ဆြံ႕အသြားေသာ ဆည္းလည္းသံ

ေသာႀကာေန႔ ညေနတိုင္း အလုပ္ဆင္းခ်ိန္ေရာက္လ်င္ ကြ်န္မတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြစုၿပီး ညေစ်းတစ္ခုခုကို သြားေလ့ရိွသည္။ ဝယ္တာ မဝယ္တာထက္ သူငယ္ခ်င္းေတြ စုၿပီး ေစ်းပါတ္ရတာကို တပါတ္စာ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္မွဳေတြကို ေၿဖေဖ်ာက္နည္း တစ္မ်ိဳးလို႔ ခံယူထားၾကသည္။ ေသာၾကာ ၊ စေန ညေတြတိုင္း ညေစ်း တြင္ လူေတြ ၾကိတ္ၾကိတ္တိုး စည္ကားေနတတ္သည္မွာလည္း ကြ်န္မ တို႔လိုပဲ တျခားသူေတြလည္း ခံယူထားဟန္တူသည္။ အျမဲလိုလို သြားျဖစ္သည့္ ညေစ်းေလးတစ္ေစ်းတစ္ခုတြင္ စားေနက် ေခါက္ဆြဲဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ ရွိသည္။

လမ္းေဘးေလးမွာ ကပ္ဖြင္႔ထားတဲ႔ ဆိုင္ေလးမို႕ အၿမဲလိုလို ဆိုင္အၿပင္မွာ လူေတြ ရပ္ေစာင္႔ ရတတ္ေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ ဆိုင္ရွင္ လင္မယားက ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ သိပ္မရွိႀကသလို ဆက္ဆံေရးလည္း ညံဖ်င္းလွသည္။ ဆိုင္ရွင္ လင္မယားက စကားကို ခ်ိဴခ်ိဳသာသာ မေျပာတတ္ေပမယ့္ ေခါက္ဆြဲ အရသာကေတာ့ ေကာင္းသည္မို႔ ဆက္ဆံေရး ညံ့တာကို လ်စ္လ်ဴရႈ ျပီး ေခါက္ဆြဲ ဆိုင္ေလးမွာ လူေတြက စည္ကားေနေလ့ရိွသည္။

အေဖအေမက ဆက္ဆံေရး ညံဖ်င္းသေလာက္ သူတို႔မွာ မိန္မိန္ ဆိုသည့္ ခ်စ္စရာ သမီးငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ရွိသည္။ ဆံပင္ရွည္ရွည္ အသားၿဖဴၿဖဴ တီတီတာတာ ေၿပာၿပီး ေၿပးလြားေနတတ္သည့္ ကေလးမေလးကို ခ်စ္လြန္းသျဖင့္ ကြ်န္မ သြားစားသည့္ အခါတိုင္း သူမႏွင့္ အတူ ေဆာ႔ေလ႔ရွိသည္။ ဘယ္ႏွစ္ ႏွစ္ ရိွျပီေမးတိုင္း လက္ကေလး၂ေခ်ာင္း ေထာင္ျပၿပီး ၃နွစ္လို႔ ေၿပာတတ္ပံုကို သေဘာက်လြန္းသျဖင့္ ထိုေမးခြန္းကို ခဏခဏ ေမးျပီး ျပံဳးရယ္ ျဖစ္သည္။

သူ ၾကိဳက္သည့္ ကာတြန္းကားေလးေတြကို ေျပာျပေလ့ရိွတာေၾကာင့္ ကြ်န္မ ထိုဆိုင္ေရာက္တိုင္း မိန္မိန္မွာ အနားမွ မခြာတမ္း ကပ္ေနတတ္သည္။ ေနာက္ပိုင္း ထိုကေလးမေလးႏွင့္ ပိုခင္တြယ္ လာသျဖင့္ သူေနသည့္ မူၾကိဳေက်ာင္းေလးကို အားလပ္ရက္ႏွင့္ တိုက္ဆိုင္တိုင္း ကြ်န္မ လိုက္ပို႔ေပးျဖစ္သည္။ ေသြးမေတာ္ သားမစပ္ဘဲ ခ်စ္ခင္တြယ္တာမိတဲ႔ ကြ်န္မတို႔ ၂ေယာက္ရဲ႕ သံေယာဇဥ္ကို မိန္မိန္ မိဘႏွင့္ မူႀကိဳေက်ာင္းက ဆရာမေတြပင္ အံႀသေၾကာင္း ေျပာျပၾကသည္။

