ခန္႔ရိွမည္ဟု ခန္႔မွန္းၾကည့္မိျပီး
ပိန္ပိန္သြယ္သြယ္ ခႏၶာကိုယ္ရိွသည့္ တည္ၾကည္ ၾကည္လင္ေသာ မ်က္နွာသြင္ျပင္ႏွင့္ျဖစ္သည္။
သူ႔ကို ျမင္လိုက္ရလွ်င္ခ်က္ခ်င္း ဤသူသည္ သေဘာမေနာေကာင္း၍ စိတ္ထားျဖဴစင္မည့္သူဟု မွတ္ခ်က္ခ်မိနိဳင္္သည္အထိ
ခန္႔မွန္းမိေစေသာ အျပံဳးႏွင့္ ျဖစ္သည္။ အျပာႏုေရာင္ ရွပ္အကၤ်ီ လက္ရွည္ဝတ္ထားသည့္ ေလးေလသည္
ကြ်န္မအနားသို႔ ေရာက္လာသျဖင့္ မတ္တတ္ရပ္၍ ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ သူကႏွစ္လိုဖြယ္ ျပံဳးျပကာ
“ကြ်န္ေတာ့္နာမည္ က်န္းေလးေလပါ။ ဒီက ဝန္ထမ္းေတြ အားလံုးကေတာ့
ေလးေလ လို႔ ေခၚၾကပါတယ္။ အလုပ္နဲ႔ ပါတ္သတ္တဲ့ အခက္အခဲေတြ ျပႆနာေတြတိုင္းကို ကြ်န္ေတာ့္ကို
အခ်ိန္မေရြး ေျပာပါ။ အားလံုးအတူတကြနဲ႔ ေအာင္ျမင္ၿပီးေျမာက္ေအာင္ ၾကိဳးစားၾကတာေပါ့”
ခပ္ေျဖးေျဖး ႏွင့္ မွန္မွန္ ေျပာသည့္ သူ႔စကားဆံုးတြင္ေတာ့
ကြ်န္မ အံ့ၾသလြန္းသျဖင့္ ဘာျပန္ေျပာရမွန္း ေဝခြဲမရ။ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ျဖင့္သာ ဟုတ္ကဲ့ျခင္း
ထပ္ကုန္ေတာ့သည္။ သူတို႔နိဳင္ငံသား မဟုတ္သည့္အျပင္ သူ၏ လက္ေအာက္ငယ္သားလည္း ျဖစ္သည့္အျပင္ သာမန္ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ျဖစ္သည့္
ကြ်န္မကို အေရးတယူ လာေရာက္နွတ္ဆက္သျဖင့္ ပို၍ အံၾသရျပန္သည္။
“ဟုတ္... ဟုတ္... ဟုတ္ကဲ့ပါ”
“ဒီေန႔မွ အလုပ္စဝင္တာဆိုေပမယ့္ ဘာမွ မစိုးရိမ္ပါနဲ႔။
မၾကာခင္ လုပ္ရတာေတြအားလံုး ေကာင္းေကာင္း နားလည္သြားမွာပါ။ ”
“ဟုတ္ကဲ့။ ဟုတ္ကဲ့”ကြ်န္မ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာပင္ ေလးေလက ႏွစ္လိုဖြယ္ျပံဳးျပကာ
သူ႔အခန္းထဲ ျပန္ဝင္သြားေတာ့သည္။ ကြ်န္မမွာ အ့ံၾသစြာ က်န္ရစ္ခဲ့၏။ ထင္မွတ္မထားေသာ အျဖစ္ပါ။
တကယ္ဆိုလွ်င္ လူသစ္တစ္ေယာက္အေနႏွင့္ ဌာနမႉးရံုးခန္းထဲ သြား၍ သတင္းပို႔ရမည္ထင္ၿပီး ေခၚခ်ိန္ကို
ေစာင့္ေနစဥ္ သူကိုယ္တိုင္ေရာက္ခ်လာကာ မိတ္ဆက္သည့္ အျဖစ္မို႔ အံ့အားသင့္ေနမိျခင္းျဖစ္သည္။
ဤသည္မွာ ကြ်န္မႏွင့္ ေလးေလ ပထမဆံုး မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ ဆံုေတြ႔သည့္ ေႏြးေထြးလြန္းသည့္ ျဖစ္ရပ္ပင္။
လက္ေအာက္ငယ္သားမ်ားကို အေလးအနက္ထားၿပီး ဆက္ဆံတတ္ပံုကို
ပထမဆံုးေတြ႔လိုက္ရသည့္ အၾကိမ္မွာပင္ ေလးေလဆိုသည့္ လူၾကီးကို သတိထားမိေတာ့့သည္။ ထိုအျဖစ္အပ်က္သည္
ပထမဆံုး အလုပ္စဝင္သည့္ေန႔၏ စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္ အေတြ႔အၾကံဳျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုေန႔၏ တစ္ခုတည္းေသာ
