အခ်စ္ဆိုတာ အသံမဲ့ ဘာသာစကား

“ကလင္.... ကလင္....”
“ကလင္.... ကလင္....”

ဧည့္ခန္းထဲမွ ျမည္ေနသည့္ ဖုန္းျမည္သံသည္ နွင္းအတြက္ ညည့္နက္သန္းေခါင္မွာ ၾကားရသည့္ ငွက္ဆိုးထိုးသံ တစ္ခုနွင့္တူပါသည္။ ထိုအသံၾကားရလွ်င္ နွင္းေၾကကြဲရသည္။ ထိုဖုန္းသံသည္ နွင္းကို ေလွာင္ေျပာင္ပ်က္ရယ္ျပဳေနသည္ဟုလည္းထင္မိသည္။ ျဖစ္နိဳင္လွ်င္ နွင္း မည္သည့္အသံကိုမွ် မၾကားခ်င္ပါ။ မၾကားဝ့ံပါ။ အေၾကာက္ဆံုးအသံကေတာ့့ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ လာေရာက္စကားေျပာမည့္ စကားသံကိုုပင္ ျဖစ္၏။ ထို႔ျပင္ဖုန္းအဝင္ ေခၚဆိုသံကိုလည္း ေၾကာက္သည္။ နွင္းအတြက္ အေရးတၾကီး အရာမ်ားထဲမွ ဖုန္းေခၚဆိုသံသည္ လြန္ခဲ့သည့္ တစ္ပါတ္ခန္႔ကတည္းက ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ျပီးျပီ။
ယခုလို အိမ္တြင္မည္သူမွ မရွိသည့္အခ်ိန္ ဖုန္းသံျမည္ေနျခင္းသည္္ နွင္းအတြက္ စိတ္ဆင္းရဲစရာေကာင္းသည့္ ကိစၥတစ္ခုလည္းျဖစ္သည္။ သည့္ထက္ပို၍ ေၾကကြဲစရာေကာင္းသည္မွာ ယခုဖုန္းျမည္သံသည္ နႏၵ ေခၚသည့္ ဖုန္းသံျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္။ ဖုန္းနံပါတ္ကို သြားမၾကည့္ေသာ္လည္း အဆက္မျပတ္ျမည့္ေနသည့္ ဖုန္းသံသည္ နႏၵေခၚသည္မွ လြဲ၍ တျခားမျဖစ္နိဳင္ေၾကာင္း ႏွင္း ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ နႏၵေခၚသည့္ ဖုန္းျမည္သံကို ေငးၾကည့္ေနရသည္မွာ နွင္းရင္ေတြ ပူေလာင္လြန္းလွ၏။ နႏၵ ဆိုတာ ႏွင္းသိပ္ခ်စ္ရသည့္ ခ်စ္သူျဖစ္သည္။

ေတာ္ပါေတာ့။ မလာပါနဲ႔ေတာ့။ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဆက္မျမည္ပါနဲ႔ေတာ့...။
ဖုန္းျမည္သံႏွင့္အျပိဳင္ ႏွင္း ဆုေတာင္းေနမိသည္။ ထို႔ေနာက္ခဏအၾကာတြင္ ဖုန္းျမည္သံရပ္တန္႔သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ မ်က္နွာျပင္ေပၚတြင္ ပူပူေႏြးေႏြး အရည္ၾကည္တစ္ခု၏ အထိအေတြ႔ေၾကာင့္ နွင္းမ်က္နွာျပင္တြင္ စီက်ေနေသာ မ်က္ရည္တစ္ခ်ဳိ႕ကို ပြတ္သပ္ဖယ္ရွားလိုက္သည္။ ျဖစ္နိဳင္လွ်င္ တစ္ခ်ဳိ႕ေသာ အတိတ္ေတြကိုလည္း ပြတ္သပ္ဖယ္ရွားလို႔ရလွ်င္ ဖယ္ရွားလိုက္ခ်င္ပါ၏။

။.......................။

နွင္းတစ္ကိုယ္လံုး ကိုင္ရိုက္ခံထားရသလို နာက်င္လွ်က္ရွိသည္။ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး သစ္ရြက္တစ္ရြက္လို ေလထဲတြင္ လြင့္ပ်ံေနသလို ခံစားမိသည္။ လက္နွစ္ဘက္ကို အားျပဳ၍လွဳပ္ၾကည့္သည္။ လက္နွစ္ဘက္လံုးက အင္အားခ်ိနဲ႔စြာျဖင့္ လွဳပ္ရွား၍ မရမွန္းသတိျပဳမိသည္။ ထို႔ေနာက္ မ်က္စိကိုအားယူကာ ဖြင့္ဖို႔ ၾကိဳးစားၾကည့္မိျပန္သည္။ ခပ္စူးစူး အလင္းတန္းတစ္ခု မ်က္စိထဲကို တိုးဝင္လာတာေၾကာင့္ ေခါင္းထဲတြင္ မိုက္ခနဲ ျဖစ္သြား၏။ မ်က္လံုးကို ခ်က္ခ်င္း ျပန္ပိတ္ထားလိုက္ျပီး ပတ္ဝန္းက်င္အေျခအေနကို နားစြံ႔ေနမိသည္။ စက္ပစၥည္းတစ္ခုခု၏ တီ တီ တီဆိုသည့္ အသံက နာရီသံလို စည္းခ်က္ညီစြာ တစ္ခ်က္ျခင္းျမည္ေနသည္။ နွင္းဘယ္ကိုေရာက္ေနတာပါလိမ့္ဟုလည္း အေျဖရွာေသာ္လည္း စဥ္းစား၍မရေသးပါ။ ထို႔ေနာက္ တံခါး ဖြင့္သံႏွင့္အတူ ဝင္လာသည့္ ေျခသံတစ္ခုကိုၾကားရတာေၾကာင့္ နွင္းပါးစပ္က အကူအညီေတာင္းဖို႔ ၾကိဳးစားသည္။ နွတ္ခမ္းကို အားယူကာ ဖြင့္ဟေျပာလိုက္ေသာ္လည္း မည္သည့္ အသံမွ် ထြက္မလာသည္ကို သတိျပဳမိလိုက္သည္။ ထိုေျခသံပိုင္ရွင္သည္ နွင္းအနားသို႔ ေရာက္လာ၏။

“သမီး ..သမီး..သတိရျပီလား။ ”
“.....”
“သမီးေလး ျငိမ္ျငိမ္ေလးေန..ဘာမွမေျပာနဲ႔။ ေမေမ..ေမေမေလ ေမေမ အနားမွာရွိတယ္။ ”
ေမေမ့ အသံ။ ေမေမေရ ေမေမလို႔ ေခၚေနေပမယ့္ ႏွင္းထံမွ စကားသံမ်ားမထြက္လာဘဲ ေမေမ့စကားသံတစ္ခုကိုသာ ၾကားေနရသည္။