ေခါက္ဆြဲ စားၿပီးလို႔ ပိုက္ဆံရွင္းတိုင္း “မမ ၿပန္ေတာ႔မွာလား ခဏေလာက္ေနပါအံုးလား” လို႔ ေၿပာတတ္သျဖင့္ ကြ်န္မ စိတ္မေကာင္း ၿဖစ္ရျမဲ ျဖစ္သည္။ ကေလးအတြက္ ကစားေဖာ္ မရိွသလို စိတ္မရွည္တတ္ ေဒါသထြက္လြယ္ကာ ၾကမ္းၾကမ္း တမ္းတမ္း ဆက္ဆံ တတ္သည့္ မိဘေတြေၾကာင့္ သူ႔အေပၚ ႏုႏုညံ့ညံ့ ဆက္ဆံေပးသူကို ခင္တြယ္ေနမွန္း သတိျပဳမိသည္။ သူမအတြက္ ေဆာ႔စရာ အေဖာ္ မရွိေတာ႔ လာစားသမွ် သူေတြက သူမအတြက္ ေဆာ႔စရာ အေဖာ္မ်ား ၿဖစ္လို႔ေနသည္။

တေန႔ေသာ ေသာႀကာေန႔ တစ္ည ကြ်န္မတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ အဲဒီေစ်းကို ေရာက္ရင္း ေခါက္ဆြဲဆိုင္ေလးမွာ စားျဖစ္ၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကေလးရဲ႕ ေမေမက ကေလးမေလးကို ထမင္းေကြ်းေနတာ ေတြ႔ရသည္။ ၿငိမ္ၿငိမ္မေနတတ္သည့္ အရြယ္မို႔ သူမ ေမေမက သိပ္စိတ္မရွည္လွ။ ေၿပးလြားေဆာ႔ကစားေနတဲ႔ မိန္မိန္ကို ေဆာင္႔ဆြဲလိုက္ လက္ကလည္း ရိုက္လိုက္ ထမင္းေကြ်းလိုက္ လုပ္ေနတာကို ႀကည္႔ၿပီး ကြ်န္မ စိတ္မေကာင္း ၿဖစ္မိေပမယ့္ မသိမသာဘဲ ၾကည့္ေနရသည္။

အေဖအေမက စီးပြါးေရးက တစ္ဘက္မို႔ ကေလးအေပၚမွာ အာရံုမရွိ စိတ္မရွည္ႀကဘူး ထင္ပါရဲ႕။ တၾကိမ္တြင္ေတာ့ ကေလးမေလးက ထမင္းတစ္လုပ္ကို စားၿပီး ဆိုင္ၿပင္ကို ရုတ္တရက္ေၿပးထြက္သြားသည္။ ဆိုင္ေရွ႕လမ္းမေပၚက ေမာင္းနွင္လာသည့္ ဆိုင္ကယ္တစ္စင္းက ကေလးမေလး ေၿပးထြက္လာတာကို ၿမင္ၿပီး အထိတ္တလန္႔ ဘရိတ္ကို ေဆာင္႔အုပ္္လိုက္သည္။ ဆိုင္ကယ္သမားလည္း ဟန္ခ်က္ပ်က္ျပီး ဆိုင္ကယ္ေပၚက ၿပဳတ္ႀကသြားသည္။ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား အေျခအေနႏွင့္ ဆိုင္ကယ္ရဲ႕ ဘရိတ္အုပ္သံေႀကာင္႔ အနီးအနားရိွသူေတြ ထိတ္လန္႔သြားႀကသည္။ ကြ်န္မလည္း ကေလးကို တိုက္မိၿပီ အထင္နဲ႔ မ်က္လံုးကို လက္နွစ္ဘက္နဲ႔အုပ္ၿပီး ေအာ္လိုက္မိသည္။

