ေမတၱာျဖင့္မိုး နွလံုးသားနွင့္ကာ

ခရီးေဆာင္အိတ္ကို ဇစ္ဆြဲပိတ္ျပီး အခန္းနံရံတြင္မွီ၍ ေထာင္ထားလိုက္သည္။ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ရင္း အခန္းထဲ တစ္ခ်က္ေဝ့ၾကည့္သည္။ အခန္းတစ္ခုလံုး ရွင္းလင္းေနသည္။ အစီအရီေထာင္ထားေသာ ခရီးေဆာင္အိတ္မ်ားက ငါးလံုးရိွေနခဲ့ျပီ ။ ေနာက္ထပ္ သိမ္းဆည္းရမည့္ ပစၥည္းမ်ားလည္း သိပ္မက်န္ေတာ့။ အနွစ္နွစ္ အလလေနလာခဲ့သည့္ သူ႔အခန္းေလးကို စိတ္မေကာင္းျခင္းမ်ားစြာနွင့္ လွည့္ပတ္ၾကည့္ေနမိ၏။ ဇနီးျဖစ္သူက မီးဖိုခန္းနွင့္ ဧည့္ခန္းထဲမွ သိမ္းစရာရွိသည္မ်ားကို သိမ္းဆည္းလွ်က္ရွိသည္။ ကေလးနွစ္ေယာက္ကေတာ့ အေဖနွင့္အေမကို စိတ္ေကာက္ျပီး အိမ္အနီးနားရွိ ပန္းျခံတစ္ခုသို႔ ထြက္သြားသည္။ ဒီကေလးနွစ္ေယာက္ေၾကာင့္ပင္ ကြ်န္ေတာ္ မန္မာျပည္ကို အျပီးျပန္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ျမန္မာျပည္ ျပန္ရေတာ့မည္ ျဖစ္သျဖင့္ သယ္ယူသြားရန္မလြယ္ကူသည့္ ပစၥည္းမ်ားကို ေရာင္းစရာရွိသည္မ်ားေရာင္း၍ ေပးသင့္တန္သည္မ်ားကို မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ားအား ေပးခဲ့ျပီးျပီ။ အသံုးမဝင္ေတာ့မည့္ ပစၥည္းမ်ားကိုလည္း လႊင့္ပစ္ ခဲ့ျပီးတာေၾကာင့္ အခန္းတစ္ခုလံုး ရွင္းလင္းေနသည္။

နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနထိုင္စဥ္အတြင္း ဝယ္ယူစုေဆာင္းထားသည့္ ပစၥည္းမ်ား ျဖစ္တာေၾကာင့္ စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ နွေျမာမိသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုနွေျမာျခင္းေတြထက္ ကြ်န္ေတာ္ပို၍ နွေျမာရမည့္ အရာရွိေနသည္။ ထိုအရာက ကြ်န္ေတာ္ သားသမီးမ်ား၏ အနာဂတ္ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ေလးေတြ အတြက္ေၾကာင့္ပင္ ကြ်န္ေတာ္ နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနထိုင္လာသည့္ သည္ေနရာမွ အျပီးအပိုင္ စြန္႔ခြါျပီး ျမန္မာျပည္ျပန္ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

လြန္ခဲ့သည့္ ဆယ္ငါးနွစ္ကတည္းက ထိုင္ဝမ္ႏိုင္ငံတြင္ ကြ်န္ေတာ္လာေရာက္အလုပ္လုပ္ကိုင္ ေနထိုင္ေနခဲ့သည္။ သည္နဳိင္ငံေရာက္ျပီးသံုးနွစ္ခန္႔အၾကာတြင္ ကြ်န္ေတာ့္ကဲ့သို႔ လာေရာက္ အလုပ္လုပ္ကိုင္သည့္ ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးေလးတစ္ဦးနွင့္ေတြ႔ဆံုကာ လက္ထပ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ အိမ္ေထာင္ဦးဘဝတြင္ နွစ္ေယာက္အတူတကြ လႈပ္ရွားရုန္းကန္ခဲ့ရသည္။ မၾကြယ္ဝ မခ်မ္းသာေသးေသာ္လည္း လူတန္းေစ့ ေနထိုင္နိုင္ခဲ့သည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ အိမ္ေထာင္သက္ နွစ္နွစ္ခန္႔တြင္ ဇနီးျဖစ္သူမွာ ကိုယ္ဝန္ရိွလာသည္။ 

သည္နိုင္ငံတြင္ ကေလးတစ္ေယာက္ စရိတ္မွာ ျမင့္မားလွေသာေၾကာင့္ ဇနီးျဖစ္သူမွာ ေမြးဖြားခါနီး အထိ အလုပ္တက္ခဲ့ရ၏။ ထိုေနာက္ သမီးေလးကို ေမြးဖြားခဲ့ပါသည္။ သည္နိုင္ငံ စနစ္အရ ကေလးေမြးဖြားရန္အတြက္ ခြင့္ရက္ ေလးဆယ့္ငါးရက္ ရပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သမီးေလး တစ္လသားအရြယ္တြင္ ဇနီးျဖစ္သူမွာ ခြင့္ရက္ေစ့သြားတာေၾကာင့္ အလုပ္ ျပန္တက္ရ၏။ သမီးေလးကို အိမ္နီးနားရွိ ျမန္မာလူမ်ိဳး အေဒၚၾကီးတစ္ဦးကို လခေပး၍ ထိန္းခုိင္းရသည္။ အိမ္တြင္ကေလးထိန္းေပးမည့္ အဖိုးအဖြား မရိွသည့္ မိသားစုတိုင္း ဤကဲ့သို႔ နီးစပ္ရာကို အခေၾကးေငြေပး၍ ထိန္းခိုင္းၾကရသည္မွာ ရုပ္ဝတၳဳေနာက္ကို လိုက္ေနရေသာ ျမိဳ႕ျပ၏ ပံုစံခြက္တစ္ခုပင္ ျဖစ္သည္။

ဤသို႔ျဖင့္ သမီးေလး နွစ္နွစ္ေက်ာ္တြင္ သားေလးကို ထပ္ေမြးခဲ့ျပန္သည္။ သားသမီးနွစ္ေယာက္အတြက္ ကေလးထိန္းစရိတ္မ်ားမွာ ကြ်န္ေတာ့္ဇနီးသည္၏ လခတစ္လစာခန္႔ရိွသည္။ ထိုေၾကာင့္ဇနီးျဖစ္သူက အိမ္တြင္ေန၍ ကေလးထိန္းရန္အတြက္ အလုပ္ထြက္လိုက္သည္။ ကေလးနွစ္ေယာက္၏ နု႔ိမႈန္႔ဖိုးအပါအဝင္ အေထြေထြစရိတ္မ်ား ၊ အိမ္စရိတ္မ်ား အစရွိသည့္ စရိတ္မ်ားစြာကို အဆင္ေျပဖို႔ ကြ်န္ေတာ္ ေန႔စဥ္လိုလို အလုပ္တြင္ အခ်ိန္ပို ဆင္းရသည္ေၾကာင့္ မိသားစု စံုစံုလင္လင္ေနရသည့္အခ်ိန္က ရွားပါးလွသည္။ ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္သြားခ်ိန္တြင္ ကေလးမ်ားက အိပ္ယာမွမနိုးေသးဘဲ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္လာခ်ိန္တြင္ေတာ့ ကေလးမ်ားက အိပ္ေပ်ာ္ေနျပီ ျဖစ္သည္။

ထိုသို႔ျဖင့္ သမီးၾကီး သံုးနွစ္အရြယ္ေရာက္ေသာအခါ မူၾကိဳထားရန္ ကြ်န္ေတာ္နွင့္ ကြ်န္ေတာ့္ဇနီး ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ကာ တိုင္ပင္ၾက၏။ သည္နိုင္ငံ၏ ကေလးမူၾကိဳစရိတ္မွာလည္း ျမင့္မားလွပါသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ သားနွင့္ သမီးကို ျမန္မာျပည္သို႔ ျပန္ပို႔ကာသူတို႔၏ အဖိုးအဖြားမ်ားထံတြင္ ခဏတာအပ္ထားျပီး့ ထိုအေတာအတြင္းတြင္ ကြ်န္ေတာ္နွင့္ ဇနီးျဖစ္သူက ၾကိဳးစား၍ ရွာေဖြစုေဆာင္းျပီးမွ သားသမီးမ်ားကို ျပန္ေခၚရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။

သားသမီးမ်ားနွင့္ ခြဲခြါရ သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔နွစ္ဦးစလံုး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ၾကရသည္။ သားသမီးမ်ားကို စိုးရိမ္စိတ္၊ သတိရသည့္ စိတ္မ်ားေၾကာင့္ ရင္ေတြ ပူေလာင္လြန္းရသည္။ ထိုခံစားခ်က္မ်ားသည္ သားသမီးမ်ား၏ ေရွ႕ေရးနွင့္ ယွဥ္လွ်င္ေတာ့ ခံသာသည္ဟု ဆိုရမည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လင္မယားနွစ္ေယာက္စလံုး၏ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ သားသမီးမ်ားကို နိုင္ငံျခားတြင္ ေက်ာင္းထားျပီး ပညာတတ္မ်ား ျဖစ္ေစခ်င္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကေလးမ်ားကို သတိရခ်ိန္တြင္ အလုပ္ကိုသာ ပို၍ၾကိဳးစားျဖစ္သည္။ အားလပ္ရက္မ်ားတြင္ပါ အခ်ိန္ပိုဆင္းသည္။ ကေလးစရိတ္မ်ား သက္သာသြားတာေၾကာင့္ ႏွစ္ ႏွစ္ခန္႔ အၾကာတြင္ အနည္းငယ္စုေဆာင္းမိလာသည္။ ထို႔ေနာက္ သားနွင့္ သမီးကို ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ႏွင့္ အတူထားရန္ ျပန္ေခၚလာျဖစ္ခဲ့ေတာ့သည္။