ဒုတိယအၾကိမ္ မ်က္လံုးအစံုကို ဖြင့္ဖို႔ၾကိဳးစားၾကည့္သည္။ ဒီတစ္ၾကိမ္ေတာ့ အလင္းတန္းတစ္ခုက ဆီးၾကိဳမေနေတာ့။ အေပၚဆီးမွ ငံု႔ၾကည့္ေနသည့္ ေမေမ့မ်က္နွာ၊ ထို႔ေနာက္အျဖဴေရာင္မ်က္နွာက်က္၊ ေဘးနားတြင္ စက္ပစၥည္းေပါင္းမ်ားစြာ ရိွေနသည့္ အခန္းထဲမွ ကုတင္တစ္ခုေပၚတြင္ ေရာက္ရွိေနျခင္းျဖစ္သည္။

“ သမီး..သမီး ဒါဏ္ရာေတြ ရထားတယ္။ ျငိမ္ျငိမ္ေလးေနေနာ္။ သမီးရယ္ ျဖစ္ရေလကြယ္။ ”

ေမေမသည္ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲစြာ ရွိဳက္ၾကီးတစ္ငင္ငိုေၾကြးေနသည္။ ပါးစပ္ကလည္း သမီး သမီးဟု ေရရြတ္လွ်က္ ငိုေၾကြးေနေသာ ေမေမ့ကိုၾကည့္ျပီး ႏွင္းသနားမိသည္။ ေမေမဒီေလာက္ငိုေနပံုေထာက္ရင္ေတာ့ နွင္းအၾကီးအက်ယ္ ဒါဏ္ရာရထားျပီလို႔ထင္မိသည္။ နွင္းေရွ႕တြင္မခံစားနိဳင္လြန္းသည့္ေမေမသည္ အခန္းအျပင္ဘက္သို႔ ေျပးထြက္သြားသည္။

နွင္းဘာေၾကာင့္ဒီကုိေရာက္ေနတာလဲ၊ ေနာက္ဆံုးဘယ္မွာ ရွိေနတာလဲ ဆိုသည္ကို အျပင္းအထန္ ျပန္စဥ္းစားသည္။ ႏွင္းမွတ္မိသည္မွာ သင္ဇာနွင့္ နွင္းတို႔ ကားတစ္စီးေပၚတြင္ ေနာက္ဆံုးအတူရိွခဲ့သည္ကိုသာ မွတ္မိသည္။

ထိုေန႔က သၾကၤန္အက်ေန႔ျဖစ္သည္။ သင္ဇာနွင့္ နွင္းတို႔ ေရပက္ခံထြက္ၾကရင္း ထမင္းစားနားခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ႏွင္း ကိုယ္ပူခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာ၍ တကၠစီတစ္စီးကို လွမ္းတားျပီး အိမ္ကိုေစာေစာ ျပန္လာခဲ့သည္။ ကားထဲကိုဝင္ဝင္ခ်င္း ျပင္းရွရွအနံ႔တစ္ခုကို ရသျဖင့္ မွန္တံခါးေလးကို ခ်ထားျပီး ျပင္ပေလေအးေလးေတြကို ရွဴရိွဳက္ေနရသည္။ မ်က္လံုးကို မွိတ္ကာ မွိန္းျပီး လိုက္လာစဥ္ ကားသမားဦးေလးၾကီး၏ ထိတ္လန္႔တၾကား ေအာ္သံကို ၾကားလိုက္ရ၏။ ႏွင္း မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္စဥ္ သၾကၤန္ကားတစ္စီးသည္ ႏွင္းတို႔စီးလာသည့္ ကားဆီသို႔ အရိွန္ျပင္းစြာ တိုးဝင္လာသည္ကိုသာ ေနာက္ဆံုးမွတ္မိလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ နွင္းဘာမွမသိေတာ့။

။.......................။

ဆရာဝန္၏ ေဆးစစ္ခ်က္အရ ျပင္းထန္သည့္ ကားတိုက္မႈေၾကာင့္ နွင္းဦးေနွာင့္ကို ထိခိုက္သြားသည္ဟုဆိုသည္။ ေဆးရံုေပၚတြင္ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ကုသျပီးေနာက္ ေနာက္ဆံုးရလဒ္မွာ နွင္း သည္တစ္သက္လံုး စကားေျပာနိဳင္ေတာ့မည္မဟုတ္။ နွင္းဆြ႔ံအသြားခဲ့ရျပီ။ ႏွင္းအျဖစ္ေၾကာင့္ တစ္မိသားစုလံုး နွင္းအတြက္ေၾကကြဲ ဝမ္းနည္းၾကရသည္။ ေဖေဖႏွင့္ေမေမက ႏွင္းအနားတြင္ မခြာတမ္းေနရင္း နွင္းကို အားေပးရွာသည္။ နွင္းကေတာ့ ဆရာဝန္၏ ေဆးစစ္ခ်က္ကို မယံုၾကည္နိဳင္လြန္းသျဖင့္ ေခါင္းေတြကိုသာ အဆက္မပ်က္ခါယမ္းရင္း ေအာ္ဟစ္ငိုေၾကြးေနမိသည္။

