“ထမင္းစားၾကမယ္ေဟ့..”
အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္၏ ေခၚသံၾကားေတာ့ အုပ္စိုးတစ္ေယာက္ ေဆာင္းထားေသာ ဦးထုပ္ကိုခြ်တ္ၿပီး ထမင္းစားရန္ လက္သြားေဆးသည္။ ေရထိသျဖင့္ လက္ဖဝါးႏွင့္ လက္ေကာက္ဝတ္မွ စပ္ဖ်င္းဖ်င္း ျဖစ္သြား၏။ ငံုၾကည့္လိုက္မိသည့္အခါ ေသြးအနည္းငယ္ စို႔ေနေသာ ပြန္းပဲ့၊ ဒါဏ္ရာတစ္ခ်ိဳ႕ကို ေတြ႔ရသည္။ ထုိထိခိုက္ရွနာမ်ားမွ ေရထိသျဖင့္ စပ္ဖ်င္းဖ်င္း ျဖစ္သြားျခင္းျဖစ္သည္။ သိပ္ေတာ့ မထူးဆန္းလွပါ။ ဤအလုပ္ စဝင္သည့္ေန႔မွ ယေန႔အထိ ငါးရက္အတြင္းတြင္ ယခုကဲ့သို႔ ထိခိုက္ ရွနာမ်ား မၾကာခဏ ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရသည္။ ဒဏ္ရာ အၾကီးအေသးသာ ကြာျခားေသာ္လည္း ဘဝတူ အလုပ္သမားတိုင္း အနည္းနွင့္အမ်ားေတာ့ ထိခိုက္ရွနာ ၾကံဳၾကရစျမဲ ျဖစ္သည္။
တစ္ေယာက္တစ္ဗူး ခြဲတမ္းရေသာ ေန႔လည္စာထမင္းဗူးကို စားျပီးသည့္ေနာက္ ေနရာလြတ္ တစ္ခုတြင္ ေက်ာခင္းလိုက္ပါသည္။ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ခင္းထားေသာ ကတ္ထူ စကၠဴေပၚတြင္ ပက္လက္လွဲလိုက္ေတာ့မွ အုပ္စိုး၏ ခႏၶာကိုယ္ တစ္ခုလံုး နာက်င္ကိုက္ခဲေနမွန္း သတိျပဳမိေတာ့သည္။ အလုပ္စဝင္သည့္ ေန႔ကတည္းက ဤေန႔ထက္တိုင္ ထမင္းစားျပီးခ်ိန္ ခဏနားတုိင္း နာက်င္ကိုက္ခဲေသာ ေဝဒနာသည္ တိုးဝင္လာစျမဲျဖစ္သည္။
ညအိပ္ခါနီးေဆးလူးျပီး အိပ္ေသာ္လည္း မနက္အိပ္ယာထလွ်င္ တကုိယ္လံုး ကိုင္ရိုက္ထားသလို နာက်င္လြန္းလွသည္။ အလုပ္ထဲတြင္ တေနကုန္ထမ္းပိုးခဲ့ရသျဖင့္ လက္ဖဝါးႏွစ္ဖက္က မ်က္နာသစ္ရန္ ေကြးခ်ည္ ဆန္႔ခ်ည္လုပ္၍မရပါ။ လက္ဖဝါးကို အျပားလိုက္ထားကာ မ်က္နာသစ္ရသည္။ တေျဖးေျဖးႏွင့္မွ ေသြးပူလာျပီး လက္ကို ဆုပ္ခ်ည္ျဖန္႔ခ်ည္ လုပ္နိင္ေတာ့သည္။ ဤသည္က အလုပ္စဝင္ျပီး ဒုတိယေျမာက္ ေန႔ကတည္းက ၾကံဳေတြ႔ရေသာ ပံုစံတူ ေဝဒနာပင္ျဖစ္သည္။
ထိုင္းနိင္ငံတြင္ အုပ္စိုးလာေရာက္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနသည္မွာ တႏွစ္ခန္႔ရိွျပီ။ ယခင္ကေတာ့ အုပ္စိုး၏ အလုပ္မွာ စားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုမွ စားပြဲထိုးအလုပ္ျဖစ္သည္။ သန႔္ရွင္းသပ္ရပ္စြာ ဝတ္ဆင္ရျပီး၊ စားေသာက္ခန္းမအတြင္း မနားတမ္း လုပ္ေနရေသာ္လည္း ယခုအလုပ္ထက္မ်ားစြာ သက္သာပါသည္။ ထိုကဲ့သို႔ သက္သာေသာ အလုပ္မွ ဤ အလုပ္သို႔ ေျပာင္းေရြ႕လုပ္ကိုင္ျဖစ္သည္မွာ အုပ္စိုး၏ စိတ္ဆႏၵသက္သက္သာ ျဖစ္သည္။
“ ဒီအလုပ္ကေတာ့ မင္းလုပ္နိုင္မယ္ မထင္ပါဘူးကြာ..။”
သူငယ္ခ်င္း နိုင္မင္း၏ စကားကို အုပ္စိုး ျပန္လည္ၾကားေယာင္ေနမိသည္။ ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းခြင္မ်ားတြင္ အုပ္စိုး ဝင္လုပ္ေနေသာ ျငမ္းဆင္ျခင္း အလုပ္မွာ အပင္ပန္းဆံုး ျဖစ္မည္ထင္သည္။ အုပ္စိုး အလုပ္မွာ ေဆာက္လက္စ အထပ္ျမင့္ အေဆာက္အဦး၏ အျပင္ပတ္လည္တစ္ေလွ်ာက္တြင္ သံျငမ္းမ်ား တပ္ဆင္ရေသာ အလုပ္ျဖစ္ပါသည္။ သံျငမ္းစင္ တစ္ခုေပၚ တစ္ခုဆင့္ကာ တိုက္အျမင့္ရိွသ၍ တိုက္တပတ္လံုး ဆက္မိေအာင္ ျငမ္းဆင္ၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။
အျမင့္ေလးေပခန္႔ရိွေသာ ျငမ္းတိုင္မ်ား၏ ေအာက္ေျခကို ေအာက္တြင္ရိွေနေသာ သံျငမ္းငုတ္မ်ားထဲတြင္ စြပ္ရသည္။ ထို႔ေနာက္ ဘယ္ညာႏွစ္ဖက္ ေထာင္ေနေသာ ျငမ္းတိုင္၏ တန္းေပၚတြင္ ျငမ္းျပားမ်ားကို ခ်ိတ္ဆြဲရသည္။ ျငမ္းျပားမ်ား၏ အက်ယ္မွာ တစ္ေပခြဲခန္႔ရိွသည္။ ျငမ္းျပား၏ ထိပ္ႏွစ္ဖက္တြင္ သံေကာက္ႏွစ္ခုစီပါရိွသည္။ ျငမ္းတိုင္မ်ား၏တန္းကို ထိုသံေကာက္ျဖင့္ ခ်ိတ္လိုက္သည့္အခါ မိမိ၏ ေခါင္းေပၚတြင္ ျငမ္းျပားခင္းၿပီး ျဖစ္သြားသည္။