အေတြ႔အၾကံဳမဟုတ္ေသးပါ။ ေနာက္ထပ္ အျဖစ္တစ္ခု ၾကံဳရေသးသည္။ ထိုေန႔တြင္ ေန႔လည္စာ စားၿပီး
အလုပ္ျပန္တက္ခ်ိန္တြင္ ရံုးအကူေကာင္ေလးမွ ကြ်န္မတို႔ ဝန္ထမ္းမ်ားကို ေကာ္ဖီေအးဗူးမ်ားကို
လိုက္လံေဝငွသည္။ ေကာ္ဖီဗူးေပၚမွ တံဆိပ္မွာ နာမည္ရ ေကာ္ဖီဆိုင္ တံဆိပ္ျဖစ္သည္။ မည္သည့္အတြက္ေၾကာင့္
ထိုသို႔ တစ္ေယာက္တစ္ဗူး ေပးသည္ကို စဥ္းစားမရသည့္အတြက္ ကြ်န္မစားပြဲခံုေဘးမွ ခ်ဳိေလးကို
ေမးရေတာ့သည္။
“ ဒါက ဘာလုပ္တာလဲ။ ထမင္းစားခ်ိန္တိုင္း အလုပ္က တိုက္တာလား”
“ ဘယ္ကလာ အလုပ္က တိုက္မွာ။ သူေဌးက ဦးကပ္စီးဟဲ့။ ဒီေန႔ ငါတို႔ ေသာက္ရတာ နင့္ေၾကာင့္”
“ ဟင္ ငါ့ေၾကာင့္ ။ ဟုတ္လား။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ”
“ေလးေလက လူသစ္ တစ္ေယာက္ ဝင္လာတိုင္း အားလံုးနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးရင္းနဲ႔ ဒီလိုပဲ တခုခု ဝယ္ေကြ်းတတ္တယ္ဟ။ ”
“ သူ႔ ပိုက္ဆံနဲ႔ ဝယ္တာလား”
“ေအးေပါ့ဟ။ သူဝယ္တိုက္တာေပါ့။ ေဟာ .. ဟိုမွာ ေလးေလ ထြက္လာၿပီ။”
ရံုးခန္းထဲမွ ထြက္လာသည့္ ေလးေလကို ျမင္ေတာ့ တျခားဝန္ထမ္းမ်ားကလည္း ကြ်န္မခံုနားသို႔ ေရာက္လာၾက၏။ ထို႔ေနာက္ ကြ်န္မကို မိတ္ဆက္သည့္ ပြဲေလး စတင္သည္။ ရံုးဝန္ထမ္း တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ နာမည္ေျပာျပ၍ ကြ်န္မႏွင့္မိတ္ဆက္ေပးျခင္းျဖစ္သည္။ ေလးေလသည္ သူ႔ဌာနမွ ဝန္ထမ္းမ်ားကို ကိုင္တြယ္ပံုမွာ ရိုးရိုးရွင္းရွင္းႏွင့္ စိတ္ႏွလံုးသားထဲအထိ နစ္ဝင္ေစေသာ အျပဳမူမ်ားျဖစ္သည္။ ပထမဆံုးအလုပ္တက္ရသည့္ ေန႔မွာပင္ ကြ်န္မအေနႏွင့္ ဤဌာနတြင္ အထီးက်န္မႈမ်ား စိတ္အားငယ္မႈမ်ား လံုးဝမရိွေတာ့ဘဲ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ လုပ္ငန္းခြင္ထဲ ေရာက္ရိွၿပီဟု စိတ္ခ်ယံုၾကည္မႈမ်ား ျဖစ္လာရေတာ့သည္။
ထိုသို႔စိတ္ခြန္အားရလာျခင္းမွာလည္း ေလးေလ၏ ဝန္ထမ္းတိုင္းအေပၚ ေႏြးေထြးစြာဆက္ဆံတတ္မႈေၾကာင့္ျဖစ္မည္။
ကြ်န္မသည္ ေလးေလ၏ လက္ေအာက္တြင္ အလုပ္လုပ္ရမည္ဆိုခ်ိန္ ကံေကာင္းေၾကာင္း ေျပာၾကျခင္း၏
အဓိပၸါယ္ကို ပထမဆံုးေန႔တြင္ပင္ သိသြားရေတာ့သည္။ ေလးေလကို ဝန္ထမ္းတိုင္း ခ်စ္ခင္ၾကသည္မွာ မထူးဆန္း။
ေလးေလက ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ခ်င္းစီ၏ ေမြးေန႔မ်ားတြင္လည္း သတိတရျဖင့္ ကိတ္မုန္႔ဝယ္ကာ ရံုးခန္းထဲတြင္
ေမြးေန႔ကိတ္ခြဲ၍ က်င္းပေပးေစသူလည္း ျဖစ္သည္။ သူ႔လက္ေအာက္ရိွ အလုပ္သမားမ်ားမွာ ငယ္ေပါင္းၾကီးေဖာ္သဖြယ္
