ဒီေန႔မနက္ခင္း၏ အလွအပတရားတို႔သည္ အရင္ေန႔ေတြထက္ ပိုလွပေနသလားလို႔ စိတ္တြင္ ထင္မိသည္။ သူတက္ၾကြေနတာေၾကာင့္ ျဖစ္မည္။ သန္႔ရွင္းလတ္ဆက္ေသာေလတို႔ကို အားပါးတရရွဴသြင္းလိုက္သည္။ သာယာေျဖးညင္းေသာ ေလေျပတစ္ခ်ိဳ႕က သူမ်က္နွာကို တိုက္ခတ္ဝင္ေရာက္ကာ ေဆာ႔ကစားသြားၾကသည္။ ေန႔စဥ္ ျဖတ္သန္းသြားလာေနသည့္ ရင္းနွီးျပီးသားျဖစ္ေသာ ေဘးပါတ္ဝန္က်င္ကို ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္ၾကည္႔မိသည္။ လမ္းမေပၚတြင္ ျဖတ္သန္းသြားလာေသာ လူတစ္ခ်ိဳ႕ကေရာ ဘာေတြမ်ား ထူးျခားေနသလဲလို႔ လိုက္ၾကည့္ေနမိ၏ ။
မနက္ေစာေစာထဖို႔ ညကတည္းက သူေကာင္းေကာင္းအိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ေပ။ တစ္အိမ္လံုး နွစ္နွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေမာၾကေနခ်ိန္ သူ တစ္ေယာက္ထည္း အိပ္တစ္ဝက္ နိုးတစ္ဝက္နွင္႔ မနက္မိုးလင္းသြားခဲ႔သည္။ အိပ္ေရးေကာင္းေကာင္း မဝေသာ္လည္း ေခါင္းတို႔က ၾကည္လင္လန္းဆန္းေနသည္။ ကုတင္ေဘးက စာပြဲတင္ နာရီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ မနက္၅နာရီ ခြဲၿပီ။
ဒီေန႔ကို မေမ့ဖို႔ သူအေတာ္ သတိထားေနခဲ႔သည္မွာ လြန္ခဲ႔သည့္ တစ္ပါတ္ေလာက္ကတည္း ျဖစ္မည္ ထင္သည္။ စိတ္ကူးထဲတြင္ ေတြးျပီး က်ိတ္ကာ အစီစဥ္မ်ား ေရးဆြဲေနမိ၏ ။ အိျႏၵရရ ဟန္ေဆာင္ထားခဲ့သမွ် ဒီေန႔ေတာ့ အေကာင္အထည္ ေဖာ္နိုင္ျပီ မဟုတ္လား။
အဝတ္အစားသစ္မ်ားကို ေရြးကာ ဝတ္လိုက္သည္။ ဆံပင္ကို သပ္ရပ္သြားေအာင္ ဖီးသင္လိုက္သည္။ မွန္ေရွ႕တြင္ ခႏၶာကိုယ္ကို လွည္႔ပတ္ကာ တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ေသးသည္။ ထို႔ေနာက္ ေျခလွမ္းကို ခပ္ဖြဖြနမ္းကာ သူ႔ခ်စ္ဇနီး မၾကားေအာင္ အခန္းျပင္ကို ထြက္လာလိုက္သည္။ တစ္အိမ္လံုး မနိုးၾကေသး၍ ထင္ပါ၏ တိတ္ဆိတ္လွ်က္ရွိသည္။ ထိုေနာက္မွာေတာ႔ အိမ္သားမ်ားနိုးမည္စိုးေသာေၾကာင္႔ အိမ္တံခါးမၾကီးကို အသာအယာ ျပန္ပိတ္ကာ ထြက္လာခဲ့သည္။
သူပန္းဆိုင္ေရွ႕ကို တကၠစီႏွင့္ ေရာက္လာေတာ့ ဆိုင္ေရွ႕တြင္လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ာ
“ ဘယ္နွစ္ပြင္႔ယူမွာလဲ ။ ဘယ္လို ပံုစံထုတ္ေပးရမလဲရွင္႔ ”
“ သံုးပြင္႔ ပဲ လွလွေလးနဲ႔ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေလး စည္းေပးေနာ္.။”
ဒီအခ်ိန္ အိမ္က အခ်စ္ဆံုးဇနီးသည္ နိုးေသးမည္ မထင္။ သူမ မနိုးခင္ အိမ္အျမန္ေရာက္မွ ျဖစ္မည္။ အိမ္အျမန္ေရာက္ဖို႔ တကၠစီကားငွားရန္ လမ္းေဘးတြင္ ရပ္လိုက္သည္။ လမ္းေပၚတြင္ တက္စီကားမ်ားမေတြ႔ရ။ အျမန္လိုပါမွ ကားေတြကာ ရွားပါးေနေသးသည္။ ပန္းစည္းကို ပိုက္ကာ ကားငွားရဖို႔ စိတ္ေလာေနမိသည္။
ပန္းစည္းလွလွေလးကို ၾကည္႔ကာ သူစိတ္ေတြ ၾကည္နူးေနမိသည္။ သူ၏ ၾကည္နူးစိတ္တို႔ေၾကာင္႔ သူမ်က္နွာတစ္ခုလံုး ျပံဳးေပ်ာ္ရႊင္ေနသည္ကို လမ္းသြားလမ္းလာမ်ားကပင္ သတိထားသြားမိဟန္တူသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ကြတ္ၾကည္႔ကြတ္ၾကည္႔နွင္႔။ တစ္ခ်ိဳ႕က ျပံဳးစိစိ။ ဘယ္သူကိုမွ ဂရုမစိုက္နိုင္ သူစိတ္က ေပ်ာ္ရႊင္လန္းဆန္းေနသည္မွာ သူသာလွ်င္ အသိဆံုး ျဖစ္မည္ထင္သည္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ တကၠတစ္စီး ေရာက္လာတာေၾကာင့္ ေစ်းမစစ္ပဲ အျမန္ေမာင္းခိုင္းလိုက္သည္။
သူအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔ မနက္၇နာရီ ။ ဒီအခ်ိန္ သူမ အိပ္ရာနိုးခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ အိမ္ထဲကို လွမ္းဝင္ကာ အေျခအေနကို အကဲခတ္လိုက္သည္။ တစ္အိမ္လံုး တိတ္ဆိတ္လွ်က္ပင္။ ထိုေနာက္မွာေတာ႔ သူမရွိရာ အိပ္ခန္းတံခါးနားသို႔ အေရာက္တြင္ တံခါးအျပင္ဘက္ကေန သူမ ထြက္လာတာကို ေစာင္႔ေနရင္း သူ႔ခ်စ္ဇနီးကို ပန္းစည္းဘယ္လိုပံုစံႏွင့္ ေပးရင္ေကာင္းမလဲ အျပင္းအထန္ ေတြးေနမိသည္။ သူေတြးေနခ်ိန္မွာပဲ တခြ်တ္ခြ်တ္ျဖင့္ အသံၾကား လိုက္ရတာေၾကာင့္ အိပ္ခန္းဝ တည့္တည့္တြင္ ရပ္ေနလိုက္သည္။ ပန္းစည္းကို သူ႔ေနာက္ေက်ာတြင္ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ကိုင္ရင္း ဝွက္ထားလိုက္ျပီး သူမ အခန္းအျပင္ ထြက္အလာကို ေစာင္႔စားေနလိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ ခ်က္ ခနဲ ျမည္သံႏွင့္အတူ အခန္းတံခါးပြင္႔လာကာ ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ က်က္သေရ ရွိေနသည္႔ အိပ္ရာနိုးကာစ ဇနီးသည္ ထြက္လာသည္။
“ Happy Valentine's Day ပါ ခ်စ္ဇနီး ”
လို႔ ေရရြတ္ကာ ပန္းစည္းကို လွမ္းေပးလိုက္သည္။ စကားသံႏွင့္အတူ ပန္းစည္းကို ျမင္ေတြ႔သြားသျဖင့္ သူမ မ်က္နွာအံအားသင္႔ကာ ျပံဳးေပ်ာ္ရႊင္သြားေလသည္။ ျပံဳးေပ်ာ္ရႊင္ေနေသာ သူမ မ်က္နွာသည္ သူ႔အတြက္ တန္းဖို႔အရွိဆံုး လက္ေဆာင္တစ္ခုပင္ ျဖစ္သည္။ သူမ ၾကည္နူးေနလွ်င္ သူလည္း ၾကည္နူးရေပသည္။ ပန္းစည္းေလးကို ငံု႔နမ္းေနသည့္ ဇနီးသည္ကို တစ္စိမ္႔စိမ္႔ၾကည့္ကာ ပို၍ ခ်စ္ျမတ္နိုးလာရသည္ဟု ထင္မိသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သူတို႔၏ျငိမ္သက္ေနေသာ ပါတ္ဝန္းက်င္ေလာကေလးကို သူ႔အေနာက္ဘက္မွ ထြက္ေပၚလာေသာ အသံတခုျဖင့္ လႈပ္ႏိႈးျခင္းခံလိုက္ရသည္။
“ ဖိုးဖိုးနဲ႔ဖြားဖြား မနက္စာ စားၾကမယ္ေလ။ ”
အသံၾကားရာသုိ႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထမင္းစားခန္းဝတြင္ရပ္ကာ သူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံကို ၾကည့္ေနေသာ ေျမးငယ္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ သူႏွင့္ဇနီးျဖစ္သူ တေယာက္ကိုတေယာက္ၾကည့္ၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ျပံဳးလိုက္ၾက၏။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ႔ တစ္ေယာက္လက္ကို တစ္ေယာက္ဆုပ္ကိုင္ျပီး ထမင္းစားခန္းသို႔ အတူတကြ ေလွ်ာက္သြားလိုက္ေတာ့သည္။ ခ်စ္ဇနီးျဖစ္သူကေတာ့ သူ႔ေပးသည္႔ ပန္းစည္းေလးကို ရင္ခြင္ထဲတြင္ ေထြးေပြ႔လွ်က္......။
ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာျဖင္႔
ျမတ္မြန္
္
ျမတ္မြန္
္
ခ်စ္သူမ်ား အစဥ္ထာဝရ အဆင္ေျပေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။
.jpg)