ျငမ္းျပားခင္းၿပီးလ်င္ ျငမ္းတိုင္ႏွစ္ခုကို မယိုင္လဲေအာင္ ၾကက္ေျခခတ္ သံပိုက္လံုးငယ္ျဖင့္ ဆြဲခ်ိတ္ထားရပါသည္။ ျငမ္းခိုင္သြားၿပီဆိုလ်င္ ထိုျငမ္း၏ ခင္းထားေသာ ျငမ္းျပားအခင္းေပၚ ထပ္တက္ကာ ေနာက္ထပ္ ျငမ္းတိုင္ႏွစ္ခုကို ဘယ္ညာ စိုက္ထူရျပန္သည္။ ထို႔ေနာက္ ျငမ္းျပားခင္း၊ ၾကက္ေျခခတ္ သံခ်ိတ္တြယ္ရျပန္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ တစ္ခုေပၚတစ္ခုဆင့္၊ ေဘး ဘယ္ညာ တစ္ခုစီ ခ်ိတ္ဆက္ရင္းျဖင့္ တစ္တိုက္လံုးကို ျငမ္းဆင္ရပါသည္။
ေဆာက္လက္စတုိက္မ်ားတြင္ အျပင္ပတ္လည္၌ ျငမ္းဆင္ရျခင္းမွာ တိုက္မ်က္နာျပင္ကို ေက်ာက္ျပားခင္းသူမ်ား၊ အလူမီနံယံ အျပားခ်ိတ္ဆြဲသူမ်ား ျငမ္းျပားေပၚတြင္ အလြယ္တကူတက္ေရာက္ လုပ္ကိုင္နိင္ဖို႔ျဖစ္သည္။ ထို႔အတူ တိုက္တတိုက္လံုး အျပင္ဘက္လုပ္ငန္းမ်ား အေခ်ာသပ္သြားလ်င္လည္း ျငမ္းျပားမ်ားကို အေပၚဆံုးမွ ေန၍ ျပန္ျဖဳတ္ခ်ရသည္။ ျငမ္းတိုင္မ်ား ၊ ျငမ္းျပားမ်ားကို အထပ္လိုက္သယ္ကာ ကားေပၚတြင္တင္ၿပီး ေနာက္ထပ္အလုပ္လက္ခံထားေသာ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းခြင္တြင္ သြားေရာက္တပ္ဆင္ရျပန္သည္။
အုပ္စိုး အလုပ္ဝင္ေနေသာ သူေဌးသည္ ျငမ္းမ်ားကို ကိုယ္တိုင္ငွားရမ္းကာ လိုက္လံတပ္ဆင္ေပးေသာ လုပ္ငန္းလုပ္ကိုင္သူျဖစ္သည္။ဤအလုပ္သည္ တိုက္အျမင့္ကို ေရာက္လာေလ ပို၍ပင္ပန္းရသည္။ ျငမ္းစင္မ်ားေပၚတြင္ ရိွေနသူတို႔က ျငမ္းတိုင္မ်ား ၊ ျငမ္းျပားမ်ားကို ၾကိဳးျဖင့္ အေပၚထိ ေရာက္ေအာင္ ဆြဲတင္ၾကရပါသည္။
အုပ္စိုးက အျမင့္ေပၚတက္ရမွာ ေၾကာက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေျမျပင္တြင္သာေန၍ ျငမ္းပစၥည္းမ်ား သယ္ပိုး ေရြ႕ေျပာင္းျခင္း၊ ျငမ္းတိုင္ ဆယ္ခုေလာက္ကို ၾကိဳးျဖင့္ခိုင္ခိုင္စည္းေပးျခင္း ၊ ျငမ္းျပားအထပ္လိုက္ကို ၾကိဳးျဖင့္ခ်ည္ေပးရသည့္ ေျမျပင္မွ အလုပ္ကိုသာ လုပ္ကိုင္ျခင္း ျဖစ္သည္။ အျမင့္ေပၚတြင္လုပ္သူအတြက္ လခပိုမ်ားေသာ္လည္း အျမင့္ေၾကာက္သည့္ စိတ္ေၾကာင့္ ေပးသေလာက္ယူကာေနာက္လိုက္အျဖစ္ ေျမျပင္တြင္ပဲ လုပ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္လိုက္အျဖစ္ရေသာ လုပ္ခကလည္း ယခင္ စားပြဲထိုး အလုပ္ထက္ သံုးဆ ခန္႔မ်ားျပားတာေၾကာင့္ ပင္ပန္းေသာ္လည္း ဒီအလုပ္ကို ေရြးခ်ယ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ နိင္မင္းကေတာ့ အုပ္စိုးကို အတန္တန္တားရွာပါသည္။
“ ေငြပိုရတာ မွန္ေပမယ့္ ပင္ပန္းသလို အႏၱရာယ္လည္း မ်ားတယ္ကြာ။ ငါမင္းကို အဲဒီအလုပ္ မလုပ္ေစခ်င္ဘူး။ တျခားအလုပ္ ရွာပါအံုးလားကြာ”
“ အခ်ိန္တိုတခုအတြင္းမွာ ငါလိုခ်င္တဲ့ ေငြရဖို႔က တျခားအလုပ္ ရွာမေတြ႔ဘူး သူငယ္ခ်င္းရယ္။ ငါ ေငြျမန္ျမန္ရမွ ျဖစ္မယ္ကြ။ ျပီးေတာ့ ဒီအလုပ္က ေန႔စားအလိုက္ တစ္လတခါရွင္းေပးတာဆိုေတာ့ ။ တစ္လေလာက္ ေကာင္းေကာင္းလုပ္လိုက္နိင္ရင္ ငါလိုတဲ့ေငြ ျပည့္ျပီေလ”
“ ေအးေလ... မင္းက ေငြသိပ္လိုေနတာဆိုေတာ့ ငါတားရတာလည္း အားမရိွပါဘူး။ အစစ အရာရာ ဂရုစိုက္ေပ့ါကြာ”
“ေအးပါ... ငါဂရုစိုက္ပါ့မယ္”
စားပြဲထိုးအလုပ္ျဖင့္ အုပ္စိုးဝင္ေငြသည္ တစ္လ ျမန္မာေငြ ႏွစ္သိန္းေက်ာ္ခန္႔ ရိွသည္။ အုပ္စိုး၏ အေထြေထြအသံုးစရိတ္ကို ဖယ္ျပီးေနာက္ က်န္ေငြ တစ္သိန္းခြဲကို ျခစ္ျခဳတ္စုကာ အေမ့ထံလစဥ္ျပန္ပို႔ ေပးခဲ့သည္။ အုပ္စိုးတကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္မွာပဲ ဖခင္ဆံုးပါးသြားတာေၾကာင့္ ေက်ာင္းထြက္ျပီး အိမ္၏ ေနထိုင္စားေသာက္စရိတ္ကို တာဝန္ယူရွာေဖြေကြ်းခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္၏ အဆင္အသြယ္ျဖင့္ ယိုးဒယားနိင္ငံတြင္ လာေရာက္လုပ္ကိုင္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ခုႏွစ္တန္းေရာက္ေနေသာ ညီမေလးႏွင့္ ငါးတန္းေက်ာင္းသားညီေလး၏ ေက်ာင္းစရိတ္ႏွင့္ အိမ္၏ ေနထိုင္ စားေသာက္စရိတ္သည္ အုပ္စိုး ပို႔ေပးေသာ ေငြျဖင့္ အပိုအလွ်ံသိပ္မရိွဘဲ လစဥ္လည္ပတ္ေနခဲ့သည္။