ကေလးမေလးရဲ႕ ေမေမလည္း ပါးစပ္က ဆဲဆို ေရရြတ္လိုက္ၿပီး ကေလးမေလးကို ေပြ႔ခ်ီလိုက္သည္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ဆိုင္ကယ္ႏွင့္ မတိုက္မိေပမယ့္ ဆိုင္ကယ္ေရွ႕တြင္ ေခ်ာ္လဲသြားသည့္ အရွိန္ေႀကာင္႔ မိန္မိန္ရဲ႕ လက္ေတြ ေၿခေထာက္ေတြ အနည္းငယ္ ပြန္းပဲ႔ သြားခဲ႔သည္။ သူ႔ေမေမလည္း ေဒါသတၾကီးနဲ႔ ကေလးကို ဆြဲထူၿပီး ရိုက္ပါေတာ႔သည္။ ၾကံဳခဲ့တဲ့ အျဖစ္ေတြေၾကာင့္ ကေလးက လန္႔သြားဟန္တူသည္။ မ်က္ရည္လည္းမက် ငိုလည္း မငိုေတာ႔ပဲ မ်က္လံုးအဝိုင္းသားနဲ႔ သူမ ေမေမကို ႀကည္႔ေနေတာ့သည္။ ကြ်န္မလည္း မေနနိင္ေတာ့ သျဖင့္ “ကေလးက လန္႔သြားတယ္ ထင္တယ္။ ဖတ္ထားလိုက္ပါ အမႀကီးရယ္” လို႔ ဝင္ေျပာျပီး ကြ်န္မလည္း ကေလးကို သနားၿပီး ဖတ္ထားလိုက္မိသည္။ ကေလးက မလွဳပ္မယွက္ ၿငိမ္သက္သြားတာကိုေတာ႔ ကြ်န္မ ခံစားလိုက္မိသည္။

အဲဒီေန႔ေနာက္ပိုင္းမွာ က်မတို႔ထပ္ေရာက္ျဖစ္ေပမယ့္ မိန္မိန္ကေတာ့ အရင္လို ရႊင္ရႊင္လန္းလန္း တက္တက္ၾကြၾကြ ေျပးလႊားေနတာမ်ဳိး မရိွေတာ့ေပ။ ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ျဖင့္ ထိုင္ေနသည္ကိုသာ ေတြ႔ရသည္။ ကေလးရဲ႕ ထိတ္လန္႔သည့္အရိွန္ မေျပေသး သည္လို႔သာ ေတြးလိုက္မိသည္။ အသိဥာဏ္နည္းေသးသည့္ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အမွားအတြက္ အသိဥာဏ္ ပိုရိွသည့္ မိဘ လုပ္သူရဲ႕ မွားယြင္းေသာ တုန္႔ျပန္မႈေၾကာင့္ ဒီလိုျဖစ္သြားမွန္း ခန္႔မွန္းမိသည္။ တကယ္ဆိုရင္ ကေလး ထိတ္လန္႔ေနခ်ိန္မွာ ေဖးေဖးမမ ရိွေပးခဲ့လ်င္ ပံုမွန္ ျပန္ျဖစ္သြားနိင္ေပမယ့္ ေဒါသတၾကီး ရိုက္ႏွက္ခဲ့သျဖင့္ ပိုဆိုးသြားတာျဖစ္မည္။ ကေလးက အရင္ႏွင့္မတူဘဲ တိတ္ဆိတ္ေနပံုကို မိဘျဖစ္သူမ်ားကေတာ့ အလုပ္ရႈပ္ ခုမွသက္သာျပီမ်ားေတြးေနၾကမလား မသိပါ။

အဲဒီေနာက္ပိုင္းေတာ့ ကြ်န္မလည္း အလုပ္ေနရာ အေျပာင္းအေရြ႕ေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ အရင္လို မဆံုေတြ႔ရေတာ့သျဖင့္ အဲဒီေစ်းေလးကို ထပ္မေရာက္ၿဖစ္တာ ၾကာသြားခဲ့သည္။ ေက်ာင္းေတြ ဖြင္႔ခ်ိန္ ေက်ာပိုးအိတ္ေလးေတြ လြယ္ထားတဲ႔ ကေလးေတြကို ၿမင္တိုင္း ခင္တြယ္မိတဲ႔ မိန္မိန္ကို အမွတ္တမဲ႔ သတိရမိၿပန္ပါသည္။ အရင္က ေက်ာင္းဖြင္႔ခ်ိန္ဆိုရင္ သူမအတြက္ အဝတ္အစားေလးေတြ လက္ေဆာင္ ဝယ္ေပးဖူးခဲ့သည္။ အခုလည္း ေက်ာင္းဖြင္႔ခ်ိန္ေတြမို႔ လမ္းမေပၚက ကေလးေလးေတြကို ႀကည္႔ၿပီး ကိစၥတခုျဖင့္ သြားရင္ လမ္းၾကံဳသည္ႏွင့္ မိန္မိန္ ရွိသည့္ မူႀကိဳေက်ာင္းေလးဘက္ကို ဦးတည္လိုက္သည္။ ေက်ာင္းဝင္းေလးထဲကို ဝင္ၿပီး သူမရဲ႕ ဆရာမကို ရွာေတြ႔ျဖစ္သည္။