*****

သားသမီးမ်ား ျပန္ေရာက္သည့္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ မိသားစု ဘဝေလး ပို၍သာယာ ေပ်ာ္ရႊင္လာခဲ့ရသည္။ သားနွင့္သမီးကို အနီးနားရွိ ေက်ာင္းတြင္ ထားသည္။ ကေလးမ်ားကို ျမန္မာျပည္တြင္ ထားသည့္ နွစ္နွစ္ေက်ာ္အခ်ိန္အတြင္းတတ္လာခဲ့သည့္ ျမန္မာစကားမ်ားကို ျပန္ေမ့မသြားေစရန္ ျမန္မာလိုသာ ေျပာဆို ဆံုးမျဖစ္သည္။ ဇနီးျဖစ္သူက ကေလးမ်ားကို အားလပ္ခ်ိန္တြင္ ဘုရားရွိခိုးနည္းမ်ား သင္ေပး၏။

သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိသားစု အတူတကြ ဆံုေတြ႔ခ်ိန္က ညပိုင္းမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အလုပ္တက္ေနခ်ိန္တြင္ သားနွင့္သမီးမွာ တေနကုန္ေက်ာင္းတက္ၾကသည္။ မိသားစုဘဝ ဆံုေတြ႔ခ်ိန္ နည္းလွသည့္ သည္နဳိင္ငံတြင္ ကြ်န္ေတာ္ မထင္ထားသည့္ ဆိုးရြားမႈ တစ္ခုရွိလာသည္။ ထိုအရာမွာ သားသမီးမ်ားကို ေက်ာင္းထားျပီး တစ္နွစ္ေက်ာ္ခန္႔အခ်ိန္တြင္ စတင္ခဲ့သည္။

တစ္ေန႔တြင္ ကြ်န္ေတာ္အလုပ္မွ အခ်ိန္အနည္းငယ္ ေစာကာျပန္လာသည္။ အိမ္တံခါး ဖြင့္ေပးရန္ ေခါင္းေလာင္းကို နွိပ္လိုက္၏။ ကြ်န္ေတာ့္ သားေလးက တံခါလာဖြင့္ေပးသည္။ တံခါးဖြင့္သံၾကားသည့္ ကြ်န္ေတာ့္ဇနီးက မီးဖိုခန္းထဲမွ လွမ္းေအာ္ေမးသည္။

“ တံခါးကို အရမ္း မဖြင့္နဲ႔။ ဘယ္သူလဲၾကည့္အံုး။”

“ေလာင္မား။ နီးေလာင္ကုန္းလား။” 

သားငယ္၏ (အေမအိုၾကီး နင့္ေယာက်ၤား) ဟု ျပန္ေျဖသံကို ၾကားရသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ တုန္လွဳပ္သြားမိသည္။ ကြ်န္ေတာ့္နားကိုပင္ မယံုနိုင္ေအာင္ ျဖစ္သြားရသည္။ ထိုေနာက္ လြယ္ထားသည့္ အိတ္ကို ေဘးတြင္ခ်ျပီး သားကိုဆံုးမရေတာ့သည္။

“သားငယ္ေလး။အဲဒီလို မေျပာရဘူး။ ေဖေဖ ၊ ေမေမ လို႔ ေခၚရတယ္ေလ။”

ကြ်န္ေတာ္ဆံုးမေတာ့ “ဟုတ္”ဟု ဆိုကာ ေျပးထြက္သြားသည္။ ထိုကဲ့သို႔ မိဘကို အေခၚအေဝၚမ်ားသည္ ကာတြန္းကားမ်ားထဲမွ အတုယူထားျခင္းျဖစ္မည္ထင္၏။ သည္နဳိင္ငံတြင္ ကေလးမ်ားၾကိဳက္ၾကေသာ (လပီေရွာင္ရွင္း) ဟု အမည္ရသည့္ ကေလးဆိုး ကာတြန္းကားမွာ ေခတ္စားလွသည္။ ထိုထဲတြင္ လူၾကီးမိဘမ်ားကို ထိုကဲ့သို႔ ေခၚေလ့ရိွသည္။ ကေလးမ်ားကို ပိုမိုဂရုစိုက္ေပးဖို႔ ဇနီးျဖစ္သူကို မွာၾကားရေတာ့သည္။

“မင္း ကေလးေတြကို နည္းနည္းပါးပါး ဆံုးမပါအံုးကြာ ။ ကေလးေတြ အက်င့္ပ်က္ေနျပီ။ ”

ဇနီးျဖစ္သူကို ထပ္သတိေပးေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး အားလပ္ခ်ိန္မ်ားတြင္ ကေလးမ်ားကိုေျပာဆိုဆံုးမေလ့ ရွိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုကဲ့သို႔ အားလပ္ခ်ိန္မွာလည္း မ်ားမ်ားစားစား ရိွလွသည္မဟုတ္။ ဆံုးမသည့္ အခ်ိန္ခဏသာ “ဟုတ္” ဟုေခါင္းညိတ္ၾကသည္။ ျပီးလွ်င္ေမ့သြားၾကျပန္သည္။ တစ္ျခား ကေလးမ်ားမွာလည္း ထိုနည္းတူ၊ ထို႔ထက္ပိုဆိုးသည္မ်ားသာ ျဖစ္သည္ကိုလည္း အျမဲျမင္ေတြ႔ေနရတာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္ကေလးမ်ားအတြက္ ရင္ပူမိသည္။

ေက်ာင္းတြင္ ကေလးမ်ားကို ရိုက္ႏွက္ဆံုးမခြင့္ မရိွပါ။ ေက်ာင္းသားကို ရိုက္မိသျဖင့္ ရဲတိုင္ခံရသည့္ ဆရာမ်ား အေၾကာင္း မၾကာခဏၾကားေနရသည္။ ဆရာမ်ားတြင္သာ မဟုတ္။ မိဘျဖစ္သူအေနျဖင့္လည္း သားသမီးကို ရိုက္ႏွက္ဆံုးမိလွ်င္ ရဲတိုင္ခံရျပန္သည္။ တစ္သက္ႏွင့္တစ္ကိုယ္ မၾကားဖူးေသာ ဓေလ့ထံုးစံျဖစ္၏။ ထိုဓေလ့ေၾကာင့္ သားသမီးမ်ားက မိဘကို ရိုေသရေကာင္းမွန္း မသိ။ ဆရာမ်ားကိုလည္း ေၾကာက္ရေကာင္းမွန္း မသိၾကေတာ့ပါ။ အရြယ္ေရာက္လွ်င္ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေလွ်ာက္ၾကမည္ဆိုသည့္ အေတြးမ်ားေၾကာင့္လည္း လူၾကီးမိဘမ်ားအေပၚ ရိုင္းစိုင္းရဲၾကျခင္းျဖစ္မည္။ ထိုအရာသည္ လြတ္လပ္ခြင့္၏ ေဘးထြက္ဆိုးက်ဳိးဟု ကြ်န္ေတာ္ထင္မိသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ယခုအသက္အရြယ္ ေရာက္သည္အထိ လမ္းတြင္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကိုေတြ႔လွ်င္လက္ေနာက္ပစ္၍ျဖစ္ေစ၊လက္အုပ္ခ်ီ၍ျဖစ္ေစ ႏႈတ္ဆက္ၾကရသည္။ ေခါင္းကေလးငံု႔ကာ ျဖတ္ေလွ်ာက္ၾကသည္။ အခါၾကီးရက္ၾကီးမ်ားတြင္ မိဘ ဆရာသမားမ်ားကို သတိတရ သြားေရာက္ ကန္ေတာ့ေလ့ရိွေသာ္လည္း ယခုအခ်ိန္ထိ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံမွာ ျပန္ကန္ေတာ့ခံခြင့္မရေသး။ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္သာ ေလးေလးပင္ပင္ ခ်လိုက္မိေတာ့သည္။