ထိုသို႔ ပံုမွန္လည္ပတ္ေနရာမွ ဤအလုပ္ကို ေျပာင္းလဲျဖစ္ေသာ အေၾကာင္းသည္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ပါတ္ခန္႔က အေမႏွင့္ ဖုန္းေျပာအျပီးတြင္ ျဖစ္ေပၚလာသည္။ ဖုန္းထဲတြင္ အုပ္စိုး မိခင္မွ ျငီးျငီးျငဴျငဴျဖင့္ ေျပာသည္။
“ ဒီႏွစ္ေႏြ သိပ္ပူတာပဲ သားရယ္။ ေဘးအိမ္က ေရတြင္းလည္း ခန္းစျပဳေနျပီ။ အခုေတာ့ လမ္းထိပ္က ဦးတင္ျမတို႔ျခံအထိ ေရသြားထမ္းျပီး ဝယ္သံုးေနရတယ္။”
“ေရစည္လွည္း မွာသံုးေလ အေမရာ... အေမကိုယ္တိုင္ မထမ္းပါနဲ႔”
“ ေရစည္လွည္းက ေစ်းၾကီးတယ္သားရဲ႕ ... ကိုယ္တိုင္ထမ္းေတာ့ ဆန္ဖိုး ဆီဖိုးေလး ထြက္လာတာေပါ့ သားရယ္။”
ဦးတင္ျမတို႔ျခံႏွင့္ အုပ္စိုးတို႔အိမ္မွာ ေဝလံလြန္းလွသည္။ အေမကိုယ္တိုင္ ေရထမ္းေနသည္ကို အုပ္စိုး ျမင္ေယာင္လိုက္မိသျဖင့္ စိတ္ထဲ မေကာင္းျဖစ္သြားရသည္။ ပင္ပန္းလိုက္တာ အေမရယ္။ ညီမေလးႏွင့္ ညီေလးက ငယ္ေသးတာေၾကာင့္ အေမပဲ ေရထမ္းေနရမည္ ထင္ပါသည္။ ဖုန္းေျပာျပီး ေနာက္ပိုင္းရက္မ်ားတြင္ အုပ္စိုးအေတြးထဲ အၾကိမ္ၾကိမ္ဝင္ေနသည္မွာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ အေမေရထမ္း ေနသည့္ ပံုရိပ္မ်ားသာျဖစ္သည္။ ထိုအေတြးသည္ ညအိပ္ခါနီးတိုင္ တရစ္ဝဲဝဲသာ ျဖစ္ေနသည္။ အေမ ပင္ပန္းေနရွာေတာ့မွာပဲ။
ထိုသို႔ေတြးရင္းေတာရင္းျဖင့္ ျခံထဲတြင္ ေရတင္သည့္ လက္ႏွိပ္တံုကင္ေလး တစ္ခု တူးေပးဖို႔ စိတ္ကူးရသြားမိေတာ့သည္။ ေနာက္ပိုင္း အဆင္ေျပခဲ့လ်င္ ေရစုပ္စက္ေလးထပ္တပ္မည္။ ယခုေလာေလာဆယ္ လက္ႏွိပ္တံုကင္ေလး ရိွေနလ်င္ အေမပင္ပန္းရေတာ့မည္မဟုတ္။ အငယ္ႏွစ္ေယာက္ အေနျဖင့္လည္း လက္ႏွိပ္တံုကင္ေလးကိုေတာ့ ႏွိပ္နိင္မည္ ထင္ပါသည္။
သို႔ရာတြင္ အပိုအလွ်ံ မရိွေသာ အုပ္စိုး၏ လခေၾကာင့္ လက္ႏွိပ္တံုကင္ေလး တူးေပးဖို႔ မျဖစ္နိင္မွန္းသိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လခပိုရေသာ ျငမ္းဆင္သည့္ အလုပ္ကို ေျပာင္းေရြ႕လိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဤအလုပ္တြင္ တစ္လေလာက္ ၾကိတ္မွိတ္ကာ လုပ္လိုက္လ်င္ အေမ့အတြက္ ေရတံုကင္ တစ္ခု တူးေပးနိင္မွာ ေသခ်ာသည္။ ေငြပို႔သည့္ ေန႔ေရာက္မွ ေရတံုကင္တူးဖို႔ အေၾကာင္းကို ထုတ္ေျပာျပမည္။ ထိုအခါ အေမဝမ္းသာသြားမွာ ေသခ်ာသည္။ အေမ့အျပံဳးမ်က္နာကို ျမင္ေယာင္မိသည့္အခါ အုပ္စိုးကိုယ္ထဲသို႔ ခြန္အားတစ္ခ်ဳိ႕စီးဝင္လာေတာ့သည္။
“အလုပ္ျပန္စမယ္ေဟ့”
အလုပ္ရွင္သူေဌး၏ ေအာ္သံေၾကာင့္ အုပ္စိုးလွဲေနရာမွ အလူးအလဲထကာ ဦးထုပ္ကို ျပန္ေဆာင္းျပီး ျငမ္းပံုေတြဆီ ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
အခန္း(၂)
“ အုပ္စိုး.. မင္း အလုပ္ဝင္တာလည္း ဆယ္ရက္ေလာက္ ရိွျပီဆိုေတာ့ အေပၚတက္နိင္မလား။ ဒီေန႔ လူသစ္ႏွစ္ေယာက္ လာလို႕ သူတို႔ေတြကို ေအာက္မွပဲ ေနခိုင္းမယ္။ ဟိုေကာင္ စီေကာင္းလည္း အလုပ္မလာလို႔ အေပၚအတြက္ လူလိုေနတယ္ကြ။ ဘယ္လိုလဲ .... မင္းတက္နိင္တယ္မဟုတ္လား ”
ယိုးဒယားလူမ်ဳိး အလုပ္ရွင္သူေဌးသည္ အလုပ္ဝင္ခ်ိန္ မနက္ ရွစ္နာတိုင္း အလုပ္သမားမ်ားကို စစ္ေဆးကာ အလုပ္ေနရာခ်ထားေလ့ရိွသည္။
“ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ခါမွေတာ့ မတက္ဖူးေသးဘူးဆရာ... ဒါေပမယ့္လူမရိွရင္ေတာ့ တက္ပါ့မယ္။”