ရင္းႏွီးၾက၍ အလုပ္ကိုမခိုမကပ္ လုပ္ၾကသည္။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး တုဖက္ျပိဳင္ျခင္းမရိွဘဲ
လိုအပ္သည့္ အကူအညီမ်ားကို အျပန္အလွန္ေပးၾက၍ ကြ်န္မတို႔ဌာနတြင္ တေန႔စာအလုပ္မ်ား မၿပီးျပတ္သည္မွာ
မရိွသေလာက္ရွားပါးသည္။
အလုပ္သမားမ်ားအေပၚ ဂရုစိုက္သကဲ့သို႔ လုပ္ငန္းခြင္ႏွင့္ ပါတ္သတ္လွ်င္လည္း
ေလးေလက ရွာမွရွားသည့္ လူမ်ဳိးျဖစ္မည္ဟု ကြ်န္မ မွတ္ခ်က္ခ်မိသည္။ကုမၸဏီ၏ဝန္ထမ္းပိုင္း၊ စက္ပစၥည္းပိုင္းမွစ၍ အဝင္အထြက္
စာရင္းပိုင္းအစရွိသည့္ က႑တိုင္းလိုလိုကို နားလည္တတ္ကြ်မ္းသည့္ သူလည္းျဖစ္သည္။ အလုပ္အကိုင္
ေစ့စပ္ေသခ်ာျပီး သူမသိ၊မတတ္သည္က မရွိသေလာက္ပင္။ ေလးေလဟုဆိုလိုက္လွ်င္ အလုပ္နွင့္လက္
ျပတ္သည္ မရွိသည့္ လူၾကီးတစ္ေယာက္ဟု ဆိုရမည္။ ေလးေလသည္ တစ္ျခားဌာနမႉးမ်ားလို စာပြဲခံုတြင္
အခ်ိန္ျပည့္ထိုင္ကာ ကြန္ျပဴတာ တစ္လံုးနွင့္ အလုပ္ရွဳပ္ ေနတတ္ျခင္းမရွိ။ ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္စီ၏
အရည္အခ်င္းမ်ားနွင့္ အလုပ္ခြင္တစ္ခုလံုး၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ က႑မ်ားကိုလည္း အခ်ိန္ရလွ်င္
ရသလို ေလ့လာေလ့ရွိသည္။ ထိုေၾကာင့္ ေလးေလကို သူ႔စာပြဲတြင္ ထိုင္ေနလွ်က္ ေတြ႔ရသည္မွာ
ရွား၏။
တစ္ေန႔လွ်င္ လူတစ္ေယာက္၏ အလုပ္ခ်ိန္မွာ ရွစ္နာရီဟု
သတ္မွတ္ထားေသာ္လည္း ေလးေလ၏ အလုပ္လုပ္ခ်ိန္မွာ ရွစ္နာရီထက္ပိုသည္။ အလုပ္တက္ခ်ိန္ေစာရံုသာမက
အလုပ္ဆင္းခ်ိန္ၾကျပန္ေတာ့ အားလံုးထက္ေနာက္က်ျပန္သည္။ ကြ်န္မတို႔ ဝန္ထမ္းတစ္ဦးစီ၏ တစ္ေန႔တာ
အလုပ္မ်ား အမွားရွိမရွိ ျပန္စစ္ျပီးမွ ျပန္ေလ့ရိွတာေၾကာင့္ ေလးေလ၏ အလုပ္ဆင္းခ်ိန္တိုင္းက
ေနာက္က်ျမဲျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ အလုပ္တက္ခ်ိန္တြင္လည္း အခ်ိန္ေနာက္က်ၿပီးမွ ေရာက္သည္မွာလည္း
မေတြ႔ရသေလာက္ပင္။
“ ဟိတ္...။အလုပ္ေတြ မ်ားေနၿပီလား”
ေနာက္ေက်ာမွ တစ္ခ်က္ပုတ္လိုက္၍
ကြ်န္မ အေတြးတို႔ ရပ္ဆိုင္းသြား၏။ အနားသို႔ ခ်ဳိေလးေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္ ။
“အလုပ္ေၾကြးေတြဆိုေတာ့ တေျဖးေျဖးရွင္းရမွာေပါ့။ ေလးေလ
ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ။ ငါ့လည္း ေျပာျပပါအံုး။ အလုပ္သာလုပ္ေနရတယ္ စိတ္မေကာင္းဘူးဟာ”
“ငါတို႔အားလံုးလည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကရတာပါပဲဟာ။ ျဖစ္တာကေသာၾကာေန႔က