အခြင့္သာတုိင္း ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေျပာဆိုဆက္ဆံဖို႔ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ဇနီး ျဖစ္သူ၏ ဆိုဆံုးမေသာ္လည္း သည္နိဳင္ငံယဥ္ေက်းမႈဓေလ့စရိုက္မ်ား ေအာက္တြင္ မႈန္ဝါးဝါး ျဖစ္ရေလ့သာရိွသည္။ ကေလးႏွစ္ေယာက္စလံုး၏ စိတ္ထဲတြင္ သူတို႔ကိုယ္ကို သည္နဳိင္ငံသားမ်ားဟုသာ အေတြးဝင္ေနၾကပံုရသည္။ ႏုနယ္ေသာ သူတို႔ႏွလံုးသား မ်ားထဲတြင္ ဓေလ့စရိုက္ဆိုးမ်ားက အျမစ္တြယ္စျပဳေနျပီထင္သည္။ ၾကာလာေတာ့ ေျပာဆို ဆံုးမရတာပင္ စိတ္ပ်က္စျပဳလာေတာ့သည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ ျမင္ရေတြ႔ရသည္မွာ စိတ္မခ်မ္းသာ။ ကေလးမ်ားကေတာ့ အေျခအေနပို၍သာ ဆိုးလာေတာ့သည္။ သမီးႏွင့္သားမွာ တေျဖးေျဖး အရြယ္ေရာက္လာသည္မွာ သမီးက ၁၀ ႏွစ္ သားက ၈ ႏွစ္အရြယ္သို႔ပင္ရိွျပီ။ ေမာင္ႏွစ္မ အခ်င္းခ်င္းလည္း သည္နိဳင္ငံ၏ လူေနမႈဘဝ ဓေလ့အတိုင္းသာ ဆက္ဆံၾကသည္ကို မၾကာမၾကာ ျမင္ေနရသည္။

ေမာင္ႏွမအခ်င္းခ်င္း ပစၥည္းညႊန္လွ်င္လည္း ေျခေထာက္ႏွင့္သာ ညႊန္ၾကသည္။ ပန္ကာ ပိတ္လွ်င္ ေျခေထာက္ျဖင့္ ပိတ္ၾကသည္။ တီဗီပါဝါခလုတ္ကို ေျခေထာက္ျဖင့္ ဖြင့္ၾကသည္။ ေတြ႔လွ်င္ ဆံုးမေသာ္လည္း ေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းသားခ်င္းဆီမွ ကူးစက္လာဟန္တူေသာ ဓေလ့စရိုက္မ်ားက အရိုးစြဲစျပဳေနျပီထင္ူသည္။ ဆံုးမရတာ မ်ားလာသည္ေၾကာင့္ သမီးႏွင့္သားကလည္း မိဘမ်ားႏွင့္ မ်က္နာခ်င္းဆိုင္ ရိွေနခ်ိန္နည္းလာသည္။ မိသားစု ဘဝသည္ ယခင္လို ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ မေကာင္းေတာ့။ သက္ျပင္းမ်ားျဖင့္သာ ေန႔ရက္မ်ားကို ျဖတ္သန္းရေတာ့သည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ ရင္ခြင္တစ္ခုလံုး ေလာင္မီးက်ေတာ့မည့္ ေန႔တစ္ေန႔ကို ေရာက္လာခဲ့သည္။ ထိုေန႔က တနဂၤေႏြ အားလပ္ရက္ျဖစ္တာေၾကာင့္ အိမ္တြင္ မိသားစု စံုညီေနသည္။

“သမီး အေမ့ကို တီဗီရီမုေပးစမ္း ”တီဗီရီမု (remote) ကို ဇနီးျဖစ္သူက လွမ္းေတာင္းသည္။ ခံုေအာက္က်ေနေသာ ရီမုကြန္ထရိုးကို သမီးၾကီးက ကုန္းမေကာက္ဘဲ ေျခေထာက္ႏွင့္ လွမ္းကန္ေပးလိုက္သည္။ ထိုအျပဳအမူကို ျမင္သည့္အခါ ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္ထဲတြင္ ေဒါသမ်ား ေထာင္းခနဲ ထြက္ကာ စိတ္မထိန္း နိဳင္ေတာ့ဘဲ ဆိုဖာေပၚမွ ခ်က္ခ်င္းထၿပီး သမီးၾကီးကို ရိုက္မိေတာ့သည္။

“အင့္ဟာ...”

“ဖုန္း...”

“ဖုန္း...”

“ငါတို႔ဒီေလာက္ဆံုးမေနရဲ႕နဲ႔ကိုရိုင္းစိုင္းလိုက္ၾကတာ။မိဘကိုပစၥည္းေပးတာ ေျခေထာက္နဲ႔ ေပးရမယ္လို႔ ေက်ာင္းမွာ သင္ထားလို႔လား ေျပာစမ္း”

ဇနီးျဖစ္သူက ဝင္ဆြဲသည္။ သမီးၾကီးက ကြ်န္ေတာ့္ကို ခပ္စိမ္းစိမ္း စိုက္ၾကည့္၏။ ထို႔ေနာက္ ကြ်န္ေတာ့္ မထင္မွတ္သည့္ စကားကို သမီးၾကီးက ေျပာခ်လိုက္သည္။

“ နင္ ငါ့ကို ရိုက္တယ္။ ေအး...ငါအခု ရဲတိုင္မယ္။ ရဲကို ေခၚဖမ္းခိုင္းမယ္”

ထိုစကားၾကားေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ၾကက္ေသေသ သြားသည္။ ကမာၻၾကီး ခ်ာခ်ာလည္သြားျပီထင္ရသည္။ မယံုၾကည္နိုင္။ကြ်န္ေတာ္အသက္ရွဴရပ္တန္႔သြားျပီဟုပင္ထင္မိသည္။နားထင္သို႔ ေသြးမ်ား ေဆာင့္တက္လာသည္။ ဘယ္ဘက္ရင္အံုကို စူးခြ်န္ျဖင့္ထိုးသကဲ့သို႔ စူးေအာင့္သြားရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္လိုမွ မယံုၾကည္ႏိုင္။ မယံုၾကည္ဝံ့။ သို႔ေသာ္ အမွန္တကယ္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ျပီ။ ကြ်န္ေတာ္ေျခလက္မ်ား ေအးစက္လာကာ လည္ပင္းတြင္ အညစ္ခံထားရသလို မည္သည့္စကားမွ် ျပန္မေျပာနိဳင္ေတာ့။ သားသမီးကို ရိုက္မိသျဖင့္ မိဘကို ရဲတိုင္သည့္ သတင္းမ်ား မၾကာခဏ ေတြ႔ေနရေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကိုယ္တိုင္ ၾကံဳလာမည္ဟု မေတြးခဲ့ဖူးပါ။ ခုေတာ့ နာက်င္လြန္းလွပါသည္။

“ဟဲ့ သမီးၾကီး အေဖကို အဲဒီလို မေျပာရဘူးေလ”

“အေဖက ငါ့ကို ဘာလို႔ရိုက္လဲ”

သူတို႔ေျပာေနၾကသည္မ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ ၾကားနိဳင္စြမ္းမရိွေတာ့။ အိမ္တံခါးတြန္းဖြင့္ကာ လမ္းမသို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ ေျခလွမ္းမ်ား လွမ္းေနေသာ္လည္း အသိတရားတို႔မရိွေတာ့ပါ။ နီးစပ္ရာ ခံုတစ္ခုမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္ခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္မ်က္ရည္မ်ား စီးက်ေနမွန္း သတိျပဳမိသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဇနီးေမာင္ႏွံ အပင္ပန္းခံ ရွာေဖြ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ခဲ့ရသမွ် ထိုသို႔ျပန္ရဖို႔လား။ ေခြ်းစက္မ်ားျဖင့္ တည္ေဆာက္ခဲ့ရသမွ် ထိုသို႔ ျပိဳလဲဖို႔လား။ ပုခံုးႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ပင့္တင္ခဲ့ရသမွ် ထိုသို႔နာက်င္ရဖို႔လား။ တားဆီးဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့ေနေသာ မ်က္ရည္မ်ား စီးက်လာရင္းမွ ကြ်န္ေတာ္ နာက်င္စြာေတြးေနမိသည္။

“ငါအခုရဲတိုင္မယ္..။ ရဲကို ေခၚဖမ္းခိုင္းမယ္”

“ ငါအခုရဲတိုင္မယ္..။ ရဲကို ေခၚဖမ္းခိုင္းမယ္ ” 

“ငါအခုရဲတိုင္မယ္..။ရဲကို ေခၚဖမ္းခိုင္းမယ္”

 ထိုစကားစုသည္ ပဲ့တင္သံမ်ားအျဖစ္ နားစည္ဝမွ ႏွလံုးအိမ္ထဲအထိ အခါခါ ရိုက္ခတ္ေနေတာ့သည္။ ျပိဳက်သြားသည့္ အိမ္တစ္လံုးကို ေစာင့္ၾကည့္ေနရသူ အိမ္ရွင္တစ္ေယာက္၏ နာက်င္မႈမ်ဳိးထက္ ပိုမိုသည့္ ဝမ္းနည္းျခင္းမ်ားစြာက ကြ်န္ေတာ့္ကို လႊမ္းမိုးထားပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၾကိဳးစားတည္ေဆာက္ထားသည့္ မိသားစုအိမ္ကေလး တအိအိျဖင့္ ျပိဳက်သြားခဲ့ေလျပီ။