“သမီးေလး အားမငယ္နဲ႔။ ေဖေဖတို႔ သမီးကို တစ္သက္လံုးေစာင့္ေရွာက္မယ္။ ”
“ေလာေလာဆယ္ သမီးေျပာခ်င္တာကို စာနဲ႔ေရးေျပာ။ ျဖစ္ခ်င္တာေတြေျပာေနာ္။ ေဖေဖတို႔ အကုန္ျဖည့္ဆည္းေပးမယ္”
ေဖေဖ့က နွင္းေဘးနားတြင္ အခ်ိန္ျပည့္အားေပးလွ်က္ရွိသည္။ နွင္းကေတာ့ေဖေဖ့၏ အားေပးမႈၾကားက ခ်စ္သူနႏၵကို အျပင္းအထန္သတိရေနမိသည္။ နွင္းႏွင့္နႏၵတို႔ထားခဲ့သည့္ ကတိေတြအတြက္ နႏၵကို ဘယ္လုိ ရင္ဆိုင္ရမလဲ။
ထိုသို႔ျဖင့္ နွင္းေဆးရံုကဆင္းျပီး အိမ္ျပန္ေရာက္လာခ်ိန္ အရာရာက နွင္းအတြက္ အရင္အတိုင္းပင္။ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္သည့္ အခ်ိန္မွစ၍ နွင္း အိမ္ထဲမွ အိမ္ျပင္မထြက္ေတာ့။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေျပာဆိုရမည့္ ဒုကၡမွ ေဝးသြားေသာ္လည္း ႏွင္းကို ႏွိပ္စက္ေနသည့္ အရာမွာ ဖုန္းသံျဖစ္သည္။ ဖုန္းသံၾကားလွ်င္ နႏၵကို ေျပးျမင္မိသည္။ နွင္းေဆးရံုတက္ေနသည့္ သည္ရက္ပိုင္းအတြင္း နွင္းကို ဆက္သြယ္မရ၍ နႏၵတစ္ေယာက္ စိတ္ပူေနလိမ့္မည္လို႔ ထင္သည္။
တရက္ေတာ့ ျမည္ေနသည့္ ဖုန္းကို နွင္းနာက်င္စြာ ေကာက္ကိုင္လိုက္ပါသည္။
“ ဟယ္လို ဟယ္လို ဟယ္လို နွင္းလား နွင္းလား နွင္း..နွင္း ။ နွင္းကို ကိုယ္အရမ္းစိတ္ပူေနတယ္။ နွင္းေနမေကာင္းဘူးလား။ နွင္းကိုယ့္ကို စကားျပန္ေျပာပါအံုးကြာ။ နွင္း ကိုယ္ေျပာေနတာကို ၾကားလား။ ဟယ္လို ဟယ္လို ....နွင္း..နွင္း..”
နႏၵ၏ အသံသည္ တစ္ခုခုကို စိတ္ပူျပီး ေယာက္ယက္ခက္ေနသည့္ေလသံမ်ိဳးျဖစ္သည္။ တစ္ရက္မွ ဖုန္းေျပာမပ်က္ခဲ့သည့္ နွင္းတို႔ခ်စ္သူ နွစ္ဦးတြင္ သည္တစ္လအတြင္း နွင္းကို ဆက္သြယ္မရသည့္အခါ နွင္းကို စိတ္ပူျပီး မည္မွ်အထိ ေနမထိထိုင္မသာျဖစ္ေနမလဲ နွင္းေတြးျမင္ၾကည့္နိဳင္ပါသည္။ နွင္းဘာေၾကာင့္ သူ႔ကို အဆက္အသြယ္ျဖတ္ထားရတာလဲဆိုတာလည္း သူအျပင္းအထန္ ေတြးေနလိမ့္မည္။ ဒါမွမဟုတ္ နွင္းအိမ္မွာ အိမ္တြင္းေရး ကိစၥတစ္ခုခုျဖစ္ေနလို႔မ်ားလား၊ နွင္းဆီကို ေန႔တိုင္းဖုန္းဆက္ေနတာကို နွင္းမိဘေတြက မၾကိဳက္လို႔ ဖုန္းကို သိမ္းထားလိုက္သလားဟု သူေတြးေကာင္းေတြးေနမည္။ သူနိဳင္ငံျခားသြားခါနီး သူျပန္လာလွ်င္ နွင္းကိုလက္ထပ္မည္ဟု ခြင့္ေတာင္းခဲ့သည္။ ႏွင္းဘက္ကလည္း သေဘာတူခဲ့သည္။ ယခုေတာ့ နွင္းဘက္မွေပးထားခဲ့သည့္ ကတိေတြကို သစၥာေဖာက္ဖ်က္ျပီဟု ထင္ေနနိဳင္သည္။ အဆိုးဆံုးအေနႏွင့္ ႏွင္း ခ်စ္သူအသစ္ေတြ႔ျပီဟုလည္း ေတြးထင္နာက်င္ေနနိဳင္သည္။ ထိုအရာေတြ တစ္ခုမွ် မဟုတ္ေၾကာင္း ႏွင္း ရွင္းျပႏွစ္သိမ့္ေပးခ်င္ေသာ္လည္း ႏွင္းဘက္မွ ထြက္လာမည့္ စကားသံဟု မည္သို႔မွ မေခၚဆိုနိင္သည့္ လံုးလံုးေထြးေထြး အသံကို ခ်စ္သူနႏၵ မၾကားေစခ်င္ပါ။ တစ္ဘက္မွ နႏၵ၏ တစ္ဆာဆာ ေအာ္ေခၚေနသည့္အသံကို ၾကားေနရသည္။ ထိုအသံကို နွင္းဆက္လက္ၾကားနိဳင္စြမ္းမရွိေတာ့ သျဖင့္ ဖုန္းခြက္ကို အသာအယာ ျပန္ခ်လိုက္ရသည္။ ထို႔ေနာက္ ရွိဳက္ၾကီးတငင္ငိုေၾကြးမိသည္။
နႏၵေရ နွင္းကိုခြင့္လြတ္ပါ...။
ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ေရာက္ေနမွန္းမသိသည့္ ေမေမက နွင္း၏ ေနာက္ေက်ာကို ပြပ္သတ္ေပးျပီး နွစ္သိမ့္ေတာ့မွ ေမေမေရာက္ေနမွန္း သတိထားမိတာ့သည္။ နွင္းေၾကကြဲဝမ္းနည္းေနေနရတာကို ျမင္တိုင္း ေမေမတို႔လည္းစိတ္ဒုကၡေရာက္ၾကမည္။ နွင္းမိဘေတြကို စိတ္ဒုကၡေရာက္ေစမည့္ အျဖစ္မ်ဳိးမျဖစ္ေစခ်င္ပါ။
“ေမာင္နႏၵလား သမီး။ သမီးအေၾကာင္း ေမာင္နႏၵကို ေျပာျပလိုက္ရမလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေမေမဘာေျပာေပးရမလဲ ”
နွင္းေခါင္းေတြကိုသာ ခါယမ္းေနမိသည္။ နွင္းသည္လို ဒုကၡိတဘဝကို ေရာက္သြားျခင္းကို နႏၵမသိေစရပါ။ နွင္းလို ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ရွိသြားသည့္ လူတစ္ေယာက္အတြက္ နွင္းတို႔နွစ္ေယာက္ထားခဲ့သည့္ ကတိသစၥာမ်ားနွင့္ ခ်ီေနွာင္မထားခ်င္ေတာ့။ သူ႔လို နိဳင္ငံျခားမွာ ပညာသြားသင္ျပီး တက္လမ္းရွိသည့္ လူတစ္ေယာက္၏ ခ်စ္သူသည္ စြံ႔အေနသူတစ္ေယာက္ဆိုၿပီး ပတ္ဝန္းက်င္က ေဝဖန္သံေတြ သူ႔ကို မၾကားေစခ်င္ပါ။ မခံစားေစခ်င္ပါ။ မထိုက္တန္ေတာ့ပါ။ ထုိ႔ေနာက္နွင္းဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ခိုင္ခိုင္မာမာခ်လိုက္ပါသည္။