အစည္းအေဝးမွာ ေလးေလကိုေနရာသစ္ ေျပာင္းဖို႔ေျပာရင္းနဲ႔ ျပႆနာတက္ၾကတာ။ ေလးေလကလည္း သူဟိုသြားဒီသြားရတာေတြမ်ားျပီေပါ့။
သတ္သတ္မွတ္မွတ္ပဲ လုပ္ခ်င္တယ္ ဘာညာနဲ႔ ျပန္ေျပာရင္း ျဖစ္ၾကတာ။ အစည္းအေဝးၿပီးေတာ့ ဟိုက
ရံုးခန္းထဲေခၚၿပီး ဘာေတြ ေျပာလိုက္လဲမွ မသိတာ။ ေလးေလက အလုပ္ထြက္စာပါ ခ်က္ခ်င္း သြားတင္လိုက္ပါေလေရာ”
“အဲဒါေတာ့ မေကာင္းပါဘူးဟာ။ သူ႔မွာ ဟိုေျပာင္းဒီေျပာင္းနဲ႔
ဘယ္ႏွစ္ခါ ရိွၿပီလဲ”
ခ်ဳိေလးက ကြ်န္မနားကပ္ကာေလသံေလးျဖင့္ ခပ္တိုးတိုးေျပာသည္။
“သက္သက္ညစ္တာပါဟာ။ ပင္စင္ယူခါနီးၿပီေလ။ သိတယ္မဟုတ္လား။
ေပးရမယ့္ ပင္စင္ေၾကးက နည္းတာမဟုတ္ဘူး။ သူေဌးေတြမ်ား အက်င့္ကိုက ေတာ္ေတာ္ ယုတ္တယ္”
“ဟဲ့... ဟုတ္ မဟုတ္ မေသခ်ာဘဲ ေလွ်ာက္ေျပာမေနနဲ႔ေလ။
ေတာ္ၾကာ ၾကားသြားမွ အလုပ္ျဖဳတ္ခံေနရအံုးမယ္”
“သက္ေသေတာ့ ဘယ္ရိွမလဲဟ။ ပညာရိွနည္းနဲ႔ဒီလိုပဲလုပ္ေနက်ေလ
နင္လည္း ၾကားဖူးမွာေပါ့”
“အင္း...”
ကြ်န္မ ေခါင္းကိုသာ ခပ္ေလးေလး ညိတ္ျပလိုက္ရေတာ့သည္။
ခ်ဳိေလးကို တားေသာ္လည္း ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ပင္ ထိုသို႔ သံသယ ဝင္ေနသည္မွာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ ဤက့ဲသို႔
အျဖစ္မ်ဳိးကို ထိုင္ဝမ္နိဳင္ငံသားမ်ား မၾကာခဏေျပာၾကသည္ကို ၾကားဖူးသည္မွာ မ်ားလွၿပီ။
ဝန္ထမ္းတစ္ဦး ပင္စင္ယူခါနီးတိုင္း ထိုသို႔ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တတ္ၾကသည့္
ကုမၸဏီမ်ား ရိွသည္ကို ၾကားဖူးသည္။
စည္းမ်ဥ္းဥပေဒမ်ားအရ ဝန္ထမ္းတစ္ဦး ပင္စင္ယူခ်ိန္တြင္
သူလုပ္ခဲ့သည့္ လုပ္သက္ေပၚ မူတည္၍ ပင္စင္ေၾကးမ်ား တနင့္တပိုးရေလ့ရိွသည္။ ပင္စင္ယူၿပီးခ်ိန္တြင္
ေနာင္ေရး စိတ္ေအးေစရန္ တလံုးတခဲထဲ ဆုေၾကးေပးသည့္ စနစ္ျဖစ္သည္။ ထိုဆုေၾကးကို ဝန္ထမ္းတိုင္းက
ေမွ်ာ္လင့္အားထားၾကသည္။ ထိုကဲ့သို႔ တနင့္တပိုး မေပးရေလေအာင္ သက္တမ္းရင့္ ဝန္ထမ္းမ်ားကို
ေနရာေရြ႕ေျပာင္းျခင္း၊ အလုပ္တာဝန္ သတ္သတ္မွတ္မွတ္မေပးဘဲ ေနရာအစံုလုပ္ခိုင္းျခင္း၊ ကိုယ့္လက္ေအာက္တြင္
လုပ္ခဲ့ဖူးသူ၏ အကူအျဖစ္ ရာထူးေျပာင္းျခင္း စသည့္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ဖြယ္ရာမ်ား
ဖန္တီးၾက၏။ တစ္ခ်ဳိ႕ဝန္ထမ္းမ်ားမွာ တႏွစ္ ၊ ႏွစ္ႏွစ္ခန္႔က်န္သည့္ ပင္စင္ယူခါနီး အခ်ိန္ကို
ေမွ်ာ္၍ သည္းခံတတ္ၾကသလို ေလးေလကဲ့သို႔ သည္းမခံနဳိင္ေတာ့သူမ်ား ကိုယ့္သေဘာႏွင့္ကိုယ္
ႏႈတ္ထြက္သြား၍ ပင္စင္ေၾကး မရသြားသူမ်ားလည္း ရိွၾကသည္။ ထိုအျဖစ္မ်ားကို ၾကားရတိုင္း
