“ေဟ့ေကာင္... အေရွ႕က ေကာင္မေလးကို ၾကည့္လိုက္။ ”
သူ႔စကားေၾကာင့္ ညႊန္ျပရာသို႔ ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ဆံပင္ရွည္ရွည္၊ ပိန္ပိန္သြယ္သြယ္နွင့္ လွပေက်ာ့ရွင္းသည္ဟု ယူဆရသည့္ အမ်ိဳးသမီးေလး တစ္ေယာက္ႏွင့္ သူမနံေဘးနားရိွ ပုပုဝဝ ထိပ္ေျပာင္ေျပာင္ အသက္ ငါးဆယ္ခန္႔ေယာက်ာ္းၾကီး တစ္ေယာက္တို႔ျဖစ္သည္။ ကားေစာင့္ေနဟန္တူသည္။ ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး မရွိလွ။
“ဟိုစံုတြဲလား...ဘာထူးဆန္းလို႔လဲ။ ”
“မင္း မသိမသာ ၾကည့္ေန။ ေဘးနားက ဟိုလူၾကီး အဲဒီေကာင္မေလးကို လက္သရမ္းေနတယ္။ ”
သူငယ္ခ်င္း၏ စကားေၾကာင့္ သူ၏ ေလးလံထိုင္းမိႈင္းေနသည့္ စိတ္တို႔ အေဝးသို႔ လြင့္စင္ကာ ထိုေကာင္မေလးကို ဂရုတစိုက္ ေစာင့္ၾကည့္ေနမိေတာ့သည္။ ေကာင္မေလးသည္ ပထမရပ္ေနသည့္ ေနရာမွ အနည္းငယ္ ေရြ႔ကာ ေနရာေျပာင္းလိုက္သည္။ ထိုအခါ ထိပ္ေျပာင္ေျပာင္ လူၾကီးက ေကာင္မေလးေရြ႕ရာသို႔ တေရြ႕ေရြ႕ထပ္တိုးသြားကာ သူ၏လက္သည္ ေကာင္မေလး၏ေၾကာျပင္ကို တစ္ေျဖးေျဖး ပြတ္သပ္ေနျပန္သည္။ ေကာင္မေလး၏ ခႏၵာကိုယ္သည္ အနည္းငယ္တြန္႔သြားကာ ေဘးပါတ္ဝန္းက်င္ကို လိုက္ၾကည့္သည္။ သူတို႔၏ အေျခအေနကို ကြ်န္ေတာ္ သိပ္နားမလည္။ ထိုနွစ္ေယာက္သည္ အသိမိတ္ေဆြမ်ားလည္း ျဖစ္နိုင္သည္ ဟု ထင္မိသည္။
“အဲဒါ ဘာျဖစ္လဲ..။ သူတို႔နွစ္ေယာက္က အသိေတြ ေနမွာေပါ့။ ”
“မင္းကေလ ေတာ္ေတာ္ တံုးတဲ့ေကာင္။ ေကာင္မေလးက ဒီေလာက္ လိုက္ေရွာင္ေနတာ..ဟိုလူၾကီးက သူေနာက္ တစ္ေကာက္ေကာက္ လိုက္ေနတာ မင္းမေတြ႔ဘူးလား။ မင္းက ခုမွေတြ႔တာ ငါေတြ႔တာ ေကာင္မေလး ေနရာေျပာင္းေနတာ ဒါနဲ႔ဆို သံုးေနရာရွိျပီ။ ငါတို႔ သြား ကူညီသင့္တယ္လို႔ မင္းမထင္ဘူးလား။ ”
ေကာင္မေလး မ်က္နွာတစ္ခုလံုး နီျမန္းေနသည္ကို သတိထားမိေတာ့သည္ ။ လြယ္ထားသည့္ စလင္းဘတ္အိတ္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုုတ္ကိုင္ထားလွ်က္ရွိသည္။ ထိုေနာက္ သူတို႔၏ အေျခေနကို အကဲခတ္ေနသည့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ နွစ္ေယာက္ကို ေကာင္မေလးက တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္သည္။ ထိပ္ေျပာင္ေျပာင္ လူၾကီး၏ လက္ကေတာ့ ေကာင္မေလး၏ ေၾကာျပင္မွ အေပၚေအာက္ လွဳပ္ရွားေနသည္ကို ေတြ႔လိုက္၍ ကြ်န္ေတာ့္မေနနိင္ေတာ့။
“ေဟ့ေကာင္ ငါတို႔ သြားကူညီရေအာင္ ဒီလူၾကီး ေတာ္ေတာ္လြန္ေနပီ။ သားသမီးခ်င္း ကိုယ္ခ်င္းမစာဘူး။ ”
ထိုေနာက္ ေရွ႕သို႔တိုးသြားကာ ေကာင္မေလးနားတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ နွစ္ေယာက္ ရပ္လိုက္သည္။ ထိုလူၾကီးကေတာ့ ရုတ္တရက္အနားတြင္ လူေရာက္လာသျဖင့္ သူ႔လက္ကို ျပန္ရုတ္သိမ္းသြားသည္။ သူလုပ္ရပ္ကို ရိပ္မိသြားသည့္ကြ်န္ေတာ့္တို႔ နွစ္ေယာက္ၾကားမွ ထိုလူၾကီး ထြက္ခြါသြားေတာ့သည္။