။.......................။

နွင္းကိုယ္တိုင္ သူ႔ကို အဆက္အသြယ္ျဖတ္သည့္စာတစ္ေစာင္ကိုေရးသည္။ နွင္း၏အေျခအေနကို နႏၵကိုမေျပာရန္ နွင္း၏ မိဘမ်ားနွင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ေတာင္းဆိုထားသည္။ နွင္းေၾကာင့္ နႏၵကို အခ်ိန္ေတြမကုန္ေစခ်င္ပါ။ နႏၵရဲ႕ဘဝေလးကို သာယာလွပေစခ်င္သည္။ နွင္းကိုၾကည့္ျပီး နႏၵေၾကကြဲရမယ့္အျဖစ္ကို မျဖစ္ေစခ်င္ပါ။
နွင္းပို႔လိုက္သည့္ စာကို နႏၵလက္ခံရရွိျပီးေနာက္ နႏၵကနွင္းဆီကို စာေတြတစ္ေစာင္ျပီးတစ္ေစာင္ပံုမွန္ပို႔ေပးခဲ့သည္။ အစပိုင္းလာသည့္ စာေတြကို နွင္းဖတ္ျဖစ္သည္။ နွင္းကိုအၾကာၾကီးခြဲထားသျဖင့္ သူ႔ကို နွင္းစိတ္ဆိုးေနသည္ဟု ထင္ေနတုန္း။ ႏွင္းဘက္က ျဖစ္ေနသည့္ စိတ္ခံစားခ်က္ႏွင့္အေျခအေနကုိ သူ႔ကို ေျပာျပေပးရန္ ေတာင္းဆိုသည့္ စာမ်ားသာ ဆက္တိုက္ေရာက္လာသည္။ ေနာက္တစ္နွစ္ဆိုလွ်င္ သူေက်ာင္းျပီး၍ ဘြဲ႔ရေတာ့မည္ျဖစ္သျဖင့္ အားလံုးျပီးသည္ႏွင့္ နွင္းဆီကို အေျပးျပန္လာမည္ဆိုသည့္ စာမ်ား အဆက္မပ်က္ ပို႔ေပးခဲ့သည္။ နွင္းမကိုင္မွန္းသိသိႏွင့္ ညစဥ္ဖုန္းဆက္ေနဆဲ။ စာေတြျမင္တိုင္း၊ဖုန္းသံျမည္တိုင္း နွင္းတုန္႔ျပန္နိဳင္သည္က ရင္ထဲမွနာက်င္မႈႏွင့္ မ်က္ရည္မ်ားသာ။ နွင္းအတြက္ဝမ္းနည္းတိုင္း အေဖာ္ျပဳစရာမ်က္ရည္မ်ားသာရိွသည္။

ထို႔ေနာက္ ေဖေဖက နွင္းစိတ္ဆင္းရဲေနသည္ကို မၾကည့္ရက္ေတာ့သျဖင့္ ပတ္ဝန္းက်င္အသစ္တြင္ အတိတ္ကိုေမ့ေပ်ာက္ျပီး နွင္းေပ်ာ္ရႊင္လာေစရန္ အိမ္ေျပာင္းဖို႔စီစဥ္ပါေတာ့သည္။ နွင္းကိုပတ္ဝန္းက်င္သစ္၊ စိတ္သစ္၊ လူသစ္ျဖင့္ ဘဝသစ္ကိုရေစခ်င္သည္။ နွင္းဘက္က နႏၵကို လက္မတြဲေတာ့ရန္ ဆံုးျဖတ္ထားသည္ဆိုပါက ေမ့ပစ္ဖို႔ ၾကိဳးစားပါဟု တိုက္တြန္းၾကသည္။
အိမ္မေျပာင္းခင္ တစ္ပါတ္ေလာက္က နွင္းအိမ္ေျပာင္းေတာ့မည္ျဖစ္သျဖင့္ နွင္းဆီကို စာမေရးေတာ့ရန္ ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္အျဖစ္ စာတစ္ေစာင္ေရးပို႔လိုက္သည္။ ဖုန္းနံပါတ္ပါေျပာင္းထားျပီး အိမ္လိပ္စာ မေပးထားသျဖင့္ အိမ္အသစ္ေရာက္ျပီးေနာက္ပိုင္း နႏၵနွင့္အဆက္အသြယ္ ျပတ္ေတာက္သြားသည္။ ဖုန္းျမည္သံမ်ားနွင့္ နႏၵဆီက စာမ်ား မျမင္၊မေတြ႔ရေတာ့သျဖင့္ နွင္းစိတ္ေတြ သက္သာရာရလာသည္။ အတိတ္ကိုလည္း ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္စျပဳလာကာ လက္ရွိဘဝတြင္ ေနသားတက်ျဖစ္လာသည္။
အိမ္တြင္လည္း ဆြံ႔အနားမၾကားသူမ်ား အသံုးျပဳသည့္ လက္ျဖင့္ေျပာသည့္ လက္ဘာသာစကားကို ဆရာမေခၚျပီး နွင္းတို႔တစ္မိသားစုလံုးသင္ၾကသည္။ တစ္မိသားစုလံုး လက္ျဖင့္ဘာသာစကားကို တတ္ေျမာက္လာျပီးေနာက္ အိမ္တြင္းဆက္သြက္မႈ အဓိက ဘာသာစကားျဖစ္လာေတာ့သည္။ မိသားစု၏အားေပးမႈေၾကာင့္ပဲ ပတ္ဝန္းက်င္သစ္တြင္ေပ်ာ္ရႊင္စျပဳလာသည္။ တစ္ခါတစ္ရံမွာေတာ့ နႏၵကိုအိပ္မက္မက္ျပီး လန္႔နိဳးလာရသည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ဳိးတြင္ နႏၵကို ျမင္ေတြ႔ခ်င္လြန္းလွ၏။