“ သူတို႔လုပ္တာေတြ မင္းလည္းျမင္ေနတာပဲ။ ခက္ခက္ခဲခဲ မရိွပါဘူး။ ”
“ ဟုတ္ကဲ့..ဆရာ”
“ ခါးပတ္ၾကိဳးေသခ်ာပတ္။ ျငမ္းျပားတစ္ျပားနဲ႔ တစ္ျပားကူးတဲ့အခ်ိန္ ဂရုစိုက္ရင္ ဘာမွျပႆနာမရိွပါဘူးကြ”
“ ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရာ”
သူေဌးတစ္ေယာက္၏ သူ႔လုပ္ငန္းခြင္ အဆင္ေျပခ်င္စိတ္ျဖင့္ ျပႆနာမရိွပါဟု ေျပာေနေသာ္လည္း အုပ္စိုးအတြက္ေတာ့ အျမင့္ကိုတကယ္တက္ရေတာ့မည္ ဆိုသည့္အခါ ခါးပတ္ၾကိဳးပတ္ေနရင္း ရင္ထဲတြင္ အနည္းငယ္ တုန္လႈပ္ေနမိသည္။ ငယ္စဥ္ကထည္းက အျမင့္ေၾကာက္လြန္းတာေၾကာင့္ ဘဝတြင္ တစ္ၾကိမ္တစ္ခါမွ် ခ်ားရဟတ္ပင္ မစီးဖူးခဲ့။ လိုင္းကားျဖင့္ ျဖစ္ေစ၊ စက္ဘီးျဖင့္ျဖစ္ေစ ကုန္းအျမင့္မွ အရိွန္ႏွင့္ ဆင္းလိုက္တိုင္း အသဲေအးသြားခဲ့ရျမဲျဖစ္သည္။ ယခုေတာ့ နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔ၾကံဳရျပီ။ ေနာက္ဆုတ္ေရွာင္တိမ္း၍ မရေတာ့တာေၾကာင့္ စိတ္အားတင္းလိုက္ရ၏။ လက္သီးကို တင္းတင္းဆုပ္ကာ အုပ္စိုး တိုးတိုးေလး ေရရြတ္လိုက၏။ သားကိုခြန္အားေတြေပးပါအေမ။
ယခုလက္ရိွေရာက္ေနသည့္ ျငမ္းအဆင့္ကို တျခားသူမ်ားလို ေျမျပင္မွေနျပီး တြယ္ကပ္မတက္ရဲတာေၾကာင့္ တိုက္၏အတြင္းဘက္ ေလွကားမွ အုပ္စိုး ေျပးတက္လာခဲ့သည္။ မေန႔ကအထိ ျငမ္းဆင္ထားသည္မွာ တိုက္အျမင့္ ကိုးထပ္အထိ ေရာက္ေနခဲ့ျပီ။ ကိုးထပ္၏ ျပတင္းေပါက္မွ ေက်ာ္ဆင္းကာ ျငမ္းျပားေပၚ ေျခခ်လိုက္သည္။ ေဘးက ျငမ္းတိုင္ကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း ေအာက္ကိုငံု႔မၾကည့္ရဲသျဖင့္ တိုက္အတြင္းဘက္ကို ေငးေနလိုက္သည္။ ညသိပ္ထားသည့္ အေအးခ်ိန္ေၾကာင့္ ျငမ္းတိုင္၏ ေအးစက္စက္ အထိအေတြ႔ကို ခံစားလိုက္ရသည္။ လံုျခံဳေရးခါးပါတ္ၾကိဳးကို အနီးဆံုးတိုင္တြင္လွမ္းခ်ိတ္လိုက္သည္။
တစ္ျခားသူမ်ားခါးတြင္ လံုးျခံဳေရး ခါးပါတ္ တပ္ထားေသာ္လည္း ကိုယ္တြင္သာ စလြယ္သိုင္း ျပန္ပတ္ထားၾကသည္။ ျငမ္းဆင္ ျငမ္းျဖဳတ္ရာတြင္ ဟိုဘက္ဒီဘက္ ေျခလွမ္းေရြ႕တိုင္း ခါးပတ္ကို ျဖဳတ္လိုက္တပ္လိုက္ လုပ္ရတာေၾကာင့္ အလုပ္မတြင္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ အုပ္စိုးကလြဲလ်င္ မည္သူမွ ခါးပတ္ၾကိဳးကို ခ်ိတ္မဆြဲထားၾကပါ။ စစ္ေဆးေရးအဖြဲ႔ ေရာက္လာခ်ိန္တြင္သာ ဒဏ္ရိုက္မခံရေစရန္ သံတိုင္တစ္ခုခုတြင္ အတပ္ျပထားဖို႔အတြက္ ပတ္ထားၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။
အုပ္စိုးကေတာ့ ျငမ္းတစ္ျပားမွ တစ္ျပားသို႔ ေျခလွမ္းသြားတိုင္း ခါးပါတ္ၾကိဳးကို ျဖဳတ္လိုက္ တပ္လိုက္ျဖင့္ အလုပ္မ်ားေနမိသည္။ မတတ္နိင္ပါ။ ခႏၶာကိုယ္ကို တခုခုျဖင့္ ခ်ိတ္ဆက္ထားသည့္ ခံစားခ်က္ ရိွမေနလ်င္ အုပ္စိုး ဆက္လက္ ရပ္တည္နိင္မည္မထင္ပါ။ ကုိယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္ခ်က္လည္း ရိွမည္မဟုတ္။
“ ျငမ္းျပား ဆြဲတင္မယ္ ဒီဘက္လာေကာင္ေလး”
အလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္၏ ေခၚသံေၾကာင့္ ခ်ိတ္ထားေသာ ခါးပတ္ၾကိဳးကိုျဖဳတ္ကာ ထိုသူဘက္ကိုတိုးသြားလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အနီးဆံု ျငမ္းတိုင္တြင္ ၾကိဳးခ်ိတ္ကာ ျငမ္းျပားအစည္းလိုက္ၾကီးကို ကိုးထပ္အျမင့္သို႔ ၾကိဳးျဖင့္ဆြဲတင္ၾကသည္။ နင့္ေနေအာင္ေလးေသာ ျငမ္းျပားအစည္းၾကီး ေအာက္ျပန္ျပဳတ္က်မသြားေစရန္ နိင္လြန္ၾကိဳးကို တင္းတင္း ဆုပ္ကာ သူတစ္လွည့္ကိုယ္တစ္လွည့္ ဆြဲတင္ၾကသည္။ ေလးလွခ်ည္ရဲ႕။ သို႔ေသာ္ စိတ္မေလွ်ာ့ရဲပါ။ အေပၚကို မေရာက္မခ်င္း အုပ္စိုး အသက္ပင္ ရဲရဲ မရွဴမိ။ လက္ထဲမွ ျပန္လြတ္က်သြားမည္ကို စိတ္ပူေနမိသည္။ လက္ဖဝါးမ်ား က်ိန္းစပ္ေနသည္ကိုပင္ သတိမထားမိ။ ျငမ္းျပားအစည္းၾကီး အေပၚထိေရာက္လာမွ သက္ျပင္းခ်ရဲေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ခဏအနားယူျပီး ျငမ္းတိုင္မ်ားကို ဆြဲတင္ရျပန္သည္။
