ဆန္းသစ္ေနဆဲရင္ခုန္သံ



ဒီေန႔မနက္ခင္း၏ အလွအပတရားတို႔သည္ အရင္ေန႔ေတြထက္ ပိုလွပေနသလားလို႔ စိတ္တြင္ ထင္မိသည္။ သူတက္ၾကြေနတာေၾကာင့္ ျဖစ္မည္။ သန္႔ရွင္းလတ္ဆက္ေသာေလတို႔ကို အားပါးတရရွဴသြင္းလိုက္သည္။ သာယာေျဖးညင္းေသာ ေလေျပတစ္ခ်ိဳ႕က သူမ်က္နွာကို တိုက္ခတ္ဝင္ေရာက္ကာ ေဆာ႔ကစားသြားၾကသည္။ ေန႔စဥ္ ျဖတ္သန္းသြားလာေနသည့္ ရင္းနွီးျပီးသားျဖစ္ေသာ ေဘးပါတ္ဝန္က်င္ကို ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္ၾကည္႔မိသည္။ လမ္းမေပၚတြင္ ျဖတ္သန္းသြားလာေသာ လူတစ္ခ်ိဳ႕ကေရာ ဘာေတြမ်ား ထူးျခားေနသလဲလို႔ လိုက္ၾကည့္ေနမိ၏ ။

မနက္ေစာေစာထဖို႔ ညကတည္းက သူေကာင္းေကာင္းအိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ေပ။ တစ္အိမ္လံုး နွစ္နွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေမာၾကေနခ်ိန္ သူ တစ္ေယာက္ထည္း အိပ္တစ္ဝက္ နိုးတစ္ဝက္နွင္႔ မနက္မိုးလင္းသြားခဲ႔သည္။ အိပ္ေရးေကာင္းေကာင္း မဝေသာ္လည္း ေခါင္းတို႔က ၾကည္လင္လန္းဆန္းေနသည္။ ကုတင္ေဘးက စာပြဲတင္ နာရီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ မနက္၅နာရီ ခြဲၿပီ။

ဒီေန႔ကို မေမ့ဖို႔ သူအေတာ္ သတိထားေနခဲ႔သည္မွာ လြန္ခဲ႔သည့္ တစ္ပါတ္ေလာက္ကတည္း ျဖစ္မည္ ထင္သည္။ စိတ္ကူးထဲတြင္ ေတြးျပီး က်ိတ္ကာ အစီစဥ္မ်ား ေရးဆြဲေနမိ၏ ။ အိျႏၵရရ ဟန္ေဆာင္ထားခဲ့သမွ် ဒီေန႔ေတာ့ အေကာင္အထည္ ေဖာ္နိုင္ျပီ မဟုတ္လား။

အဝတ္အစားသစ္မ်ားကို ေရြးကာ ဝတ္လိုက္သည္။ ဆံပင္ကို သပ္ရပ္သြားေအာင္ ဖီးသင္လိုက္သည္။ မွန္ေရွ႕တြင္ ခႏၶာကိုယ္ကို လွည္႔ပတ္ကာ တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ေသးသည္။ ထို႔ေနာက္ ေျခလွမ္းကို ခပ္ဖြဖြနမ္းကာ သူ႔ခ်စ္ဇနီး မၾကားေအာင္ အခန္းျပင္ကို ထြက္လာလိုက္သည္။ တစ္အိမ္လံုး မနိုးၾကေသး၍ ထင္ပါ၏ တိတ္ဆိတ္လွ်က္ရွိသည္။ ထိုေနာက္မွာေတာ႔ အိမ္သားမ်ားနိုးမည္စိုးေသာေၾကာင္႔ အိမ္တံခါးမၾကီးကို အသာအယာ ျပန္ပိတ္ကာ ထြက္လာခဲ့သည္။