။.......................။

တစ္ေန႔ သင္ဇာတစ္ေယာက္ နွင္းေနထိုင္သည့္ အိမ္အသစ္ေလးသို႔လာေရာက္လည္ပတ္သည္။ နွင္းတို႔ မေတြ႔ျဖစ္ၾကသည္မွာ ၾကာျပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေျပာစရာ မကုန္နိဳင္။ သင္ဇာေျပာသမွ်ကို နွင္းက နားေထာင္းေပးျပီး နွင္းေျပာခ်င္တာကိုေတာ့ စာရြက္လြတ္ေလးတစ္ခုနွင့္ ခ်ေရးျပရင္း နွင္းႏွင့္သင္ဇာတို႔ စကားေတြေဖာင္ဖြဲ႔ၾက၏ ။
“နွင္း နင္မၾကားခ်င္လည္း နင့္ကိုေျပာဖို႔ လိုမယ္ထင္လို႔ နႏၵအေၾကာင္းေျပာျပမယ္ဟာ။ သူအခု ျပန္ေရာက္လာျပီသိလား။ နင့္ကို အသည္းအသန္လိုက္ရွာေနတယ္။ ျပီးေတာ့ ငါ့ကိုလည္း လာလာေမးတယ္။ ငါမသိဘူးဘဲ ေျဖထားတယ္ ”
သင္ဇာကရုတ္တရက္ နႏၵအေၾကာင္းေျပာေတာ့ နွင္းရင္ေတြ ေႏြးသြားသည္။ ေမ့ဖို႔ရန္ၾကိဳးစားေနလွ်က္ ေမ့လို႔မရေသးပဲ ရင္ထဲတြင္ အျမဲသတိရေနမိသည့္ ခ်စ္သူ ျပန္လာျပီဆိုသည့္ အသိသည္ တည္ျငိမ္ေနသည့္နွင္းစိတ္ေတြကိုလႈပ္ရွားသြားေစသည္။ ဘာေၾကာင့္ ျပန္လာရတာလဲဆိုသည့္ အေတြးမ်ားကိုလည္း တဆက္တည္း အေျဖရွာေနမိသည္။ ေက်ာင္းျပီးရန္ တစ္နွစ္သာ က်န္ေတာ့သည္ဟုနႏၵေရးခဲ့သည့္စာကို နွင္းအမွတ္ရသြား၏။ ခ်က္ခ်င္းပဲ စာရြက္ေပၚတြင္ သိခ်င္သည့္ ေမးခြန္းတစ္ခ်ဳိ႕ကို အျမန္ေရးျခစ္လိုက္ျပီး သင္ဇာေရွ႕သို႔ထိုးေပးလိုက္သည္။
“ ဘာလို႔ျပန္လာရတာလဲ ။ သူေက်ာင္းက ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။”
“ေအး။ ေက်ာင္းဆက္မတက္ေတာ့ဘူးလို႔ေျပာတယ္။ သူျပန္ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းေန႔ကလည္း ငါ့ကိုလာရွာတယ္။ နင့္အိမ္လိပ္စာကိုေတာင္းတယ္ ”
အိမ္လိပ္စာဆိုသည့္ စကားေၾကာင့္ စာရြက္ေပၚတြင္ စာေၾကာင္းတစ္ခ်ဳိ႕ကို ထပ္မံေရးျခစ္လိုက္ျပန္သည္ ။ လက္နွစ္ဘက္ကိုခါယမ္းလွ်က္ နွင္းေတာင္းဆိုမိပါသည္။
“မေပးနဲ႔ေနာ္။ ခုခ်ိန္က သူေသြးပူေနတုန္းအခ်ိန္မို႔လို႔။ ၾကာရင္ေတာ့ သူငါ့ကိုေမ့သြားမွာပါ ။ ”
“ေအးပါ။ ငါမေျပာပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ငါနင္တို႔နွစ္ေယာက္လံုးကို သနားတယ္ဟာ။ ”
သင္ဇာက နွင္းကို သနားတယ္လို႔ေျပာသည့္ စကားကို နွင္း ခါခါးသီးသီး ျငင္းမိသည္။ ျဖစ္နိဳင္လွ်င္ ဘယ္သူသနားတာကိုမွ မလိုခ်င္ပါ။ အထူးသျဖင့္ နႏၵက နွင္းကို သနားျပီ လက္ထပ္မွာကို ပို၍ေတာင္ လက္မခံခ်င္။
နွင္းအိမ္သစ္ကိုေျပာင္းလာသည္မွာ နွစ္လရွိျပီ။ ႏွင္းတို႔ အိမ္မေျပာင္းခင္ကတည္းက နွင္းအေၾကာင္း ဘာတစ္ခုမွ နႏၵကို မေျပာဖို႔ သင္ဇာကို တားျမစ္ခဲ့သည္။ ယခုလည္း ထပ္မံသတိေပးလိုက္သည့္အျပင္ နႏၵ နွင္းကိုေမ့ေအာင္လည္း သင္ဇာကိုတိုက္တြန္းေစခဲ့သည္။ သင္ဇာကေတာ့ အျပစ္မရွိသည့္ နႏၵကိုေရွာင္ေနသည့္အတြက္ နွင္းကို မေက်နပ္ခ်င္။ သင္ဇာျပန္သြားျပီးေနာက္ နွင္းစိတ္ေတြ မၾကည္လင္ေတာ့။ နႏၵျပန္လာျပီ၊ ျမန္မာျပည္တြင္ နႏၵရွိေနသည္ဆိုသည့္ အသိေတြက နွင္းကို ျပန္ႏွိပ္စက္လာျပန္ပါသည္။ နႏၵကိုေတြ႔လွ်င္ ေက်ာင္းျပန္တက္ရန္ သင္ဇာကတစ္ဆင့္ေျပာခ်င္ေနမိသည္။
မၾကာခဏ နွင္းႏွင့္သင္ဇာေတြ႔ျဖစ္ၾကသည့္အခ်ိန္တြင္ နႏၵအေၾကာင္းေမးမိသည္။ သင္ဇာက နႏၵနွင့္သူအဆက္အသြယ္မရွိေတာ့ဟုဆိုသည္။ သည္ေနာက္ပိုင္း နွင္းလည္းမေမးမိေတာ့။ သင္ဇာလည္း အလာနည္းသြားသည္။ နႏၵနွင့္ပတ္သက္ျပီး နွင္းကို သင္ဇာစိတ္ဆိုးေနျပီလားဟုလည္း ေတြးထင္ေနမိသည္။ ယခုဆိုလွ်င္သင္ဇာေရာက္မလာေတာ့သည္မွာ ေလးငါးလေတာင္ရွိျပီ။ သင္ဇာမလာသျဖင့္ နွင္းလည္း နႏၵအေၾကာင္း မသိရေတာ့ သျဖင့္ တခါတရံသတိရလြမ္းဆြတ္မိ၊ စိတ္ပူမိသည္။ သင္ဇာလာမွသာ နႏၵအေၾကာင္းကို နွင္းသိရမွာျဖစ္သည္။ နႏၵဘာလုပ္ေနလဲဆိုသည့္ သတင္းေလးေတြ နွင္းမက္မက္ေမာေမာ ၾကားခ်င္ေနမိသည္။ သင္ဇာကို ဖုန္းဆက္ဖို႔ရန္ နွင္းဘက္က မျဖစ္နိဳင္။ အိမ္လိုက္သြားဖို႔ဆိုတာလည္း ႏွင္းအိမ္ျပင္ မထြက္တာၾကာျပီ။ ဘာမွမတတ္နိဳင္သည့္အဆံုး နွင္းလုပ္နိဳင္သည္မွာ သင္ဇာတစ္ေယာက္ နွင္းအိမ္ဘက္ကို လာပါေစ ဟုသာ ဆုေတာင္းေနမိသည္။