အေပၚေရာက္လာေသာ ျငမ္းတိုင္ႏွင့္ ျငမ္းျပားမ်ားကို လိုက္ဆင္ရသည္။ ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္ေၾကာင့္ ေျခလွမ္းအေရြ႕တိုင္းမွာ ခါးပတ္ၾကိဳးကို ျဖဳတ္လိုက္ အနီးဆံုးတိုင္တြင္ တပ္လိုက္ႏွင့္ လုပ္ေနရသျဖင့္ အုပ္စိုး အလုပ္မတြင္မွန္း သိပါသည္။ ၾကာလာေတာ့ ကိုယ္ႏွင့္တြဲလုပ္ေနရေသာ အိမ္ရွင္နိင္ငံသားမ်ားထံမွ စိတ္မရွည္သံမ်ား တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ထြက္လာသည္။ ဆဲဆိုစျပဳလာသည္။ ဝမ္းနည္းျခင္းႏွင့္ ေၾကာက္ရြ႔ံျခင္းသည္ အုပ္စိုးႏွလံုးအိမ္ကို တခ်က္စီ ရိုက္ခတ္ေနေတာ့သည္။ ေျမျပင္ရဲ႕အထက္ ေတာ္ေတာ္ျမင့္သည့္ေနရာတြင္ အုပ္စိုးေရာက္ရိွေနေၾကာင္းကို အသိတရားက ဝင္သက္ထြက္သက္တိုင္း သတိေပးေနသည္။ ေမ့မထားနိင္ေလ အုပ္စိုးေၾကာက္ရြံ႕ေလျဖစ္သည္။
ျငမ္းအကူးအေျပာင္းတိုင္း နီးစပ္ရာကို ခပ္တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ မိသျဖင့္ အုပ္စိုးလက္ဖဝါးေတြ က်ိန္းစပ္လွျပီ။ ေျခေထာက္တြင္ အားေလ်ာ့ေနသလို ဟာတာတာခံစားရသည္။ နားထင္မွ စီးက်လာေသာ ေခြ်းေစးမ်ားသည္ လက္ခံုေပၚ သို႔မဟုတ္ ျငမ္းျပားေပၚ သို႔မဟုတ္ ျငမ္းျပားအေပါက္မ်ား ၾကားမွ တိုက္ေအာက္အထိ တစက္ခ်င္း က်ေနေလေတာ့သည္။ ျငမ္းတဆင့္ေပၚမွ ေနာက္တဆင့္ေပၚကို တြယ္တက္တိုင္း ျငမ္းတိုင္မ်ားကို လိုအပ္သည္ထက္ ပို၍ဖ်စ္ညစ္ ဆုပ္ကိုင္မိသည္ကို သတိျပဳမိေသာ္လည္း သက္ေသာင့္သက္သာ ျဖစ္ဖို႔အုပ္စိုး အားမထုတ္နိင္ခဲ့။
တကယ္ေတာ့ ဒီအလုပ္ကို စိတ္ၾကမ္းလူၾကမ္းသမားမ်ားသာ လုပ္ေလ့ရိွသည္။ လက္ရိွလုပ္ေနသူမ်ားမွာ ေနပူပူတြင္ ေနာက္ေက်ာေျပာင္ျဖင့္ ျငမ္းဆင္ရင္း ဘီယာေသာက္နိင္ၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ဆဲဆိုရင္း၊ ေအာ္ဟစ္ရင္း လက္ေမာင္ၾကြက္သားမ်ား အျပိဳင္းျပိဳင္းျဖင့္ ဆြဲတင္ ၊ တြန္းထိုး ၊ ခ်ိတ္ဆက္နိင္ၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ ဤအဖြဲ႔ထဲတြင္ အုပ္စိုးက ခႏၶာကိုယ္အေသးငယ္ဆံုး ႏွင့္ အသက္ငယ္ဆံုးျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အုပ္စိုးရင္ထဲက အေမ့အတြက္ ေရတံုကင္တူးေပးခ်င္ေဇာကေတာ့ ထိုသူမ်ား၏ စိတ္ဆႏၵေဇာကို ယွဥ္နိင္မည္ထင္ပါသည္။
“ထမင္းစားၾကမယ္ေဟ့”
အခ်ိန္ေတြ ဘယ္လိုကုန္သြားမွန္းပင္ မသိလိုက္ပါ။ အလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္၏ ေဆာ္ၾသသံထြက္လာမွပဲ စိတ္ေပါ့ပါးသြားသည္။ အနီးဆံုးျပတင္းေပါက္မွ ေက်ာ္ဝင္ကာ တိုက္ၾကမ္းျပင္တြင္ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ခ်လိုက္မိသည္။ နံရံကို မီွထိုင္ရင္း တဆတ္ဆတ္တုန္ေနေသာ ရင္ခုန္သံကို ျပန္ၾကားေနရသည္။ ဦးထုတ္ကို ဆြဲခြ်တ္ကာ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဆံပင္ေတြထဲ ထိုးသြင္းလိုက္သည္။ ရြဲနစ္ေနေသာ ေခြ်းေစးမ်ားကို စမ္းမိသည္။
ထိုေန႔ေန႔လည္ခင္းမွာ အုပ္စိုးထမင္းေကာင္းစြာ မစားနိင္။ ေမာဟိုက္ေနေသာ ရင္ ႏွင့္ က်န္ရိွေနေသးေသာ ညေနတပိုင္းကို ထပ္မံရင္ဆိုင္ရအံုးမည့္ စိုးရိမ္စိတ္တို႔ျဖင့္ အုပ္စိုး စားမဝင္ခဲ့ပါ။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
အခန္း(၃)
ကိုစီေကာင္း အလုပ္မလာသည့္ တစ္ရက္သာ အေပၚတက္ရမည္ ထင္ခဲ့ေသာ အုပ္စိုးကို သူေဌးက ေနာက္ရက္မ်ားတြင္ပါ ျငမ္းေပၚတြင္သာ ဆက္လုပ္ခိုင္းခဲ့သည္။