ထိုေန႔က ကြ်န္ေတာ္အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ညဥ့္နက္လွျပီ။ ဇနီးျဖစ္သူက မအိပ္ေသးဘဲ ေစာင့္ေနေသးသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုျမင္ေတာ့ ဇနီးျဖစ္သူက လွမ္းဖက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ျပန္လည္ေပြ႔ဖက္ကာ သူ႔ေက်ာေလးကို ခပ္သာသာပြတ္ေပးၿပီး ႏွစ္သိမ့္လိုက္သည္။ နာက်င္ေနေသာ ႏွလံုးခုန္သံမ်ားက ႏွစ္ဦးသားစလံုးတြင္ ထပ္တူျဖစ္ေနလိမ့္မည္။ ဇနီးျဖစ္သူကို ကြ်န္ေတာ္ စကားတစ္ခြန္းေျပာလိုက္သည္။

“ကိုယ္တို႔ ျမန္မာျပည္ ျပန္ၾကစို႔ကြာ” 

ဇနီးျဖစ္သူက သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ျပီး ေခါင္းညိတ္ျပ၏။ သားသမီးမ်ား၏ အနာဂတ္အတြက္ သူလည္း ဘာမဆို စြန္႔လႊတ္ဖို႔ ေတြးထားမည္ ထင္ပါသည္။ ရုပ္ဝတၳဳမ်ားေနာက္ကိုလိုက္ရင္း ႏွလံုးသားမ်ား လံုးပါးပါးရမည္ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ မလိုလားၾကေတာ့။ လက္မခံနိဳင္ေသာ ဓေလ့စရိုက္မ်ားရိွရာမွ ကြ်န္ေတာ္တို႔မိသားစု ရုန္းထြက္ရေတာ့မည္။ သားသမီးမ်ား၏ အနာဂတ္အတြက္ဆိုလွ်င္ ရရိွလာနိင္မည့္ ျပည့္စံုၾကြယ္ဝမႈမ်ားႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အလြယ္တကူ လဲလွယ္ဝံ့ပါသည္။ ထိုခံယူခ်က္ေၾကာင့္ပင္ ကိုယ့္ေျမကိုယ့္ဌာေနကိုသာ ျပန္ရန္ ဆံုျဖတ္လိုက္ၾကျခင္း ျဖစ္ပါေတာ့သည္။ ၾကီးသူကိုရိုေသ ငယ္သူကိုေလးစားတတ္ေသာ ေနရာတြင္သာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိသားစုဘဝ အိမ္ကေလးတစ္လံုးအသစ္ျပန္ေဆာက္ၾကမည္။ထိုအိမ္ေလးကိုေတာ့ ေမတၱာျဖင့္မိုး၍ ႏွလံုးသားႏွင့္ ကာရံထားပါမည္။
*******************
ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာျဖင့္
ျမတ္မြန္


ေနာက္ဆက္တြဲ ျဖည့္စြက္ခ်က္။ ။
 
ကြ်န္မ သည္ဝတၳဳတိုေလးကို ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္ အြန္လိုင္းေရႊဝတၳဳတိုျပိဳင္ပြဲမွာ ဝင္ျပိဳင္ခဲ့ပါတယ္။ ဦးဆံုး အြန္လိုင္းေရႊဝတၳဳတိုဆုေပးေရးအဖြဲ႕ကဆန္ကာတင္စာမူေတြကို အရင္ေရြးခ်ယ္ပါတယ္။ ထိုမွတစ္ဆင့္ ဆန္ကာတင္ စာမူေလးေတြကို အကဲျဖတ္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားက ထပ္မံ အမွတ္ေပး အကဲျဖတ္ၾကပါတယ္။ ေစတနာ နဲ႔ အကဲျဖတ္သည့္ ဆရာ၊ဆရာမမ်ားကေတာ့

ဆရာဦးဝင္းၿငိမ္း
ဆရာဦးေနဝင္းျမင့္
ဆရာမေဒၚႏုနုရည္ (အင္းဝ)
ဆရာမေဒၚခင္ခင္ထူး
ဆရာဦးမင္းဒင္ တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာ တစ္ဦးခ်င္းကေန အမွတ္ေပး သံုးသပ္ အကဲျဖတ္ျပီးမွ ကြ်န္မရဲ႕ ေမတၱာျဖင့္မိုး ဝတၳဳတိုေလး ေနရာတစ္ခုရသြားခဲ့တာပါ။ အတိုင္းထက္အလြန္ ဝမ္းေျမာက္မိပါတယ္။ ကြ်န္မေလးစားရတဲ့ ဆရာ၊ဆရာမေတြက ကြ်န္မ စာမူေလးအေပၚ ေဝဖန္သံုးသပ္ျပီး ထိုက္သင့္တဲ့ အမွတ္ကေလးေပးကာ ေရြးခ်ယ္ေပးတဲ့အတြက္ အရမ္းတန္ဖိုးထားမိတယ္။ ေက်းဇူးလည္းတင္မိတယ္။ ဆရာ၊ဆရာမေတြနဲ႔ ေတြ႔ခြင့္ရေအာင္ စီစဥ္ေပးတဲ့ sbogs အဖြဲ႔က ဆရာ၊ဆရာမေတြကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ 

ဆရာ၊ဆရာမေတြရဲ႕ မွတ္ခ်က္ေလးေတြက ကြ်န္မ အတြက္ေတာ့ ဆုရျခင္း ၊ မရျခင္းထက္ တန္ဖိုးအရွိဆံုးနဲ႔ အေကာင္းဆံုးေသာ ဆုလက္ေဆာင္တစ္ခုပါပဲ။ 



ဆရာမ်ား၏ သံုးသပ္ခ်က္မ်ား

ဆရာဦးဝင္းျငိမ္း၏ မွတ္ခ်က္





ဆရာမ ခင္ခင္ထူး၏ မွတ္ခ်က္
ဆရာဦးမင္းဒင္၏ မွတ္ခ်က္
၁။ ေမတၱာျဖင့္မုိး၊ႏွလံုးသားႏွင့္ကာ (ျမတ္မြန္)

ယခုတၾကိမ္ေပးပုိ႕လာေသာစာမူမ်ားအနက္ အႏွစ္သက္ရဆံုး၊ တန္းဝင္စာတပုဒ္ျဖစ္သည္။ ဇာတ္လမ္းမွာ ထုိင္ဝမ္ႏုိင္ငံတြင္ တဆယ့္ငါးႏွစ္တာမွ်ေနထုိင္ခဲ့ေသာ ျမန္မာမိသားစုတခုအေနျဖင့္ မိရုိးဖလာယဥ္ေက်းမွဳ မ်ားမွဳန္ဝါးေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ရပံုကို ေရးဖြဲ႕ထားျခင္းျဖစ္သည္။ သူေပးထားေသာ ေခါင္းစဥ္သည္ သူ႕ဝတၳဳပါ အေၾကာင္းအရာႏွင့္ အံဝင္ခြင္က်ရွိလွသည္။

သူ႕ေရးသားတင္ျပဟန္သည္ ရိုးရွင္းသည္။ အေၾကာင္းအရာသည္လည္း သူသူငါငါနားရည္ဝေနသည့္ အေၾကာင္းအရာျဖစ္သည္။သုိ႕လင့္ကစား သူ၏တင္ျပပံုကၽြမ္းက်င္မွဳေၾကာင့္ ဝတၳဳသည္စာဖတ္သူကုိ ေဝဒနာ တခု ေပးႏိုင္ခဲ့သည္။ အရုိးဆံုးတင္ျပကာအေကာင္းဆံုးခံစားမွဳကုိေပးႏုိင္စြမ္းသျဖင့္ ဝတၱဳတုိေကာင္းတပုဒ္၏ အဂၤါရပ္ ႏွင့္ညီညြတ္လ်က္ရွိသည္။ သူ႕ဝါက်ႏွင့္စာပုိဒ္အဆံုးမ်ားကုိ “သည္။”ႏွင့္ခ်ည္းနီးပါး အဆံုးသတ္ထားသည့္တုိင္ ရသေပးစြမ္းႏိုင္စြမ္း ေလ်ာ့ပါးမသြားေသာအခ်က္သည္ နည္းယူစရာ ေကာင္းလွသည္။ ကာလစဥ္အခ်ိတ္အဆက္ ေကာင္းမြန္သည္။

ဝတၳဳတုိ၏အဖြင့္တြင္ အစီအရီေထာင္ထားေသာ ခရီးေဆာင္အိတ္မ်ားမွသည္ ဇာတ္လမ္းအဆံုး ဇနီးျဖစ္သူ သက္ျပင္းတခ်က္ခ်ကာ ေခါင္းျငိမ့္သည္အထိ အခ်ိတ္အဆက္မိသည္။ မိမိ၏လက္တကမ္းမွ အျဖစ္အ ပ်က္မ်ားကုိ မွန္ကန္ေသာေဒါင့္မွ ေခ်ာေမြ႕ေျပျပစ္စြာေရးသားႏုိင္ျခင္းပင္လွ်င္ စာေရးသားျခင္း အတတ္ပညာ တခု ျဖစ္၍ ၾကီးက်ယ္ခန္းနားေသာအျဖစ္မ်ားကုိ မမီမကမ္းေရးသားရန္အားထုတ္ေနၾက သူမ်ားအဖုိ႕ အတုယူဖြယ္ ျဖစ္ သည္။

