ကြ်န္မကို နယ္ျမိဳ႕ကေလးတစ္ျမိဳ႕မွာေမြးဖြားခဲ့သည္။ ေမြးဖြားၿပီးသည့္ေနာက္ ေမေမကမီးတြင္းထဲမွာပဲ ဆံုးပါးသြားခဲ့ရသည္။ မိတဆိုးေလးျဖစ္ခဲ့ရသည့္ ကြ်န္မကို ေဖေဖက သူ႔ဘဝတစ္ခုလံုး ပံုေအာၿပီး အခ်စ္ပိုခဲ့ပါသည္။ ကြ်န္မက ေဖေဖ၏ အသဲႏွလံုးျဖစ္သလို သူ႔ဘဝ သူ႔ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တခုဆိုတဲ့ လြမ္းဆြတ္တမ္းတမႈအေငြ႔အသက္ေလးပါတဲ့ စကားတခြန္းကို က်ြန္မသိတတ္စ အရြယ္ထဲက မၾကာခဏၾကားေနခဲ့ရသည္။ တကယ္လည္း ေဖေဖကြ်န္မကို သိပ္ခ်စ္ခဲ့ပါသည္။ ေမေမဆံုးပါးသြားေတာ့ ေဖေဖ့ အစ္မျဖစ္သည့္ အေဒၚၾကီး၏ လက္ေပၚတြင္ ကြ်န္မ၏ ငယ္ဘဝသည္ ေမာင္ႏွမသားခ်င္း မရွိဘဲ ၾကီးျပင္းခဲ့ရသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ငယ္စဥ္ကတည္းက ကြ်န္မ၏ ကစားေဖာ္ ကစားဖက္မွာ ေဖေဖျဖစ္ခဲ့သည္။ ေဖေဖအလုပ္က ျပန္လာခ်ိန္တိုင္း ကြ်န္မ ေဆာ့ကစားခ်င္သည့္ ကစားနည္းမ်ဳိးစံုကို မျငီးမျငဴ အေဖာ္လုပ္ေပးေလ့ရိွသည္။ ယခုအခ်ိန္ထိ ျပန္ေတြးမိတိုင္း ေဖေဖ့ကို ေက်းဇူးတင္ရင္း သနားေနမိေတာ့သည္။ ေဖေဖ့ခမ်ာ အလုပ္က ပင္ပင္ပန္းပန္း ျပန္လာခ်ိန္မွာေတာင္ အဆင္သင့္ ခူးခပ္ေကြ်းေမြးျပုစုေစာင့္ေရွာက္မည့္ အိမ္ရွင္မမရွိသည့္အျပင္ သမီးျဖစ္သူ ကြ်န္မအလိုကို လိုက္ၿပီး မျငီးမျငဴ အေဖာ္လုပ္ ေဆာ့ကစားေပးခဲ့ရွာတာတဲ့ ကြ်န္မငယ္ဘဝကိုေတြးတိုင္း ေဖေဖ့ကို သနားစိတ္ဝင္မိျခင္းျဖစ္၏။
ဒီလိုႏွင့္ ကြ်န္မ ေက်ာင္းေနခ်ိန္ေရာက္လာခဲ့သည္။ ပထမဆံုး ေက်ာင္းတက္သည့္ ေန႔ကို ေဒၚၾကီးက မၾကာခဏ ျပန္ေျပာေလ့ရိွတာေၾကာင့္ ကြ်န္မ အလြတ္ရေနေသးသည္။
“ညည္း.. ေက်ာင္းစတက္တဲ့ ေန႔ကေတာ့ေလ ေျပာစမွတ္ကို ျဖစ္ေရာ။ ငါ့မွာေတာ့ လွလွပပေလးဝတ္စားေပး၊ သနပ္ခါးအေဖြးသားေလးလူးၿပီး ေက်ာင္းလႊတ္ပါတယ္။ ညည္းအေဖက ဘာလုပ္တယ္မွတ္လဲ။ ေက်ာင္းေပါက္ဝေရာက္မွ သူ႔သမီးက ငိုလို႔တဲ့... အဲ့ဒါ ကေလးကိုျပန္ေခၚၿပီး စက္ဘီးေပၚတင္ ေလွ်ာက္သြားၾကတယ္တဲ့ေလ။ ငါ့မွာေတာ့ ေန႔ခင္းေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ ညည္းကို လာၾကည့္မွပဲ အေဖေရာ သမီးပါ ေပ်ာက္ေနတာ သိရတယ္။ သမီးနဲ႔ ေက်ာင္းအတူ လိုက္ေျပးတဲ့ အေဖတဲ့။ ၾကား..ၾကားဖူးေပါင္ေတာ္။”
ထိုသို႔ေျပာတိုင္း ေဖေဖကေတာ့ ရယ္က်ဲက်ဲလုပ္ေနေလ့ရိွသည္။ ကြ်န္မက ေဖေဖ့လက္ေမာင္းကို ဆြဲၿပီး..
“အဲဒါေျပာတာေပါ့ ေဖေဖက သမီးကိုသိပ္ခ်စ္တာ။ ေဒၚၾကီးသာ သမီးကို မခ်စ္တာ။”
ကြ်န္မက အဲဒီလို ျပန္ၾကည္စယ္လိုက္လ်င္ ေဒၚၾကီးက မ်က္ေစာင္းလွမ္းထိုးေတာ့သည္။
“ ေအးပါ..ေအးပါ။ ငါက မိန္းမၾကမ္းၾကီးပါေတာ္။ ညည္းကို ရိုက္ပုတ္ၿပီး ေက်ာင္းထားခဲ့လို႔ ညည္းစာတတ္ခဲ့တာေလးေတာ့ မေမ့ပါနဲ႔ေအ။ ညည္းအေဖနဲ႔သာ ေက်ာင္းလႊတ္ရင္ ေန႔တိုင္း ႏွစ္ေယာက္သား ေက်ာင္းေျပးေနၾကမွာ ျမင္ေယာင္ေသး။ ”
ေဖေဖေက်ာင္းလိုက္ပို႔ေပးတိုင္း ကြ်န္မ ေက်ာင္းဝင္းထဲ မဝင္ခ်င္တာသိလို႔ ေနာက္ပိုင္း ေဒၚၾကီးကပဲ ကြ်န္မကို ေက်ာင္းလိုက္ပို႔ေတာ့သည္။ ကြ်န္မဘယ္လိုပဲ ေအာ္ဟစ္ငိုေနေပမယ့္လည္း ဆရာမလက္ထဲ မရရေအာင္ အပ္ထားခဲ့တာေၾကာင့္ ၾကာလာေတာ့ ကြ်န္မလည္း စာသင္ေက်ာင္းမွာ ေပ်ာ္ေမြ႔သြားေတာ့၏။ ကြ်န္မတို႔ ေနအိမ္ႏွင့္ စာသင္ေက်ာင္းက အေတာ္အသင့္ ေဝးလံပါသည္။ စာသင္ေက်ာင္းကေလးကို ေရာက္ဖို႔အတြက္ စပါးခင္းေတြ ျခံရံထားသည့္ အေကြ႔အေကာက္မ်ားသည့္ ေတာလမ္း အတိုင္း သြားရသည္။ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ ညေနခင္းေတြမွာ စပါးခင္းေတြ၏ တဖက္ကို နိမ့္ဆင္းသြားသည့္ ေနလံုးနီနီၾကီးႏွင့္ ေနဝင္ခ်ိန္ေကာင္းကင္အေရာင္ေတြက အခုခ်ိန္ထိ ျပန္ေတြးမိတိုင္း လြမ္းေမာဖြယ္ရာ ေကာင္းေနဆဲ။ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ညေနေတြကို ပို၇အမွတ္ရေနမိသည္။