“ တက္စရိွသြားေတာ့လည္း အိုေကတာပဲ မဟုတ္လား ။ အေပၚမွာက လူ ပိုျပီးလိုတယ္ အုပ္စိုးရ ”
ပထမဆံုးတစ္ရက္မွာ မျငင္းခဲ့တာေၾကာင့္ ေနာက္ရက္မ်ားတြင္ ပို၍ ျငင္းရခက္သြားသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ျငမ္းေပၚတြင္ တုန္႔ေႏွးေႏွးေရြ႕လ်ားရင္းျဖင့္ သံုးရက္တာ အခ်ိန္ကုန္သြားသည္။ ပထမဆံုးေန႔ကေလာက္ အျမင့္တက္ရတာ ေၾကာက္ရြံ႕မေနေတာ့ေပမယ့္ ေအာက္ကိုငံု႔ၾကည့္လိုက္တိုင္း အုပ္စိုးအနည္းငယ္ အသဲေအးေနဆဲျဖစ္သည္။ ဒီတစ္လသာ ျငမ္းဆင္သည့္အလုပ္လုပ္မည္ဟု အၾကိမ္ၾကိမ္ေတြးေနမိသည္။ မနက္ခင္းသည္ ေနျခည္ေႏြးေႏြးျဖင့္ စတင္ေနသည္။
အုပ္စိုးတို႔ ျငမ္းဆင္ေနသည္မွာ ၁၄ထပ္ အျမင့္ထိ ေရာက္ရွိေနျပီ။ အနည္းငယ္ က်င့္သားရလာေသာ္လည္း အျမင့္ေၾကာက္သည့္ စိတ္ကေတာ့ ဝင္ေနဆဲျဖစ္သည္။ ျငမ္းျပားမ်ားေပၚတြင္ သြက္သြက္လက္လက္ လမ္းမေလွ်ာက္ရဲေသးပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ အေအာ္ အေငါက္ႏွင့္ အဆဲအဆိုတို႔ မၾကာမၾကာထြက္လာေနျခင္းျဖစ္သည္။ သံုးရက္ၾကာသည္အထိ အုပ္စိုး ေျခလွမ္းေရြ႕တိုင္း ခါးပတ္ၾကိဳးခ်ိတ္တုန္း ျဖစ္သည္ကို သူတို႔အေနျဖင့္ အလုပ္ဖင့္သည္ဟု ယူဆကာ မၾကာမၾကာ ေအာ္ေငါက္ ဆဲဆိုၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဆဲဆိုေနေသာ္လည္း အုပ္စိုး သူတို႔ကို အျပစ္မတင္ပါ။ အေလးအပင္ပစၥည္းမ်ားႏွင့္ အျမင့္တြင္ လုပ္ရသည့္အခါ လူတိုင္း တက္ညီလက္ညီႏွင့္ ဟန္ခ်က္ညီမွ ျဖစ္မည္ကို သေဘာေပါက္ပါသည္။ ထိုအခါ အုပ္စိုး ေတာင္းပန္ရျပန္ပါသည္။
ေတာင္းပန္ရသည့္ အၾကိမ္မ်ားလာေသာအခါ ကိုယ့္ကိုကိုယ္သာ စိတ္တိုလာမိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ခါးပါတ္ၾကိဳးကို ကိုယ္တြင္ ျပန္ပတ္ကာ အုပ္စိုး ရဲရင့္ဖို႔ ကိုယ္ကိုကိုယ္ အားထုတ္ရေတာ့သည္။ တစ္ေပေက်ာ္ခန္႔ က်ယ္ေသာ ျငမ္းျပားေပၚတြင္ ေသေသခ်ာခ်ာရပ္ကာ ျငမ္းျပားကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဆြဲမၿပီး ျငမ္းတိုင္၏ ဘယ္ညာတန္းႏွစ္ဖက္တြင္ ခ်ိတ္ဆြဲလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ၾကက္ေျခခတ္သံပိုက္မ်ား တပ္ဆင္ကာ၊ ေဘးဘက္က ျငမ္းျပားကို ေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ တိုင္ထူ၊ ျငမ္းျပားခင္း၊ ဤသို႔ျဖင့္ ျငမ္းမ်ားကို တစ္ခုျပီးတစ္ခု ဆက္ ဆက္သြားသည္။ ခါးပတ္ၾကိဳး မခ်ိတ္ေတာ့တာေၾကာင့္ အလုပ္က သိသိသာသာျမန္လာသည္။ ဆဲဆိုသံမ်ား မထြက္လာေတာ့။
မနက္ ၁၁ နာရီခြဲခန္႔အခ်ိန္သည္ အုပ္စိုးတို႔လုပ္ငန္းခြင္တြင္ အလုပ္လုပ္၍ အရိွန္ရေနေသာ အခ်ိန္ျဖစ္ပါသည္။ မေန႔က နာက်င္ကိုက္ခဲမႈတို႔ ေပ်ာက္ျပီး ေသြးမ်ားပူေႏြးစြာ လည္ပတ္စီးဆင္းေနခ်ိန္လည္း ျဖစ္သည္။ ညာသံေပးကာ ျငမ္းတိုင္ႏွင့္ျငမ္းျပားအစည္းမ်ား ဆြဲတင္ၾကသည္။ ခပ္သြက္သြက္ခ်ိတ္ဆက္ တပ္ဆင္ေနၾကသည္။ လူတိုင္း လႈပ္ရွားမႈတို႔ ျမန္ဆန္ေန၏။ အုပ္စိုးကိုယ္တိုင္ပင္ သြက္လက္ေနမိသည္။ ျငမ္းတိုင္ထူလိုက္ ျငမ္းျပားခင္းလိုက္ျဖင့္ လုပ္ငန္းခြင္တြင္ အရိွန္ရေနေတာ့သည္။
“ျမန္ျမန္လုပ္ၾကေဟ့ ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ေတာ့မယ္။ ”
မၾကာခင္ ထမင္းစားနားခ်ိန္ေရာက္ေတာ့မည္ ျဖစ္သျဖင့္ အလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္မွ သတိေပးလိုက္သည္။ အနားယူရေတာ့မည့္ အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့မွာေၾကာင့္ အားလံုးကိုယ္စီ အရိွန္တိုးကာ သြက္သြက္လက္လက္ လုပ္ေနၾက၏။ အုပ္စိုးကိုယ္တိုင္ ျငမ္းမ်ားေပၚတြင္ ရဲရင့္စျပဳလာခဲ့ျပီ။