“ ငါတို႔ကား...လာျပီကြ ”
ထိုအခ်ိန္တြင္ ကားလာ၍ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကားေပၚသို႔ ဝမ္းသာအားရ ေျပးတက္ၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တက္သည့္ကားေပၚတြင္ ထိုအမ်ိဳးသမီးလည္း လိုက္ပါလာ၏။ ကြ်န္ေတာ့္တို႔ရပ္ေနသည့္ေနရာနွင့္ သူမရပ္ေနသည့္ ေနရာသည္ လူသံုးေလးေယာက္သာ ျခားသည္။ သူမအား ကူညီလိုက္သည့္ ကြ်န္ေတာ့္တို႔ နွစ္ေယာက္ကို ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္နွင့္ တစ္ခ်က္ခ်က္ လွည့္ၾကည့္တတ္ေသာ္လည္း ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာမလာခဲ့ပါ။
လူတစ္ေယာက္ကို ကူညီလိုက္ရ၍ ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဂုဏ္ယူေနမိသလို ခံစားေနမိေသာ္လည္း ထိုအမ်ိဳးသမီးထံမွေတာ့ ေက်းဇူးတင္စကား တစ္ခြန္းမွ မၾကားရသည့္အခါ ကြ်န္ေတာ့္ အနည္းငယ္ေအာင့္သီးေအာင့္သက္ ျဖစ္ေနမိသည္။ ကားေပၚက ဆင္းသြားသည္ အထိ ေက်းဇူးတင္စကား တစ္ခြန္းေတာင္ ေျပာေဖာ္ မရသည့္ ထိုအမ်ိဳးသမီးကို ရုပ္ကေလးကေတာ့ ေခ်ာပါရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈမရွိ၊ အလိုက္ကန္းဆိုး နားမလည္သည့္ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟု ကြ်န္ေတာ္ ေကာက္ခ်က္ ခ်မိသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ကိုယ္ႏွင့္မဆိုင္သည့္ကိစၥမ်ားတြင္ မသိလိုက္ဘာသာ ေနတတ္သူျဖစ္သည္။ ခုေတာ့ အျငိမ္မေနနိင္ဘဲ ကူညီမိ၍ ယခုလို တုန္႔ျပန္မႈေၾကာင့္ စိတ္ထဲစႏိုးစေႏွာင့္ ျဖစ္ေနရျခင္းျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆိုလွ်င္ ယခင္အတိုင္း ဘာသိဘာသာ ေနသည္က ပိုေကာင္းမည္ဟု ေတြးေနမိသည္။
ထိုအျဖစ္ပ်က္တို႔ကို အိမ္ျပန္ေရာက္ျပီး အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာသည့္အထိ စိတ္တြင္ မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနမိသည္။ အခြင့္ၾကံဳလို႔ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ဒီလို အခက္ခဲမ်ား မ်က္စိေရွ႕တြင္ ျဖစ္ေပၚလာပါက မကူညီဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ား မေအာင္ျမင္ခဲ့။