မနက္ခင္းမွာ ကြ်န္မကို ေဒၚၾကီးက ေက်ာင္းပို႔ေပးျပီး ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ေတြကိုေတာ့ ေဖေဖက စက္ဘီးေလးႏွင့္လာၾကိဳေလ႔ရွိသည္။ စက္ဘီးကယ္ရီယာ ခံုေနာက္မွာ ထိုင္လိုက္ရင္း ဆရာမ သင္ေပးလိုက္သည့္ ကဗ်ာေလးေတြကို ကြ်န္မေအာ္ရြတ္ေလ့ရိွ၏။ ကြ်န္မစာေတြ ကဗ်ာေတြရြတ္လို႔ ၿငိမ္သြားသည့္အခါ “ ငါ့သမီးေလးေမာသြားၿပီးလား” ဟုေဖေဖက စက္ဘီးနင္းရင္း ကြ်န္မေခါင္းေလးကို ပြတ္ၿပီးေမးတတ္ျပန္သည္။
ထိုသို႔ေမးလိုက္လ်င္ အားအင္သစ္ေလးေတြ ဝင္လာၿပီး ေနာက္ထပ္ ကဗ်ာေတြ ရြတ္ဆိုျပန္ပါေေတာ့သည္။ ဒီလိုႏွင့္ ဘၾကီးျဖိဳးတို႔ ကုန္စံုဆိုင္ေရွ႕ေရာက္လ်င္ေတာ့ ေဖေဖက ကြ်န္မကို ေရခဲေခ်ာင္း ဝယ္ေကြ်းေလ႔ရွိသည္။ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ေဖေဖဝယ္ေကြ်းသည့္ ေရခဲေခ်ာင္းရယ္၊ ေဖေဖ႔ရဲ႕ေက်ာျပင္ေလးရယ္၊ စက္ဘီး ကယ္ရီယာခံုေလးရယ္က အခုလို အသက္အရြယ္ ႀကီးျပင္းလာခ်ိန္အထိ မေမ့နိင္သည့္ ပံုရိပ္ေလးေတြျဖစ္ေနခဲ့သည္။
ေက်ာင္းတက္စ ကေလးဘဝက စၿပီး အထက္တန္း ေရာက္သည္အထိ ေဖေဖက ကြ်န္မကို မပ်က္မကြက္ ေက်ာင္းလာ ၾကိဳေလ့ရိွသည္။ ကြ်န္မကလည္း စက္ဘီးကယ္ရီယာ ခံုေနာက္မွာ ေဖေဖ့ ခါးကိုဖက္ျပီး လိုက္ပါစျမဲျဖစ္၏။ အထက္တန္းေအာင္ျပီး ျမိဳ႕ေပၚအထိသြား၍ တကၠသိုလ္တက္ရသည့္ အခ်ိန္မွာေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တိုင္း ကြ်န္မ အိမ္ကို ျပန္ျဖစ္ခဲ့သည္။ အိမ္မွာက ကြ်န္မကို သိပ္လြမ္းေနမည့္ ေဖေဖက ေန႔တိုင္းေမွ်ာ္ေနတတ္တာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။။ ကြ်န္မ ျမိဳ႕ေပၚမွာ ေက်ာင္းသြားတက္ျပီးသည့္ ေနာက္ပိုင္းမွ ေဖေဖက ေဒၚၾကီးကို ေန႔ရက္စြဲေတြခဏခဏ ေမးတတ္လာသည္ဟု မိသားစု ထမင္းဝိုင္းမွာ ေဒၚၾကီး ျပန္ေျပာျပတတ္သည္။
“အစ္မ..ဒီေန႔...ဗုဒၶဟူးလား... ၾကာသာပေတးလား”
“ဗုဒၶဟူးေန႔ပါေတာ္။ ေနာက္ သံုးရက္ေနမွ နင့္သမီးကျပန္လာမွာ။ ”
ေဒၚၾကီးက ေဖေဖရဲ႕ ရည္ရြယ္ရင္းကိုပါ ထိုကဲ့သို႔ ပိတ္ျပီး ေျဖလိုက္သည္တဲ့ေလ။ စစေနာက္ေနာက္ျဖင့္ ကြ်န္မျပန္လာခ်ိန္ မိသားစု ထမင္းဝိုင္းေလးမွာ စိုေျပလြန္းလွသည္။
ေက်ာင္းပိတ္၍အိမ္ျပန္ျဖစ္သည့္ ရက္ေတြေရာက္တိုင္း ေဖေဖက ကြ်န္မ ျပန္လာမည့္ ဘူတာရံုေလးမွာ လာၾကိဳေလ႔ရွိသည္။ နယ္ျမိဳ႕ကေလးရဲ႕ဘူတာရံုေရွ႕က သရက္ပင္ၾကီး၏ အျမစ္ေတြေပၚတြင္ ငုတ္တုတ္ေလးထိုင္ရင္း ဘူတာရံု အေပါက္ဝကို စူးစိုက္ေငးေမာေနတတ္သည့္ ေဖေဖ့ကိုျမင္လ်င္ ကြ်န္မကိုယ္တိုင္လည္း အားအင္ေတြ စီးဝင္လာမိသည္။ ကြ်န္မလြယ္လာသည့္ ေက်ာပိုးအိတ္ေလးကို စက္ဘီးေရွ႕က ျခင္းေလးထဲမွာထည့္၊ ကြ်န္မကို ေနာက္ခံုကယ္ရီယာမွာ တင္ၿပီးအိမ္ျပန္လာၾကသည္။
ဒီတခါေတာ့ ကြ်န္မက ငယ္ငယ္ကလို ကဗ်ာရြတ္မျပျဖစ္ေတာ့။ ေဖေဖစက္ဘီးေလးကို အလြမ္းေျပစီးရင္း ျမိဳ႕ေပၚသြားျပီး ေက်ာင္းတက္ရသည့္ အေတြ႔အၾကံဳေလးေတြကို မနားတမ္း ေျပာျပျဖစ္သည္။ ေဖေဖ႔ကို သတိရေၾကာင္း ေျပာလိုက္ျပီဆိုလ်င္ ေဖေဖက “ငါ့သမီးေလးကို ေဖေဖက အခ်ိန္တိုင္း လြမ္းေနရတာပါကြယ္” ဆိုျပီး ျပန္ေျပာတတ္သည္။ ထိုကဲ့သို႔စကား ၾကားတိုင္း ကြ်န္မရင္ထဲမွာ လိႈက္ခနဲျဖစ္ရသည္အထိ ဝမ္းနည္းမိသည္မွာ ေဖေဖ့ရဲ႕ ေမတၱာစစ္မွန္လြန္းတာေၾကာင့္ဟု ယံုၾကည္မိပါသည္။
အိမ္ျပန္လမ္း တစ္ေလွ်ာက္ စကားေတြ မနားတမ္း ေျပာရင္း ဘၾကီးျဖိဳး၏ ကုန္စံုဆိုင္ေရွ႕ေရာက္လ်င္ ေဖေဖက စက္ဘီးရပ္ကာ ငယ္စဥ္ကလို ကြ်န္မကို အေမာေျပ ေရခဲေခ်ာင္း ဝယ္ေကြ်းျပန္သည္။ ေဖေဖဝယ္ေကြ်းသည့္ ေရခဲေခ်ာင္းေလး စားရင္း ကြ်န္မ ငယ္ဘဝကို သတိရမိတာလည္း အၾကိမ္ၾကိမ္အခါခါျဖစ္သည္။