အကဲျဖတ္သူတဦးအေနျဖင့္ အားနည္းခ်က္ကုိ ေထာက္ျပရန္တာဝန္ရွိသည့္အားေလွ်ာ္စြာ ၊ အဆုိပါဝတၳဳတုိတြင္ သားသမီးႏွစ္ဦးကုိ ျမန္မာျပည္ရွိမိဘမ်ားထံ ျပန္လည္ပုိ႕ေဆာင္ခဲ့သည္အခ်က္ကုိ ယခုထက္ပုိမုိပီျပင္စြာ စာတေၾကာင္း ၊ စာတပုိဒ္ ျဖင့္ ထည့္သြင္းေဖာ္ျပႏိုင္ပါမူ ဤဝတၳဳတုိသည္ စင္းလံုးေခ်ာလာႏုိင္သည္ ဆုိခ်င္ပါသည္။ ေအာင္ျမင္ေသာကေလာင္တေခ်ာင္းအျဖစ္ေမွ်ာ္လင့္မိသည္။
သတ္ပုံအမွားအခ်ဳိ႕ရွိလင့္ကစား ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ဖြယ္ရာျဖစ္ပါသည္။

ယခုအကဲျဖတ္ခ်က္ကိုေရးေနစဥ္မွာပင္ .. (ေလာင္မား၊နီးေလာင္ကုန္းလား) (နင္ငါ့ကုိ ရုိက္တယ္၊ေအး .. ငါအခုရဲတုိင္မယ္၊ရဲကုိေခၚဖမ္းခိုင္းမယ္) ဟူေသာ ကေလးငယ္တုိ႕၏ ေအာ္ဟစ္သံကုိ ၾကားေယာင္ ျမင္ေယာင္ဆဲျဖစ္ရသည္။ ဤသည္ပင္လွ်င္ ဤဝတၳဳ၏ ေအာင္ ျမင္ေသာအခ်က္ဟု ဆုိခ်င္ပါသည္။ (၁၈)မွတ္ ေပးလုိပါသည္။

ဆရာ၊ဆရာမ မ်ားအားလံုးကို ထပ္မံေက်းဇူးတင္ရင္း အြန္လိုင္းေရႊဝတၳဳတိုဆုေပးပြဲ အဖြဲ႔ၾကီး ဆက္လက္ ေအာင္ျမင္ပါေစ၊ အြန္လိုင္းက ကေလာင္သစ္မ်ားစြာကိုလည္း ဆက္လက္ ေမြးဖြားနိုင္ပါေစလို႔..

 ေလးစားေသာအားျဖင့္
 ျမတ္မြန္

Comments

ကေလးေတြရဲ့ဘဝက ရင္ေမာစရာပါလားေနာ္။ ဟုတ္တယ္ ၊ ခုေခတ္ေနာက္ပိုင္းကေလးေတြလူၾကီးကိုရိုေသရေကာင္းမွန္းလဲမသိၾကဘူး။ ေကာင္းပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ျပန္တာဘဲ
Nice post.

With sympathy,
Ko Zaw
အရမ္းေကာင္းတဲ့ စာေလးပါ...
ဖတ္ရင္း ခံစားလိုက္ရပါတယ္...
ေကာင္းလိုက္တဲ့ပို့စ္...ရင္ထဲ တစ္မ်ိုးပဲ...ခံစားရတယ္..။
အင္း...ျမန္မာျပည္သားေတြအဖို့ေတာ့ ျမန္မာျပည္သာအ
သင့္ေတာ္ဆံုးထင္ပါရဲ့ဗ်ာ..
ဟုတ္တယ္
ေၾကာက္စရာပဲ
ရင္ေမာဖို႕လည္း ေကာင္းတယ္ .. ဟူးးးးးးးးးးးးးးးးးးး
Anonymous said…
ကေလးေတြ ရုိေသသမႈနည္းပါးလာၾကတယ္
ရင္ေလးစရာပါဗ်ာာ


ေမာင္ဘႀကိဳင္
ေနျပည္ေတာ္မွလာသည္
အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင္႔ ျမန္မာျပင္ပ ေရာက္ေနတဲ႔မိသားစုေတြကို ကိုယ္စားျပဳလိုက္သလိုပါဘဲ။
ေရာမေရာက္လို႕ ေရာမလိုမ်ား က်င္႕ကုန္သလား မသိဘူး။
အတုခိုးလြယ္တဲ႔ ကေလးေတြအတြက္ ယဥ္ေက်းမႈ အဆံုးအမ အားနည္းတဲ႔ေနရာမွာၾကီးျပင္းရတာ မိဘေတြအတြက္ ရင္ေလးစရာပါ။
ဖတ္ျပီးခံစားရတယ္ ညီမေရ..
SHWE ZIN U said…
ညီမ ေရ

ရင္ကို ထိခိုက္ေစတဲ႕ ပိုစ္႔ ေလးပါဘဲ
ဟုိးအရင္တုန္းက ကာတြန္းထဲမွာ ဖတ္ဘူးတယ္။
ကေလးေမြးေမြးခ်င္း ကေလးကုိ ေျခေထာက္၂ေခ်ာင္းက ဆြဲေျမွာက္ျပီး ေစာက္ထုိးထား တင္ပါးေလးကုိ ခတ္ဆတ္ဆတ္ေလးရုိက္ေပးရတယ္ အဲဒါမွ ကေလးက အသိေလး၀င္လာျပီး ၀ါးကနဲထငုိျပီး လူ႕ဘ၀နဲ႕မိတ္ဆက္ေပးလုိက္တာလုိ႕ထင္တာဘဲ။
ကာတြန္းထဲမွာ အဲသည္လုိ Nurse က လုပ္လုိက္ေတာ႕ ေမြးကင္းစကေလးက လက္သီးနဲ႕ျပန္ထုိးတာေလး သတိရသြားတယ္။
flowerpoem said…
ဟုတ္တယ္ တျခားႏိုင္ငံမွာေနရင္ တျခားႏိုင္ငံရဲ႕ စရိုက္ကူးတာ ပိုျမန္တယ္ေနာ္ အဲဒါ တိုးတက္ျခငး္ရဲ႕ လမ္းစျဖစ္သလို သူတို႕ရဲ႕ အနာဂတ္ပ်က္စီးျခင္းလမ္းေၾကာင္းေပၚပါေရာက္လာရတာ. .
ျမတ္မြန္ said…
ဟုတ္..လရိပ္ေရ..အထူးသျဖင့္ ဒီနိုင္ငံက ကေလးေတြ ..

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ကိုေဇာ္ေရ..

လြမ္းေရ..တစ္မ်ိဳးေလးခံစားရလို႔ ပီတိျဖစ္မိတယ္..

ကိုညိမ္းနိုင္..ျမန္မာျပည္သားေတြအတြက္ ယဥ္ေက်းမႈက အဖိုးမျဖတ္နိုင္တဲ့ အရာေပါ့..။

ဟုတ္ပါ့ မိုးခါးေရ..ေတြ႔ရတာေတြ ရင္ေမာစရာပါပဲ..။

ေနျပည္ေတာ္မွ စာလာဖတ္တဲ့ ကိုဘၾကိဳင္ေရ..ေက်းဇဴးပါ..

မမေခ်ာေရ..စာလာဖတ္လို႔ ေက်းဇဴးမ်ားၾကီးတင္ပါတယ္ေနာ္..။

မမေရႊစင္ ရင္ကိုထိတယ္ဆိုလို႔ ဝမ္းသာသြားျပီ..။

ကိုမင္းေမာင္ ေကာ္မန္႔ေလးဖတ္ျပီး ရယ္မိတယ္..ဟုတ္ပါ့ေနာ္..ကေလးေတြဆိုေတာ့လည္း မလြယ္ဘူး..။

တိုးတက္ျခင္းနွင့္ ဆုတ္ယုတ္ျခင္းက ဒြန္တြဲေနတတ္တာကိုး မေရ(flowerpoem )
ကုိကုိေမာင္(ပန္းရနံ႔) said…
ပတ္၀န္းက်င္က ကေလးေတြရဲ့ စရုိက္ကုိ ေျပာင္းလြဲ ပစ္ေစႏုိင္တယ္ေနာ္။ ကေလးဆုိေတာ့လဲ ကေလးကုိး။ သူတုိ႔မိဘအရြယ္ေရာက္လာမွ ျပန္သိတတ္လာၾကမွာ။ ဒါေတာင္ ပတ္၀န္းက်င္ ေကာင္းဦးမွ။