“မေတြ႔တာ ႀကာၿပီေနာ္။”

“ဟုတ္ကဲ႔ မိန္မိန္ကို လာႀကည္႔တာ။ သူဒီေန႔ေက်ာင္းတက္လား ဆရာမ။”

“ဟင္ ကေလးမေလးက ေက်ာင္းေၿပာင္းသြားၿပီေလ။ မသိဘူးလား။”

“ဟင္႔အင္း မသိလိုက္ဘူး။ သူတို႔ ဆိုင္ဘက္ကို မေရာက္တာ ႀကာေနျပီ

ေက်ာင္းဖြင္႔ရက္ဆိုေတာ႔ ေက်ာင္းသားေလးေတြ ၿမင္လို႔ သတိရလို႔ လိုက္လာတာ။”

“အင္း ထိုင္ပါအံုး။”

“ဟုတ္ကဲ႔။”

“ကေလးက စကားတစ္လံုးမွ မေၿပာေတာ႔လို႔။”

“ဟင္...ဘယ္လို ဆရာမ”

“ဟုတ္တယ္။ ကေလးက စကားကို မေၿပာေတာ႔တာ။ အရင္က ေၿပးေၿပးလြားလြားေဆာ႔တတ္တဲ႔ ကေလးျငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ေလးနဲ႔ ေခ်ာင္ေလးတစ္ေခ်ာင္မွာ ထိုင္ၿပီးပဲ ေဆာ႔ေနတတ္ေတာ႔ ကြ်န္မလည္း အေတာ္ေလးအံ့ႀသမိတယ္။ တစ္ပါတ္ေလာက္ တိတိ အဲလို ၿဖစ္ေနတာ ဒါနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကြ်န္မလည္း သူအေဖအေမကို ေခၚေတြ႔လိုက္တယ္။ ကေလးကို အိမ္မွာ မရိုက္ပါနဲ႔ ။ အခ်ိန္ရရင္ ကေလးအတြက္ အခ်ိန္နဲနဲေလးေပးၿပီး အေဖာ္လုပ္ေပးပါလို႔ ေခၚေၿပာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာလည္း ကေလးက ပံုမွန္ၿပန္မၿဖစ္လာလို႔ ေက်ာင္းေၿပာင္းလိုက္ရတယ္ေလ။”

“ၿဖစ္ရေလ ဆရာမရယ္။”

“ဒါက သူေၿပာင္းသြားတဲ႔ ေက်ာင္းရဲ႕ လိပ္စာပါ။”

ဆရာမ လက္ထဲက လိပ္စာကတ္ေလးကို ယူၿပီး ကြ်န္မ ရင္ထဲမွာ စကားလံုးမ်ား ဆြံအ သြားခဲ႔ရသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္စြာေဆာ႔ကစားေနတဲ႔ ကေလးမေလးရဲ႕ ပံုရိပ္ေလးေတြကိုလည္း ၿပန္ၿမင္ေယာင္မိသည္။ မူႀကိဳဆရာမ ေပးတဲ႔ လိပ္စာေလးအတိုင္း ကေလးမေလး ရွိေနမယ္႔ ေက်ာင္းေလးကို ကြ်န္မ ေရာက္သြားခဲ႔သည္။ ေက်ာင္းဝင္းေလးက တိတ္ဆိတ္ေန၏။ ေက်ာင္းဝင္းထဲကိုဝင္လိုက္ သည္ႏွင့္ ေအးခ်မ္းသည့္ ခံစားခ်က္ကို လွိဳက္လွဲလွဲ ခံစားမိပါသည္။ ကြ်န္မကို ေတြ႔သည့္ ကေလးလူတိုင္းက ေခါင္းကိုငံု႕ၿပီး ႏႈတ္ဆက္သည့္ အေနႏွင့္ ဦးညြတ္ႀကပါသည္။ ေက်ာင္းဝင္းထဲက လမ္းေလးအတိုင္း ဝင္လာရင္းက နက္ၿပာေရာင္ ဝတ္ထားတဲ႔ ဆရာမတစ္ေယာက္ကို ေမးလိုက္မိေတာ႔ ကေလးမေလးရွိမယ့္အေဆာင္ ဘက္ကို လိုက္ပို႔သည္။ ထမင္းစားခ်ိန္မို႔ ကေလးမ်ား ေျပးေျပးလႊားလႊား ေဆာ႔ကစားေနတာကို ေတြ႔ရသည္။ ဒါေပမယ့္ ဆူဆူညံညံ မရွိလွ။ အားလံုးက တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္...။