ေနာက္တစ္ေန႔ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ကားေစာင့္ေနသည္။ ထိုအမ်ိဳးသမီးကို ေတြ႔လိုေတြ႔ျငား ကြ်န္ေတာ္ ရွာေဖြၾကည့္မိသည္။ မွတ္တိုင္တြင္ သူမကို မေတြ႔မိ။ ေတြ႔လွ်င္လည္း ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ခ်မ္းသာနိုင္မည္ မထင္။ “ ခင္ဗ်ားကို ကူညီခဲ့တာ နည္းနည္းေလာက္ေတာ့ ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာသင့္တာေပါ့ ” လို႔ ကြ်န္ေတာ္သြားေျပာမိ မည္ထင္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ဘာေတြ ေတြးေနမိပါလိမ့္။ သူမအား သတိရေနျခင္းမ်ားလား။ ဒါမွမဟုတ္ သူမ၏ ေက်းဇူးတင္စကားကို ေမွ်ာ္လင့္ေနမိျခင္းလား။ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္တို႔ ေဝခြဲမရ။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ မေန႔က အျဖစ္ပ်က္တို႔ကို မေမ့နိင္ေသးျခင္း ျဖစ္မည္။
ဟိုဟိုဒီဒီ ေတြးေနခ်ိန္မွာပဲ ကြ်န္ေတာ္ စီးရမည့္ ကား ဆိုက္လာသည္။ ကားတစ္စီးလံုး ေခ်ာင္ခ်ိေနသည္မို႔ ေနရာလြတ္တစ္ခုကို ရွာေဖြကာ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ဝင္ထိုင္သည့္ ထိုင္ခံုေဘးဘက္က ခံုတြင္ မေန႔က အမ်ဳိးသမီး ထိုင္ေနသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ သူမကို ကြ်န္ေတာ္ မမွတ္မိနိုင္စရာ မရွိ။ ဧကႏၲ အေရွ႕မွတ္တိုင္မွ ၾကိဳဆီးလာပံုရသည္။ မေဘနားတြင္လည္း မေန႔က လူၾကီး ကပ္လ်က္ထိုင္ေနသည္။ ဒီတစ္ခါလည္း ဒီလူၾကီး ဘာလုပ္အံုးမလဲ ဟု ကြ်န္ေတာ့္ သူမ အတြက္စိုးရိမ္ သြားမိျပန္၏။ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္က ဘယ္လိုပင္ တားျမစ္ထားေသာ္လည္း သူမအား ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မခ်နိုင္။ သူမအား ကြ်န္ေတာ္ မၾကာမၾကာ ၾကည့္ေနမိ၏။
ကားထြက္လာျပီး မၾကာခင္တြင္ ထိုလူ၏ အက်င့္တို႔ ေပၚလာျပန္သည္။ အတြင္းဘက္ခံုတြင္ ထိုင္ေနသည့္ သူမအား အျပင္က ပိတ္ထိုင္ထားေသာ ထိုလူၾကီး၏ လက္သည္ သူမ ေပါင္ေပၚသို႔ေရာက္ေနသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရ၍ ကြ်န္ေတာ္ အံၾသတုန္လွဳပ္သြားရသည္။ သူမသည္ ကြ်န္ေတာ့္အား လွည့္ၾကည့္ကာ အကူညီေတာင္းခ်င္ပံုရသည္။ မေန႔က အျဖစ္ကို မေက်နပ္စိတ္ေၾကာင့္ သူမ လွည့္ၾကည့္သည္ကို မသိဟန္ ေဆာင္လိုက္ျပီး တစ္ဖက္သို႔လွည့္ေနလိုက္သည္။ ထိုအခါ သူမက ထိုင္ေနရာမွ ထလိုက္သည္။ အဖိုးၾကီးက သူမ၏ လက္တစ္ဖက္ကို ဖမ္းဆုပ္ေဆာင့္ဆြဲလိုက္၏။ သူမ မ်က္လံုးအိမ္ထဲမွ မ်က္ရည္မ်ား စီးက်လာသည္။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္၏ မ်က္ရည္မ်ားကို ကြ်န္ေတာ့္ ၾကည့္နိုင္စြမ္း မရွိ။ ဒီတစ္ခါလည္း ကြ်န္ေတာ္ မျမင္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္၍ မရေတာ့။
ကြ်န္ေတာ္ ထိုလူ႔လက္ကို လွမ္းဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေအာ္လိုက္သည္။