ညက အေမ့ကို အိမ္မက္သည္။ အိမ္မက္ထဲတြင္ အေမက ျပံဳးေနသည္။ သားေရခ်ဳိးေတာ့မလား ဒီတစ္ထမ္းဆို တိုင္ကီျပည့္ပါျပီ ဟု ေရထမ္းပံုး ပုခံုးေပၚတင္ရင္း လွမ္းေျပာသည္ကို မက္ခဲ့သည္။ အုပ္စိုး ရင္ထဲတြင္ တုိးတိုးေလး အေမ့ကိုလွမ္းေျပာလိုက္သည္။ “မၾကာေတာ့ပါဘူးအေမ။ ကြ်န္ေတာ့္ေခြ်းစက္ေတြက ေရၾကည္ေတြ ျဖစ္လာေတာ့မွာပါ။ အေမေရထမ္းစရာ မလိုေတာ့ပါဘူး။” အေမ့ကို တိုင္တည္ညည္းရင္း ျငမ္းတိုင္တစ္ခု ဆြဲယူကာ စုိက္ထူလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ျငမ္းျပားကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဆြဲမကာ ေရွ႕ကို လွမ္းလိုက္ခ်ိန္ ေနာက္တြင္က်န္ခဲ့ေသာ ျငမ္းတိုင္တြင္ ျငမ္းျပားထိပ္မွ သံေကာက္က ခ်ိတ္မိသြားတာေၾကာင့္ အုပ္စိုးခႏၶာကိုယ္ တုန္႔ခနဲျဖစ္သြားသည္။ ရုတ္ခနဲ ဟန္ခ်က္ပ်က္သြားသျဖင့္ ငုပ္လွ်ဳိေနေသာ ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္က ဝုန္းခနဲ ရင္ထဲကိုတိုးဝင္လာသည္။ ေၾကာက္လန္႔တၾကားျဖင့္ ေရွ႕ကျငမ္းတိုင္ကို လက္တဖက္မွ လွမ္းဆြဲလိုက္မိသည္။
ထိုအခါ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖစ္ ရြက္ မ ထားေသာ ျငမ္းျပားမွာ အုပ္စိုးကိုယ္ေပၚျပဳတ္က်ကာ ေျခလွမ္းမွာ ပို၍ဟန္ခ်က္ပ်က္ သြားသည္။
“ေကာင္ေလး သတိထား”
ေဘးဘက္မွ သတိေပးသံ ထြက္ေပၚလာ၏။ စိတ္ထဲတြင္ ေအးခနဲျဖစ္သြားရသည္။ ေအာက္ေျခအခင္းေပၚ နင္းကာ ဟန္ခ်က္ထိန္းဖို႔ ၾကိဳးစားမိေသာ္လည္း အုပ္စိုးနင္းမိသည္က ေလဟာနယ္သာျဖစ္သည္။
ညက အေမ့ကို အိမ္မက္သည္။ အိမ္မက္ထဲတြင္ အေမက ျပံဳးေနသည္။ သားေရခ်ဳိးေတာ့မလား ဒီတစ္ထမ္းဆို တိုင္ကီျပည့္ပါျပီ ဟု ေရထမ္းပံုး ပုခံုးေပၚတင္ရင္း လွမ္းေျပာသည္ကို မက္ခဲ့သည္။ အုပ္စိုး ရင္ထဲတြင္ တုိးတိုးေလး အေမ့ကိုလွမ္းေျပာလိုက္သည္။ “မၾကာေတာ့ပါဘူးအေမ။ ကြ်န္ေတာ့္ေခြ်းစက္ေတြက ေရၾကည္ေတြ ျဖစ္လာေတာ့မွာပါ။ အေမေရထမ္းစရာ မလိုေတာ့ပါဘူး။” အေမ့ကို တိုင္တည္ညည္းရင္း ျငမ္းတိုင္တစ္ခု ဆြဲယူကာ စုိက္ထူလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ျငမ္းျပားကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဆြဲမကာ ေရွ႕ကို လွမ္းလိုက္ခ်ိန္ ေနာက္တြင္က်န္ခဲ့ေသာ ျငမ္းတိုင္တြင္ ျငမ္းျပားထိပ္မွ သံေကာက္က ခ်ိတ္မိသြားတာေၾကာင့္ အုပ္စိုးခႏၶာကိုယ္ တုန္႔ခနဲျဖစ္သြားသည္။ ရုတ္ခနဲ ဟန္ခ်က္ပ်က္သြားသျဖင့္ ငုပ္လွ်ဳိေနေသာ ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္က ဝုန္းခနဲ ရင္ထဲကိုတိုးဝင္လာသည္။ ေၾကာက္လန္႔တၾကားျဖင့္ ေရွ႕ကျငမ္းတိုင္ကို လက္တဖက္မွ လွမ္းဆြဲလိုက္မိသည္။
ထိုအခါ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖစ္ ရြက္ မ ထားေသာ ျငမ္းျပားမွာ အုပ္စိုးကိုယ္ေပၚျပဳတ္က်ကာ ေျခလွမ္းမွာ ပို၍ဟန္ခ်က္ပ်က္ သြားသည္။
“ေကာင္ေလး သတိထား”
ေဘးဘက္မွ သတိေပးသံ ထြက္ေပၚလာ၏။ စိတ္ထဲတြင္ ေအးခနဲျဖစ္သြားရသည္။ ေအာက္ေျခအခင္းေပၚ နင္းကာ ဟန္ခ်က္ထိန္းဖို႔ ၾကိဳးစားမိေသာ္လည္း အုပ္စိုးနင္းမိသည္က ေလဟာနယ္သာျဖစ္သည္။
အုပ္စိုးရင္ထဲတြင္ ေအးခနဲျဖစ္ကာ အသိတရားတို႔ ကင္းလြတ္သြားရေတာ့သည္။ ကမာၻေျမျပင္သည္ အုပ္စိုးထံကို အလ်င္အျမန္ေျပးကပ္လာေနသည္။ အုပ္စိုး စူးစူးဝါးဝါးေအာ္မိသလား မေသခ်ာပါ။ ေလထုထဲတြင္ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ ၾကာခဲ့သည္ ဆိုတာလည္း မသိေတာ့ပါ။ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး ပူခနဲျဖစ္သြားခ်ိန္တြင္ ေျမျပင္ေပၚ ေရာက္ရိွေနေလၿပီ။ အသိတရား စုစည္းမိခ်ိန္ တဒဂၤကေလးတြင္ အုပ္စိုးငတ္ငတ္မြတ္မြတ္ တမ္းတမ္းတတ ေအာ္လိုက္မိပါသည္။
“ အေမ.....”