ခင္မင္လ်က္
ဖတ္ေနတုန္း တစ္ပိုင္းေလာက္မွာပဲ စည္းလြတ္ဂြင္ ဆိုတဲ့ေဝါဟာရေလး.. ေခါင္းထဲဝင္လာတယ္.. အစဥ္အလာ မိသားစုတန္ဖိုးေတြ ပ်က္ကုန္တာေပါ႔..
မိဘကိုတရားစြဲတဲ့ ဥပေဒေတြက သားသမီးကို ေမြးၿပီး ခိုင္းစား၊ ခိုင္းလို႔မရရင္ရိုက္ႏွက္၊ စြန္႔ပစ္တဲ့ မိဘေတြအတြက္ပါ.. သားသမီးအတြက္ အန္ေကြ်းတတ္တဲ့ မိဘေတြအတြက္ မဟုတ္ပါဘူး.. ဒါကိုေတာ့ သားသမီးေတြ ေကာင္းေကာင္းနားလည္ႏိုင္ဖို႔လိုလိမ့္မယ္.. ကိုယ္လမ္းကိုေလွ်ာက္မယ္ဆိုတဲ့ အေတြးငယ္ငယ္ကတည္းကရိွတာေတြ ေနာက္ကာလမွာ သူတို႔ အတြက္ ဒုကၡကိုနားလည္ၿပီး ကိုယ္ႀကိဳးစားမွ ကိုယ္ေအာင္ျမင္မယ္ဆိုတဲ့ ကိုယ္အားကိုယ္ကိုးစိတ္ရိွလာတာကေတာ့ အမွန္ပါပဲ.. ဒါေပမဲ့ မိဘကို ကလန္ကဆန္၊ မရုိမေသလုပ္ဖို႔ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး.. ဒီမွာလည္း တိုက္ဝမ္စတိုင္ပါပဲ.. သားနဲ႔ အေမေျပာၾကတာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္.. သူတို႔ေျပာေနတာကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ အခန္႔မသင့္ ျမင္သြားေတာ့ ရွက္သလိုလို ျဖစ္သြားတဲ့ လူေတြလည္း ရိွတယ္.. တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ပိုေတာင္ ၾကမ္းျပလိုက္ေသးတယ္.. ျမန္မာႏိုင္ငံကိုလည္း အေႏွးနဲ႔ အျမန္လာေတာ့မဲ့ ယဥ္ေက်းမွဳ ေရွာ့တစ္ခုပါ.. ေရွာင္လြဲဖို႔ေတာ့ မျမင္ေတာ့ဘူး ခါးေတာင္းက်ိဳတ္ထားမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္.. :)
ေရးထားတာ မိသားစု တစ္စုအေၾကာင္းဆိုေပမယ့္ နိင္ငံရပ္ျခားေရာက္ေနတဲ့ မိသားစုေတြအတြက္လည္း ၾကံဳလာနိင္တဲ့ သတိျပဳစရာ အေၾကာင္းေလးပါပဲ။ ေခတ္ျပိဳင္အေၾကာင္းအရာမ်ဳိးေလးေတြ ဖတ္ရတိုင္း သေဘာက်တယ္။
forward mail ထဲကရလုိ႔ဖတ္မိရင္း ဒီကုိေရာက္လာပါတယ္ရွင္..။ စာေရးသူရဲ့တင္ျပပုံ ေကာင္းမွဳေႀကာင့္ ရင္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေလးထိသြားတဲ့ပုိ႔စ္ပါ။ လင့္ခ္ပါယူသြားပါရေစ..ခြင့္ျပဳပါေနာ္..။
Aung Phyo Thein said…
ကေလးေတြရဲ ့အနာဂတ္က ရင္ေလးစရာပါပဲ..ဆုံးမသြန္သင္မွဳအားနည္းတာရယ္၊ပတ္၀န္းက်င္ရဲ ့လႊမ္းမုိးရုိက္ခတ္မွဳရယ္။ၿပဌာန္းထားတဲ့ဥပေဒမူေတြရယ္...ဒါေတြေၾကာင့္ၿဖစ္မယ္ထင္တယ္ဗ်ာ..စိတ္မေကာင္းစရာပါပဲ..
TZA said…
အေရးအသားေကာင္းလွပါတယ္၊ ဝတၳဳထဲက လင္မယားကို ကိုယ္ခ်င္းစာမိပါတယ္။ ထိုင္ဝမ္က ပညာေရးကို က်ေနာ္စိတ္ပ်က္မိတာ အမွန္ပဲ၊ သိမ္းႀကံဳးေျပာတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ေကာင္းတာလည္း ရွိေပမယ့္ တတ္ႏိုင္သူေတြပဲ အရည္အေသြးေကာင္းတဲ့ ပညာေရးကို လက္လွမ္းမွီတယ္၊ သူလိုကိုယ္လို ဝန္ထမ္းေတြဆိုရင္ေတာ့ သားသမီးကို ကိုယ္ဖိရင္ဖိ သြန္သင္ေပးဖို႔ အခ်ိန္ပိုေတြ ဘယ္ရွိမလဲဗ်ာ၊ အဲဒီအပိုင္းမွာေတာ့ စကၤာပူက နည္းနည္းေကာင္းေသးတယ္ ထင္ပါတယ္၊ ျမန္မာျပည္က ေကာင္းတာေလးေတြ ရွိတာမွန္ေပမယ့္ မေကာင္းတာလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ၊ အခ်ိန္သိပ္မေပးႏိုင္ပဲ ပစ္ထားရင္ေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာလည္း ပ်က္စီးစရာ လမ္းေတြက အမ်ားသားဗ်။
sosegado said…
က်ေနာ္ကုိယ္ေတြ႔ျမင္ဘူးတဲ့ အရာတစ္ခုကုိ ေရးျပသြားတာ သိပ္ေကာင္းပါတယ္၊ အဲဒီတုန္းက အေဖကအေရးယူခံလုိက္ရတယ္၊ စတိတ္မွာျဖစ္သြားတာပါ။
ma yu said…
ဟုတ္တယ္ျမတ္မြန္ေရ။ဒီမွာဆိုလဲ အေဖကသမီးေရခ်ိဳးတာၾကာလို ့ေျပာတာကို (သမီးက၈ တန္းေလာက္ပါ ) သမီးကသူ ့ဒီက သူငယ္ခ်င္းေတြ ေျမွာက္ေပးတဲ့စကားေတြပဲနား၀င္ျပီး သူေရခ်ိဳးတာေခ်ာင္းၾကည့္ဖို ့ၾကံပါတယ္ဆိုျပီးရဲတိုင္တာ အေတာ္ေလးကို ဇာတ္လမ္းရွဳပ္သြားတာ။ ျပီးေတာ့သူ ့အသက္၁၆နွစ္ျပည့္ယင္ ခြဲေနေတာ့မယ္တကဲကဲေျပာေျပာ
ေနတာ အေမဆိုမ်က္ရည္နဲ ့မ်က္ခြက္ပဲ။ သူတို ့ကို ပရိုက္ဗိတ္ေက်ာင္းထားနိဳင္ဘို ့အလုပ္လုပ္လိုက္ရတာ။
အဲဒါေတြၾကည့္ျပီးကေလးမယူေတာ့ဘို ့ယတိျပတ္ကိုဆံု
းျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္တာ။သူငယ္ခ်င္းေတြကေမးၾကတယ္။
ၾကီးလာယင္သားသမီးမရွိေတာ့ဘယ္သူျပဳစုမွာလဲတဲ့။ သူတို ့ကလဲကိုယ္ေတြျပန္တဲ့အခ်ိန္ လိုက္ျပန္နိဳင္မွာတဲ့
လား။ကိုယ္ကေရာ သူတို ့ေတြကိုထားျပီးအသဲမာမာနဲ့
ျပန္နိဳင္မွာတဲ့လား။ ဒီေတာ့အစကတည္းကမရွိတာပဲ
ေကာင္းပါတယ္လို ့။ကိုယ္လဲအသက္ၾကီးလာယင္မေန
နိဳင္ဘူးဒီမွာ။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာ ကိုယ့္တူမေလးေတြအ
နားမွာေခါ ္ထားျပီးေက်ြးေမြးေစာင့္ေရွာက္ထားတာကမွ
ကိုယ့္ကို အတိုင္းအတာတခုထိအေဖာ္ရအုန္းမယ္။ ျမတ္မြန္ရဲ ့စာေလးကို ရင္နဲ ့အမ်ွခံစားျပီးဖတ္သြားပါတယ္။ ခင္မင္လ်ွက္
TURN-ON-IDEAS said…
ေျပာစရာေတြအမ်ားႀကီးျဖစ္က်န​္ခဲ့တဲ့ ပို႔စ္ေကာင္းေလး၁ခုပါ...
ပို႔စ္ပါ အေၾကာင္းအရာေတြေပၚမွာ ေတြးစရာေတြကေတာ့ ေတြးခဲ့လြန္းလို႔ ဖန္တရာေတေနပီ...
တျခားoptionsေတြမရွိေတာ့ဘူး​လား?
ျပည္ပႏိုင္ငံေတြထဲမွာမွ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈကို အထိုက္အေလွ်ာက္ေတာ့ ရႏိုင္အုံးမယ္...့ ျမန္မာလူမ်ိဳးအသိုင္းအဝိုင္​းနဲ႔ နီးစပ္နိုင္မယ့္ သင့္တင့္တဲ့ ပတ္ဝန္က်င္ေကာင္းမ်ိဳး မရွိႏိုင္ မရႏိုင္ေတာ့ဘူးလား?
ကေလးေတြရဲ႕ပညာေရးအတြက္ ျမန္မာျပည္မွာ အဆင္ေျပတယ္ ထားအုံး၊ ကေလးေတြရဲ႕ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ (ျပည္တြင္း ျပည္ပမွာ)မိသားစုနဲ႕ခြဲေနရတ​ဲ့ ဖခင္ေတြမွ အမ်ားႀကီးပါ...
အေကာင္းဆုံးကိုလိုခ်င္ၾကတဲ့​သူေတြခ်ည္းပါပဲ...
အေကာင္းဆုံးေတြခ်ည္းမရႏိုင္​တဲ့အခါ ျဖစ္လာတဲ့အေျခအေနေပၚမွာ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ စဥ္းစားဆုံးျဖတ္ၿပီး လုပ္တတ္ၾကဖို႔လဲ လိုတယ္...

