ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္

သူမနာမည္ကို အင္းအင္း လို႕ေခၚပါတယ္။ အင္းအင္းကို ေမြးၿပီး သိပ္မႀကာခင္မွာပဲ သူမေဖေဖက သူမနဲ႕ သူမေမေမကို ခြဲခြာသြားခဲ့တယ္။ သူမ ေမေမက ဆက္လက္ ေကြ်းေမြး ေစာင့္ေရွာက္ လာခဲ့တယ္။ သူမ ၃နွစ္ၿပည့္တဲ့ ႏွစ္မွာပဲ သူမေမေမက သူမကို တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ခြဲခြါသြားခဲ႔တယ္။ သူမခမ်ာ ငယ္လြန္းေသး၍ ဘာမွ မသိရွာဘူးေပါ႔။ သူမ ေမေမ မရွိေတာ့ေနာက္ သူမသည္ မိဘမဲ့ ကေလးေက်ာင္းမွာႀကီးၿပင္းခဲ့ရတယ္။

သူမက စိတ္ဓာတ္မက်ပဲ ဆက္လက္ ရွင္သန္နိဳင္စြမ္း ရွိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ သူမ ေမေမထားခဲ့တဲ့ စာေလးတစ္ေစာင္ေႀကာင့္ပါ။ စာေလးကေတာ့

{သမီေလး ေမေမမရွိတဲ့ အခ်ိန္ ေလာကႀကီးရဲ့ အလယ္မွာ ကိုယ္အားကိုကိုယ္ၿပီး ဆက္လက္ရွင္သန္သြားပါ။ စိတ္ဓာတ္ကို ခိုင္ခိုင္မာမာထားပါ။ အရာရာကို ကိုယ္အားကို ကိုယ္ၿပီး စိတ္ဓာတ္ၿမင့္ၿမတ္တဲ့ မိန္ကေလးတေယာက္ ၿဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ။ ကိုယ္ကိုထိန္သိမ္းေစာင့္ေရွာက္ပါ။ သမီး ၁၄နွစ္ၿပည့္တဲ့ေန႕ ေမေမ လာႀကည့္မယ္္} လို႕ေရးခဲ႔တယ္။ ၿပီးေတာ့ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ဝက္ဝံရုပ္ေလး တစ္ရုပ္ သူမအတြက္ လက္ေဆာင္ေပးခဲ့တယ္။ အရုပ္ေလးရဲ့ ဗိုက္ကေလးထဲမွာေတာ့ စာေလးတေစာင္ရွိတယ္။

{သမီေလးကို ေမေမ ခ်စ္ပါတယ္။ သမီးေလး ေလာကႀကီးထဲမွာ သတိၱရွိရွိ ရွင္သန္သြားပါ}

သူမ ဝမ္းနည္စရာ ႀကံဳလာရတိုင္း ၊ သူမ ေမေမ ကို သတိရတိုင္း ၊ အရုပ္ကေလးကိုပဲ ရင္ဖြင့္ေလ့ရွိတယ္။

တစ္နွစ္ၿပီးလို႔ တစ္နွစ္ အခ်ိန္ေတြႀကာၿမင္႔ လာသည္နွင့္အမွ် အင္းအင္း တစ္ေယာက္ တၿဖည္းၿဖည္း သိတက္တဲ႔ အရြယ္ ေရာက္လာတယ္။ အရြယ္ေရာက္လာတာ နွင္႔အမွ် လူ႔ဘဝဆိုတာ ေမြးတစ္ေန႕ ေသတစ္ေန႕ ဆိုသလို ေန႔ၿမင္ ညေၿပာက္ ဆိုတဲ႔ သေဘာတရားေတြကို နားလည္ သေဘာေပါက္လာတယ္။ သူမရဲ႕ စိတ္ထဲမွာေတာ႔ ေမေမ မေသ ေသးဘူးလို႔ ယံုႀကည္ေနတုန္းပဲ။ အင္းအင္းရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ေမေမ သူကို မညာေလာက္ပါဘူး လို႔ သူမလက္ခံထားတယ္။ သူမ ေမေမ ၿပန္လာႀကည့္မဲ့ ေန႕ကိုပဲ ဆက္လက္ ေမွ်ာ္လင့္ေနေသးတယ္။