ထို႔ေနာက္ အေမွာင္ထုတခုေျပးဝင္လာျပီး အုပ္စိုးကို ဖံုးလႊမ္းသြားေတာ့သည္။
ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာျဖင့္
ျမတ္မြန္
ps; ဤပို႔စ္ပါ လုပ္ငန္းခြင္ အခ်က္အလက္မ်ားကို အၾကိမ္ၾကိမ္ အခါခါ ရွင္းျပေသာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကို ေက်းဇူးတင္ရွိပါသည္။
.jpg)
21 comments:
အင္း . . . ဒီလို အျဖစ္မ်ိဳးေတြ ျမင္ရ ၾကားရတာ တယ္လည္း နားမသက္သာပါဘူး။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာ ရွာမရေတာ့လည္း စြန္႔စားၾကရတာပဲ မဟုတ္လား။
ညီမ ေရ
ဖတ္သြားတယ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္
ခင္တဲ႕
အမေရႊစင္
း(
ဘာမွ မျဖစ္ပါေစနဲ႕လို႕ ဆုေတာင္းေနတာ မျပည့္ဘူး ... း((
စိတ္မေကာင္းစရာေလးေနာ္ (--)
သတိရလို႔ လာလည္သြားတယ္ ညီမေလး..။
nice
touch heart!!
ဘယ္ေနရာမွာ ဘာပဲလုပ္လုပ္ သတိရွိဘုိ႔လုိပါတယ္ ဖတ္ၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္
ေရတုန္ကင္ေလး...အေမရပါေစလို႔..ဆုေတာင္းရင္း
ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ဖတ္တာ...ခံစားရတယ္ကြယ္
ဒီလိုမ်ိဳးပါပဲ..လူတိုင္းလိုလိုမွာ..မျပည့္စံုဘူးဆိုတဲ့..လိုအပ္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ဒုကၡေတြခံၿပီး..လူပ္ရွားေနၾကရတာပါ
အင္း...
တိုင္းၿပည္ဆင္းရဲေတာ ့လည္း..၊
ဒီလိုအၿဖစ္မ်ိဳးေတြက ကိုယ္တိုင္လည္း
ၾကံဳေနရေတာ ့ စာနာစိတ္နဲ ့ ဖတ္ခဲ ့ပါတယ္။
လုပ္ငန္းခြင္ အခ်က္အလက္ေတြကို သူငယ္ခ်င္းဆီက ေသခ်ာအေသးစိတ္ေလ့လာၿပီးမွ ေရးခဲ့တယ္ဆိုတာ သိပ္ေပၚလြင္ပါတယ္ ညီမေလးျမတ္ေရ... စာေကာင္းတစ္ပုဒ္အတြက္ အားထုတ္မႈကို ေလးစားမိပါတယ္...
စာေကာင္းရင္ အထားခံတယ္။
ဘယ္အခ်ိန္ျပန္ဖတ္ဖတ္ အရသာ အသစ္လို ခံစားရေစမွာပါပဲ။
ေသေသခ်ာခ်ာ ဂရုတစိုက္ ေရးတဲ့ အေလ့အက်င့္ေလး အျမဲရိွေနဖို႔ အားေပးပါတယ္။
မြန္ျမတ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ေၾကာင့္ နတ္ျပည္ေရာက္မွာေတာင္ မလိုခ်င္ပဲ.. ေရတံုကင္ေလးပဲ လိုခ်င္ေနမွာပဲ..
ဒီလိုသတင္းဆိုးေတြ ဘယ္အခ်ိန္မွ ကုန္မွလဲ မသိေတာ့ဘူး.. ဒီလိုအျဖစ္အပ်က္ေတြကို အရင္က မေလးရွားမွာ အေလာင္းေတြကိုေတာင္ ေဖ်ာက္ပစ္ေသးတယ္.. ျမန္မာမွာ ရိွတဲ့ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြကေတာ့ ရွင္ေနေသးတယ္ ထင္ေနတာေပါ႔.. မြန္ျမတ္တဲ့ေစတနာေတြေလ.. အသက္နဲ႔ ရင္းေနၾကရတယ္..
မြန္ျမတ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ေၾကာင့္ နတ္ျပည္ေရာက္မွာေတာင္ မလိုခ်င္ပဲ.. ေရတံုကင္ေလးပဲ လိုခ်င္ေနမွာပဲ..
ဒီလိုသတင္းဆိုးေတြ ဘယ္အခ်ိန္မွ ကုန္မွလဲ မသိေတာ့ဘူး.. ဒီလိုအျဖစ္အပ်က္ေတြကို အရင္က မေလးရွားမွာ အေလာင္းေတြကိုေတာင္ ေဖ်ာက္ပစ္ေသးတယ္.. ျမန္မာမွာ ရိွတဲ့ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြကေတာ့ ရွင္ေနေသးတယ္ ထင္ေနတာေပါ႔.. မြန္ျမတ္တဲ့ေစတနာေတြေလ.. အသက္နဲ႔ ရင္းေနၾကရတယ္..
စိတ္မေကာင္းလိုက္တာကြယ္... ဖတ္ၿပီးရင္ထဲနင္႔သြားတယ္....
အမြန္
ဖတ္ျပီးစိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္..
အေရးအသား အရမ္းတက္လာတယ္ ေကာင္းလာတယ္ အမြန္ေရ း)
ခင္မင္တဲ့
ဗညား
စိတ္ထဲထင့္တဲ့အတိုင္းဘဲ။ ဖတ္လို႕ေကာင္းတယ္ျမတ္မြန္ေရ။ အျမဲအားေပးေနမယ္။
ခင္တဲ့
လရိပ္အိမ္
ဖတ္ေနရင္း စိတ္ထဲ ႀကဳိတြက္ထားမိေနရင္းနဲ႔ေတာင္ ကေယာင္ကတမ္းျပဳတ္က်သြားတယ္.. :(
ညီမေလးေရ
ၿပန္လာပါၿပီ။ထိုင္၀မ္သၾကၤန္ကေပ်ာ္စရာၾကီးေနာ္။
ေရၾကည္ခ်မ္းၿမကိုဖတ္ၿပီးစိတ္မေကာင္းၿဖစ္မိတယ္။
အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ၿပည္ပမွာဆင္းရဲပင္ပန္းစြာ
အလုပ္လုပ္ေနၾကရတဲ့သူအားလံုးအႏၱရယ္ကင္းေဘးရွင္း
စိတ္ေအးခ်မ္းသာစြာအလုပ္လုပ္ႏိုင္ၾကပါေစလို့ဆုေတာင္းမိပါတယ္။
စိတ္မေကာင္းဘူးဗ်ာ။ကံပဲလုိ ့ေတာင္...မေၿပာရက္ဘူးဗ်ာ။
အေရးအသား ညက္တယ္ဗ်ာ..မိုက္တယ္...မ်ားမ်ားေရးႏုိင္ပါေစ
ရင္ထဲမွာ နင့္သြားတယ္....။ း(
မြန္စာေရးတာ အရမ္းေတာ္တယ္။ ဆြဲေဆာင္မႈအရမ္းရွိတယ္။ ဆက္ၿပီး စာေကာင္းေတြအမ်ားၾကီးေရးႏုိင္ပါေစမြန္....။
ခ်စ္တဲ့
ဂ်င္း
Post a Comment