ေက်ာင္းျပီး၍ လုပ္ငန္းခြင္ ဝင္ခ်ိန္မွာေတာ့ ကြ်န္မတတ္ထားသည့္ ပညာျဖင့္ ျမိဳ႕ေပၚက လုပ္ငန္းခြင္ကိုပဲ ေရြးခ်ယ္ခဲ့သည္။ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူဘဝကလို အပါတ္စဥ္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တိုင္း အိမ္ျပန္ဖို႔ အဆင္မေျပေတာ့ပါ။ လုပ္ငန္းခြင္ ဝင္စကေတာ့ တစ္လတစ္ေခါက္ေလာက္ အိမ္ျပန္ဖို႔ ၾကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္လည္း ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ႏွစ္လေန၍မွ တစ္ေခါက္ေလာက္ပဲ ျပန္ျဖစ္ေတာ့သည္။
ကြ်န္မ ျပန္လာတိုင္း ေဖေဖကေတာ့ ေက်ာင္းသူဘဝတုန္းကလို ဘူတာရံုေလးမွာ လာေစာင္႔ေနေလ့ရိွသည္။ သူ႔စက္ဘီးအိုေလးကို ေဘးမွာရပ္၊ သစ္ျမစ္ၾကီးေပၚမွာ ေငးထိုင္ရင္း ကြ်န္မကို မေျပာင္းမလဲ အရင္လို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနျမဲျဖစ္သည္။ ေျပာင္္းလဲလာသည္ကေတာ႔ အသက္အရြယ္ရလာျပီး ဇရာ၏ အမွတ္အသားေတြ ျဖစ္သည့္ ဆံပင္ေတြ ျဖဴလာျခင္းျဖစ္သည္။ အသက္အရြယ္ ရလာသည့္ ေဖေဖရဲ႕ စက္ဘီးေနာက္မွာ က်မ လိုက္မထိုင္ရက္ေတာ႔ပါ။
“ေဖေဖပင္ပန္းပါတယ္ အိမ္ကပဲ သမီး ျပန္အလာကို ေစာင့္ပါေဖေဖရယ္”
“ ငါ့သမီးေလး ျပန္လာမွာ သိေပမယ့္ ျမန္ျမန္ေတြ႔ခ်င္လို႔ပါကြယ္”
ေဖေဖ့ရဲ႕ ဝမ္းနည္းဟန္စြက္ေနတဲ့ စကားသံေအာက္မွာ ကြ်န္မ မ်က္ရည္ဝဲမိရျပန္သည္။
“ ေဖေဖ အသက္ၾကီးျပီေလ။ သမီးကို တင္မနင္းနဲ႔ေတာ့ေနာ္ ”
“ သမီးေလးအတြက္ ေဖေဖ့မွာ အားေတြရိွပါေသးတယ္ကြ။”
ကြ်န္မတားေသာ္လည္း ေဖေဖက စက္ဘီးေပၚတင္နင္းျမဲပါပဲ။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာသည္အထိ ေဖေဖ့၏ ကြ်န္မအေပၚ ထားသည့္ ေမတၱာႏွင့္ အၾကြင္းမဲ့ ခ်စ္ျခင္းက မေျပာင္းမလဲ ရိွေနအံုးမည္။ ဘယ္အခါမွလည္း ေျပာင္းလဲသြားမည္ဟု မထင္ေပ။
ဒီလိုႏွင့္ လုပ္ငန္းခြင္ရိွေသာျမိဳ႕ျပႏွင့္ ေဖေဖေမွ်ာ္ေနမည့္ ကြ်န္မ၏ နယ္ျမိဳ႕ကေလးကို ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္လုပ္ရင္း ကြ်န္မလည္း လုပ္သက္ေလးရခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ လုပ္ငန္းခြင္ အေျခအေနအရရယ္ ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ ျမိဳ႕ျပမွာ ေပ်ာ္ဝင္ေနမိတာေတြရယ္ေၾကာင့္ နယ္ျမိဳ႕ကေလးထံ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မျပန္ျဖစ္ခဲ့။ ေဖေဖနွင့္ဖုန္းေျပာျဖစ္သည့္အခါေတြမွာေတာ့ “ေဖေဖေရ ဒီတစ္လေတာ့ ျပန္မလာျဖစ္ဘူးထင္တယ္။ အလုပ္ေတြ မ်ားေနလို႔။” ဆိုသည့္ ဖုန္းေခၚရျခင္းအၾကာင္းေတြပဲ ထပ္ထပ္လာေနခဲ့၏။ ကြ်န္မ၏ ျမိဳ႕ကေလးထံကို ျပန္မေရာက္ျဖစ္သည္မွာ ၾကာသြားခဲ့သည္။။
ထို႔ေနာက္ပိုင္း ကြ်န္မ၏လုပ္ငန္းခြင္အေျခအေန ေကာင္းမြန္လာတာေၾကာင့္ အလုပ္ကရသည့္ ဆုေၾကးေငြမ်ားႏွင့္ ကြ်န္မစုေဆာင္းထားသည့္ ေငြေလးကို ေပါင္းစပ္ကာ ကားတပါတ္ရစ္ေလးတစ္စီး ဝယ္လိုက္ေတာ့သည္။ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ အခ်ိန္မေရြး ေဖေဖ့ထံ ျပန္လို႔ရေအာင္ျဖစ္သည္။ ကားေလးရိွလ်င္ ေဖေဖလည္း ကြ်န္မကို စက္ဘီးႏွင့္ လာၾကိဳစရာ မလိုေတာ့ဘူးဆိုသည့္ အေတြးက ေရွ႕ဆံုးက ပါဝင္ပါသည္။ ေဖေဖကို ကားေပၚတင္ျပီး ျမိဳ႕ကေလးထဲမွာ လိုက္ပတ္မယ္လို႕ ေတြးထားမိသည္။ ေမာ္ေတာ္ကားေလးကို ျမင္လ်င္ ေဖေဖ ေပ်ာ္သြားမည္ ထင္သည္။