မ်ိဳးဆက္တဆက္နဲ႔တဆက္ျခားနား​မႈေၾကာင့္နဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈကြာဟမႈေတြေၾကာင့္ မိဘနဲ႕သားသမီးၾကားက ျပႆနာေတြကေတာ့ ျပည္ပမွာ ႀကီးျပင္းၾကတဲ့ ကေလးေတြနဲ႕သူတို႔မိဘေတြၾကား​မွာ ပိုၿပီးႀကီးမားမွာပါ...

အဲဒိအတြက္ေတာ့...
အေကာင္းဆုံးေတြကို ရွာေဖြေလ့လာေနတုန္းမို႔...
ဟင္းးးးးးးးးးးးး(သက္ျပင္းရ​ွည္ႀကီးသာ ခ်သြားတယ္)
မြန္ေရ....တကယ့္ကို အေတြးေတြအမ်ားၾကီးၿဖစ္သြားေစတဲ့ ပိုစ့္ေကာင္းတစ္ပုဒ္ပါ။ ဂ်င္းတို႕စလုံးမွာလည္း မိဘလုပ္သူေတြမွာ ဒါမ်ိဳးေတြ အနည္းနဲ႕အမ်ား ခံစားေနရတာကုိ ၾကားသိေနရတယ္။ း(
ဓေလ့ေတြ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းေတြ မတူၾကေတာ့ ယဥ္ေက်းမႈမွာ အဟေတြရွိလာတတ္ၾကတယ္။ အေကာင္းဆံုးကိုေရြးခ်ယ္ျပီး ျဖစ္သင့္တာကို ကူးေျပာင္းႏိုင္သြားတဲ့ မိဘေတြရဲ့ စိတ္ထားကိုေလးစားမိတယ္ မြန္ေရ....

ခင္တဲ့(ဖိုးၾကယ္)
Unknown said…
သိပ္ေကာင္းတဲ့ ပိုစ္ပါဗ်ာ ရင္ကို ထိသြားတယ္
San San Htun said…
heartထိတဲ့ ပို ့စ္ေလးပါ။
ကၽြန္မလည္း ဒီလိုကေလးမ်ိဳးေတြ ေတြ႔ဖူးတယ္။ ႏိုင္ငံျခားမွာ ငယ္ကတည္းကေနလာတဲ့ တစ္ခ်ိဳ႕ကေလးေတြကလိမ္မာသလို တစ္ခ်ိဳ႔ ေတာ္ေတာ္ရိုင္းတာေတြ႔ဖူးတယ္။ ၉ ႏွစ္ ၁၀ ႏွစ္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္လို႔ သြားမထိနဲ႔ မိုလက္စ္ လုပ္တယ္ဆိုျပီး ထေအာ္ခ်င္ေအာ္မွာေနာ္... မ်က္ေစ့ေရွ႔မွာျမင္ခဲ့တာ။ အဲဒါ ျမန္မာ အခ်င္းခ်င္း ၊ အေၾကာင္းသိ အခ်င္းခ်င္းေနာ္။ မဟုတ္မွန္းလည္း သိသိၾကီးေနာ္။ ေနာက္ မိဘ မိဘမွန္း မသိတာေတြလည္း ေတြ႔ဖူးတယ္။ မျမတ္မြန္ရဲ႔စာေလးကို လူတိုင္းဖတ္မိႏိုင္ပါေစလို႔ ဆႏၵမြန္နဲ႔ ဆုေတာင္းပါတယ္။

ခင္မင္ေလးစားလ်က္
ခံစားခ်က္ခ်င္းတူပါတယ္
IDIOT-Ki said…
တင္ျပပံုနဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေလး ေကာင္းတယ္ ျမတ္မြန္ေရ...
ရုပ္ဝတၱဳ တိုးတက္ေနတဲ့ တိုင္းျပည္ေတြမွာ အမ်ားအားျဖင့္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ယဥ္ေက်းမွဳ ေတြ၊ကိုင္းရွဳိင္းမွဳေတြ ကို သိပ္ အေလးထားေလ့မရွိၾကေတာ့ ဘူး ေနာ္...
မိဘက သားသမီးကို ဆံုးမတာ ၊ ဆရာက ေက်ာင္းသားကို ဆံုးမတာ ေတြ ကို အူေၾကာင္ေၾကာင္ ဥပေဒ တခ်ိဳ့ နဲ့ လြဲမွားစြာ ကာကြယ္ေပးေနၾကတာ စိတ္ပ်က္စရာ ပါပဲ...

ခ်မ္းေျမ ့ပါေစ..

မကိ..
blackcoffee said…
အရမ္းေကာင္းတဲ့ ဝတၳဳေလး တစ္ပုဒ္ကို ဖတ္ခြင့္ ရတဲ့အတြက္ ေက်းဇူး သူငယ္ခ်င္းေရ...
San San Htun said…
ဒီဝထၳဳေလးက ပထမဆုနဲ ့ တကယ့္ကို ထိုက္တန္ပါတယ္။ Congratulations !
ဆုရသည္ျဖစ္ေစ မရသည္ျဖစ္ေစ ႏုိင္ငံရပ္ျခားေရာက္ ျမန္မာႏုိင္ငံသားမ်ား၏ ေခတ္ၿပိဳင္လူမွဳဘ၀ပံုရိပ္ကို ရသေျမာက္ေအာင္ ဖြဲ ့ဆိုတင္ျပခဲ့ေသာ စာေရးသူ၏ ေစတနာကို အထူးေလးစားပါသည္။
ဝတၳဳတိုတပုဒ္အေနနဲ့ၾကည့္ရင္ အင္မတန္ေကာင္းပါ တယ္ တကဲ့အျဖစ္အပ်က္တခုအေနနဲ့ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ က်ေနာ့အေနနဲ့လုံးဝလက္မခံနိုင္ဘူးလို႕ပဲေျပါပါရေစ စိတ္မဆိုးၾကပါနဲ့ေနာ္ က်ေနာ့ ခံစားခ်က္ကိုေျပါျပပါ့မည္ ကေလးေတြကိုျျပုျပင္ေျပါင္းလဲေပးတာပတ္ဝန္းက်င္ဆိုတာ မွန္ပါတယ္ ဒါေပမဲ့ သူတို႕နဲ့အနီးစပ္ဆုံးပတ္ဝန္းက်င္က မိဘဆိုတာကိုလဲသတိထားရမယ္ေလ မိဘကိုယ္တိုင္က သူတို႕ပတ္ဝန္းက်င္ကိုအတတ္နိုင္ဆုံးဖန္တီးေပးရမွာမိဘတာဝန္ဘဲမဟုတ္လား အလုပ္နဲ့အခ်ိန္ကုန္ျပီး သားသမီးေတြနဲ့ကြာဟမွူ႕ရွိေနရင္ေတာ့ထိမ္းသိမ္းမရမွာသခ်ာပါတယ္ က်ေနာ့မွာ 14 ႏွစ္သမီးတေယာက္နဲ့ 3 ႏွစ္သားတေယာက္ရွိပါတယ္ သူတို႕ကိုUSA မွာ ပဲေမြးဖြားျပီး USA မွာပဲၾကီးျပင္းပါတယ္က်ေနာ္တပတ္7 လုံးအလုပ္လုပ္ပါတယ္ သားသမီးနားမွာအျမဲတန္းမေနနိုင္ေပမဲ့လို႕က်ေတာ္ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ကိုယ့္လူမ်ိုးရင္ေက်းမွူ႕နဲ့ဘာသာစကားကိုတက္နိုင္သေလာက္ေပးပါတယ္ရင္ထဲကမိဘမတၲာ ကိုရသမွ်အခ်ိန္ေလးမွာသိေအာင္ျပပါတယ္ ရိုက္စရာရွိလဲရိုက္ပါတယ္ သမီးကိုခပ္ၾကမ္းၾကမ္းရိုက္ခဲ့ဘူးပါတယ္ က်ေနာ့မတၲာ အတိမ္အနက္ကိုသိလို႕ထင္တယ္ ဘယ္ေတာ့မွရဲမေခၚခဲ့ဘူးပါဘူး ဘယ္တုံးကမွလဲစကားၾကမ္းၾကမ္းျပန္မေျပါဘူးပါဘူး ႏွစ္တိုင္း honour roll ဝင္ပါတယ္ ဒီႏွစ္ 8 တန္းမွာ သင္ခ်ာ ပထမရပါတယ္ တခုေတာ့ရွိတယ္ သူတို႕ေရွ့ေရးအတြက္ စီးပြားေရးတို႕ေငြတို႕မေပးနိုင္ပါဘူး မတၲာပဲေပးနိုင္ပါတယ္ ေငြေၾကာင့္ မတၲာ ေလ်ာ့တယ္လို႕ သားသမီးကအထင္မခံရေအာင္က်ိုးစားေနထိုင္ပါတယ္ ပိုက္ဆံမရွိေပမဲ့ က်ေနာ္တို႕မိသားစုဘဝကို ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ေနထိုင္ပါတယ္ သားသမီးဆိုးတာဟာမိဘကိုယ္တိုင္က တခုခုလိုအပ္ေနလို႕ပဲထင္ပါတယ္ သားသမီးကိုမတၲာမွန္မေပးနိုင္မျပနိုင္လို႕ကေတာ့ မတၲာမစစ္တဲ့အုပ္ခ်ုပ္သူ အစိုးရေအာက္မွာ တမိသားစုလုံးကြၽန္ျဖစ္ဖို႕ပဲရွိေတာ့တယ္
lwinthet said…
အထက္ကေနာက္ဆုံးစာပိုက္ကိုဒီလိုဖတ္ပါ
ျမန္မာျပည္ျပန္လဲ သားသမီးကိုမတၲာမွန္မေပးနိုင္မျပနိုင္လို႕ကေတာ့မတၲာမစစ္တဲ့အုပ္ခ်ုပ္သူ(မိဘ) အစိုးရေအာက္မွာ တမိသားစုလုံးကြၽန္ျဖစ္ဖို႕ပဲရွိေတာ့တယ္
မင္းသူရ said…
ပထမဆုနဲ႔ထိုက္တန္တဲ့ ဝတၳဳေလးပါ။ စာေရးသူအတြက္ ဝမ္းသာပါတယ္။
အထက္က ကြန္မန္႔ေလးကို ဖတ္ျပီး နဲနဲဝင္ေျပာခ်င္ပါတယ္။