။.......................။

တစ္ေန႔တြင္ သင္ဇာတစ္ေယာက္နွင္းဆီကိုေရာက္လာသည္။ နွင္းဝမ္းသာလြန္းသျဖင့္ သင္ဇာကိုေျပးဖက္မိသည္။ အၾကာၾကီးရွိျပီ ဘာလို႔မလာတာလဲ နွင္းလက္ဟန္ေျခဟန္ျဖင့္သာ သင္ဇာကို မနားတမ္းေမးေနမိသည္။
“ေအးပါ ေအးပါ ထားပါေတာ့။ ငါမအားလို႔ပါဟယ္။ ခြင့္လြတ္ပါ သူငယ္ခ်င္းေလးရယ္။ အဲတာေတြထားအံုး ဒီမွာ အေရးၾကီးတာျပမလို႔။ ေရာ့....”
သင္ဇာက လက္ထဲမွ စာအိတ္တစ္ခုကို ကိုင္လွ်က္ နွင္းကိုလွမ္းေပးသည္ ။ ဖိတ္စာတစ္ခုမွန္းခန္႔မွန္းမိသည့္နွင္းက နားမလည္စြာ တစ္ခ်က္ၾကည့္မိသည္။ ထိုဖိတ္စာျဖင့္ သင္ဇာကို ထိုးျပသည္။ နင့္မဂၤလာေဆာင္လား ဆိုသည့္ ဆိုလိုဟန္ကို နားလည္၍ သင္ဇာက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရီသည္။

“ငါ့ဟာ မဟုတ္ဘူး။ နႏၵဖိတ္စာ ”

မေမွ်ာ္လင့္မ
ထင္မွတ္ထားမိသည့္ စကားတစ္ခြန္ကို သင္ဇာက ရုတ္တရက္ ဖြင့္ေျပာခ်လိုက္ေတာ့ နွင္း၏ လက္ဖ်ားေျခဖ်ားမ်ား ခ်က္ခ်င္းေအးစက္သြားရသည္။ အျဖဴေရာင္ ဖိတ္စာေလးက ရက္စက္စြာ လွပလြန္းပါသည္။ နွင္းကို နႏၵ ေတာ္ေတာ္စိတ္နာသြားျပီထင္ပါ၏။ နႏၵျပန္လာသည္မွာ ေျခာက္လပင္ မရွိေသး။ မဂၤလာဖိတ္စာ နွင္းလက္ထဲကိုေရာက္လာျပီ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ နႏၵေရြးခ်ယ္လိုက္သည့္လမ္းက မွန္သည္ဟုလည္း နွင္းယူဆမိပါသည္။ သင္ဇာက ဖြင့္ၾကည့္ပါဆိုသည့္ အမူအရာျဖင့္ ေမးဆတ္ျပသည္။ ေၾကကြဲစြာျဖင့္ နႏၵ၏မဂၤလာဖိတ္စာကို တစ္ေျဖးေျဖးဖြင့္ဟၾကည့္မိသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ထားလွ်က္ႏွင့္ သတို႔သားေနရာတြင္ နႏၵနာမည္ကို ျမင္ေတာ့ ႏွင္းရင္ထဲစူးခနဲ နာက်င္သြားရသည္။ ခုေတာ့ တသက္တာေဝးရျပီေပါ့ေလ။
သတို႔သမီးနာမည္ကို ျမင္ေတာ့ ႏွင့္ ကိုယ့္မ်က္လံုးမ်ားကိုပင္ ကိုယ္မယံုနိဳင္။ နွင္းဘာကိုမွ နားမလည္ေတာ့။ သင္ဇာကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္သည္။ သင္ဇာကႏွင္းကို ဝမ္းသာအားရ တင္းက်ပ္စြာ ဖက္လာ၏။ သတို႔သမီးနာမည္ေနရာမွာ ရိွသည္က ႏွင္း ၏ နာမည္ျဖစ္ေနသည္။
“အဲတာေတြ အားလံုး နႏၵစီစဥ္တာ။ နႏၵပါလာတယ္။ ဟိုမွာ”
သင္ဇာညြန္ျပသည့္ေနရာကို နွင္းလွမ္းၾကည့္မိသည္။ နွင္း၏အိမ္ထဲသို႔ မဝင္လာပဲ တံခါးဝတြင္ ရပ္ေနသည့္ နႏၵကိုေတြ႔လိုက္ရသည္။ လက္ထဲတြင္ ပန္းစည္းတစ္စည္းကို ပိုက္ထားေသး၏။ နွစ္နွစ္နီးပါးခြဲေနရသည့္ ခ်စ္သူကို နွင္းအားရဝမ္းသာစြာေျပးၾကိဳခ်င္မိပါသည္။ နႏၵက အံၾသစြာၾကည့္ေနသည့္ နွင္းဆီကို တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္မ်က္နွာထားျဖင့္ ေလွ်ာက္လာသည္။ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္အေနအထားေရာက္ေတာ့ နွင္းကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္သည္။ အဲဒီေနာက္ နွင္းဆံပင္ေတြကို ခပ္ဖြဖြေလး ပြတ္သတ္ေပးသည္။ လက္ဟန္ျဖင့္ နွင္းကို စကားစေျပာသည္။ ပါးစပ္ကေန စကားလံုး တစ္ခြန္းမွ မဆိုပဲ လက္ဘာသာစကားျဖင့္သာ ေျပာဆိုေနသည္ကို နွင္းေတြ႔ရသျဖင့္ နွင္းတုန္လႈပ္သြားမိသည္။