ကားဝယ္ျပီးသည့္ေနာက္ ေဖေဖ့ကို ဖုန္းဆက္ျပီး ဒီတပါတ္ စေန အိမ္ျပန္လာခဲ့မယ္လို႔ အေၾကာင္းၾကား လိုက္သည္။ ေဖေဖ့စိတ္ကို သိေနတာေၾကာင့္ ဘူတာရံုကို လာမၾကိဳဖို႔နွင့္ ေဖေဖ့ကို ၾကိုမေျပာပဲ စိတ္လႈပ္၇ွားေအာင္ တိတ္တိတ္ကေလးျပန္သြားမည္။ ရထားဆိုက္ေရာက္မည့္ အခ်ိန္ထက္ေစာေရာက္ေအာင္ ေဖေဖ့ဆီကို အေရာက္သြားမည္ဟု ကြ်န္မစီစဥ္ေတြခ်ကာ ေပ်ာ္ေနရသည္။ ေဖေဖ့ကို ဖုန္းဆက္သည့္အခါတိုင္း အိမ္ကပဲေစာင့္ေနဖို႔ အထပ္ထပ္အခါခါ မွာလိုက္ေသး၏။ ေဖေဖ့ကို အသိမေပးပဲကြ်န္မ စိတ္လႈပ္စေနေန႔ေရာက္လာပါေတာ့သည္။ ဝယ္ထားတဲ႔ ကားေလးေမာင္းျပီး အိမ္ျပန္လာခဲ့ေတာ့သည္။ ကြ်န္မျပန္လာေနက် ဘူတာရံုေလးနားေရာက္၍ သတိတရ ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္မွာ ေဖေဖကို ဘူတာရံုေဘးက အပင္ၾကီးရဲ႕ အျမစ္ေတြေပၚတြင္ ကြ်န္မျပန္အလာကို ထိုင္ေစာင့္ေနသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရ၏။ ေဘးတြင္ေတာ့ ငယ္ငယ္ကတည္းက ကြ်န္မကို တင္နင္းခဲ့သည့္ စက္ဘီအိုေလး ရပ္လ်က္သားျဖစ္သည္။
ဆံပင္ေတြျဖဴေနျပီး မ်က္မွန္ကိုင္းအနက္ေလးကို တပ္ကာ ရထားဝင္လာခ်ိန္နီး ဘူတာရံု အေပါက္ဝကို ေငးစိုက္ၾကည့္ေနသည့္ ေဖေဖ့ကို ေတြ႔ရသျဖင့္ ကြ်န္မစိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားမိသည္။ လာမၾကိဳဖို႔ ေျပာထားလ်က္ႏွင့္ ေဖေဖ ေစာင့္ေနသည္ကို ေတြ႔သျဖင့္ ကြ်န္မဝမ္းနည္းမိ၏။ ယခုလို အသက္အရြယ္ ၾကီးရင့္ေနခ်ိန္မွာေတာင္ ကြ်န္မကို ကေလးတစ္ေယာက္လို စက္ဘီးေပၚတင္ၿပီး နင္းခ်င္ေနေသးသည့္ ေဖေဖ့ေမတၱာကို ကြ်န္မခံစားလိုက္ရသည္။ တကယ္ေတာ့ ေဖေဖအေနႏွင့္ သူတစ္ေယာက္ထဲေတာင္ စက္ဘီးၾကာၾကာနင္းဖို႔ မသင့္ေတာ့သည့္ အရြယ္ေရာက္ေနခဲ့ၿပီ။ ကြ်န္မ ခ်က္ခ်င္းပဲ ကားေပၚက ဆင္းကာ ေဖေဖကို ေျပးဖက္လိုက္မိ၏။
“ ေဖေဖ ေစာင္႔ေနတာ ၾကာျပီလား ”
“ မၾကာေသးပါဘူး သမီးရဲ႕”
“ ဒါ သမီး ပိုက္ဆံ စုျပီး ဝယ္လိုက္တဲ့ ကားေလ ေဖေဖရဲ႕။ လွတယ္မဟုတ္လား။ လာ...ေဖေဖ...လာ ကားေပၚတက္။ သမီးတို႔ ကားၾကီးေမာင္းျပီး တူတူ ျပန္ၾကမယ္။ ”
ကြ်န္မက ဝမ္းသာ အားရႏွင့္ ကားေလး၏ ေဘးတစ္ဖက္ကို ပုတ္ျပရင္း ခပ္ျမဴးျမဴးေလး ေျပာလိုက္သည္။
ေဖေဖက ကြ်န္မ စီးလာသည့္ ကားေလးကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္၏။ ကားေဘာနပ္ေလးကို လက္ကေလးႏွင့္ ပြတ္ရင္း ေခါင္းတဆက္ဆက္ျငိမ့္သည္။ ေဖေဖ့မ်က္နွာေပၚတြင္ အံအားသင့္ျခင္း ေပ်ာ္၇ႊင္းျခင္းမ်ား မေတြ႔ရ။ ထို႔ေနာက္ စက္ဘီးေဒါက္ကို ျဖဳတ္ျပီး
“ သမီး ညည္းကားၾကီး ေမာင္းလိုက္လာခဲ႔။ ”
ေဖေဖက ကြ်န္မ ေမာင္းလာသည့္ ကားေပၚကို မတက္ဘဲ ကြ်န္မ ကားေရွ႕မွ စက္ဘီးေလးကို ေျဖးေျဖးခ်င္း နင္းျပီးထြက္သြားခဲ့သည္။ ျပန္မလာတာ ၾကာလို႔ ကြ်န္မကို ေဖေဖ စိတ္ေကာက္ေနတာျဖစ္မည္လို႔ ေတြးမိလိုက္တာေၾကာင့္ ကြ်န္မျပံဳးလိုက္မိသည္။ အိမ္ေရာက္မွပဲ ေခ်ာ့ရေတာ့မည္။ ေဖေဖက ကြ်န္မ တစ္ခြန္း ႏွစ္ခြန္း ေျပာလိုက္ရံုနဲ႔ စိတ္ေကာက္ေျပမယ္ဆိုတာ သိေနပါသည္။
အိမ္ျပန္လမ္းမွာ က်မကားကို ေဖေဖ့ စက္ဘီးေလး၏ အေနာက္က တျဖည္းျဖည္း ေမာင္းျပီး လိုက္လာခဲ့သည္။ အားစိုက္နင္းလိုက္တိုင္း ေရွ႕ကို ကုန္းကုန္းသြားသည့္ ေဖေဖ့ ေက်ာျပင္ေလးကို ၾကည့္ရင္း ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ကြ်န္မ ဝမ္းနည္းမိလာသည္။ အိုမင္းရင့္ေရာ္မႈေတြႏွင့္ ေဖေဖ့ကို ျမင္ရသည္မွာ ဝမ္းနည္းစရာ ေကာင္းလွသည္။ လမ္းအနည္းငယ္ က်ယ္သည့္ေနရာ ေရာက္တာေၾကာင့္ ေဖေဖ့ စက္ဘီးေဘးနားကို ယွဥ္ကပ္လိုက္သည္။ ကြ်န္မကို ေဖေဖျပံဳးလ်က္ ေခါင္းဆက္ လွည့္ၾကည့္၏။ ေဖေဖ့ နဖူးမွာ ေခြ်းစေလးေတြနွင့္ ။ ကြ်န္မ အေရွ႕ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ကားရပ္ကာ ေဖေဖ့ကို ေစာင့္ေနလိုက္သည္။
“ ကားေပၚတက္ပါေဖေဖရယ္။ ဘာလဲ...ေဖေဖက သမီးျပန္မလာတာ ၾကာလို႔ စိတ္ဆိုးေနတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေဖေဖ့ရဲ႕ စီးေတာ္ယာဥ္ၾကီး ေပ်ာက္မွာစိုးလို႔လား။ ခဏေနမွ တစ္ေယာက္ေယာက္ လာယူခိုင္းလိုက္မယ္ေလ”
ေဖေဖစိတ္ဆိုးေျပေစရန္ ကြ်န္မက ခပ္ျမဴးျမဴေလး ေျပာလိုက္သည္။ ေဖေဖက နဖူးစက ေခြ်းစက္မ်ားကို လက္ခံုျဖင့္သုတ္ရင္း..