ကြ်န္မဝမ္းနည္းမိသည္။ တစ္ေန႔ေန႔တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ ထိုအျဖစ္မ်ဳိး ၾကံဳရလွ်င္
ခံနိဳင္ရည္ ရိွနိဳင္ပါ့မလားဟု ၾကိဳေတြးမိသည္။
ခ်ိဳေလး၏ေျပာျပခ်က္အရ ျပီးခဲ့သည့္အပတ္ေသာၾကာေန႔က ေလးေလကို
အလုပ္ေနရာ အသစ္သို႔ ထပ္ေျပာင္းရန္ အထက္လူၾကီးမ်ားက စီစဥ္သည္။ ထိုသို႔ဆိုလွ်င္ ယခုတစ္ေခါက္ႏွင့္ဆိုလွ်င္
ေလးေလ ဌာန ေျပာင္းရသည္မွာ သံုးႀကိမ္ရိွၿပီ။ေလးေလကို ထိုသို႔ ဆက္ဆံသည္မွာ လြန္ခဲ့သည့္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ခန္႔က
စသည္ဟု ထင္မိသည္။ ပထမအၾကိမ္က ထပ္မံတိုးခ်ဲ႕လိုက္သည့္ကုမၸဏီအသစ္တြင္ ဝန္ထမ္းသစ္မ်ားကို
သင္ၾကား ေပးရန္ႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ရန္ဟုဆုိကာ သြားေရာက္လုပ္ကိုင္ခိုင္းသည္။ ထိုအလုပ္အသစ္သည္
ကြ်န္မတို႔လက္ရိွကုမၸဏီနွင့္ အေတာ္အသင့္ေဝးသျဖင့္ အလုပ္ဆင္းအလုပ္တက္ ယခင္ကထက္ အခ်ိန္ပိုေပးရသည္။
ေန႔စဥ္အလုပ္တက္ရသည့္္ ခရီးခ်ိန္၊ ယခင္ကထက္ ပိုၾကာေသာ္လည္း ေလးေလက မၿငီးျငဴခဲ့။ သူ႔တာဝန္ေက်ေအာင္
လုပ္ေပးဖို႔သာ စိတ္ထဲရိွပံုရသည္။
ထိုအလုပ္သစ္တြင္ ငါးလခန္႔ လုပ္ၿပီးသည့္ေနာက္ ေလးေလကို
ကြ်န္မတို႔ဌာနသို႔ ျပန္ပို႔လိုက္ျပန္သည္။ ေလးေလ လုပ္ခဲ့သည့္ေနရာကိုေတာ့ လက္ေထာက္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉးကို
တာဝန္ယူေစ၏။ အေၾကာင္းျပခ်က္မွာ ထိုကုမၸဏီ ေကာင္းစြာလည္ပတ္နိဳင္ၿပီျဖစ္သည္ ဟုဆိုသည္။
ေလးေလအေနႏွင့္ အလုပ္သစ္တြင္ အထိုင္က်ရန္ ႀကိဳးစားၿပီးမွ ယခင္ေနရာသို႔ ျပန္ပို႔ခံရျခင္းကို
စိတ္ရႈပ္စရာဟုဆိုရမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ကြ်န္မတို႔ဝန္ထမ္းမ်ားကေတာ့ ေလးေလလက္ေအာက္တြင္ ျပန္လုပ္ရမည္ျဖစ္၍
ထိုအေျပာင္းအလဲကို ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ ၾကရသည္။ ထိုအခ်ိန္ထိေလးေလထံမွ ေကာင္းသည္ဆိုးသည္ဟု
မွတ္ခ်က္ခ်သံ မၾကားခဲ့ရေသး။
ေလးေလ ဌာနသို႔ျပန္ေရာက္ၿပီး ႏွစ္လခန္႔အၾကာတြင္ ေနာက္ထပ္ေနရာသစ္တစ္ခုကို
ေျပာင္းရျပန္သည္။ ဒီတစ္ၾကိမ္တြင္ေတာ့ ကုမၸဏီတစ္ခုထဲရိွ
ပစၥည္းထုတ္လုပ္ေရး ဌာနဘက္သို႔ျဖစ္သည္။ ယခင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉးမွာ ပင္စင္ယူသြားေသာေၾကာင့္
လစ္လပ္သြားသည့္ေနရာတြင္ ေလးေလကို တာဝန္ယူေစျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုေနရာက ေလးေလႏွင့္ မစိမ္းဟုဆိုလွ်င္ေတာင္