သူပန္းဆိုင္ေရွ႕ကို တကၠစီႏွင့္ ေရာက္လာေတာ့ ဆိုင္ေရွ႕တြင္လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား တန္းစီေနသည္။ မနက္ေစာေစာစီးစီး တန္းစီေနေသာ လူတစ္စုၾကား သူပါေရာကာ တန္းစီးလိုက္သည္။ ထိုေနာက္မွာေတာ႔ သူလိုပင္ ေနာက္ထပ္ လူမ်ားေရာက္လာကာ တန္းစီၾကသည္။ သူေရွ႕ကလူက သူကို တစ္ခ်က္လွည့္ ၾကည့္ျပီး ျပံဳးျပသည္။ ၾကည္လင္ေနေသာ စိတ္ေၾကာင့္ သူႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ျပန္ျပံဳးျပလိုက္သည္။ ဒီလိုႏွင့္ တန္းစီးထားရင္း သူ႔အလွည့္ေရာက္သည္။

“ ဘယ္နွစ္ပြင္႔ယူမွာလဲ ။ ဘယ္လို ပံုစံထုတ္ေပးရမလဲရွင္႔ ”

“ သံုးပြင္႔ ပဲ လွလွေလးနဲ႔ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေလး စည္းေပးေနာ္.။”


ဒီအခ်ိန္ အိမ္က အခ်စ္ဆံုးဇနီးသည္ နိုးေသးမည္ မထင္။ သူမ မနိုးခင္ အိမ္အျမန္ေရာက္မွ ျဖစ္မည္။ အိမ္အျမန္ေရာက္ဖို႔ တကၠစီကားငွားရန္ လမ္းေဘးတြင္ ရပ္လိုက္သည္။ လမ္းေပၚတြင္ တက္စီကားမ်ားမေတြ႔ရ။ အျမန္လိုပါမွ ကားေတြကာ ရွားပါးေနေသးသည္။ ပန္းစည္းကို ပိုက္ကာ ကားငွားရဖို႔ စိတ္ေလာေနမိသည္။

ပန္းစည္းလွလွေလးကို ၾကည္႔ကာ သူစိတ္ေတြ ၾကည္နူးေနမိသည္။ သူ၏ ၾကည္နူးစိတ္တို႔ေၾကာင္႔ သူမ်က္နွာတစ္ခုလံုး ျပံဳးေပ်ာ္ရႊင္ေနသည္ကို လမ္းသြားလမ္းလာမ်ားကပင္ သတိထားသြားမိဟန္တူသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ကြတ္ၾကည္႔ကြတ္ၾကည္႔နွင္႔။ တစ္ခ်ိဳ႕က ျပံဳးစိစိ။ ဘယ္သူကိုမွ ဂရုမစိုက္နိုင္ သူစိတ္က ေပ်ာ္ရႊင္လန္းဆန္းေနသည္မွာ သူသာလွ်င္ အသိဆံုး ျဖစ္မည္ထင္သည္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ တကၠတစ္စီး ေရာက္လာတာေၾကာင့္ ေစ်းမစစ္ပဲ အျမန္ေမာင္းခိုင္းလိုက္သည္။

သူအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔ မနက္၇နာရီ ။ ဒီအခ်ိန္ သူမ အိပ္ရာနိုးခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ အိမ္ထဲကို လွမ္းဝင္ကာ အေျခအေနကို အကဲခတ္လိုက္သည္။ တစ္အိမ္လံုး တိတ္ဆိတ္လွ်က္ပင္။ ထိုေနာက္မွာေတာ႔ သူမရွိရာ အိပ္ခန္းတံခါးနားသို႔ အေရာက္တြင္ တံခါးအျပင္ဘက္ကေန သူမ ထြက္လာတာကို ေစာင္႔ေနရင္း သူ႔ခ်စ္ဇနီးကို ပန္းစည္းဘယ္လိုပံုစံႏွင့္ ေပးရင္ေကာင္းမလဲ အျပင္းအထန္ ေတြးေနမိသည္။ သူေတြးေနခ်ိန္မွာပဲ တခြ်တ္ခြ်တ္ျဖင့္ အသံၾကား လိုက္ရတာေၾကာင့္ အိပ္ခန္းဝ တည့္တည့္တြင္ ရပ္ေနလိုက္သည္။ ပန္းစည္းကို သူ႔ေနာက္ေက်ာတြင္ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ကိုင္ရင္း ဝွက္ထားလိုက္ျပီး သူမ အခန္းအျပင္ ထြက္အလာကို ေစာင္႔စားေနလိုက္သည္။