“ ငါ့သမီးေလးကို ေဖေဖ စိတ္မဆိုးပါဘူးကြယ္။ စက္ဘီးေပ်ာက္မွာ ေၾကာက္လို႔နင္းေနတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။”
“ဒါဆို ဘာျဖစ္လို႔ ကားေပၚမတက္ဘဲ စက္ဘီးကို အားစိုက္နင္းေနရတာလဲ”
ကြ်န္မ ေမးခြန္းဆံုးေတာ့ ေဖေဖက ကြ်န္မဘက္ကို ငဲ့ၾကည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ တခ်က္ျပံဳးလိုက္ၿပီး
“ ေဖေဖခုလို စက္ဘီးနဲ႔ ေရွ႕ကနင္းၿပီး ျပန္ရတာဘာေၾကာင့္လဲသိလား”
“ဘာလို႔လဲေဖေဖ ”
ေဖေဖက ကြ်န္မေခါင္းေလးကို တခ်က္ပြတ္ရင္း ျပန္ေျဖသည္။
“အိမ္ျပန္လမ္းကို သမီး ေမ႔ေနမွာစိုးလို႔ပါ”
ထို႔ေနာက္ ေဖေဖ သူ႔စက္ဘီးေလးေပၚတက္ျပီး ေရွ႕ကဆက္နင္းသြားသည္။ ေဖေဖ့ စကားသံေတြ အထပ္ထပ္ ၾကားေယာင္ျပီး ကြ်န္မ မ်က္ရည္မ်ား ပိုးထိန္းမရေအာင္က်လာေတာ့၏။ ကြ်န္မက ျမိဳ႕ျပရဲ႕ ေခတ္မွီမႈမွာ ေပ်ာ္ဝင္ေနခ်ိန္ ေဖေဖ ကြ်န္မကို သိပ္လြမ္းေနခဲ့မွာပဲေလ။ ကြ်န္မ အိမ္ေရာက္ရင္ေတာ့ ေဖေဖ့ကို ေလးေလးနက္နက္ ေျပာရမည့္စကားတခြန္း ရိွေနခဲ့ပါျပီ။
“ သမီး အိမ္ျပန္လမ္းကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါဘူးေဖေဖ ”
ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာ
ျမတ္မြန္
.jpg)
39 comments:
ဟုတ္တယ္..
အိမ္ၿပန္လမ္းကို မေမ႔ဖို႕အေရးႀကီးတယ္..
“ အိမ္ျပန္လမ္းကို သမီး ေမ႔ေနမွာစိုးလို႔ပါ”
ဆုိတဲ့ ၀ါက်နဲ႔
သမီးအိမ္ျပန္လမ္းကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါဘူးေဖေဖ..။
ဆုိတဲ့ ၀ါက်ႏွစ္ေၾကာင္းမွာ
ဆြဲအားေတြ ပါေနတယ္..။
မေ၀ခြဲတတ္ေပမယ့္ ေၾကကြဲစရာေတာ့လည္း မဟုတ္ေပဘူး..။
တစ္ေန႕ေတာ့ အိမ္ကိုပဲ ျပန္ၾကတာ ေကာင္းပါတယ္..
မြန္ေရးထားတာ ေကာင္းလိုက္တာ၊
အိမ္ကအေဖနဲ႔ တစ္ပံုစံတည္းပဲ၊ အေဖကလည္း ဘယ္သားသမီးလာလာ ဘယ္အခ်ိန္ျဖစ္ျဖစ္ ဘူတာကေစာင့္ေစာင့္ေနတာပဲ၊
ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ၀တၱဳတိုေလးပဲ၊
ခ်စ္တဲ့
မြန္ေရ....အေဖနဲ႔သမီးရဲ့ Post ေလးရဲ့ေနာက္ဆံုးမွာ ေျပာသြားတဲ့စကားေလးေတြက ရင္ထဲမွာ ခံစားမိတယ္ဗ်ာ ။
ခင္တဲ့(ဖိုးၾကယ္)
ညီမေရ...
ေကာင္းလိုက္တာေနာ္...။
၂ခါျပန္ဖတ္မိတယ္။ စက္ဘီးေလးနဲ႕ဆိုေတာ့ အေဖ့ခါးကို ဖက္ထားလို႕ရတယ္။ စကားေတြလည္း ေဖာင္ဖြဲ႕လို႕ရတယ္။ ေလေတြကလည္း တိုးေနေတာ့ ေပ်ာ္စရာ။ အေရွ႕က စက္ဘီးစီးသြားတဲ့ အေဖ့စိတ္ထဲ ၀မ္းသာ၀မ္းနည္းျဖစ္ေနမွာကို စာဖတ္ရင္း သိလိုက္တယ္။
အင္းေလ..
မိဘ ဆိုတာကေတာ ့ သားသမီးေတြကို
အၿမဲတန္းငယ္ေနတတ္တာပါ၊ သူတို ့ထက္အၿမဲငယ္ေနရင္း
နဲ ့ ေနဝင္ခ်ိန္ကို ေရာက္သြားခဲ ့ရွာတာပါပဲ။
ေၿပာခ်င္တာ... ၿမစ္ေရ တို ့မည္သည္....။
အေဖ ေရွ႕ကေနေမာင္းမဲ႕ ဒီလိုစက္ဘီးေလး စီးခ်င္လိုက္တာ ညီမေရ။
ပိုစ္႕ေလးက ခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္တာ
မ်က္စိထဲေတာင္ ျမင္ေယာင္မိတယ္..
လူတိုင္း မေမ႕သင္႕တဲ႕ အိမ္အျပန္လမ္းပါဘဲ။
သားသမီးေတြျပန္အလာကို မိဘတိုင္းက ေစာင္႕ၾကိဳေနတတ္ၾကတယ္ေနာ္။ မျပန္လာျဖစ္ရင္ တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္နဲ႕။
သားသမီးတိုင္း ညီမပိုစ္႕ေလးထဲကလို အိမ္ျပန္ႏိုင္ၾကပါေစလို႕ ဆုေတာင္းမိပါတယ္..