သူမ ၁၄နွစ္ၿပည့္တဲ့ေန ့ သူမ ေမေမ ေရာက္မလာပါ။ သူမ စိတ္ဓာတ္မက်ခဲ႔ပါဘူး။ သူမေမေမကို ၁၄ ႏွစ္ ၿပည့္တဲ့နွစ္ တနွစ္လံုး ေစာင့္ေနခဲ့ပါတယ္။ ၁၄နွစ္ တစ္နွစ္လံုး ၊ ၁၅နွစ္ ၊ ၿပီးေတာ႔ ၁၆နွစ္ ေရာက္မလာခဲ့ပါ။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ အသက္ ၂၀ ရွိသြားခဲ႕တယ္ သူမေမေမကေတာ႔ သူမဆီကို ေရာက္မလာခဲ႔ပါ ။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ အင္းအင္းသည္ မိဘမဲ့ေက်ာင္းကေလးကို စြန္႕ခြါၿပီး ေလာကႀကီးအလယ္တြင္ တေယာက္ထည္း ရုန္းကန္ႀကိဳစားရင္း ရွင္သန္ခဲ့တယ္။ အလုပ္တခု ရွာတယ္။ လခ သိပ္မမ်ားေပမယ္႕ သူမအတြက္ လံုေလာက္ရံုေလးနွင့္ ပိုလွ်ံသည့္ ပိုက္ဆံေလးေတြကို စုေစာင္းထားခဲ့တယ္။ ဒီလိုနွင့္ စုေဆာင္းထားတဲ႕ ပိုက္ဆံေလးေတြ အေတာ္အသင့္ ရွိလာတယ္။ စုထားတဲ႔ ပိုက္ဆံေလးေတြနဲ႔ သူမ စက္ဘီးေလးတစ္စီး ဝယ္လိုက္တယ္။

တစ္ေန႔ေတာ႔ အဲဒီစက္ဘီးေလးနဲ႕ သူမရဲ႕ အခ်စ္ဆံုး အရုပ္ကေလးကို ေခၚေဆာင္ၿပီး သူမ ေမေမ အိမ္ရွိရာကို ၿပန္ခဲ့တယ္။ စက္ဘီေလးကို နင္းလာခဲ႔တာ ၅နာရီေလာက္ ႀကာေတာ့ သူမေနတဲ့ ေနရာေလးကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ သူမငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရတဲ့ ေနရာေလး။ သူမ ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ႕တဲ့ သူမသိပ္ခ်စ္ေသာ ေဟာင္းႏြမ္းေနၿပီၿဖစ္တဲ႔ သူမေမေမရဲ႕ အိမ္ကေလး။ နွစ္ရွည္လမ်ား လြမ္းခဲ့ရတဲ့ ပတ္ဝန္က်င္ေလး သူမေရာက္လာခဲ့တယ္။ သူမ ယံုႀကည္ ေနတယ္ ။ သူမေမေမနွင့္ ေတြ ့ရေတာ့မယ္။

သူမ စက္ဘီးေပၚကဆင္းၿပီး စက္ဘီးကို ၿခံဝမွာ ရပ္လိုက္တယ္။ ၿခံထဲကို ဝင္ဖို႔ ဟန္ၿပင္တုန္း မိန္မႀကီးတစ္ေယာက္ ထြက္လာတယ္။ အသံခပ္က်ယ္က်ယ္ ပါးစပ္ခပ္ႀကမ္းႀကမ္း မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္ ။ သူမကို ေဒါသ တစ္ႀကီးနွင့္ ေၿပာတယ္။

"ေဟ့ သူမ်ား အိမ္ေရွ႕မွာ စက္ဘီး လာမရပ္နဲ႕ သြား.... သြား..."

သူမ မယံုႀကည္နိဳင္ေအာင္ ၿဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီမိန္းမႀကီးက ဒီအိမ္ေလးရဲ႕ အရွင္သခင္တဲ႔။ သူမ ေစာင့္စားခဲ့ ရတဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားကေတာ႔ တစ္ခဏ အတြင္းမွာပဲ ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့ပါတယ္။ သူမ ေမေမကို စိတ္မဆိုးပါဘူး။ သူမ ေမေမက သူမကို လူေလာကအလယ္မွာ ရွင္သန္နိဳင္ေအာင္ သင္ေပးသြားခဲ့တာပဲလို႔ မွတ္ယူလိုက္တယ္။ အင္းအင္း တစ္ေယာက္ အရာရာကို နားလည္ သေဘာေပါက္ လိုက္ပါေတာ႔တယ္။

လူတိုင္းလူတိုင္းသည္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကိုယ္စီရွိႀကသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ ေမွ်ာ္လင္႔ရင္း ရွင္သန္ေနႀကသည္။

ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာၿဖင္႔

ၿမတ္မြန္