“နွင္း ေန ေကာင္း လား”
“နွင္းပိန္သြားလိုက္တာ ။ ခုနွင္းအနားကို ကိုယ္ျပန္ေရာက္လာျပီ။ ”
“ႏွင္း ဘယ္ကိုပဲ ေရွာင္ပုန္းပုန္း ကိုယ္ရေအာင္ လိုက္ရွာမွာပဲ ”
“ကိုယ့္ကိုလက္ထပ္ခြင့္ေပးမယ္မဟုတ္လား။ ”
လက္ဘာသာစကားကို ကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္ လႈပ္ရွားေနသည့္ သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြက ႏွင္းကို အံ့အားသင့္လြန္းေစသည္။ အို.. သူ ဒီဘာသာစကားကို ဘယ္အခ်ိန္က တတ္သြားပါလိမ့္။ နွင္းရင္ခုန္သံေတြ တဒိန္းဒိန္းျမည္ဟီးေန၏။ ဝမ္းသာလြန္း၍ မ်က္ဝန္းတစ္ခုလံုး မ်က္ရည္မ်ား လိမ့္ဆင္းလာသည္။ ႏွင္းရဲ႕ လက္ေခ်ာင္ေလးမ်ား လႈပ္ရွားလာကာ ျပန္ေမးလိုက္သည္။
“ဘယ္အခ်ိန္က သင္လိုက္တာလဲဟင္”
ဒီတခါေတာ့ နႏၵက လက္ျဖင့္မေျဖေတာ့။ ႏွင္းေမးခြန္းကို ႏႈတ္ကျပန္ေျဖသည္။
“ႏွင္းအဆက္အသြယ္ျဖတ္သြားေတာ့ ကိုယ္ေက်ာင္းတက္တာကို ရပ္ခဲ့ျပီး ဒီကို ျပန္လာခဲ့တယ္။ သင္ဇာကို မရမက ေမးလို႔ ႏွင္းရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္နဲ႔ ႏွင္းကိုယ့္ကို ေရွာင္ေနတဲ့ အေၾကာင္းေတြ သိခဲ့ရတယ္ေလ။ ႏွင္းက ကိုယ္နဲ႔ အေျခအေနမတူလို႔ အေတြ႔မခံခ်င္ေတာ့တာကို ကိုယ္သိလိုက္ရေတာ့ ကိုယ္ ဒီ လက္ဘာသာစကားကို သြားသင္ရတာေပါ့။ ခုဆို ကိုယ္ကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္ တတ္ခဲ့ျပီေလ။ ႏွင္းနဲ႔ ေျပာဆို ဆက္သြယ္ဖို႔ အဆင္ေျပျပီမဟုတ္လား”
ႏွင္း မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္၏။
“ တစ္ေယာက္ကတစ္ေယာက္ကို ျမတ္ႏိုးတယ္ဆိုတာ စကားသံေတြနဲ႔ ေဖာ္ျပေနဖို႔တစ္ခုထဲ မဟုတ္ပါဘူးႏွင္းရယ္။ တစ္ေယာက္ရင္ထဲ တစ္ေယာက္ျမင္နိင္ေအာင္ ၾကည့္ဖို႔အဓိကပါ။ ႏွင္းဆီက စကားသံေတြ ၾကားဖို႔ထက္ ႏွင္းကိုယ့္အနားမွာ ရိွဖို႔ပဲ ကိုယ္ပိုလိုအပ္တာပါ။ ကုိယ္ေျပာတာ နားလည္တယ္ေနာ္”

ဒီတခါေတာ့ ႏွင္း ျပံဳးရႊင္စြာျဖင့္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။ ႏွင္း အေပၚ ဒီေလာက္ ခ်စ္တတ္လြန္းသူကို ႏွင္းကိုယ္တိုင္လည္း အဆံုးရံႈးမခံနိဳင္ေတာ့ပါ။ နႏၵေျပာသလို ႏွင္း ေျပာခ်င္သမွ်ကို သူနားလည္ျပီဆိုရင္ ႏွင္းတုိ႔ၾကားမွာ ျခားနားျခင္းေတြ သိပ္မရိွေတာ့ဟု ထင္ပါသည္။
နႏၵက လက္ဘာသာ စကားျဖင့္ လွမ္းေျပာသည္။ သူေျပာသည့္ အဓိပၸါယ္က ႏွင္းကို ရင္ခုန္ရေစလြန္းပါသည္။ ႏွင္းလည္း သူ႔ေမးခြန္းကို ေျဖလိုက္၏။ ႏွင္းအေျဖကုိ ျမင္ေတာ့ နႏၵ ေပ်ာ္ရႊင္စြာျဖင့္ ႏွင္းကို ေပြ႔ခ်ီ၏။ သင္ဇာက နားမလည္နိင္ေသး။
“ ဘာေတြေျပာၾကတာလဲ။ ငါ့ကိုလည္း ေျပာျပၾကအံုးေလ”
နႏၵက ႏွင္းကို ေပြ႔ခ်ီလ်က္ႏွင့္ပင္ ျပန္ေျဖသည္။
“ငါက သူ႔ကို ေမးလိုက္တယ္။ ႏွင္းကို ငါလက္ထပ္ပါရေစလို႔။ အဲဒီေတာ့ သူကလည္း ျပန္ေျဖတယ္ေလ။ သေဘာတူပါတယ္တဲ့။ ”
ခုမွ အေၾကာင္းစံု နားလည္သြားသည့္ သင္ဇာက ဝမ္းသာလြန္းစြာျဖင့္ ႏွင္းလက္ႏွစ္ဘက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားသည္။
“ဝမ္းသာလိုက္တာဟယ္။ ဒီေလာက္ခ်စ္ၾကတဲ့ ခ်စ္သူေတြ မေဝးၾကရေတာ့ဘူး။ ငါ အရမ္း ဝမ္းသာတာပဲ။”
ႏွင္းကိုယ္တိုင္လည္း မယံုနိင္ေလာက္ေအာင္ ဝမ္းသာေပ်ာ္ရႊင္လြန္းပါသည္။ ဒီတစ္ၾကိမ္ေတာ့ ႏွင္းတို႔ အမွန္တကယ္ ေပါင္းစည္းရေတာ့မည္။ နႏၵေျပာသည့္ စကားေလးကို သိပ္သေဘာက်ပါသည္။ သိပ္မွန္သည္ဟုလည္း ထင္ပါသည္။
တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ျမတ္ႏိုးတယ္ဆိုတာ စကားသံေတြနဲ႔ ေဖာ္ျပေနဖို႔တစ္ခုထဲ မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ေယာက္ရင္ထဲ တစ္ေယာက္ျမင္နိင္ေအာင္ ၾကည့္ဖို႔အဓိကပါ .. တဲ့ေလ။

ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာျဖင့္
ျမတ္မြန္

Comments

ဖတ္ၿပီ မ်က္ရည္၀ဲမိပါတယ္
ခ်စ္တတ္လိုက္ၾကတာ အားက်တဲ့ဇာတ္လမ္းထဲက
အခ်စ္မ်ဳိး :)
blackroze said…
အမြန္ေရးထားတဲ့ ဝတၳဳထဲကအခ်စ္မ်ိဳးကိုအားက်လိုက္တာေလ..
Anonymous said…
ၾကည္နႈးအားက်စရာပါလား