ကိုယ္တိုင္လည္း အိမ္ျပန္ခ်ိန္ကို အျမဲ ေမွ်ာ္လင္႕ေနမိတာပါဘဲ ညီမေလးေရ။
အိမ္ျပန္လမ္းကုိ ေမ့ခ်င္ေနတယ္သူေတြအတြက္ ဒီဝထၳဳေလးက တန္းဘုိးရွိတယ္
မေခ်ာေျပာသလုိပဲ အမ်ားအားျဖင့္ သားသမီးေတြျပန္အလာကို မိဘတိုင္းက ေစာင္႕ၾကိဳေနတတ္ၾကတယ္ပါတယ္။
အခုတေလာ မြန္ ေရးထားတာေတြ အဲဒီလို ခံစားခ်က္ေလးေတြနဲ႔ ပါလား။ အေဖအေပၚမွာ သက္ဝင္လွတဲ႔ ေမတၱာေလးေတြ ပံုေဖာ္လွခ်ည္လား။
ဘယ္လိုပဲ ေဖာ္ေဖာ္ လွပပါတယ္။
အိမ္အျပန္ကေတာ႔ မိုးခ်ဳပ္ မီးေမွာင္ လေတြ ျခင္ေထာင္ ေထာင္ရင္ေတာင္မွ မေမ႔ပါဘူးဗ်ာ။
ေအာ္..
အိမ္အျပန္လမ္း...
အိမ္အျပန္လမ္းမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းမ်ား တလုံးတခဲႀကီးရပါေစ မြန္...
ရင္းႏွီးစြာျဖင့္
စုိင္း
ဖတ္လို ့ေကာင္းလိုက္တာမြန္ေရ.. ေရးတတ္လိုက္တာ
ေနာက္ဆံုးစာေျကာင္းေလးက တကယ္ထိတယ္ေနာ္..
ခ်စ္တဲ့
ယြန္း
မြန္ေရ....မြန္ေရးထားတဲ့ လွပတဲ့ မိဘေမတၲာဖြဲ႕ ၀တၳဳေလးကိုဖတ္ၿပီး ဂ်င္းရဲ႕ေဖေဖကို သတိရသြားတယ္။ ဟုတ္တယ္ ဘယ္သူမဆုိ ဘယ္ေနရာ၊ ဘယ္ေဒသ၊ ဘယ္လုိအေၿခကုိပဲေရာက္ေနေန အိမ္ၿပန္လမ္းေလးကုိေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့သင့္ပါဘူး။
ဇာတ္လမ္းက ရိုးရိုးေလးပဲ..။ လိႈက္လွဲတဲ့ အေရးအသားနဲ႔ ဖခင္ေမတၱာကို ေပၚလြင္ေအာင္ ေရးနိင္လို႔ အေဖျဖစ္သူ ေျပာလိုက္တဲ့ ေနရာမွာ ဖတ္ရတာ ျငိမ့္ခနဲ ျဖစ္သြားတယ္။
ဒါမ်ဳိးေလးေတြ ထပ္ေရးပါအံုး
ရသ စာေပ ပိုၿပီး မ်ားလာေစခ်င္လို႔
ေရးထားတာေလးအရမ္းေကာင္းတာပဲ... အိမ္ကိုသတိရတယ္။ ရင္ထဲအရမ္းလည္းခံစားရတယ္။
ညီမpageကိုလာဦးေနာ့ free ecard နဲ႔ Halloween က်င္းပျပီ :)
အမြန္ရာ..
ေကာင္းလိုက္တာကြာ..
က်မျဖင့္ေလဖတ္ၿပီးေတာ့မ်က္ရည္ေတာင္
ဝဲမိသြားတယ္..
က်မလဲအိမ္အျပန္လမ္းကိုဘယ္ေတာ့မွ
မေမ့ဘူး..အျမဲဘဲသတိရေနတယ္..
အေဖ
အိမ္ျပန္လမ္း..
စက္ ဘီး
တကယ္႕အၿဖစ္ပ်က္ေလးနဲ႕တူတယ္ေနာ္
ခံစားရတယ္
ဖတ္ေနရင္း..ဖတ္ေနရင္း ရင္ထဲမွာခံစားလာရတာက
ဖခင္နဲ ့သမီးငယ္ေလးရဲ့ ေႏြးေထြးမွုအေပၚ အားက်မွု၊
ၿပီးေတာ့ အိမ္ကိုလြမ္းဆြတ္မွုနဲ ့အတူ...
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ေမးေနခဲ့တာက...
ငါ့ရဲ့ အိမ္ျပန္လမ္းေလးကေကာလို ့...ေတြးရင္း..
..ခင္မင္လွ်က္..ခင္မာလာေအာင္..:)
မိဘေမတၱာဆိုတာ တုႏႈန္းမွီဘူးတဲ့။ အခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ဘယ္ေလာက္အို သြားသြား မိဘေမတၱာကေတာ့ မေျပာင္းလဲ ပါဘူးေလ။ မြန္က အေဖကိုေတာ္ေတာ္ခ်စ္ တယ္ေနာ္။ ဒါေပါ့ေလ အေဖေတြက သမီးကို ပိုခ်စ္သလို သမီးေတြက အေဖကို ပိုခ်စ္တာက မဆန္းပါဘူးေလ.....
ပိုစ့္ေကာင္းေလးတစ္ပုဒ္ပါသူငယ္ခ်င္း.....
မြန္ေရ...
ေရးထားတာေလး ဖတ္ရတာ ရင္ထဲစို႔တတ္လာ သလိုပဲ.. အေဖကို တင္မဟုတ္ပဲ အေမကိုပါ သတိရသြားတယ္...
အေမက လမ္းထိပ္ထိ လာၾကိဳေနၾကမို႔ပါ ..
အရမ္းလွလိုက္တာဗ်ာ.. စက္ဘီးနင္းသြားတတ္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္အေဖကို သတိရမိတယ္.. အိမ္အၿပန္လမ္းေပါ႔ေနာ္..
ဟုတ္တယ္..ဗ်ာ.. အိမ္ၿပန္လမ္းကို မေမ႔သင့္ဘူး
အမေရ.. အဲဒီပို႔ကို ေကာ္ပီကူးသြားပါရေစ.. တစ္ၿခားေနရာမွ မတင္ပါဘူး.. ကၽြန္ေတာ္ အၿဖစ္ေလးနဲ႔ တူေနလို႔ အမွတ္တရ သိမ္းထားခ်င္လို႔ပါ..
အေရးအသားေကာ ေရးထားတဲ႔ရည္ရြယ္ခ်က္ေလးေကာတကယ္႔ကို ႏူးည႕ံစရာပဲဗ်ာ ...။
Nyalynneain
၀တၳဳတိုေလးအေတာ္ေကာင္းတယ္..တကယ့္အျဖစ္ေလးပဲလား
အိမ္ျပန္လမ္း ကို မေမ့သူဟာ ကိုက္လမ္းမွာေတာ့ ေ၀ဒနာရပါတယ္။ဒါေပမယ့္ လူသားမွာေတာ့ သတိနွင့္ အသိ တြဲစပ္လို႔ လမ္းသိသူဟာ မိသားစု စိတ္ရိွေနတာ ေၾကာင့္ လမ္းမွန္ေရာက္သူသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္ ...