ထို႔ေနာက္ ခ်က္ ခနဲ ျမည္သံႏွင့္အတူ အခန္းတံခါးပြင္႔လာကာ ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ က်က္သေရ ရွိေနသည္႔ အိပ္ရာနိုးကာစ ဇနီးသည္ ထြက္လာသည္။

Happy Valentine's Day ပါ ခ်စ္ဇနီး ”

လို႔ ေရရြတ္ကာ ပန္းစည္းကို လွမ္းေပးလိုက္သည္။ စကားသံႏွင့္အတူ ပန္းစည္းကို ျမင္ေတြ႔သြားသျဖင့္ သူမ မ်က္နွာအံအားသင္႔ကာ ျပံဳးေပ်ာ္ရႊင္သြားေလသည္။ ျပံဳးေပ်ာ္ရႊင္ေနေသာ သူမ မ်က္နွာသည္ သူ႔အတြက္ တန္းဖို႔အရွိဆံုး လက္ေဆာင္တစ္ခုပင္ ျဖစ္သည္။ သူမ ၾကည္နူးေနလွ်င္ သူလည္း ၾကည္နူးရေပသည္။ ပန္းစည္းေလးကို ငံု႔နမ္းေနသည့္ ဇနီးသည္ကို တစ္စိမ္႔စိမ္႔ၾကည့္ကာ ပို၍ ခ်စ္ျမတ္နိုးလာရသည္ဟု ထင္မိသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သူတို႔၏ျငိမ္သက္ေနေသာ ပါတ္ဝန္းက်င္ေလာကေလးကို သူ႔အေနာက္ဘက္မွ ထြက္ေပၚလာေသာ အသံတခုျဖင့္ လႈပ္ႏိႈးျခင္းခံလိုက္ရသည္။

“ ဖိုးဖိုးနဲ႔ဖြားဖြား မနက္စာ စားၾကမယ္ေလ။ ”

အသံၾကားရာသုိ႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထမင္းစားခန္းဝတြင္ရပ္ကာ သူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံကို ၾကည့္ေနေသာ ေျမးငယ္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ သူႏွင့္ဇနီးျဖစ္သူ တေယာက္ကိုတေယာက္ၾကည့္ၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ျပံဳးလိုက္ၾက၏။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ႔ တစ္ေယာက္လက္ကို တစ္ေယာက္ဆုပ္ကိုင္ျပီး ထမင္းစားခန္းသို႔ အတူတကြ ေလွ်ာက္သြားလိုက္ေတာ့သည္။ ခ်စ္ဇနီးျဖစ္သူကေတာ့ သူ႔ေပးသည္႔ ပန္းစည္းေလးကို ရင္ခြင္ထဲတြင္ ေထြးေပြ႔လွ်က္......။

ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာျဖင္႔
ျမတ္မြန္

ခ်စ္သူမ်ား အစဥ္ထာဝရ အဆင္ေျပေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။

Comments

အဲဒီလိုေလးေတာ့ ခ်စ္သြားခ်င္ပါရဲ႕။
ဘယ္သူ႕ကို ခ်စ္ရမယ္ ဆိုတာသာ မသိတာ။
ျပီးေတာ့ . . . .
သူကေရာ.............??????????
ဟိုက္.. တက္တက္ၾကြၾကြနဲ႔ဆိုေတာ့ ကိုယ္ေတြလို လူငယ္ပဲထင္ေနတာ အဆုံးသတ္မွ ဖိုးဖိုးနဲ႔ဖြားဖြားဆိုပဲ။
ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ဇာတ္လမ္း လိုက္ပါေပ့ဗ်ာ။
noblemoe said…
ေပ်ာ္စရာၾကီးဒီဇာတ္လမ္းေလးက