ကြ်မ္းက်င္သည့္အပိုင္း မဟုတ္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေလးေလအေနႏွင့္ အသစ္ကျပန္စရသကဲ့သို႔ ေလ့လာေနရသည္ဟု
လူခ်င္းဆံုမိခ်ိန္ ေျပာျပသည္။သို႔ေသာ္ ထိုဌာနသည္လည္း ေလးေလအတြက္ သစ္မရခင္ဝါးေဘာင္ကြပ္ခံရသည့္
ေနရာမွန္း ေျခာက္လခန္႔အၾကာတြင္ သိခဲ့ရေတာ့သည္။ လတ္တေလာ အုပ္ခ်ဳပ္မည့္သူ မရိွေသးခ်ိန္တြင္
ယာယီအစားထိုး ထားျခင္းသာျဖစ္ေၾကာင္းေျပာျပ၍ ယခင္ေနရာေဟာင္းသို႔ ျပန္သြားေစသည္။ ထိုသို႔ျဖင့္
ေလးေလမွာ သူ၏မူရင္း ဌာနျဖစ္ေသာ ကြ်န္မတို႔ဆီသို႔ ဒုတိယအၾကိမ္ ျပန္ေရာက္လာရ ျပန္ေလသည္။
ထို႔ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ေလးေလတြင္ အရင္လို တက္ၾကြမႈမ်ဳိး သိပ္မေတြ႔ရေတာ့။လြန္ခဲ့သည့္ ေလးလခန္႔က ကြ်န္မတို႔ဌာနသို႔ လူသစ္တစ္ဦးဝင္လာ၏။
ထိုသူက သာမန္ အလုပ္သမားမဟုတ္ဘဲ ကုမၸဏီရွယ္ယာရွင္တစ္ဦး၏ တူေတာ္သူျဖစ္သည္။ ေလးေလ၏ အခန္းထဲတြင္
ေနရာခ်ေပးကာ ေလးေလထံမွ ပညာသင္ယူေစသည္။ ထိုစဥ္က ေလးေလ ေျပာဖူးသည္။
“ငါ့ကို ဘယ္လႊတ္အံုးမလဲမသိဘူး”
“မလႊတ္ေလာက္ေတာ့ပါဘူးေလးေလရဲ႕။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“ပညာသင္တစ္ေယာက္ ေရာက္ေနၿပီေလ။ တတ္သြားရင္ ငါက တျခားေနရာ
သြားရအံုးမယ့္ပံုပဲ။”
“မဟုတ္နဳိင္ေလာက္ပါဘူး ေလးေလရာ။ ေတြးၿပီး စိတ္ညစ္မေနနဲ႔။”
“စိတ္ညစ္တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလိုပဲေပါ့ဟာ”ေလးေလ၏ ခန္႔မွန္းခ်က္သည္ ၿပီးခဲ့သည့္ ေသာၾကာေန႔အေရာက္တြင္
မွန္သြားေတာ့သည္။ ထိုေန႔၏ အစည္းအေဝးတြင္ ေလးေလေနရာကို ထိုရွယ္ယာရွင္တူျဖင့္ အစားထိုးေၾကာင္း
၊ ေလးေလကိုေတာ့ ယခင္က သြားခဲ့ဖူးသည့္ ကုမၸဏီအသစ္၌ လက္ေထာက္ဌာနမႉးအျဖစ္ ေျပာင္းေရႊ႕ေၾကာင္း
ညႊန္ၾကားခ်က္ထြက္လာသည္။ တတိယအႀကိမ္ေျမာက္ ေနရာေျပာင္း ခံရသည့္အျပင္ လက္ေထာက္ဌာနမႉးအျဖစ္ပါ
ရာထူးေလ်ာ့သြားရတာေၾကာင့္ ေလးေလအေနႏွင့္ သီးခံနိဳင္င္စြမ္း ကုန္ဆံုးသြားဟန္တူသည္။ အျပန္အလွန္ေျပာရင္းျဖင့္
ျပႆနာပိုႀကီးကာ အလုပ္ထြက္သည့္ အေျခအေနထိ ေရာက္သြားရျခင္း ျဖစ္သည္။
ခ်ဳိေလးစကားဆံုးေတာ့ ကြ်န္မ သက္ျပင္းကိုခပ္ေလးေလသာ
ခ်လိုက္မိေတာ့သည္။ မည္သည့္စကားဆိုရမွန္းပင္ မသိ။ “ ငါတို႔ေတြ တားၾကပါေသးတယ္။ ေနာက္တစ္ႏွစ္ ႏွစ္နွစ္ဆို
ပင္စင္ရျပီပဲလို႔ သည္းခံျပီး ဆက္လုပ္လိုက္ပါလို႔ ေျပာပါေသးတယ္။ ခုအဲလို ထြက္သြားေတာ့
ဘယ္ေလာက္ နစ္နာသြားျပီလဲ”ေလးေလတို႔လို ႏွစ္ရွည္လုပ္သက္ရိွသည့္ ဝန္းထမ္းမ်ားအတြက္