ၿငိမ္းစိုးဦး
အရမ္းေကာင္းတယ္။ ေနာက္ဆံုးခန္းမွာ ေပးခ်င္တဲ့ မက္ေစ့ေလးလည္း အရမ္းေကာင္းတယ္။ Additional အေနနဲ႔ ၀ယ္လာတဲ့ ကားႀကီးကို လမ္းေဘးထိုးရပ္ၿပီး ခ်က္ခ်င္း အေဖ့စက္ဘီးေပၚ ခုန္တက္လိုက္ပါသြားရင္.. ပိုလွမယ္။
ငိုရပါျပီေကာ ... း((
အဲဒီလိုဆန္ဆန္ ကိုရီးယားလား တရုတ္လား ဗီစီဒီတပုဒ္ ၾကည့္ဘူးတယ္ .. အဲ့တုန္းကလည္း ငိုရတယ္ .. း(
အိမ္ျပန္လမ္းကို ေမ့မွာစိုးလို႔ပါလို႔ေျပာတဲ့ေနရာမွာ လိႈက္ခနဲ ခံစားသြားရတယ္။
အိမ္ၿပန္လမ္းကို မေမ့ေပမယ့္ ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားရတဲ့ဒုကၡ ......
အေကာင္းဆံုးဆုရပါေစလို႔....
အေ၀းေရာက္ေနၾကတဲ့ သားသမီးေတြကိုလည္း က်န္ခဲ့တဲ့ မိဘေတြက အျမဲလြမ္းေနမွာပါပဲ
ဖတ္ရင္းနဲ႔ အေဖ႔ကို လြမ္းသြားမိတယ္ရွင္။ တကယ္ ခံစားရပါတယ္။ ရွင္းရွင္းေလးနဲ႔ ရသေျမာက္ေအာင္ေရးသြားတာ တကယ္ေကာင္းတယ္ရွင္။ ေနာက္ကိုလည္း ပို႔စ္ေကာင္းေလးေတြ မ်ားမ်ားေရးျပီးတင္ေပးပါဦးလို႔.....
ခင္မင္ေလးစားလ်က္
ေမသိမ့္သိမ့္ေက်ာ္
ဆိုက္အသစ္ေလးျဖစ္တဲ့ www.moba4all.org မွာလည္း လာေရာက္ျပီး ပို႔စ္ေတြ မ်ွေဝ ေရးသားေပးဖို႔ ခင္မင္ရင္းႏွီးစြာဖိတ္ေခၚအပ္ပါတယ္ရွင္။
အရမ္းေကာင္းပါတယ္။ ကၽြန္မ ေဖေဖလည္း ကၽြန္မတို. ဘြဲ.ရ၊ အလုပ္ရ တဲ့ အထိ လိုက္ပို.တုန္း။ ေတာေတာ့မဟုတ္ေပမယ့္ အိမ္ကေန ကားဂိတ္အထိ အပို.အၾကိဳ အျမဲလုပ္ေပးတယ္။ ျပန္ေတြးတိုင္း ေအာက္ေမ့တယ္။ သတိရတယ္။ အခု သူအသက္ၾကီးလည္း လိုက္ပို.တုန္းပဲ။ ဘယ္သြားခ်င္သြားခ်င္ မျငီးမျငဴ လိုက္ပို.ေပးတဲ့ ဖခင္ေမတၱာဟာ ဘာနဲ.မွ ႏိႈင္းလို.မရပါဘူး။ အခုေရးထားတဲ့ ဝထၱဳထဲက ဇာက္ေကာင္ထက္ ကၽြန္မေဖေဖ ေမတၱာ ပိုနိုင္တယ္ထင္မိတယ္။ ကၽြန္မကိုလာၾကိဳတဲ့တစ္ေန. လမ္းမွာ စက္ဘီးခ်င္းတိုက္မိလို. သူကိုယ္မွာ ဒဏ္ရာေတြ ရေနတာေတာင္ ကၽြန္မ အျပန္ ကို ဒဏ္ရာေတြ အနာေတြကို ဂရုမစုိက္ပဲ ေစာင့္ေနေပးတယ္ေလ။
အရမ္းၾကိဳက္တယ္ဗ်ာ......အိမ္ကိုေတာင္ေတာ္ေတာ္လြမ္းသြားပီ......အိမ္ျပန္မေရာက္တာ ၈ ႏွစ္ေလာက္ရွိပီ
ဆရာမ ျမတ္မြန္ -ခင္ဗ်ား
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေႏြမုိးအမည္နဲ႔ အြန္လုိင္း၀က္ဆုိက္မ်ားေပၚမွာ
ေလ့လာေနသူတစ္ဦးျဖစ္ပါတယ္။ စာေရးဆရာတစ္ဦးလည္းျဖစ္ပါတယ္။
အခု ကၽြန္ေတာ္ဟာ အင္တာနက္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့စာအုပ္တစ္အုပ္ထုတ္ေ၀ဖုိ႔
စီစဥ္ေနပါတယ္။ ထုတ္ေ၀ေနက် နည္းပညာစာအုပ္မ်ိဳးမဟုတ္ပါ။
အင္တာနက္၀က္ဆုိက္မ်ားနဲ႔ နီးစပ္မွဳမရွိ၊ ကၽြမ္း၀င္မွဳမရွိေသးသူမ်ား
အင္တာနက္၀က္ဆုိက္မ်ားေပၚက ေဖာ္ျပခ်က္မ်ားကုိ သိရွိခံစားႏုိင္ဖုိ႔ရည္ရြယ္ျပီး ထုတ္ေ၀မယ့္စာအုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ စာအုပ္အမည္ကုိ Paper Websiteလုိ႔ေပးထားျပီး
အမွတ္စဥ္တပ္ျပီး လစဥ္ တစ္လတစ္အုပ္ထုတ္ေ၀သြားမွာျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီစာအုပ္ေလးထဲမွာ ၀က္ဆုိက္မ်ားေပၚက ေကာင္းႏုိးရာရာ၊ လူအမ်ားဖတ္သင့္တယ္
လုိ႔ယူဆရတဲ့ စာေပမ်ားကုိ ေဖာ္ျပသြားဖုိ႔ စီစဥ္ထားပါတယ္။
လူႀကီးမင္းရဲ႕
ျမတ္မြန္-၀က္ဆုိက္မွာေဖာ္ျပထားတဲ့
ဘယ္ေတာ့မွမေမ့ပါဘူး--ကုိ ႏွစ္သက္တဲ့အတြက္
ကၽြန္ေတာ္ထုတ္ေ၀မယ့္ Paper Websiteစာအုပ္မွာ ထည့္သြင္းအသုံးျပဳခြင့္ေပးပါရန္
ပန္ႀကားအပ္ပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္တြင္ စာအုပ္မွ အက်ိဳးအျမတ္ကုိ ေမွ်ာ္လင့္၍မရပဲ
အရွဳံးခံထုတ္ေ၀ရမည္ျဖစ္၍ စာမူခခ်ီးျမွင့္ႏုိင္မည္မဟုတ္ပါသျဖင့္ နားလည္ခြင့္လႊတ္ေပးပါရန္