သာယာခ်မ္းေျမ့ပါေစရွင္း
မိုး
Anonymous said…
ညီမ ေရ

ၾကည္ႏူးစရာပါ စာေလးဖတ္သြားပါတယ္ေနာ္

ခင္မင္စြာျဖင္႔
ေရႊစင္ဦး
စိတ္ကူးေလး မုိက္တယ္။

ခင္မင္လ်က္
ကုိကိုေမာင္(ပန္းရနံ႔)
sosegado said…
ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ဇာတ္လမ္းေလးပါပဲ၊
Happy Valentine's Day ပါ ခ်စ္ဇနီး
ဆုိတာေျပာရေတာ္ေတာ္ခက္ပါမယ္၊ ခ်စ္ဇနီး အစား Happy Valentine's Day ပါ မိန္းမ၊ Happy Valentine's Day ပါ ကေလးတုိ႔အေမ၊ ဆုိရင္ပုိေကာင္းမလားလုိ႔၊
ေလာင္ဖြား ကုိျပန္ထားတာလားေတာ့ မသိဘူး၊
ဟုတ္ကဲ႔..ေလးေလးနက္နက္ျဖစ္ေစခ်င္လို႔ ခ်စ္ဇနီးေလးလို႔ သံုးထားတာ ကိုဆိုဆီေရ..
ပံုမွန္အခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ အဲလိုသံုးမွာ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး..။
ေလာင္ဖိုးဆိုတာကိုလည္း ဘာသာျပန္ထားတာ မဟုတ္ပါဘူး..လွ်က္တျပတ္အေတြးပါ။
စာလာဖတ္ၾကတဲ႔ ညီအကိုေမာင္နွမမ်ားအားလံုးကိုေက်းဇူးအထူးတင္ရွိပါတယ္ရွင္..။
ahphyulay said…
အင္း..
ကိုေဇာ္ေၿပာသလို ဗယ္လင္တိုင္းေန ့မွာ ေခ်ာကလက္
မစားရမေၾကြးရ လို ့ ဘာၿဖစ္သလဲ ဆိုသလိုပဲ၊ ဘယ္သူ
က ဘယ္ေနရမွာ ဘယ္တံုးက စ ခဲ ့မွန္းမသိ ..။
ကြ်န္ေတာ္လည္းေခတ္မမွီေတာ ့သလို၊ ကြ်ဲေၿခရာခြက္
ထဲက ဖားတစ္ေကာင္လိုပဲ၊ အၿပင္မွာ ဘာၿဖစ္လို ့ၿဖစ္
မွန္ိးမသိ၊ မကီ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ေခတ္မွီသြားေအာင္
သူမ်ားေတြလို ဝဲ လိုက္စစ္ၿဖစ္ေတာ ့တယ္၊ ကိုယ္ ့ ့စီလာမွာ ထ ထ လိုက္တဲ ့အက်င့္ကလဲ အားနဲ ခ်က္ဗ်။
တကယ္ေတာ ့ ခ်စ္သူမ်ားေန ့က်မွ ခ်စ္ၿပ စရာ
မလိုဘူးလို ့ထင္ပါတယ္၊ တကယ္ခ်စ္ရင္ ၂၄နာရီ
အဲ .. ၃၆၅ ရက္လံုး ခ်စ္ေနလို ့ရပါတယ္လို ့။
ခြင့္လႊတ္ပါဗ်ာ...။
kiki said…
အဖိုးၾကီး ျဖစ္လည္းခ်စ္မွာပဲ ...
အဖြားၾကီး ျဖစ္လည္းခ်စ္မွာပဲ ...

ဪ..ခ်စ္တတ္သူမ်ား
ရိုးေျမက် .. ခ်စ္နိုင္ၾကပါေစေသာဝ္

ထို ့နည္းတူစြာ..
ညီမေလး တို့ လည္း... း))