“ကေလးမေလး ဒီေက်ာင္းကို ေရာက္တာ ႀကာၿပီလားဆရာမ။”

“၂ လ ေက်ာ္ေလာက္ရွိၿပီ။ သူနဲ႔ဘာေတာ္လဲ”

“အင္း ဘယ္လိုေျပာရမလဲ သူနဲ႔သူငယ္ခ်င္းပါ ဆရာမ ”

“ ဟိုမွာ မိန္မိန္ က ”

“ဟုတ္ကဲ႔ပါ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာမ။”

“ဒီကေလးက လိမၼာပါတယ္။ တစ္ေယာက္ထဲပဲ အၿမဲေနေလ့ရိွတယ္။ သူေပါင္းတာ သူထက္အသက္ႀကီးတဲ႔ ေကာင္ကေလးတစ္ေယာက္ကိုပဲ သူေပါင္းတယ္။ ၿပီးေတာ႔ သူသြားေလရာ ယူယူသြားတတ္တဲ႔ ေႀကာင္ကေလးတစ္ေကာင္ ရွိတယ္။ လမ္းမွာ ေကာက္ရတာလို႔ ေၿပာတယ္။ ေက်ာင္းက တိုက္တဲ႔ နို႔တို႔ အခ်ိဳရည္ တို႔ကို အဲဒီ ေႀကာင္ကေလးကိုပဲ တိုက္တယ္။ အစားအေသာက္ဆိုရင္လည္း ေႀကာင္ကေလးကိုေကြ်းၿပီး က်န္တာကိုမွ သူစားတယ္။ တခ်ိန္လံုးလည္း အဲဒီေၾကာင္ကိုပဲ ေပြ႔ေပြ႔ပိုက္ပိုက္နဲ႔ ေနတတ္တယ္”

ဆရာမရဲ႕ ညြန္ၿပရာကို ႀကည္႔မိလိုက္သည္။ အနည္းငယ္ ပိန္သြယ္သြားဟန္ ရိွသည့္ မိန္မိန္ ကို ေတြ႔ရသည္။ ကေလးမေလးရဲ႕ မ်က္နွာေလးက အၿပံဳးေတြကို မေတြ႔ရေပမယ္႔ အရင္ကထက္ ခ်စ္စရာ ေကာင္းေနသလိုပါပဲ။ မိန္မိန္ ကေတာ့ ကြ်န္မကို သတိမျပဳမိေသးပါ။ စကၠဴဗူးေလးကို ေဖာက္ကာ ေႀကာင္စားသည့္ ပန္ကန္ေလးထဲ ႏြားနို႔ ေတြကို သြန္ထည္႔လိုက္ၿပီး ေႀကာင္ကေလးရဲ႕ ေက်ာကို ပြတ္သပ္ေပးေနတာကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ သူေဘးနားမွာ ရပ္ေနတဲ႔ သူထက္အသက္ႀကီးသည့္ ေကာင္ကေလးက သူမကို လက္ဟန္ေၿခဟန္ျဖင့္ စကားေတြ ေၿပာေနတာကို ေတြ႔ရသည္။

ကေလးမေလးက လက္သီးေလးနွစ္ဘက္ကိုဆုပ္ လက္မေလး နွစ္ေခ်ာင္းကို ေကြးၿပၿပီး ဆြံ႕အ နားမၾကား သေကၤတ ျဖင့္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔ ၿပန္ေၿပာလိုက္သည္။ ထိုျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ျပီး စိတ္မထိန္းနိင္သျဖင့္ ကြ်န္မ မ်က္နာကို လက္ဝါး ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ အုပ္ကာ သည္းသည္း ထန္ထန္ ငိုေၾကြးလိုက္မိပါေတာ့သည္။

ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာၿဖင္႔

ၿမတ္မြန္

photo: google