ေတာင္းပန္အပ္ပါသည္။ စာအုပ္လက္ေဆာင္ေပးပုိ႔ေပးပါမည္။ စာအုပ္ပုိ႔ေပးႏုိင္ရန္
လူႀကီးမင္း၏လိပ္စာကုိ ေအာက္ပါအီးေမးသုိ႔ေပးပုိ႔ေပးပါရန္ ေမတၱာရပ္ခံအပ္ပါသည္။
nwaytamun@gmail.com
စာအုပ္ေပးပုိ႔ရန္ အခက္အခဲရွိတဲ့ေနရာဆုိရင္ (ဥပမာ) ႏုိင္ငံျခားမွာေနသူဆုိရင္
စာအုပ္ပီဒီအက္ဖုိင္ကုိ ပုိ႔ေပးပါမယ္။
ေနာက္ ဆက္လက္ထုတ္ေ၀မည့္စာအုပ္မ်ားတြင္လည္း
ပုံႏွိပ္ေဖာ္ျပရန္သင့္ေလ်ာ္သည့္ လူႀကီးမင္း၏စာမူမ်ားကုိ
မည္သည့္၀က္ဆုိက္မွျဖစ္ေစ အသုံးျပဳခြင့္ေပးပါရန္ႏွင့္ အသုံးျပဳလုိပါက
ခြင့္ျပဳခ်က္ ႀကိဳတင္ေတာင္းခံသြားမည္ျဖစ္ေႀကာင္း အသိေပးအပ္ပါသည္။
ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင့္-
ေႏြမုိး
ဆရာမ ျမတ္မြန္- -ခင္ဗ်ား
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေႏြမုိးအမည္နဲ႔ အြန္လုိင္း၀က္ဆုိက္မ်ားေပၚမွာ
ေလ့လာေနသူတစ္ဦးျဖစ္ပါတယ္။ စာေရးဆရာတစ္ဦးလည္းျဖစ္ပါတယ္။
အခု ကၽြန္ေတာ္ဟာ အင္တာနက္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့စာအုပ္တစ္အုပ္ထုတ္ေ၀ဖုိ႔
စီစဥ္ေနပါတယ္။ ထုတ္ေ၀ေနက် နည္းပညာစာအုပ္မ်ိဳးမဟုတ္ပါ။
အင္တာနက္၀က္ဆုိက္မ်ားနဲ႔ နီးစပ္မွဳမရွိ၊ ကၽြမ္း၀င္မွဳမရွိေသးသူမ်ား
အင္တာနက္၀က္ဆုိက္မ်ားေပၚက ေဖာ္ျပခ်က္မ်ားကုိ သိရွိခံစားႏုိင္ဖုိ႔ရည္ရြယ္ျပီး ထုတ္ေ၀မယ့္စာအုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ စာအုပ္အမည္ကုိ Paper Websiteလုိ႔ေပးထားျပီး
အမွတ္စဥ္တပ္ျပီး ထုတ္ေ၀သြားမွာျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီစာအုပ္ေလးထဲမွာ ၀က္ဆုိက္မ်ားေပၚက ေကာင္းႏုိးရာရာ၊ လူအမ်ားဖတ္သင့္တယ္
လုိ႔ယူဆရတဲ့ စာေပမ်ားကုိ ေဖာ္ျပသြားဖုိ႔ စီစဥ္ထားပါတယ္။
ဘာသာရပ္အလုိက္… ဘာသာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ အလွအပႏွင့္ဖက္ရွင္၊ ၀တၳဳတုိမ်ား၊
ဟာသမ်ား၊ ကဗ်ာ၊ ကာတြန္း…စသည္ျဖင့္ တစ္အုပ္ခ်င္း စုစည္းထုတ္ေ၀မွာျဖစ္ပါတယ္။
လူႀကီးမင္းရဲ႕ ျမတ္မြန္-၀က္ဆုိက္မွာေဖာ္ျပထားတဲ့
-ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါဘူး--ကုိ ႏွစ္သက္တဲ့အတြက္
ကၽြန္ေတာ္ထုတ္ေ၀မယ့္ Paper Websiteစာအုပ္မွာ ထည့္သြင္းအသုံးျပဳခြင့္ေပးပါရန္
ပန္ႀကားအပ္ပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္တြင္ စာအုပ္မွ အက်ိဳးအျမတ္ကုိ ေမွ်ာ္လင့္၍မရပဲ
အရွဳံးခံထုတ္ေ၀ရမည္ျဖစ္၍ စာမူခခ်ီးျမွင့္ႏုိင္မည္မဟုတ္ပါသျဖင့္ နားလည္ခြင့္လႊတ္ေပးပါရန္
ေတာင္းပန္အပ္ပါသည္။ စာအုပ္လက္ေဆာင္ေပးပုိ႔ေပးပါမည္။ စာအုပ္ပုိ႔ေပးႏုိင္ရန္
လူႀကီးမင္း၏လိပ္စာကုိ ေအာက္ပါအီးေမးသုိ႔ေပးပုိ႔ေပးပါရန္ ေမတၱာရပ္ခံအပ္ပါသည္။
nwaytamun@gmail.com
စာအုပ္ေပးပုိ႔ရန္ အခက္အခဲရွိတဲ့ေနရာဆုိရင္ (ဥပမာ) ႏုိင္ငံျခားမွာေနသူဆုိရင္
စာအုပ္ပီဒီအက္ဖုိင္ကုိ ပုိ႔ေပးပါမယ္။
ေနာက္ ဆက္လက္ထုတ္ေ၀မည့္စာအုပ္မ်ားတြင္လည္း
ပုံႏွိပ္ေဖာ္ျပရန္သင့္ေလ်ာ္သည့္ လူႀကီးမင္း၏စာမူမ်ားကုိ
မည္သည့္၀က္ဆုိက္မွျဖစ္ေစ အသုံးျပဳခြင့္ေပးပါရန္ႏွင့္ အသုံးျပဳလုိပါက
ခြင့္ျပဳခ်က္ ႀကိဳတင္ေတာင္းခံသြားမည္ျဖစ္ေႀကာင္း အသိေပးအပ္ပါသည္။
ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင့္-
ေႏြမုိး
ကိုေႏြမိုးေရ..ခုမွ ၾကည့္မိတယ္..
အရမ္းအားနာလိုက္တာ..
ဒီအပုဒ္ေလးၾကိဳက္တယ္ဆို ယူသံုးပါ ရပါတယ္ရွင္..။
ေလးစားစြာ
ျမတ္မြန္
ေကာင္းတယ္...အေရးသားေကာင္းတယ္ဗ်ာ...
Post a Comment