ခင္တဲ့ မကိ
စိတ္ထဲမွာ ဆြတ္ပ်ံ႕ၾကည္ႏူးမိပါတယ္ ညီမေလးျမတ္ေရ... အရာရာၾကာရွည္တည္ျမဲဖို႔ ခက္ခဲတဲ့ ေလာကႀကီးမွာ ၾကာရွည္တည္တ့ံခိုင္ျမဲမႈ ေတြကသာ တန္ဖိုးအရွိဆံုးေနာ္...
ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) said…
ဘ၀မွာ ခုလို ကိုယ္ခ်စ္သူနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ စိတ္ခ်မ္းေျမ႔စြာ တစ္သက္ပတ္လံုး ေနသြားႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ သိပ္ကို ရခဲတဲ႔ ဆုလာဒ္ၾကီးတစ္ခုပါ။ လူတိုင္း အဖိုးအဖြားတို႔လို ၾကင္ၾကင္နာနာ လက္တြဲသြားႏိုင္ၾကရင္သိပ္ေကာင္းမွာဘဲေနာ္
ွဆြတ္ပ်ံ႔ၾကည္ႏူးဖြယ္ ဇာတ္လမ္းေလးကို သေဘာက်မိတယ္.. ညီမေလးအပါအ၀င္ လူတိုင္းလူတိုင္း ခုလို အခ်စ္ျခင္း တူညီစြာ ေပါင္းဖက္ ႏိုင္ၾကပါေစလို႔
အယ္လဲ့....ဂြတ္တယ္ကြာ :) ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ မအိုေသးတဲ့ခ်စ္ျခင္းေလးနဲ႔ေပါ့ :)

ခင္တဲ့(ဖိုးၾကယ္)
blackcoffee said…
ဖိုးဖိုး၊ ဘြားဘြားေတြ ျဖစ္ေနတဲ့ အထိ ကိုယ္ခ်စ္ရတဲ့သူက က်က္သေရ ရွိေနတုန္းပဲေပါ့ သူငယ္ခ်င္းရာ...
ေရးထားတာေလး ေကာင္းတယ္...
ဒါေပမယ့္ လာတာေတာ္ေတာ္ေတာင္ ေနာက္က်ေနျပီ။
လသာည said…
ၾကည္ႏႈးစရာ ေကာင္းလိုက္တာကြာ..
အဲလိုဖိုးဖိုးဖြားဖြားအရြယ္အထိ အျပန္အလွန္ခ်စ္ခင္ၾကင္နာ ဂရုစိုက္ေနတာ တကယ့္ကို ၾကည္ႏႈးစရာေနာ္.
အၿဖဴေရာင္နတ္သမီး said…
အဲဒီလိုဘဝေလး သေဘာက်တယ္...
သက္ဆံုးတိုင္ ေပါင္းရတဲ႔ ဘဝကိုေလ...။
Anonymous said…
ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းေလး မမြန္ေရ...
ေရာက္ျဖစ္ပါတယ္ဒီတစ္ေခါက္။ စာလုံးျပန္ေပၚလာလုိ႔ ဖတ္သြားပါတယ္။
အေရးသားေလးကေတာ့ တကယ့္ကုိ ေလးစားထုိက္ပါေပတယ္ မြန္


စုိင္း
rose of sharon said…
ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တဲ႔ ဇာတ္လမ္းေလး...
အလည္မထြက္ျဖစ္တာလည္း ၾကာသြားၿပီ။ သတိရလို႔ ေရာက္လာပါတယ္ မြန္ေရ...
အရမ္းႏူးညံတဲ့ ခံစားခ်က္ေလးေတြပါတဲ့ ၀တၱဳတိုေလးပါ...
အားက်လိုက္ထွာာာာာာ မြန္ေရ... :D


ခ်စ္တဲ့
ဂ်င္း
than said…
မျမတ္မြန္

လာလည္ျပီးေမႊေႏွာက္ဖတ္သြားပါတယ္။အခိ်န္မရွိလုိ႔အားမရေသးပါဘူး၊ျပန္လာလည္ပါဦးမယ္။မဂၢဇင္းမွာေရးဖုိ႔ စိတ္၀င္စားရင္ဆက္သြယ္လုိက္ပါေနာ္..၊
အယ္ဒီတာအဖြဲ႔
internationallookmagazine@gmail.com
အခ်စ္စစ္ဆိုတာ ဒါပါလားလို႔ ခံစားသိရွိသြားတယ္ ..

ခင္မင္စြာျဖင္႔
ျမတ္ပန္းႏြယ္

Popular posts from this blog

အနာဂတ္ဆိုတာ မေရာက္ေသးတဲ့ ပစၥဳပၸန္

ႏြားအို

အခ်စ္ဆိုတာ အသံမဲ့ ဘာသာစကား