ပင္စင္ေၾကးမွာ အလြန္မ်ားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ တစ္ခ်ဳိ႕သူေဌးမ်ား၏ ပညာျပျခင္းႏွင့္ ၾကံဳရေလသည္လားဟု
ေတြးမိသည္။ ပင္စင္ရခ်ိန္နီးလွ်င္ ဖိအားပိုးမ်ားတတ္သည္မွာေတာ့ အမွန္ပင္။ ပင္စင္ရခ်ိန္နီးေလ
ေခါင္းငံု႔ သည္းခံေနရေလျဖစ္၏။ ေနရာအတည္တက်မရွိေတာ့ဘဲ အကူအေနအထားမ်ဳိးထိ လုပ္ခိုင္းတတ္သျဖင့္
သီးမခံနိဳင္ဘဲ အလုပ္ထြက္ကုန္ၾကသည့္ ဝန္ထမ္းေဟာင္းၾကီးမ်ားလည္း ရွိခဲ့ဖူးသည္။ ထိုျဖစ္ပ်က္မ်ားကို
သိထားေသာ္လည္း ယခုလိုအေၾကာင္းစံုသိရသည့္အခါ ကြ်န္မရင္ထဲတြင္ ခင္မင္ ေလးစားဖြယ္ရာေကာင္းေသာ
ေလးေလအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနမိသည္။
“ေန႔လည္က်ရင္ ေလးေလ သူ႔ပစၥည္းေတြ လာယူလိမ့္မယ္”
“ဟုတ္လား။ ငါေတာ့ ေလးေလကို ျမင္ရမွာ သနားေနတယ္ဟာ”
“ငါေရာပဲ”
အလုပ္ခ်ိန္တစ္မနက္လံုးတြင္ ေလးေလအေၾကာင္းစဥ္းစားမိရင္း
အခ်ိန္မည္သို႔ကုန္မွန္းပင္ မသိလိုက္။ ေန႔ခင္းထမင္းစားျပီး ျပန္လာခ်ိန္စကၠဴပံုးတစ္ခုကိုပိုက္၍
ကုမၸဏီထဲက ထြက္လာသည့္ေလးေလကို ေတြ႔လိုက္ရ၏။ ရံုးတြင္က်န္ခဲ့သည့္သူ႔ပစၥည္းမ်ား လာသိမ္း
ဆည္းျခင္းျဖစ္မည္။ ထုိျမင္ကြင္းကိုျမင္၍ စိတ္မေကာင္းျဖစ္လြန္းလွသည္။ မည္သည့္စကားျဖင့္
စတင္၍ ႏွဳတ္ဆက္ရမည္ပင္မသိေတာ့ေပ။ ခ်ဳိေလးက ဦးေဆာင္၍ ႏွဳတ္ဆက္လိုက္သည္။
“ ေလးေလ ”
“ေၾသာ္ ..ေအး သမီးတို႔ ထမင္းစား ျပန္လာတာလား” ဟုခ်ဳိခ်ဳိသာသာပင္
အျပံဳးမပ်က္ ႏွဳတ္ဆက္လာသည္။
“ဟုတ္ကဲ့ ”
ထိုေနာက္ ဘာမွထပ္မေျပာျဖစ္။ ကြ်န္မတို႔
ဘာဆက္ေျပာရမွန္း မသိသည္ကို ရိပ္မိဟန္တူသည္။
“စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ၾကနဲ႔။ ဘဝဆိုတာ ဒီလိုပဲေပါ့ ”
“ဟုတ္ကဲ့”
“ေလးေလ က်န္မာေရး ဂရုစိုက္ပါေနာ္ ”
“ေအးေအး သမီးတို႔လည္း ဂရုစိုက္ၾက။ ကဲ ကဲ သြားျပီ သမီးတို႔ေရ
”ေလးေလထြက္ခြါသြားေသာ္လည္း ကြ်န္မတို႔မွာ ေနရာမွမေရြ႕နိဳင္ေသး။
တေျဖးေျဖး ေဝးသြား သည့္ျမင္ကြင္းကိုသာ တိတ္တဆိတ္ေငးၾကည့္ေနမိေတာ့သည္။ ကြ်န္မႏွင့္ခ်ဳိေလး
တစ္ဦးကို တစ္ဦး ၾကည့္မိ၏။ ႏွစ္ဦးစလံုး၏ မ်က္ဝန္းအိမ္တြင္ မ်က္ရည္ၾကည္မ်ား တြဲခိုလ်က္
ရိွေနၾကသည္။ တာဝန္ေက်လြန္းျပီး လက္ေအာက္ငယ္သားမ်ားအေပၚေႏြးေထြးစြာ ဆက္ဆံေလ့့ရိွေသာ
လုပ္သားေကာင္းၾကီးမွာ တသက္တာအသံုးျပဳခဲ့ေသာ တုိလီမုတ္စ ပစၥည္းေလးမ်ား ထည့္ထားသည့္စကၠဴပံုးၾကီးကို
ေပြ႔ပိုက္လ်က္ျမင္ကြင္းထဲမွ တေရြ႕ေရြ႕ေေဝးကြာသြားေတာ့သည္။
ဒီေန႔၏ က်န္ရိွေနေသးေသာ ေန႔တဝက္အလုပ္ခ်ိန္တြင္ ကြ်န္မတို႔