ေမာင္ဘႀကိဳင္
Anonymous said…
အရမ္း ဖတ္လို႔ေကာင္းပါတယ္။ ပထမဆံုးအႀကိမ္ လာဖတ္ဖူးတာပါ။ နင္႔ေနေအာင္ ဆြဲေခၚသြားၿပီး အဆံုးပိုင္းေလးမွာ စိတ္ခ်မ္းသာမႈကို ဖန္တီးထားေပးတဲ႔ စိတ္အာဟာရျဖည္႔၀တၳဳေလး တစ္ပုဒ္ပါ။
Anonymous said…
အရမ္း ဖတ္လို႔ေကာင္းပါတယ္။ ပထမဆံုးအႀကိမ္ လာဖတ္ဖူးတာပါ။ နင္႔ေနေအာင္ ဆြဲေခၚသြားၿပီး အဆံုးပိုင္းေလးမွာ စိတ္ခ်မ္းသာမႈကို ဖန္တီးထားေပးတဲ႔ စိတ္အာဟာရျဖည္႔၀တၳဳေလး တစ္ပုဒ္ပါ။
Anonymous said…
အရမ္း ဖတ္လို႔ေကာင္းပါတယ္။ ပထမဆံုးအႀကိမ္ လာဖတ္ဖူးတာပါ။ နင္႔ေနေအာင္ ဆြဲေခၚသြားၿပီး အဆံုးပိုင္းေလးမွာ စိတ္ခ်မ္းသာမႈကို ဖန္တီးထားေပးတဲ႔ စိတ္အာဟာရျဖည္႔၀တၳဳေလး တစ္ပုဒ္ပါ။
Anonymous said…
အရမ္း ဖတ္လို႔ေကာင္းပါတယ္။ ပထမဆံုးအႀကိမ္ လာဖတ္ဖူးတာပါ။ နင္႔ေနေအာင္ ဆြဲေခၚသြားၿပီး အဆံုးပိုင္းေလးမွာ စိတ္ခ်မ္းသာမႈကို ဖန္တီးထားေပးတဲ႔ စိတ္အာဟာရျဖည္႔၀တၳဳေလး တစ္ပုဒ္ပါ။
sosegado said…
ေပ်ာ္ရႊင္စရာဇာတ္လမ္းေလးပါပဲ၊ ႏွင္းအတြက္ေတာ့ ခံစားရတယ္၊
sosegado said…
ေပ်ာ္ရႊင္စရာဇာတ္လမ္းေလးပါပဲ၊ ႏွင္းအတြက္ေတာ့ ခံစားရတယ္၊
San San Htun said…
ၾကည္ႏူးဖို ့အရမ္းေကာင္းတယ္..အားက်တယ္ဗ်ား
ခရစၥတလ္ said…
အခ်စ္စစ္စစ္မ်ား :)
လိႈက္ေမာမႈေတြ ဒုကၡေတြၾကားထဲက အမိအရ လာဆုပ္ကိုင္တဲ့ လက္နဲ႔ ခ်စ္သူကို မနစ္မြန္းေစခ်င္သူရဲ႕ လက္ ႏွစ္ဖက္ ပိုင္နိင္ဆုပ္ကိုင္သြားနိင္တာ ၾကည္နူးစရာပါပဲ။
Happy Ending ေလးပါ။ ဖတ္ရသူ စိတ္ၾကည္ႏူးေစတယ္။
Anonymous said…
မြန္ေရ
စာလာဖတ္ပါတယ္ေနာ္
ဘာသာျပန္လား
ရွားပါးတဲ့ေမတၱာနဲ့ယွဥ္တဲ့အခ်စ္ေၾကာင္းေလးေနာ္

ကိုယ္စိတ္နွစ္ပါးေအးခ်မ္းျပီး
သာယာခ်မ္းေျမ့ပါေစရွင္း
မိုး

P.S အလုပ္အဆင္ေျပတယ္ပဲဆိုရမလား အဆင္ေျပေအာင္လုပ္ေနတာဆိုပိုမွန္ပါလိမ့္မယ္။
အလုပ္နဲ့အိမ္ေဝးလို ့တအားပန္းတယ္ မြန္ရဲ့ သတင္းေမးတာေက်းဇူးေနာ္
ညီမမြန္...
နဲနဲေလး....ေပ်ာ့ ေနသလိုဘဲ
(စိတ္ေတာ့မဆိုးလိုက္ပါနဲ ့)
ကိုယ္ကလဲ...လူၾကီးစိတ္နဲ ့ ဖတ္မိတာလဲ
ပါ..ပါတယ္ေလ..။
ျမတ္မြန္ said…
ဟုတ္အကို
စိတ္မဆိုးပါဘူး..
အမွန္တိုင္းေဝဖန္တာပဲေနာ္..
ခုလို ေျပာျပတဲ့အတြက္ေက်းဇူးပါအကို..။
rose of sharon said…
ဇတ္လမ္းေလးက အဆန္းေလး... အိုင္ဒီယာေကာင္းတယ္...
ခိုင္ၿမဲတဲ့အခ်စ္ကို သက္ေသျပသြားတာ..
ခ်စ္စရာ ဇာတ္သိမ္းေလး..
စာေတြ မဖတ္ျဖစ္တာ အရမ္းၾကာသြားတယ္ ...။

အရသာ ရွိတဲ႔ စာတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္ရလို႔ ...

ေက်းဇူးပါ မျမတ္မြန္
s.thetnaing said…
အရမ္းေကာင္းတယ္
s.thetnaing said…
အမရဲ႔၀တၳဳတိုေလးကဖက္ရင္းနဲ႔မ်က္ရည္ေတာင္၀ဲလာတယ္ ဆက္ၾကိဳးစားပါ..စိတ္ကူးေကာင္းေလးေတြနဲ႔ အမတေယာက္ေအာင္ၿမင္ေသာ ကေလာင္ရွင္တဦး ၿဖစ္နိုင္ပါေစ~~~
တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ျမတ္ႏိုးတယ္ဆိုတာ စကားသံေတြနဲ႔ ေဖာ္ျပေနဖို႔တစ္ခုထဲ မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ေယာက္ရင္ထဲ တစ္ေယာက္ျမင္နိင္ေအာင္ ၾကည့္ဖို႔အဓိကပါ .. တဲ့ေလ။
Anonymous said…
What is the difference between casino games and slots?
Slot games jancasino.com are https://vannienailor4166blog.blogspot.com/ the 출장마사지 most popular types of casino games, and the majority are slots. and the communitykhabar most commonly played poormansguidetocasinogambling.com slot games.

Popular posts from this blog

အနာဂတ္ဆိုတာ မေရာက္ေသးတဲ့ ပစၥဳပၸန္

ႏြားအို

အိမ္မက္ဆိုးတို႔သက္ဝင္ခ်ိန္