“ကားဆရာ။ ဒီမွာ လူၾကီးတစ္ေယာက္ ဒီအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကို လိုက္ေနွာင့္ယွက္ေနလို႔။ ရဲစခန္းကို အျမန္ဆံုးေမာင္းပါဗ်ိဳ႕။ ”
ထိုအခါ လူၾကီးက ဆြဲထားသည့္ ကြ်န္ေတာ့္လက္ကို ေဆာင့္ျဖဳတ္ကာ ကားေပၚမွ ေျပးဆင္းသြားေတာ့သည္။ ဒီတစ္ခါလည္း သူမကို ကြ်န္ေတာ္ ကူညီမိျပန္သည္။ သူမသည္ ကြ်န္ေတာ့္အား မ်က္ရည္ေတြၾကားထဲမွ အားကိုးတၾကီး လွမ္းၾကည့္သည္။ ထိုေနာက္ အိတ္ထဲမွ စာရြက္တစ္ခုကို ထုတ္လိုက္ျပီး စာေရးကာ ကြ်န္ေတာ္အား လွမ္းထိုးေပးသည္။
“ကြ်န္မ ရွင့္ကို ေက်းဇူးအရမ္း တင္မိပါတယ္။
ဟိုေန႔ကတည္းက ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာခ်င္ေနတာပါ။ ကြ်န္မကို ခြင့္လႊတ္ပါ။
ကြ်န္မက စကားမေျပာတတ္လို႔ ရွင့္ကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း မေျပာျဖစ္ခဲ့တာပါ။”
ထိုစာကို ဖတ္ျပီးခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ့္ ရင္ခြင္ဘယ္ဘက္အျခမ္းမွ စူးစူးနင့္နင့္ ခံစားမိလိုက္သည္။ သူမကို အထင္လြဲမိသည္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ အၾကီးအက်ယ္ မွားသြားခဲ့ျပီ။ သူမ၏ စာရြက္ေလးကို ၾကည့္ျပီး ကြ်န္ေတာ့္ ငိုင္ေနမိသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ဆင္းရမည့္ ဂိတ္ေရာက္သည္ကိုေတာင္ ကြ်န္ေတာ့္ သတိမထားမိေတာ့။ သူမေဘးက ခံုကို ေျပာင္းထိုင္လိုက္ျပီးေနာက္ စကားတစ္ခြန္းကို လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ေျပာလိုက္မိသည္။
“ကြ်န္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို အိမ္ေရာက္တဲ့အထိ လိုက္ပို႔ေပးပါ့မယ္။”
ထိုေန႔က ကြ်န္ေတာ္အိမ္ျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး ေတြးေနမိသည္မွာ ထိုသနားစဖြယ္ မိန္းမပ်ဳိေလး အေၾကာင္းသာျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆိုလွ်င္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း တုန္႔ျပန္ခံရသည္ျဖစ္ေစ ၊ မတုန္႔ျပန္သည္ျဖစ္ေစ မည္သူ႔ကိုမဆို ကြ်န္ေတာ္ကူညီနိင္သည့္ ကိစၥမွန္သမွ် ဥေပကၡာ မျပဳေတာ့ဟု ေတြးေနမိေတာ့သည္။
။။။။။။။။။။။။
( တရုတ္ဝဘ္ဆိုဒ္ တစ္ခုမွ ဖတ္မိသည့္ အေၾကာင္းအရာေလးကို ဆီေလွ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။
အျခားသူ တစ္ဦးဦးမွ ဤစာစုေလးကို ဘာသာျပန္ျပီးပါက တိုက္ဆိုင္မႈတစ္ခုဟု မွတ္ယူကာ နားလည္ခြင့္လႊတ္ေပးေစခ်င္ပါသည္။)
ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာျဖင့္
ျမတ္မြန္
.jpg)