ရံုးခန္းတစ္ခုလံုး တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ကပ္ေနသည္ဟု ခံစားမိသည္။ တျခားဝန္ထမ္းမ်ားလည္း ေလးေလအတြက္
စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနၾကမည္ဟု ထင္သည္။ ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ပင္ အလုပ္လုပ္ေနရသည္မွာ စိတ္မေပ်ာ္လွ။
အေတြးမ်ားက ဟိုဟိုသည္သည္ ေရာက္လ်က္ရိွသည္။ ဟိုသည္ေတြးရင္းျဖင့္ ကြ်န္မငယ္ငယ္က အျဖစ္တစ္ခုကို
ျပန္သတိရမိသည္။ေရာသီေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္ အဘိုးႏွင့္အဘြားရိွရာ ရြာသို႔
သြားလည္ရင္း ထိုအျဖစ္ေလးကို သိခဲ့ရသည္။ ယခင္ႏွစ္မ်ားက သြားလည္တိုင္း ျမင္ေနက်ျဖစ္သည့္
ျမီးေကာက္ ဟုေခၚသည့္ ႏြားႀကီးကို မေတြ႔မိသျဖင့္ အဘိုးကို ေမးမိသည္။
“အဖိုး.. ျမီးေကာက္ၾကီးေရာ”
အဖိုးတို႔ ျခံဝိုင္းထဲမွ မက်ည္းပင္တြင္ ခ်ည္ထားေသာ
ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ႏြားတစ္ေကာင္ကို ျမင္မိ၍ ျမီးေကာက္ၾကီးကိုသတိရကာေမးမိျခင္းျဖစ္၏။ အဖိုးကမ်က္နွာ
ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းျဖင့္ ေျဖသည္။
“ျမီးေကာက္ၾကီးက အသက္ၾကီးသြားျပီေလ။ ေကာင္းေကာင္းမလုပ္နိဳင္ေတာ့လို႔
အလုိက္ေပးျပီး ဒီႏြားနဲ႔ လဲလိုက္ရတယ္။ ”
“အဘိုးကလည္း အလုပ္မလုပ္နိဳင္မွေတာ့လည္းတဲ့သူကေရာ ဘယ္လိုခိုင္းမလဲ”
“တနည္းနည္းနဲ႔ ခိုင္းမယ္ထင္ပါတယ္ကြယ္။ သြား.. သြား ..အဘြားကို
သြားဝိုင္းကူေခ်။”
အဘိုးက စကားျဖတ္၍ အဘြားထံ
သြားခိုင္းသျဖင့္ ကြ်န္မလည္း
ျမီးေကာက္ႀကီးအေၾကာင္း ထပ္ေမးဖို႔ သတိမရေတာ့။ အသက္အရြယ္ရလာခ်ိန္ေရာက္မွ
တနည္းနည္းျဖင့္
ခိုင္းမည္ဆိုသည့္္ စကားအဓိပၸါယ္ကို နားလည္လာမိေတာ့၏။ အဘုိးအေနႏွင့္
အိုမင္းသြားသည့္
ႏြားတစ္ေကာင္အတြက္ သံေယာဇဥ္လက္က်န္ကို ရင္းကာ အသံုးခ်လဲလွယ္ရက္သည္ကို
အျပစ္ဟု မဆိုခ်င္ေသာ္လည္း
ေလးေလအေပၚျပဳမူခဲ့သည့္ သူေဌးမ်ား၏ လုပ္ရပ္ကိုေတာ့ စိတ္ပ်က္ေဒါသထြက္မိပါသည္။
ဒါကလည္း
ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ ေလးေလႏွင့္ ဘဝတူ အလုပ္သမား
တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္ေၾကာင့္ပင္။ယခုလည္း လုပ္သားေကာင္းၾကီးေလးေလကို အိုျပီဟု
သတ္မွတ္လိုက္ၾကျပီ။
ေလးေလကဲ့သို႔ လုပ္ကိုင္နဳိင္စြမ္းရွိျပီး မအိုေသးသည့္ ကြ်န္မတို႔သည္လည္း
အလဲလွယ္မခံရေသးခင္
အစြမ္းရိွသ၍ ရုန္းၾကရပါအံုးမည္။ ဒါကလည္း နိဳင္ငံရပ္ျခား၏
ဘဝေတြျဖစ္မည္ထင္ပါသည္။
ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာျဖင့္
ျမတ္မြန္
.jpg)