ကိုသက္လြင္အေနနဲ႔ အေျခခံအက်ဆံုး သေဘာထားတစ္ခုကို ေမ့ေနတယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ငါသည္သူမဟုတ္ ဆိုတာပါပဲ။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ မတူၾကပါဘူး။ မိဘေတြ ေမတၱာေပးတာျခင္းအတူတူ သားသမီးက လိမၼာသူ ဆိုးသြမ္းသူဆိုျပီး အမ်ဳိးမ်ဳိး ရိွၾကပါတယ္။ အရိုက္ခံရတဲ့ သားသမီးတိုင္း ရဲေခၚတိုင္တယ္လို႔ ဒီဝတၳဳက မေရးထားပါဘူး။ ရဲေခၚတဲ့ သားသမီးနဲ႔ ၾကံဳရတဲ့ မိဘေတြ အျဖစ္ကို ေရးထားတာလို႔ ျမင္ပါတယ္။ ေနာက္ျပီး တနိင္ငံနဲ႔တနိင္ငံ လူမႈအက်င့္စရိုက္ေတြလည္း ထပ္တူမက်ပါဘူး။

အေကာင္းဆံုးကေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဗဟုိျပဳ ေတြးတာကို ေလွ်ာ့သင့္ပါတယ္။ ငါမျဖစ္ရင္ သူလည္း မျဖစ္ဘူးဆိုတဲ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဗဟုိျပဳေတြးခ်က္က တိက်ေသခ်ာမႈနဲ႔ ေဝးကြာေစပါတယ္။
Anonymous said…
သိပ္ေကာင္းတဲ့ပို႕စ္ေလးပါ။။။။။။။
lwinthet said…
ကိုမင္းသူရေျပါတာမွန္သင့္သေလာက္မွန္ပါတယ္
က်ေနာ္ကဒီဝတၳဳကိုဖတ္ျပီးရိုက္ခံရတဲ့ကေလးတိုင္းရဲတိုင္ တယ္လို႕မျမင္ပါဘူး ကေလးေတြရဲ့ဆိုးျခင္းေကာင္းျခင္းဟာ သူတို႕ေလးေတြကိုအုပ္ထိမ္းတဲ့မိဘေပၚမွာအဓိကမူတည္တယ္လို႕ဆိုလိုတာပါ က်ေနာ္တစ္ေယာက္တည္းသားသမီးထိမ္းနိုင္တာနဲ့ အားလုံးကိုထိမ္းနိုင္ရမယ္မဆိုလိုပါဘူး မိသားစုအားလုံးတိုင္းကိုသာယာခ်မ္းေျမ့ေစျခင္တဲ့ေစတနာနဲ့ဝင္ေရးမိတာပါ မိသားစုရွိပါရဲ့နဲ့ ေငြေနာက္တို႕အေပါင္းအသင္းေနာက္တို႕ ကို ပါမွန္းမသိပါေနၾကတဲ့သူေတြသတိထားမိေစဖို႕ပါ
တကယ္ေကာင္းတယ္...မိဘတုိ ့ရဲ ့ေမတၱာတရားကုိ ေပၚလြင္ေစတယ္...ထုိက္တန္ပါတယ္..ဆုလဒ္က...
သားသမီီးတုိ ့ လိမၼာျခင္းမလိမၼာျခင္းက မိဘတုိင္းနဲ ့လည္းဆုိင္ပါတယ္....။
Anonymous said…
very nice .
မြန္ေရ တကယ္ခ်ီးက်ဴးပါတယ္ ...
ဆက္လက္ေအာင္ျမင္ပါေစ ...

ညလင္းအိမ္
noblemoe said…
ေခါင္းစဥ္ေလးဖတ္လိုက္တာနဲ့တင္ရင္ကိုေႏြးေထြးေစတဲ့အိမ္ေလးေနာ္။
မြန္ေရးး ေလာကၾကီးမွာေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ျဖစ္ရပ္ေတြကမ်ားသားေနာ္။ အင္းးးးး နုနယ္ေသးတဲ့ကေလးေတြရိုင္းတာေရာဘြဲ ့ရျပီးသားေတြရိုင္းတာေတြလညး္ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ မိုးလညး္အျမဲစဥ္းစားျဖစ္တယ္ အဓိကေတာ့ဘာသာတရားနဲ့ အျမဲနီးကပ္ေနရင္သိမ္ေမ့ြ ့လာနိုင္မွာေသခ်ာပါတယ္။

စိတ္ေရာကိုယ္ပါက်မ္းမာလို ့
သာယာခ်မ္းေျမ့ပါေစရွင္း
မိုး
june said…
congraulations ပါ။ ဆက္ၾကိဳစားပါ အားေပးေနပါတယ္
Anonymous said…
ဇာတ္နာေအာင္၊မိသားစုကုိ အတင္းျမန္မာျပည္ျပန္ပို႔တယ္ လို႔ ခံစားရပါတယ္။ အျပင္မွာ ကေလးဆုိးလုိ႔ ျမန္မာျပည္ျပန္တဲ႔သူ တစ္ေယာက္မွ မေတြ႔မိဘူး။ ျမန္မာျပည္ျပန္သြားရင္..အဲဒီကေလးေတြက အခ်ိဳးေျပာင္းသြားမယ္မထင္ဘူး။ သူမ်ား၀တ္သလို ၀တ္ခ်င္..သူမ်ားလုိ privateေက်ာင္းတက္ခ်င္တာ၊ သူတို႔လုိတာေတြ မျဖည္႔ဆည္းေပးႏုိင္ရင္ ဇာတ္လမ္း ေနာက္တမ်ိဳးလာအုံးမယ္ ထင္တယ္။အဓိကက..ဘယ္မွာေနေန..လက္ဦးဆရာရဲ႔ အိမ္က စတယ္ထင္တာပါပဲ။
ညီမမြန္ေရ...
ပထမဆုကို ထိုက္တန္စြာ ဆြတ္ခူးသြားတဲ့အတြက္ ၀မ္းသာပီတိျဖစ္ရေၾကာင္းပါ...။ ဆက္လက္ၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာ ကိုယ္က်န္းမာစြာနဲ႔ ရသစာေပေတြ ဆက္လက္ေရးသားႏိုင္ပါေစေၾကာင္း ဆုမြန္ေခၽြလိုက္ပါတယ္ေနာ္..။

( ပထမကြန္မန္႕မွာ စာလံုးေနရာအထားမွားသြားလို႕ ဖ်က္ေပးေနာ္ မြန္... :)
အမျမတ္မြန္ေရ ခံစားလုိက္မိတာ နင့္နင့္သည္းသည္းပါပဲ... ျမန္မာဆိုတာ ဘယ္ေနရာပဲေရာက္ေရာက္ ျမန္မာပါပဲ... ကမၻာမွာျမန္မာေဟ့ရယ္လို႕ ဂုဏ္ယူႏိုင္ေတာ့တာ ယဥ္ေက်းမွဴ႕ပါပဲ.... ဒါသာမရွိေတာ့ရင္ေတာ့ဗ်ာ...

ခင္မင္စြာျဖင့္
Anonymous said…
Please let me share ,,,,,
ကႀကိဳးသုိက္ said…
ေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာပါရေစ
ေအာင္ျမင္ပါေစ
Yan said…
ညီမ ျမတ္မြန္ေရ...
မဂၤလာပါ..

ဒီပုိ႔စ္ေလးကုိ Myanmar Blogs Digest Page ေလးမွာ ေဝမွ်ေပးဖုိ႔အတြက္ ယူသြားလုိက္တယ္ေနာ္.
ေက်းဇူး ညီမ.

https://www.facebook.com/mmblogsdigest

ခင္မင္လ်က္

Yan.

Popular posts from this blog

အနာဂတ္ဆိုတာ မေရာက္ေသးတဲ့ ပစၥဳပၸန္

ႏြားအို

အခ်စ္ဆိုတာ အသံမဲ့ ဘာသာစကား